Ο κ. Τσίπρας ανέβηκε απότομα ψηλά και βλέπει τη γη να γυρίζει.
Τη βλέπει από μακρυά και τη νομίζει παιχνιδάκι. Ό,τι αν απλώσει το χεράκι του θα τη σταματήσει, ή, ό,τι μπορεί να της αλλάξει θέση. Να την κάνει από γη των πατέρων, γη των πατερούληδων.
Να την πάρει από κει που είναι και να την πάει εκεί που του αρέσει (στον κόσμο του), ή, να της αλλάξει την τροχιά και να γυρίζει ανάποδα (απ' τα αριστερά προς τα δεξιά).
Όμως, θεός δεν είναι, ημίθεος δεν είναι (τι είναι;). Ένα γήινο δημιούργημα είναι (κι αυτός) της φαντασίας μας. Μόνος του δεν θα κατάφερνε τίποτε. Τον βοηθήσαμε και μεις, τον σπρώξαμε.
Του δώσαμε τον αέρα (που φουσκώνει εκτός από πανιά που ταξιδεύουν - μπαλόνια που σκάνε και, μυαλά που σκορπάνε). Βρε άστο το παιδί, μην του κόβεις τον αέρα, λέει η πεθερά στη νύφη (αυτή το λέει για άλλον λόγο) θα του δημιουργήσεις ψυχολογικό πρόβλημα (και να το πρόβλημα).
Εμείς, είπαμε να το αφήσουμε το παιδί (απ' τα ψυχολογικά) για τους δικούς μας λόγους. Γιατί θέλουμε πάντα κάποιος να τραβάει μπροστά. Να ξεχωρίζει απ' τους υπόλοιπους (εμάς, δηλαδή - άλλο ψυχολογικό αυτό) και να μας κάνει τη δουλειά που δεν θέλουμε να αναλάβουμε, ούτε βέβαια, να αναβάλουμε. Γι' αυτό υπάρχουν (κι όταν δεν υπάρχουν τους δημιουργούμε) οι ξεχωριστοί.