ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ένας διαφορετικός κόσμος

Το λέω όσο πιο ξεκάθαρα γίνεται και το φωνάζω όπου σταθώ, κι όπου βρεθώ. Θέλω να κυβερνήσει ο υιός Μητσοτάκη και βάζω τελεία με παύλα border.

Ο Κυριάκος είναι με την ιδιωτική οικονομία, κι αυτός είναι ο λόγος που θέλω να κυβερνήσει, διότι θα έχουμε ιδιωτική οικονομία. Αρκετά με την ιδιωτική παραοικονομία που εμποδίζει την ανάπτυξη και δεν επιτρέπει στην ιδιωτική οικονομία να δει χαΐρι. Αφού, πάντα υπήρχε ένας πολιτικός που έκλεινε τις δουλειές και αντί η ανάπτυξη να έρθει εδώ, πήγαινε στα νησιά Κέιμαν. Κι αυτό, ο Κυριάκος θα το σταματήσει.  

Στην ιδιωτική οικονομία ο καθένας θα έχει την δική του ιδιωτική οικονομία και θα είναι κύριος του εαυτού του, του σπιτιού του, του τραπεζικού λογαριασμού του και θα μπορεί να προγραμματίζει τη ζωή του σύμφωνα με τα ιδιωτικά του οικονομικά. Παραέγινε το κακό, να ρυθμίζει τη ζωή μας η ιδιωτική παραοικονομία, ο ΕΝΦΙΑ, η φτώχεια και τα συσσίτια. Για όλα αυτά ο Κυριάκος έχει τη λύση και θα τα λύσει όταν κυβερνήσει. Αν δεν κυβερνήσει, το φταίξιμο θα είναι δικό μας, για τον ΕΝΦΙΑ, τη φτώχεια και τα συσσίτια.

Προχθές, μου λέει φίλος μου, που με γνωρίζει, από τότε που παίζαμε στις αλάνες της γειτονιάς μπουλούκια την κλοτσοπατινάδα, ό,τι όποιο όνομα αρχίζει από Μητσ- μου προκαλεί αναγούλα μέχρι να ακούσω την κατάληξη και να το γυρίσω σε ρέψιμο, δήθεν λόγω Σουρωτής, να χωνέψω τη μακαρονάδα : "τι πρόβλημα έχεις με τον Κυριάκο;" Αυτό ακριβώς του απάντησα, ό,τι δεν έχω κα-νέ-να πρόβλημα με τους "Κυριάκους".

Το πρόβλημα που έχω είναι ίδιο με αυτό που έχουν οι περισσότεροι. Γι' αυτό το θέλω πολύ, όπως και οι περισσότεροι. Όσο φαντάζομαι εξακολουθεί να θέλει ο Ευριπίδης το κοκτέιλ με την Σκάρλετ Γιόχανσον. Το θέλω, όπως το σύννεφο φέρνει τη βροχή, να κυβερνήσει ο Κυριάκος. Και το λέω αυτό με πλήρη συνείδηση και, βεβαίως, με επίγνωση του τι θα ακολουθήσει. Ακόμη κι ένας υιός Μητσοτάκη το αξίζει. Όπως κι εμείς όλοι, για λόγους ακατανόητους, αξίζουμε έναν Μητσοτάκη. Διότι, ότι αρχίζει ωραίο τελειώνει με πόνο. Οι παραδόσεις πρέπει να τηρούνται.

Έτσι έχουν τα πράγματα. Αλλά εγώ, έχω κάνει πέτρα την καρδιά μου και δεν θα πονέσω. Σιγά μην λυπηθώ για κείνους που ανοίγουν κουμπότρυπες στην καρδιά τους για να κουμπώσουν τα ορμέμφυτα ένστικτα τους. Και ο κ. Γεωργιάδης το αξίζει και θα ήθελα, αν ήταν στη θέση του κ. Μητσοτάκη, να κυβερνήσει. Ο καθένας το αξίζει. Και η Φώφη το αξίζει, και ο Σταύρος το αξίζει. Α! Μην ξεχάσω τον Λεβέντη μας. Αυτός κι αν το αξίζει.

Όλοι άξιοι είναι και, είτε κατά μόνας θα κυβερνήσουν κάποτε, είτε all together. Εμείς να είμαστε καλά για να υποδεχόμαστε κάθε φορά τον καλύτερο. Όμως, όπως και να το κάνουμε, η αξία ενός Μητσοτάκη είναι παντοτινή. Διαμάντι ανυπολόγιστων καρατίων ο Κούλης και, ουδεμία αμφιβολία εγείρεται περί του αντιθέτου. Κι αν είναι υιός Κων/νου Μητσοτάκη; Έτερος εκάτερος.

Υποψιάζομαι ό,τι το ραντεβού Τσακαλώτου, μάλιστα, εάν τα κεράσματα είναι μονόπλευρα και κατα-πίνονται μονορούφι, θα έχει ανάλογη επιτυχία μ' αυτήν της διαπραγμάτευσης (σε 53+ σελίδες τα νέα μέτρα, το + για τα ψιλά γράμματα), θα έλεγα, λοιπόν, στον Κυριάκο για το δικό του ραντεβού μαζί μας : καλά κρασιά. Και σε μας, κουράγιο. Και ξανά κουράγιο.

Κωστάκης ήταν και πάει. Γιωργάκης και δεν μας έλειψε. Μας προέκυψε Αντωνάκης και μην τον είδατε. Γι' αυτό σήμερα είμαστε μες την καλή χαρά που έχουμε Αλέξη και, αύριο, που θα έχουμε Κούλη. Εμείς, εδώ, στα βασικά μας. Με τις περικοπές μας, τις κατασχέσεις μας, τα συσσίτια και, τον Αύγουστο, τον κάθε Αύγουστο, ένα τάμα στην Παναγία. Να μην έρθει η Λε Πεν με την τσιριχτή φωνή και μας πάρει τα σώβρακα.

Τον Κυριάκο θα τον σέβεστε, τον Κυριάκο. Οδηγός μας η Γαλλία και οδηγός της Γαλλίας η Ελλάδα. Πως το λένε; Ελλάς - Γαλλία Συμμαχία; Τον Κυριάκο δεν θα τον κρίνω εγώ, αλλά ούτε κι εσείς. Πόσο μάλλον ο λαός. Τον Κυριάκο θα τον κρίνει ο ιστορικός του μέλλοντος. Διότι, και οι κρίνοντες, κρίνονται. 

Απ’ τις γενιές που θα έρθουν και θα είναι αδέκαστοι κριτές για τα έργα μας. Για τους -άκηδες (και -ούληδες) που εκθρέψαμε, ενσυνείδητα και υποσυνείδητα. Οπότε, πρέπει να το δούμε σφαιρικά. 

Να μην υπάρξει άλλη γενιά. Για να μην κριθούμε. 

Να κλείσει αυτός ο κύκλος και να ανοίξει ένας άλλος. Οι κύκλοι γι’ αυτό είναι, για να ανοιγοκλείνουν. Σαν την αρπάγη. Σαν τη μέγγενη.

Ανοίγει και αρπάζει, κλείνει και συνθλίβει. Έκλεισε ένας κύκλος και άνοιξε ένας άλλος στη Γαλλία. Έκλεισε ο κύκλος των Μοϊκανών της πολιτικής (κολαούζοι οιονεί οι δυο τελευταίοι) και άνοιξε ο κύκλος των υπαλλήλων με κοινό τόπο τα διευρυμένα σύνορα της Γερμανίας. Στην Ελλάδα πάρκαραν οι υπάλληλοι των δανειστών και στη Γαλλία των Ροτσίλντ. Κάπως έτσι σώθηκε η Ευρώπη (προς το παρόν) και μαζί της η Γαλλία. Πανηγυρίζουν άπαντες για το κακό συναπάντημα.

Το ό,τι ο ένας στους τρεις Γάλλους θέλει Λε Πεν, το αποδίδουν σε νίκη της Δημοκρατίας. Και δη, της δημοκρατίας των Τραπεζών. Ας το έχουν υπ' όψιν τους οι κάθε είδους κατασκευαστές σχολικών βιβλίων για κάποια απ' τις επόμενες εκδόσεις. Τη Δημοκρατία την εφηύραν οι Τράπεζες και οι Τραπεζίτες. Χωρίς τους Τραπεζίτες, οι Τράπεζες θα ήταν σε χηρεία και η Δημοκρατία ορφανή.

Η διαφορά της δημοκρατίας των Τραπεζών με την Δικτατορία των Τραπεζιτών είναι μισός Γάλλος. Ο "τύπος" της Γαλλίας, λένε, μποϊκόταρε τη Λε Πεν. Ο "τύπος" που ανήκει, και, στους Ροτσίλντ. Ο "τύπος" που ανέλαβε να εξωραΐσει το πρόσωπο του ναζισμού στα ημέτερα, αυτός ο "τύπος", όταν και όποτε χρειαστεί, θα διχάσει και θα διχοτομήσει τον τρίτο Γάλλο, προς επίρρωση της εφεδρείας.

Στην Ελλάδα οι κύκλοι είθισται να μην κλείνουν ποτέ. Πρόκειται για μια ενδογενή διαφορά. Οι κύκλοι της Ελλάδας μετατοπιζόμενοι συγκλίνουν μέχρι να καταστούν ίσοι, να ταυτιστούν. Με στροφή 360 μοιρών να βρεθούμε απ' τη Λέσβο στη Μυτιλήνη. Από εκεί που ξεκινήσαμε εκεί να ξαναβρεθούμε. Και καπάκι αναστροφή 360 μοιρών και να βρεθούμε από τη Μυτιλήνη στη Λέσβο.

Κάποιοι των Ελλήνων, καθότι η Ελλάδα έχει διαγράψει τον φυσικό της κύκλο, αναμένουν την ανάσταση της απ’ τον Κυριάκο. Όστις κομίζει το άγιον φως των επενδυτών. Δουλειές, δουλειές, δουλείες.  Γι' αυτούς που απολύθηκαν. Γι' αυτούς που θα απολυθούν. Και για όσους απολύθηκαν απ' την εφηβεία και τα πανεπιστήμια. Η εποχή Μητσοτάκη ανατέλλει. Μια εποχή για δουλειές με φούντες.

υ.γ. Αν κάποιο πρωινό, μια και ανέφερα τον Αύγουστο παραπάνω, όταν και θα αρχίσουν οι ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί, δείτε να σταματάει στην εξώπορτα η κλούβα των ΜΑΤ, τότε ανοίξτε διάπλατα την πόρτα να υποδεχτείτε το νέο ιδιοκτήτη.  

οι αριστεροί είναι ευφυείς και ευαίσθητοι, ο Τσίπρας είναι αριστερός, ο Τσίπρας είναι ευφυής και ευαίσθητος

Να δεις που στο τέλος, ο Τσίπρας, θα πείσει όσους Συριζαίους του απέμειναν ό,τι τα σπίτια πλειστηριάζονται για να σωθούν.

Αλλά και για να προστατευθούν οι ένοικοι από τυχαίο συμβάν.

Διότι, αν αυτός που θα το κληρονομήσει είναι ένας από τη στρατιά των ανέργων που δημιούργησαν τα μνημόνια και δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να το συντηρήσει, το σπίτι θα καταρρεύσει.

Αν καταρρεύσει, εκτός του ό,τι θα υπάρξουν θύματα, που την παρουσία τους θα στερηθεί η στελέχωση του εργατικού δυναμικού όταν έρθει η ανάπτυξη, θα χαθούν και έσοδα απ' τη φορολογία των ακινήτων.

Εκτός κι αν, ο Τσίπρας, διαπραγματευτεί να φορολογούνται και τα μπάζα.

Αλλά σ' αυτήν την περίπτωση, θα πρέπει να φορολογηθούν και οι επιφανείς Συριζαίοι.

Οπότε, μάλλον, κάποιον άλλο τρόπο θα βρει για να καλύψει την τρύπα (ζωή να 'χει ο κόφτης).

Διότι, οι εναπομείναντες Συριζαίοι δεν είναι μπάζα. Είναι για τα μπάζα.

Αυτό, ακριβώς, εννοούσε όταν έλεγε "κανένα σπίτι σε χέρια τραπεζίτη".

Όπως, όταν έλεγε ΟΧΙ και εννοούσε ΝΑΙ.

ξινά κεράσια, πικρά αγγούρια

“Να! Τα κράτη απ’ τους εχθρούς κι όχι απ’ τους φίλους τους μάθανε να χτίζουν κάστρα, πύργους, πολεμικά πλοία, κι έτσι σώζουν τα παιδιά τους τα σπίτια και το βιός τους”, λέει ο Αριστοφάνης στις “Όρνιθες” δια στόματος Πεισθέταιρου. 

Η εποχή των μετρίων (ούτε πολύ καλός -καλός μόνον ο θεός, ούτε πολύ κακός -κακός μόνον ο διάβολος) έριξε μαύρη πέτρα και μας άφησε κληρονομιά τους ανίκανους χρόνους να μετράμε δίσεκτους στη σειρά. Τους Ι/5 και την εποχή τους. Ήτις σε χρόνο dt κατέρρευσε, όλως παραδόξως, σαν πύργος από τραπουλόχαρτα και μας έθαψε, τρία μέτρα, μέσα στην μαλακία που μας διακατέχει.

Να ματαιοπονούμε, ποιον ν’ αφήσουμε και με ποιον να πάμε. Με τη Σκύλα, ή με τη Χάρυβδη;  

Για να ενσκήψει η εποχή του κανένα και της μεγάλης κατρακύλας. Ως επιβεβαίωση ό,τι μύρια έπονται ενός ναυαγίου. Προσδοκούσαμε στην εποχή των πολλών (αλλά αυτή πέρασε στο αντίθετο ρεύμα κι άλλαξε πορεία - μην τρακάρει) και μας προέκυψαν οι χρήσιμοι ηλίθιοι. Οίτινες κατά Μοσκοβισί του euroκελευστή, “χτίζουν το μέλλον της Ελλάδας”. Μέλλον μελένιο για 99 συναπτά έτη εις υγείαν Τραπεζών και ρουφιάνων, αν... (την ελαχίστη αντίσταση επιδιώκομεν - το κρατώ για το κλείσιμο)   

Μέλλον γλαφυρό. Μέλλον με γκιλοτίνα κρεμάμενη άνωθεν της κεφαλής ημών, και υμών (δια ιδίους λόγους). Έγκλημα χωρίς τιμωρία ό,τι συνέβαινε προ της "πρώτη φορά". Κυβερνήσεις με πρόγραμμα άρπα κόλλα σε ρυθμό όσα πάνε κι όσα έρθουν, αρκεί να μην έρθουν οι πρώην και τανάπαλιν. Άρτσι μπούρτσι, δηλαδή. Εκτός, βεβαίως, των συνακόλουθων της διακυβέρνησης. Εκεί, υπήρχε πρωτόκολλο και άκρα του τάφου σιωπή. Έφταιγε, λέει,  που έλειπε ο Λουλάς.

Με το νταούλι μπούκαρε ο Λουλάς να φέρει τα πάνω κάτω. Κι αντί αυτού, έγινε της άρτσι, μπούρτσι και λουλάς.

Βρήκε κι ο Ζαν Κλοντ τον Αλέξη του και αναγάλλιασε η καρδιά του.

η ελπίδα προσπέρασε, ο τρόμος παραμένει

Όταν μιλάει ο m. Regklingk (m.R) το κάνει εξ ονόματος των "θεσμών", κι όταν μιλάνε οι "θεσμοί" κάποιοι κλαίνε με μαύρο δάκρυ, πότε για τις οικονομίες μιας ζωής, πότε για την ίδια την ζωή τους. Διότι, ούτε ο m.R ούτε κάποιος άλλος εκπρόσωπος των "θεσμών" θα μασήσει τα λόγια του όταν θα σου πει τί απαιτεί από εσένα. Αυτό έκανε μιλώντας στο Bloomberg.

Είπε τί πρέπει να κάνει ο m. Prime Minister GR (m.PM) την επόμενη αφ’ ης επετεύχθη το μεγαλύτερο μέρος της δημοσιονομικής προσαρμογής, δηλαδή, την υλοποίηση των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων και για την ακρίβεια, την υλοποίηση των αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων, όπως εξήγησε. Έχει γνώση και δεν φείδεται λόγων όπως κάποιοι που γνώση έχουν αλλά παίζουν τον παπά. Αυτός είναι και ο τίτλος της οδηγίας του m.R.

Το δε περιεχόμενο, (α): η μεταρρύθμιση του φορολογικού συστήματος για τη βελτίωση της εισπραξιμότητας των φόρων, διότι αυτό είναι το πρόβλημα και όχι επειδή τετελέσθωσαν. Αν θέλεις να είσαι μενουμευρωπαίος θα πληρώνεις τους φόρους σου απ’ όπου κι αν προέρχονται και θα βγάζεις τον σκασμό. Φοβού τον Αστυνόμο Σαΐνη που δεν θ’ αφήσει τρύπα άψαχτη. Ό,τι βρει, υπέρ δανειστών και ως μίσθιο, ενοικίασης πατρίδας, διότι η πατρίς εάλω. Ειδάλλως, καθεστώς Απαρχάϊντ.

κι αν παραιτηθούν, τι;

Είπα ότι η Ελλάδα δεν αλλάζει και δεν έπεσα έξω

Απ' τους "Μένουμε Ευρώπη"

κυβέρνηση μετά φόβου και γνώσης

Ο παρολίγον καλλιτεχνικός διευθυντής του Ελληνικού Φεστιβάλ αφού σκέφτηκε όσα διαδραματίστηκαν, πριν, κατά τη διάρκεια και μετά την παραίτηση του, εξέδωσε μια δεύτερη ανακοίνωση για να διαμαρτυρηθεί που οι Έλληνες, κυρίως συνάδελφοί του, του κούνησαν το δάχτυλο ενώ θα έπρεπε, επαγγελματικά επηρεασμένοι, να του κουνήσουν κάτι άλλο. Πλην όμως, μεταξύ συναδέλφων αυτά δεν επιτρέπονται οπότε έμειναν στο παλλόμενο δάχτυλο.

Η δεύτερη ανακοίνωση βρίσκεται στο πλαίσιο της συμπληρωματικής απολογίας του κατηγορούμενου (όχι, ο κ. Φαμπρ δεν είναι κατηγορούμενος) να ανασκευάσει στα σημεία την πρώτη η οποία ενδεχομένως να δόθηκε ενόσω διαρκούσε η κατάσταση πανικού. Δηλαδή, εν βρασμώ ψυχής. Ώστε, να λάβουν γνώση οι ιθαγενείς για τα αγνά του αισθήματα και, βέβαια, ότι χάσανε την ευκαιρία για να εκπολιτιστούν.

Ας δούμε τι έγραφε ο Γιαν Φαμπρ στην πρώτη επιστολή του, την επιστολή της παραίτησής του.

το "αριστερό" το παραμύθι-μύθι-μύθι

Είπε ο κ. Κατρούγκαλος το "παραμύθι" (φυσικά, στην εφημερίδα της πρώτης φορά αριστερο-δεξιό-στροφα και με προσχεδιασμένες τις ερωτήσεις) ό,τι οι συνταξιούχοι των 600 ευρώ είναι μια τερατολογία και χαρακτήρισε προβοκάτορες όσους το λένε. Κοντινή γιορτή η Κυριακή.

Όταν ετσιθελικά και με τους διατεταγμένους (153) θα περάσει η καρμανιόλα και όταν, βεβαίως, αρχίσουν να μπαίνουν στους λογαριασμούς οι συντάξεις, οι δις-μορφοι τερατολόγοι ακάθεκτοι θα συνεχίζουν το "παραμύθι". Σαν τίποτε να μην συνέβη (έντεκα μειώσεις έγιναν, στη δωδέκατη θα σταματήσουμε;)

Το "παραμύθι" όμως έχει και συνέχεια (εκτός από κοντά ποδάρια): Εθνική σύνταξη στα 384 ευρώ, συν 266 το ανταποδοτικό κομμάτι σύνολο 650 ευρώ (και όχι 600, βεβαίως), συν την επικουρική την οποία δεν προσδιόρισε ο κύριος επί των τιμών (επικουρική ήταν και πάει) για να καταλήξει στο "οι συντάξεις είναι εγγυημένες" και με τη βούλα από τον φερέγγυο εγγυητή. Όστις, μεταξύ των άλλων εγγυήθηκε και την κατάργηση των μνημονίων με έναν νόμο.

Όπως επίσης και το αμίμητο : "ή εμείς, ή αυτοί" (κι αυτό εγγυημένο ήταν). Που πληροφορηθήκαμε εμβρόντητοι ό,τι δεν το έλεγε στα σοβαρά. Ενώ εμείς οι αχρείοι τον παίρναμε στα σοβαρά (και οι παρ' ημών "εμείς", εν μια νυκτί εγένοντο "αυτοί", και έτι χειρότερο).

Και συνωμότησαν (παρά φύσιν) αριστεροί και εργοδότες για τα δίκαια των εργαζομένων (πλήρης σύμπνοια, τι άλλο έχουμε να δούμε). Κάνοντας την καρδιά τους πέτρα οι μεν, ώστε τα ταμεία να πληρώνουν συντάξεις και του χρόνου όπως μας πληροφόρησε ο κ. Γενικός, και οι δε, όπως συνηθίζουν το 'ριξαν στο γιαλό. 

ο φόβος της βουλευτικής αποζημίωσης βαστάει τα έρμα (και τα προαπαιτούμενα)

Οι πληροφορίες διέρρευσαν και πλημμύρισε ο μπαχτσές του Μαξίμου. Όλα τα ζαρζαβατικά με το στυπόχαρτο ανά χείρας για να περάσει χωρίς απώλειες η δύσκολη συμφωνία (μα τόση δυσκολία πια! με καισαρική την έβγαλαν;) για τους πλειστηριασμούς της πρώτης κατοικίας.

Διέρρευσε, λέει, η πληροφορία (σιγά μην χρειαζόταν να στείλει fax) ό,τι ο Σακελλαρίδης θα πήγαινε για πικ-νικ αντί για την συζήτηση στη βουλή και την ψήφιση των προαπαιτούμενων. "Κι εσύ τέκνο Βρούτε", ακούστηκε στεντόρεια φωνή απ' το πρωθυπουργικό γραφείο. Προσέτρεξαν εξάπαντες μην και έγινε το κακό. 

Τελικά ο "Βρούτος", δεν ήταν Βρούτος. Ούτε τυραννοκτόνος έγινε. Ένας καλός υπαλληλάκος του πολιτικού του πατέρα ήταν. Ούτε αχάριστος, προπάντων, ούτε πατροκτόνος (το αίμα νερό δεν γίνεται). Ευχαρίστησε με το παραπάνω το αφεντικό του (και πολιτικό πατέρα) που του έδωσε την ευκαιρία να τον υπηρετήσει (και να τον χρησιμοποιήσει). Δεν είναι παίξε-γέλασε να σε χρησιμοποιεί ολόκληρος πρωθυπουργός. 

Και ο Καίσαρας πρωθυπουργός αντί να συγχωρήσει το (πολιτικό του) παιδί, του ζήτησε να καταθέσει την κομματική ταυτότητα μαζί με την έδρα στη βουλή. "Δεν ξέρω τι θέλει αυτό το παιδί", τον άκουσαν να λέει, "αλλά εγώ δεν θέλω να το βλέπω". 

Αυτή είναι η δημοκρατία της πρωτοδεύτερης αριστερής παλιοπαρέας. Ο βουλευτής δεν δικαιούται δια να ψηφίζει κατά συνείδηση γιατί η συνείδηση του βουλευτή δεν εκπορεύεται από τον ίδιο. Δεν είναι σε θέση να διακρίνει το ηθικά καλό, από το ηθικά κακό. Αυτό μόνον ο Καίσαρας πρωθυπουργός μπορεί να το κάνει (και να το επιβάλει) και, μάλιστα, χωρίς να ανοίξει ρουθούνι. 

Ό,τι καταλύθηκε το Σύνταγμα μετά την ψήφιση του αριστερού μνημόνιου δεν χρίζει αποδείξεων. Το ξέρουν και οι κεραμιδόγατοι. 

με την πρωθυπουργία Τσίπρα κλείνει ο κύκλος των πρωθυπουργών της καρπαζιάς

Ο Αλέξης Τσίπρας ηθελημένα έγινε μέρος του παιγνιδιού. Ισχυρίζεται ό,τι εκβιάστηκε και εξαναγκάστηκε σε συμφωνία που ο ίδιος δεν ήθελε όντας αντιμνημονιακός. Μ' ένα πιστόλι στον κρόταφο, όπως αρέσκεται να επαναλαμβάνει, αλλά αυτό μένει να αποδειχτεί. Αν ήταν πιστόλι, ή, αν ήταν νεροπίστολο. Πάνω στην τρομάρα σου - και στην πρεμούρα σου - όχι το νεροπίστολο, αλλά και τη σκιά απ' το δάχτυλο την περνάς για όπλο.

Εκβιάζεται κάποιος, για κάποιο λόγο και σκοπό, που δεν μπορεί να υπερβεί. Απάγεται ένα παιδί και εκβιάζονται οι γονείς του. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν απήχθη. Και προπάντων δεν είναι παιδί.

Οικειοθελώς προσέτρεξε. Με προτάσεις και ένα 62% αποδοχής στη βαλίτσα του. Εξαναγκασμός επέρχεται όταν παραιτείσαι ή όταν το επιζητείς με τον τρόπο σου. Μπήκε ή τον έμπασαν στο παιγνίδι των "θεσμών" τη νύχτα της μεγάλης ανατροπής, η διαφορά είναι μικρή. Ήταν η μόνη διέξοδος για να επιστρέψει όπως πήγε. Ως πρωθυπουργός. Και να παραμείνει πρωθυπουργός.

Γνώριζε ότι, ή ο ίδιος θα έπρεπε ανοιχτά να μετατρέψει το "ΟΧΙ" σε "ΝΑΙ", με κίνδυνο να χαρακτηριστεί ο πυρπολητής των ονείρων μιας ολόκληρης παράταξης που έπαιρνε παλλαϊκές διαστάσεις και ενδεχομένως μη αναστρέψιμες για την καθεστηκυία τάξη, ή ο φόβος, ο εν πολλοίς αστήρικτος και αναπόδεικτος, της εξόδου απ' το ευρώ που επικράτησε λόγω της γκαιμπελίστικης (πες- πες) προπαγάνδας σε συνδυασμό, το βασικότερο, με την αδυναμία στήριξης ενός άλλου σχεδίου. Με δική του αδυναμία ή και υπαιτιότητα.

Ουσιαστικά, η μετατροπή του "ΟΧΙ" σε "ΝΑΙ" από τον Τσίπρα ήταν μονόδρομος.

η αποτυχία χαρακτηρίζεται από το αποτέλεσμα, αν το αποτέλεσμα δεν είναι το επιθυμητό, τότε μιλάμε για πλήρη αποτυχία

Με το νέο δάνειο των 86 δις, η κυβέρνηση, εκτός από το μνημόνιο 3 έγραψε στο ημερολόγιο της και κάποιες ακόμη επιτυχίες. Κατάφερε να αυξήσει το χρέος και να επαναβεβαιώσει, με τον καλύτερο τρόπο που θα μπορούσε, τον τίτλο της χώρας που η ίδια ως αντιπολίτευση της έδωσε, αυτόν της "αποικίας χρέους".

Με τους όρους του μνημονίου 3, κατάφερε, και θα φανεί σύντομα αυτό, να μειώσει τα μελλοντικά της έσοδα από την άμεση φορολόγηση, καθώς οι φορολογούμενοι έχουν ήδη ξεπεράσει το όριο αντοχής τους, και να δημιουργήσει νέα βεβαιωμένα και ανείσπρακτα, με ορατό τον κίνδυνο να προσφύγει σε άλλες εισπρακτικές μεθόδους προκειμένου να εξασφαλίσει την απρόσκοπτη πληρωμή των δόσεων και, βέβαια, να εξαντλήσει και να αποξενώσει τους φορολογούμενους από κάθε περιουσιακό τους στοιχείο.

Βέβαια, πέτυχε το επιτόκιο του νέου δανείου στο 1% και η αποπληρωμή του να γίνει σε 32,5 χρόνια, που σημαίνει, με μια πρόχειρη ανάλυση τα παρακάτω.

συγκρίνοντας τις τρεις προτάσεις

πηγή ThePressProject


Να τι δείχνει η σύγκριση μεταξύ των τριών προγραμμάτων, 

δηλαδή, 

α. Της πρότασης της 7ης Ιουνίου που απορρίφθηκε από το Eurogroup, 
β. Της πρότασης των "θεσμών" όπως μας παραδόθηκε στις 28 Ιουνίου που απορρίφθηκε από το 61,3% των Ελλήνων και 
γ. Της πρότασης που στάλθηκε στον ESM την Τετάρτη 9 Ιουλίου και πρόκειται να συζητηθεί και να ψηφιστεί από τη Βουλή.


1. Σχετικά με τον συμπληρωματικό προϋπολογισμό του 2015 και τους προϋπολογισμούς  2016 έως το 2019

Δεν υπάρχει καμία διαφορά μεταξύ των προβλέψεων για τους δημοσιονομικούς στόχους στα τρία προγράμματα αλλά υπάρχει μια περίεργη παρένθεση στα τρία πρώτα χρόνια στην τελική μας πρόταση.

2. Σχετικά με τη μεταρρύθμιση του ΦΠΑ

"ειδικού αφιερώματος", συνέχεια

Στα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης, αναπαράγεται κατά κόρον ένα "ειδικό αφιέρωμα", όπως χαρακτηρίζεται, της "Wall Street Journal", για το πως θα μοιάζει ένα Grexit. Μάλιστα, μέσα από δέκα απαντήσεις σε ανάλογες ερωτήσεις. 

Συμβολικός ή όχι, ο αριθμός δέκα, των ερωταπαντήσεων, προφανώς δεν έχει σημασία, εκτός κι αν παραπέμπει στις "δέκα εντολές".

Πλην όμως, η "Wall Street Journal", ξεκαθαρίζει ό,τι όλα αυτά δεν είναι τίποτε άλλο παρά υποθέσεις που γίνονται στην προσπάθεια ανίχνευσης των επιπτώσεων. Για όλους τους εμπλεκόμενους, όπως αναφέρει αρχικά. 

Μόνον που, στις ερωτήσεις που ή ίδια βάζει, και βεβαίως, στις απαντήσεις που η ίδια δίνει, ενώ κάνει σαφές το τι θα συμβεί εντός της χώρας, δεν κάνει το ίδιο με το τι θα συμβεί εντός και εκτός της ευρωζώνης.

Λείπουν παντελώς οι επιπτώσεις κατ' αρχήν για την ευρωζώνη και στη συνέχεια για την παγκόσμια οικονομία, εφόσον, το "ευρώ" είναι ένα από τα βασικά νομίσματα στις παγκόσμιες συναλλαγές.

Ένα Grexit, καθώς θα θεωρηθεί πλήγμα στην αξιοπιστία της ευρωζώνης, αλλά και της ΕΕ, ως αποτέλεσμα της αδυναμία της για εξεύρεση λύσης στα του οίκου της, δεν θα έχει τα αποτελέσματα όπως ελλιπέστατα δίνονται με τις απαντήσεις στα ερωτήματα 8 και 9 από τον αρθρογάφο της "Wall Street Journal". 

Η πρώτη ήττα(;)

Η παραίτηση Βαρουφάκη, για μένα, νομίζω και για πολλούς ακόμη, αποτελεί έκπληξη πρώτου μεγέθους. Ειδικά σ' αυτή τη στιγμή που έγινε και κυρίως με τον τρόπο που έγινε. 

Την επομένη της καθολικής επικράτησης του ΟΧΙ. Την επομένη που ο λαός έστειλε ένα ηχηρό μήνυμα στους εκβιαστές, όπως επικαλείται η κυβέρνηση μας. 

Αυτός ο λαός, όμως, δεν έκανε κανένα απολύτως σκόντο με το ΟΧΙ του. 

Ήταν απέναντι στις προτάσεις των εκβιαστών και στον τρόπο που ήθελαν να τις επιβάλουν και επομένως, συμφωνούσε με τον τρόπο που διαπραγματεύονταν η κυβέρνηση και ο υπουργός της. 

Σ' αυτό το ΟΧΙ, που στη διαμόρφωση του, και μέχρι την τελική του επικράτηση, συνέβαλε τα μέγιστα η σθεναρή στάση του Βαρουφάκη στη διαπραγμάτευση. 

Απέναντι στους εκβιαστές δανειστές, το τσούρμο των υποτακτικών και κυρίως, απέναντι στον εκφραστή του οικονομικού Ράϊχ του γερμανικού επεκτατισμού. 

στο παρά ένα η ώρα μηδέν των "θεσμών"(;)

Σύμφωνα με το Reuters, Ελλάδα και πιστωτές συζητούν για την ελάφρυνση του χρέους.

Αν η πληροφορία δεν είναι μαϊμού όπως τόσες άλλες, αλλά το Reuters δεν είναι κάποια κιτρινοφυλλάδα για να μαϊμουδίζει, τότε, συζητούν για την κόκκινη γραμμή των πιστωτών και ειδικότερα, για τη μαύρη γραμμή του Σόϊμπλε.

Μήπως, είναι μια ένδειξη αυτό ό,τι ο κύριος αυτός βαίνει προς συνταξιοδότηση;

Απ' αυτή την εξέλιξη δεν θα είμαστε οι μόνοι κερδισμένοι.

Περισσότερο κερδισμένη θα είναι ευρωζώνη, η Ευρωπαϊκή Ένωση και, ακόμη περισσότερο η Γερμανία. Κι ας φαίνεται παράδοξο.

Η Γερμανία, αυτό που μπορεί να περιμένει απ' την απομάκρυνση του Σόϊμπλε, είναι μόνον κέρδη.

Συζητώντας για την ελάφρυνση του χρέους σημαίνει ό,τι έφτασε η "ώρα μηδέν" για την ευρωζώνη, τους "θεσμούς" και την Ευρωπαϊκή Ένωση, σε σχέση με τις απαιτήσεις προς τη Ελλάδα, αλλά και σε σχέση με μια αρνητική εξέλιξη.

σε 47 σελίδες χώρεσε η πρόταση; κρίμα.... και μια σελίδα ίσως να ήταν αρκετή

Σαν αφορμή παίρνω αυτό που είπε σήμερα ο Νίκος ο Βούτσης, ότι δηλαδή, η συζήτηση σε οικονομικοτεχνικό επίπεδο έκλεισε και ό,τι χρειάστηκε μεγάλη προσπάθεια και χρόνος ώστε να πολιτικοποιηθεί το ζήτημα του χρέους και των προγραμμάτων, και το τελευταίο αυτών που είπε, ότι το email του Χαρδούβελη ήταν πολύ λιγότερο επώδυνο από το σχέδιο που παρουσίασαν οι "θεσμοί" στον Αλέξη Τσίπρα. 

Είναι γεγονός ό,τι από δω και πέρα οι διαβουλεύσεις θα γίνονται με τη μέθοδο του συμψηφισμού, μέχρι να βρεθεί η χρυσή τομή. Έφτασε δηλαδή ο κόμπος στο χτένι. Δεν υπάρχει χρόνος, δεν υπάρχει διάθεση και όλα φαίνονται να έχουν εξαντληθεί, εκτός ίσως από την μωρία κάποιων ανίατων, που έχει κολλήσει η βελόνα τους και θυμίζουν χαλασμένη λατέρνα. 

Η εξέλιξη δεν είναι καλή, με την έννοια αυτού που εξ αρχής επεδίωκαν, για καμιά απ' τις δυο πλευρές. 

η σωτηρία μας είναι δική μας υπόθεση, ας μην καθυστερούμε

Μετά την αποκάλυψη για την περί τριακοσίων ευρώ μηνιαίως κοστολόγηση της εργασίας, από τον ανεκδιήγητο υπαλληλίσκο του ΔΝΤ, απέρχομαι τα περί Βαλκάνιων που εκστόμισε, καθώς, για τοιούτου είδους ανθρωπίσκους κάθε περαιτέρω προστριβή μαζί τους αποτελεί κενό λόγο, νομίζω λοιπόν, ότι, πρέπει να σταθούμε σε κάποια βασικά ζητήματα. 

Το ΔΝΤ, αν και ο θεσμικός του ρόλος είναι διαφορετικός, έχει καταστεί εργαλείο επιβολής εκβιαστικά και, με αφορμή τον δανεισμό, συγκεκριμένων και προκαθορισμένων πολιτικών πρότυπων και κυβερνητικών προγραμμάτων, με τους όρους που επιβάλει.

Αδιάφορων από τις πραγματικές ανάγκες. 

Στοχεύοντας στον έλεγχο των μέσων παραγωγής και στην αναδιάρθρωση της οικονομίας, έτσι ώστε, να βρίσκεται η χώρα αυτή στο εξής, κάτω από την ομπρέλα της δικαιοδοσίας, κεφαλαίων και πολιτικής, που διακινεί. 

Είναι λάθος, λοιπόν, να αποδίδονται αθροιστικά με τον όρο λιτότητα οι όροι του, οι όροι των μνημονίων του, γιατί, συνιστούν ωμή παρέμβαση της συνταγματικής λειτουργίας. 

Αυτός, ήταν και ο λόγος που η Μέρκελ απαίτησε τη συμμετοχή του ΔΝΤ στα πακέτα στήριξης, διότι, η επιβολή των όρων, που συγκυριακά ταυτίζονταν με το στάτους που θέλει να επιβάλει η Γερμανία της, ή καλύτερα, που έχει επιβάλει και θέλει να διατηρήσει, θα ήταν ίσως ένα αγκάθι για την κομισιόν. 

στης Ευρώπης την ολόμαυρη ράχη

Ο πόλεμος που γίνεται στην σημερινή Ελληνική κυβέρνηση από τις επικυρίαρχες πολιτικές και οικονομικές δυνάμεις της Ε.Ε., τους δανειστές και τους κατ' επίφαση θεσμούς, δεν είναι αναίτιος. Οι ρίζες του είναι πολύ βαθιές και βρίσκονται αρκετά πίσω στο χρόνο. 

Σε καμιά περίπτωση δεν εννοώ αυτό που αποκαλέστηκε ως το μοντέλο του υπαρκτού σοσιαλισμού, έτσι όπως εφαρμόστηκε συγκυριακά και ευκαιριακά, όπου εφαρμόστηκε, και πήρε τη μορφή κρατικής οντότητας. Άλλωστε, τα αποτελέσματα είναι γνωστά και είναι θέμα μελέτης και διερεύνησης των συνθηκών, προ, κατά τη διάρκεια αλλά και της μετά εποχής, εφαρμογής του. 

Τα αποτελέσματα αυτής της διερεύνησης, εφόσον εξαχθούν, θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ως μπούσουλας για μια νέα αρχή και για ένα νέο ξεκίνημα, που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως η αφετηρία μιας νέας εποχής. Μέχρι τότε οι πειραματισμοί δεν θα εκλείψουν. Είναι μέρος της εξέλιξης. Σήμερα, λοιπόν, αυτός ο χρόνος φαντάζει πολύ μακρινός. 

Μιας και έχουν επικρατήσει, σχεδόν καθολικά, τουλάχιστον στις περιοχές συμφερόντων τους και με οποιονδήποτε τρόπο, σ' αυτό οι επιλογές τους μπορούν να έχουν ακόμη και εναλλασσόμενες μορφές, όλες εκείνες οι δυνάμεις που ελέγχουν κατέχοντας τη δυνατότητα αυτή μέσα απ' την μακραίωνη παρουσία τους, τη συσσώρευση του πλούτου, την μετεξέλιξη των κοινωνιών σε πρότυπα υβρίδια και την "αντιμετώπιση" της εξέλιξης μέσα από την εφαρμογή της στατιστικής παρακολούθησης και ερμηνείας, με απόκλιση λάθους της τάξης του χιλιοστού. 

Πρόσφατα, ο Σόϊμπλε που εκφράζει ακριβώς αυτές τις δυνάμεις, δήλωσε ό,τι ο Συ.Ριζ.Α. δεν είναι κανονικό κόμμα. Για μας, μικρό το κακό. Μιας και τα κανονικά κόμματα θεωρήθηκαν, μάλλον, ως το μεγάλο κακό. Γι' αυτόν όμως, παραμένουν ως κανονικά κόμματα για τη χώρα μας η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ. 

συμφωνία και εντιμότητα έννοιες παράλληλες(;)

Ποσώς με ενδιαφέρει τι λέει ο Σόϊμπλε. Ειδικότερα αυτά που χαρακτηρίζονται ως οι προειδοποιήσεις του γερμανού. Δεν λέγονται άσκοπα όλα αυτά. Όταν μάλιστα, λέγονται δημόσια και όχι ως διαρροές, που εμμέσως διαψεύδονται. 

Στη θέση που βρίσκεται δεν γίνεται να μιλάει αλόγιστα, να προκαλεί σάλο και να τρομοκρατεί, ή να λέει δημιουργήματα της φαντασίας του. Πάντα κρύβεται κάτι πίσω από αυτά που εκστομίζει.

Ποσώς και με ενδιαφέρει που ο Σόϊμπλε χτυπάει καμπανάκι για πιθανότητα ενδεχόμενης αιφνιδιαστικής χρεοκοπίας μας. Δηλαδή, για να καταλάβω. Η πιθανότητα αφορά την ενδεχόμενη; ή μήπως την αιφνιδιαστική; Γιατί η Ελλάδα χρεοκόπησε το 2010. Επίσημα και με ντουντούκες. 

Ίσως ο γερμανός να έχει κατά νου του κάποια άλλη χρεοκοπία και όχι της Ελλάδας. Γι' αυτό και δεν με ενδιαφέρουν οι κορώνες του γερμανού. Μου είναι παντελώς αδιάφορο τι λέει αυτός αλλά και ο ολλανδός συνοδοιπόρος του.

αρουραίοι, μπέστε στην τρύπα σας

Όλο χαρμόσυνες ειδήσεις, έχουν για να προβάλουν, τα τοπικά παπαγαλάκια.  
Ανακυκλώνουν τη μπόχα που εκπέμπουν οι Μπομπολίστικες και Λαμπρακηδίστικες Αγγλοσαξονικές κιτρινοφυλλάδες. 

Καρατομήθηκε ο Βαρουφάκης
Ο Τσίπρας κούρεψε τον Βαρουφάκη
Παύθηκε ο Βαρουφάκης
Το τελευταίο μπορεί να είναι εξ ίσου ειρωνικό, είναι τουλάχιστον λιγότερο προσβλητικό.

Μάλιστα! Η εξυπηρέτηση άνομων συμφερόντων. Η πολιτική σκοπιμότητα και η ιδεολογική αντιπαλότητα, παρέχουν το δικαίωμα να εξυβρίζεις, να μειώνεις, να στιγματίζεις, να κινδυνολογείς, να προκαλείς δολιοφθορές και γενικότερα, να γίνεσαι Κασιδιάρης. 
Ε! τότε, μην ψάχνεις γιατί πάτωσες.

η ανακύκλωση της σαβούρας

Αν κάτι χρειάζεται το πολιτικό μας σύστημα, καθότι οι συνθήκες για την αλλαγή του δεν έχουν ωριμάσει όπως λέγουσι οι "κληρονομικοί φορείς" τοιούτου είδους αλλαγών, είναι τα νέα* πρόσωπα. Όχι απαραιτήτως σε ηλικία. Αλλά απαραίτητα, εκείνα που, για την έλευση της άλλης εποχής, γίνονται στόχοι ποταπών. 

(ο αστερίσκος [*] στο "νέα" υποδηλώνει, επακριβώς, την άρνηση στο ρετούς για την εμφάνιση κάθε παλαιού ως "νέο"). 

Ούτε η ορμή, ως αιχμή και ως μεταφορέας ιδεών, ούτε η βραδυκινησία ως απαύγασμα κεφαλαιωποιημένης προσήκουσας εμπειρίας καθορίζουν τα γεγονότα εφόσον η γνώση δεν συμμετέχει με την παρουσία της, ή, καλύτερα, εφόσον η λογική τελεί υπό κατάληψη υπό του κάθε παράδοξου*. 

(απαραίτητος ο αστερίσκος [*] στο " παράδοξου", καθώς το άσυλο είθισται να προσφέρεται και σε αλλόθρησκους που καταλύουν στο ναό). 

Αντίς, λοιπόν, να επιδιώκουμε τη σωτηρία των τελευταίων ειδών, επομένως μοναδικών, που κινδυνεύουν με εξαφάνιση, έστω, του ανθρώπινου είδους, εφόσον θεωρούμε μη απαραίτητα τα υπόλοιπα, εκτός και αν κρίθηκε μη απαραίτητο κι αυτό υπό του νέου είδους που ενέσκηψε τελευταίως, επεξεργαζόμαστε μεθόδους για την επαναφορά των “Μαμούθ”.