σε 47 σελίδες χώρεσε η πρόταση; κρίμα.... και μια σελίδα ίσως να ήταν αρκετή

Σαν αφορμή παίρνω αυτό που είπε σήμερα ο Νίκος ο Βούτσης, ότι δηλαδή, η συζήτηση σε οικονομικοτεχνικό επίπεδο έκλεισε και ό,τι χρειάστηκε μεγάλη προσπάθεια και χρόνος ώστε να πολιτικοποιηθεί το ζήτημα του χρέους και των προγραμμάτων, και το τελευταίο αυτών που είπε, ότι το email του Χαρδούβελη ήταν πολύ λιγότερο επώδυνο από το σχέδιο που παρουσίασαν οι "θεσμοί" στον Αλέξη Τσίπρα. 

Είναι γεγονός ό,τι από δω και πέρα οι διαβουλεύσεις θα γίνονται με τη μέθοδο του συμψηφισμού, μέχρι να βρεθεί η χρυσή τομή. Έφτασε δηλαδή ο κόμπος στο χτένι. Δεν υπάρχει χρόνος, δεν υπάρχει διάθεση και όλα φαίνονται να έχουν εξαντληθεί, εκτός ίσως από την μωρία κάποιων ανίατων, που έχει κολλήσει η βελόνα τους και θυμίζουν χαλασμένη λατέρνα. 

Η εξέλιξη δεν είναι καλή, με την έννοια αυτού που εξ αρχής επεδίωκαν, για καμιά απ' τις δυο πλευρές. 

Όμως, όποιος θα περίμενε να υπάρξουν περισσότερα οφέλη, μέσα από τη διαπραγμάτευση, μάλλον δεν πρέπει να είχε υπ' όψιν του αυτό ακριβώς. Ό,τι το καθένα απ' τα δυο μέρη πήγαινε με σκοπό να κερδίσει και ό,τι η κάθε πλευρά είχε τα δικά της μέσα για να επιβληθεί. 

Μπορεί τα αντίπαλα στρατόπεδα να απαριθμούσαν το 98% και το 2%, όμως, υπήρχαν και άλλοι παράγοντες που διαμόρφωναν σε διαφορετική βάση τη διαπραγμάτευση. 

Διαφορετικά, θα είχε κριθεί από τη δεύτερη μέρα κιόλας εις βάρος της χώρας μας. 

Επομένως, μέσα από τις αποκλίσεις και, κυρίως τις αντιπαραθέσεις που ενέσκηψαν μεταξύ των δανειστών, αναζητείτε η σύγκληση. Με τα τελευταία χτυπήματα να παίρνουν και να δίνουν. Και επ' αυτού, δεν υπάρχει κάποια ιδιαίτερη ανάγκη για να τα χαρακτηρίσουμε. Από μόνα τους γίνονται αντιληπτά που στοχεύουν. 

Κι αυτό φάνηκε με την κατάθεση της πρότασης από την πλευρά της κυβέρνησης πριν την πενταμερή. Ό,τι δηλαδή, η συζήτηση μεταξύ των τεχνικών επιτροπών ολοκληρώθηκε. Από δω και στο εξής υπάρχουν συγκεκριμένες προτάσεις και πάνω σ' αυτές πρέπει να εστιαστεί η διαβούλευση. 

Αν δεν υπήρχε κάποια συμφωνία ώστε να κατατεθεί η πρόταση πριν την πενταμερή, τότε, ήταν μια έξυπνη κίνηση της κυβέρνησης για να προλάβει τη δική τους πρόταση, που λίγο ως πολύ ήταν γνωστό τι θα περιελάμβανε. 

Όχι, δεν τους κατέλαβε εξαπίνης, ούτε προσπάθησε να τους εκβιάσει, ήταν γνωστές οι θέσεις της κυβέρνησης, όπως και τα σημεία όπου θα μπορούσε να υποχωρήσει σε κάποιο βαθμό για να υπάρξει σύγκληση. 

Ο λόγος ήταν ό,τι είχε φθάσει η ώρα για να έρθει σε πρώτο πλάνο αυτό που όλο τον καιρό της διαπραγμάτευσης προσπαθούσε να αναδείξει. Κι αυτό αναμφίβολα το πέτυχε. Ανάγκασε τους δανειστές, μαζί με τους επί κεφαλής των δυο κυρίαρχων χωρών της ένωσης, να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι και να αποδεχτούν ό,τι από δω και πέρα, οι όποιες αποφάσεις παρθούν, θα πρέπει να είναι πολιτικές. 

Γιατί, το ζήτημα του χρέους είναι πρώτα απ' όλα, πολιτικό ζήτημα. 

Καλή η μεταρρύθμιση του κράτους, καλή και δημοσιονομική εξυγίανση, αλλά σε ποια κατεύθυνση; Καλοί και οι ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί, καλή και η δημιουργία πρωτογενούς πλεονάσματος, αλλά ποιος θα κληθεί να πληρώσει γι' αυτά, όταν για ανάπτυξη δεν γίνεται λόγος; 

Μήπως η φούσκα τον ιδιωτικοποιήσεων που έσκασε και από τα περίφημα 50 δις ο κουμπαράς μάζεψε μετά βίας 5 δις. 

Όμως, αυτό που δεν συμβαδίζει με την αποκορύφωση της διαπραγμάτευσης, που σχεδόν φτάνει, είναι η διαπίστωση ό,τι οι "δανειστές" βάζουν στο τραπέζι όλο και νέες απαιτήσεις. Και ό,τι δια στόματος Νίκου Βούτση, το email του Χαρδούβελη ήταν πολύ λιγότερο επώδυνο. Εκτός κι αν κάνουν ρελάνς. 

Ώστε να εξαντληθεί ο χρόνος για την επίτευξη της συμφωνίας, που ενδεχόμενα να θεωρούν ό,τι είναι και ο εναπομείναν χρόνος αυτής της κυβέρνησης. Νομίζοντας ό,τι έτσι θα υπάρξουν άλλου είδους εξελίξεις που θα βοηθήσουν να επιβάλουν τις πολιτικές τους. 

Αυτό βεβαία, δεν είναι μέθοδος διαπραγμάτευσης. Είναι ωμός εκβιασμός. 

Απ΄την τακτική που ακολουθούν, αν βγάλουμε έξω το ΔΝΤ, για το λόγο ό,τι αυτό που ενδιαφέρει το ταμείο προκειμένου να δανείσει είναι αν το χρέος είναι βιώσιμο, και μείνουμε στην Κομισιόν και την ΕΚΤ, τότε, για να φτάσουμε σε κάποιο ασφαλές συμπέρασμα θα πρέπει να αποκρυπτογραφήσουμε τις μύχιες προθέσεις τους. 

Δηλαδή, απ΄τη μια, και σε όλους τους τόνους, διακηρύσσουν ό,τι δεν υπάρχει plan b για την Ελλάδα και ό,τι δεν τίθεται θέμα Grexit. Ενώ απ' την άλλη, επαναλαμβάνουν συνεχώς ό,τι η μπάλα είναι στα χέρια της Ελλάδας και σ' αυτήν επαφίεται αν θα την κρατήσει μέσα στο γήπεδο ή αν θα την πετάξει έξω. 

Δηλαδή, αν η Ελλάδα δεν συμφωνήσει και αποχωρήσει από την νομισματική ένωση η Κομισιόν θα "νίψει τας χείρας της"; 

Αν είναι αυτό, θα μπορούσε να υπάρξει κάποιου είδους συμφωνίας. Είτε θα ήταν άμεσα πραγματοποιήσιμη, είτε θα περιελάμβανε κάποια μεταβατική περίοδο. Όμως, είναι πολύ απλοϊκό για να είναι πραγματικό. 

Και να έρθουμε στο δια ταύτα. 

Θα πάρουμε το email Χαρδούβελη; θα πάρουμε λίγο από το email Χαρδούβελη; Γιατί η υπερβολική ανοχή στις πιέσεις, αν δεν υπάρχει κάποιος σχεδιασμός, που θέλω να πιστεύω ό,τι υπάρχει, και που να βασίζεται σε κάποιο πρόγραμμα, τότε ένα είναι το σίγουρο. Ό,τι θα πάρουμε ίσως κάτι παραπάνω από το 70% που έκανε λόγο ο Βαρουφάκης. 

Το ζητούμενο όμως, όπως αντιλαμβανόμαστε όλοι μας, ή σχεδόν όλοι μας, είναι να πάρουμε κατά πολύ λιγότερο από το 70%. 

Είχαμε πολλές ευκαιρίες για να το πετύχουμε. Και θέλω να πιστεύω ό,τι δεν πρόκειται για λάθη στη διαπραγμάτευση, με την ακριβή έννοια της λέξης, που μπορεί να αποδοθούν σε διάφορους λόγους, ακόμη και σε επιλεγμένη τακτική, όμως, αν θέλουμε να πετύχουμε αυτά που νομίζουμε, θεωρούμε, δίκαια, θα πρέπει να γίνουμε και λιγάκι επιθετικοί. 

Χωρίς επίθεση γκολ δεν μπαίνει. 

Ίσως να είναι η τελευταία, ή μια απ' τις τελευταίες ευκαιρίες. Κι εφόσον σταθμιστούν όλες οι παρενέργειες, να αποφύγουμε να καταβάλουμε τις δόσεις του Ιουνίου. 

Ας καταθέσουμε τα χρήματα σε έναν λογαριασμό, όπως δηλαδή στο Παρακαταθηκών, και ας τους κοινοποιήσουμε την απόφαση μας ό,τι τα χρήματα θα μπορέσουν να τα εκταμιεύσουν, εφόσον υπάρξει συμφωνία. Τελεία και παύλα.