Με το νέο δάνειο των 86 δις, η κυβέρνηση, εκτός από το μνημόνιο 3 έγραψε στο ημερολόγιο της και κάποιες ακόμη επιτυχίες. Κατάφερε να αυξήσει το χρέος και να επαναβεβαιώσει, με τον καλύτερο τρόπο που θα μπορούσε, τον τίτλο της χώρας που η ίδια ως αντιπολίτευση της έδωσε, αυτόν της "αποικίας χρέους".
Με τους όρους του μνημονίου 3, κατάφερε, και θα φανεί σύντομα αυτό, να μειώσει τα μελλοντικά της έσοδα από την άμεση φορολόγηση, καθώς οι φορολογούμενοι έχουν ήδη ξεπεράσει το όριο αντοχής τους, και να δημιουργήσει νέα βεβαιωμένα και ανείσπρακτα, με ορατό τον κίνδυνο να προσφύγει σε άλλες εισπρακτικές μεθόδους προκειμένου να εξασφαλίσει την απρόσκοπτη πληρωμή των δόσεων και, βέβαια, να εξαντλήσει και να αποξενώσει τους φορολογούμενους από κάθε περιουσιακό τους στοιχείο.
Βέβαια, πέτυχε το επιτόκιο του νέου δανείου στο 1% και η αποπληρωμή του να γίνει σε 32,5 χρόνια, που σημαίνει, με μια πρόχειρη ανάλυση τα παρακάτω.
Εφόσον δεν έχει ανακοινωθεί κάποιο χρονοδιάγραμμα, εκτός της τρίχρονης χρονικής διάρκειας της δανειακής σύμβασης, για το πως θα εκταμιευθεί και που θα χρησιμοποιηθεί το σύνολο του δανείου, αν και οι ανάγκες που έχουν δημιουργηθεί δεν επιτρέπουν κάτι διαφορετικό από αυτό που ήδη έγινε γνωστό για τα πρώτα 26 δις, εκ των οποίων, 10 θα πάνε στην ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, 13 για να πληρωθούν τοκοχρεολύσια προηγούμενων δανείων αρχής γενομένης της 20ης Αυγούστου και 3 δις τον Οκτώβριο μετά την αξιολόγηση, φτάνουμε στο συμπέρασμα ό,τι δεν θα καταφέρει, όχι μόνον αυτή η κυβέρνηση αλλά οποιαδήποτε κυβέρνηση να μειώσει το χρέος μέσα από έναν φαύλο κύκλο δανεισμού, αφού πάντα θα είναι επιτακτική η ανάγκη της πληρωμής των δόσεων, οι οποίες θα εξασφαλίζονται είτε με νέο δανεισμό, ακόμη κι αν αυτός γίνεται με έκδοση ομολογιακού δανείου που σημαίνει μεγαλύτερα επιτόκια, είτε με πρόσθετη φορολόγηση και νέες μειώσεις.
Κάνουμε, λοιπόν, την απλή υπόθεση/παραδοχή, ότι τα 86 δις, ή τα περισσότερα από αυτά, τα τραβάει η κυβέρνηση σε μια δόση, ή, έστω, στον πρώτο χρόνο. Εύκολα μπορεί να υπολογιστεί το ποσό του τόκου που θα απαιτηθεί να πληρώσουμε για τα 86 δις του δανείου και ο οποίος με έναν κατά προσέγγιση υπολογισμό, παρά το μικρό επιτόκιο, φτάνει τα 32 δις για το χρόνο αποπληρωμής του δανείου, και επομένως, το ποσό που θα πρέπει να επιστρέψει η χώρα, κεφάλαιο μαζί με τόκους, ξεπερνάει τα 118 δις.
Αν κάνουμε επίσης την υπόθεση/παραδοχή ό,τι η αποπληρωμή κεφαλαίου και τόκων θα οριστεί σε 32 ισόποσες δόσεις, όσα δηλαδή και τα χρόνια για την εξόφληση του δανείου, τότε θα δούμε ό,τι θα πρέπει να καταβάλει η χώρα τοκοχρεολύσιο περίπου 3,7 δις ανά έτος, πλέον των υπολειπόμενων δόσεων των δανείων του 1ου και 2ου μνημονίου, αλλά και της εξόφλησης του αρχικού χρέους προ μνημονίων, που αν αθροιστούν, φανερώνουν τον παραλογισμό που επικρατεί στα κέντρα αποφάσεων και το παράδοξο της υπόθεσης ό,τι εφαρμόζοντας το πρόγραμμα αλλά και όλα όσα θα αποφασιστούν ερήμην μας στο διηνεκές μέλλον, θα καταφέρει ποτές η Ελλάδα να γίνει μια φυσιολογική χώρα.
Τα 25 δις από τα 86 του δανείου προορίζονται για την μαύρη τρύπα της ανακεφαλαιοποίηση και προβλέπεται να επιστραφούν στους δανειστές από το σύνολο των 50 δις του νέου ταμείου αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας, εφόσον πετύχουν οι αποκρατικοποιήσεις και εφόσον αποδώσουν αυτές το ποσό των 50 δις, διαφορετικά, το ποσό αυτό θα κλιθούν να το πληρώσουν οι συνήθεις ύποπτοι μαζί με τα 9 δις των τόκων που αντιστοιχούν στα 25 δις της ανακεφαλαιοποίησης και ανεβάζουν το συνολικό ποσό της στα 34 δις.
Αυτό που προβλέπεται, μετά την ανακεφαλαιοποίηση και την επιτυχή κατάληξη των stress tests της ΕΚΤ, οι μετοχές που θα κατέχει το δημόσιο για τα ποσά που θα δοθούν προς ανακεφαλαιοποίηση, θα επιστραφούν στους βασικούς μετόχους μέσω του νέου ταμείου αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας και φυσικά σε τιμές κατά πολύ μικρότερες των αντίστοιχων πραγματικών. Ο παραλογισμός, δηλαδή, σε όλο του το μεγαλείο.
Θα ξεπουληθούν κοψοχρονιά περιουσιακά στοιχεία για να αποπληρωθεί το τοκοχρεολύσιο της ανακεφαλαιοποίησης και στη συνέχεια, θα εκποιηθούν κοψοχρονιά οι μετοχές των τραπεζών που θα κατέχει το δημόσιο, για να αποπληρωθούν οι εναπομείνασες δόσεις του δανείου.
Αυτός ο φαύλος κύκλος θα δημιουργήσει νέο άνοιγμα στην πρόβλεψη των 50 δις από τις αποκρατικοποιήσεις και θα απαιτηθεί να προστεθούν και άλλα κρατικά περιουσιακά στοιχεία προς εκποίηση για να καλυφθεί. Εκτός και αν, για να αποφευχθεί η περαιτέρω εκποίηση, καλυφθεί από το 25% των 50 δις που προβλέπεται για την ανάπτυξη, οπότε, η ανάπτυξη πάει περίπατο.
Από το υπόλοιπο των 86 δις, δηλαδή 59 δις, το μεγαλύτερο μέρος του θα πάει για την εξυπηρέτηση του χρέους αθροιστικά, δανείων του 1ου και 2ου μνημονίου και της προ μνημονίων εποχής χρέους. Κάποιο ποσό θα πάει για την πληρωμή ληξιπρόθεσμων οφειλών του κράτους προς ιδιώτες και αν υπάρξει υπόλοιπο θα πάει στα ασφαλιστικά ταμεία για να καλύψει τις εκροές προς την κεντρική κυβέρνηση όταν τραβούσε τα διαθέσιμα υπόλοιπα των ταμείων προκειμένου να συμπληρώσει τις δόσεις προς το ΔΝΤ
Αυτό που τελικά βλέπουμε είναι ό,τι η χώρα χρεώνεται άλλα 118 δις χωρίς ουσιαστικά να δημιουργεί την ελάχιστη προοπτική για την περίφημη επανεκκίνηση της οικονομίας, που θα μπορούσε να δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας και συνθήκες για την διεύρυνση πραγματικής και αποδοτικής φορολογικής βάσης, καθώς, η προσπάθεια να ελεγχθεί η φοροαποφυγή που υποτίθεται ό,τι μπαίνει ως στόχος με το μνημόνιο 3 παρουσιάζει δομικές ελλείψεις που το ίδιο το μνημόνιο απαγορεύει να ξεπεραστούν.
Κοντολογίς, εάν δεν υπάρξει γενναίο κούρεμα του χρέους ώστε να καταστεί διαχειρίσιμο, ανεξάρτητα αν το πρόγραμμα είναι σκληρό, που είναι, εφόσον τα χρήματα που θα εξοικονομούνταν θα πήγαιναν στην ανάπτυξη για να επιστρέψουν μαζί με την υπεραξία τους που θα δημιουργούσε συνθήκες επιτυχίας του φοροεισπρακτικού στόχου, και στο βαθμό που θα επιτυγχάνονταν αυτός, θα ήταν δυνατή η αποκατάσταση αδικιών, που θα έδιναν ώθηση με τη σειρά τους σε άλλους τομείς της επαγγελματικής και οικονομικής δραστηριότητας, αλλά, αυτό είναι ένα άλλο θέμα και θα πρέπει να αναλυθεί σε ένα άλλο σημείωμα με κύριο ερώτημα, γιατί η κυβέρνηση δεν κατάφερε να πετύχει άμεσα διαγραφή μέρους του χρέους που θα δημιουργούσε τις συνθήκες επανεκκίνησης; Παρά μόνον αρκέστηκε στην αόριστη πρόθεση των δανειστών για συζήτηση και μάλιστα όχι για διαγραφή όπως προτείνει το ΔΝΤ αλλά για επιμήκυνση του χρέους, έστω και με περίοδο χάριτος, μεταθέτοντας ουσιαστικά τα δυσκολότερα για αργότερα και, μάλιστα, η συζήτηση αυτή προβλέπεται μετά τον Οκτώβριο, δηλαδή, μετά την αξιολόγηση, που αν δεν επιτευχθούν οι στόχοι ενδεχόμενα και η συζήτηση να πάει προς τα πίσω και ενδεχόμενα να προστεθούν και άλλα λόγο της αστοχίας, που θα καταστήσουν τελικά την ανάπτυξη, άπιαστο όνειρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου