συμφωνία και εντιμότητα έννοιες παράλληλες(;)

Ποσώς με ενδιαφέρει τι λέει ο Σόϊμπλε. Ειδικότερα αυτά που χαρακτηρίζονται ως οι προειδοποιήσεις του γερμανού. Δεν λέγονται άσκοπα όλα αυτά. Όταν μάλιστα, λέγονται δημόσια και όχι ως διαρροές, που εμμέσως διαψεύδονται. 

Στη θέση που βρίσκεται δεν γίνεται να μιλάει αλόγιστα, να προκαλεί σάλο και να τρομοκρατεί, ή να λέει δημιουργήματα της φαντασίας του. Πάντα κρύβεται κάτι πίσω από αυτά που εκστομίζει.

Ποσώς και με ενδιαφέρει που ο Σόϊμπλε χτυπάει καμπανάκι για πιθανότητα ενδεχόμενης αιφνιδιαστικής χρεοκοπίας μας. Δηλαδή, για να καταλάβω. Η πιθανότητα αφορά την ενδεχόμενη; ή μήπως την αιφνιδιαστική; Γιατί η Ελλάδα χρεοκόπησε το 2010. Επίσημα και με ντουντούκες. 

Ίσως ο γερμανός να έχει κατά νου του κάποια άλλη χρεοκοπία και όχι της Ελλάδας. Γι' αυτό και δεν με ενδιαφέρουν οι κορώνες του γερμανού. Μου είναι παντελώς αδιάφορο τι λέει αυτός αλλά και ο ολλανδός συνοδοιπόρος του.

Απ' το 2010 το κουφάρι της βρίσκεται στο ψυγείο και περιμένει την κατάλληλη ώρα που θα τη ρίξουν στο λάκκο. Κι ο γερμανός, γνωρίζει πότε είναι αυτή η ώρα. Και δεν χρειάζεται να το πει. Ούτε αυτός, ούτε οι ορντινάντσες του. Αρκεί να φταρνιστεί και οι πτωματοφάγοι θα ορμήξουν. 

<<Αν δεν ενδώσει η Ελλάδα, ξαφνικά θα διολισθήσει σε αδυναμία πληρωμών. Εκτός κι αν η ίδια θέλει να παραμείνει υπό "αξιόπιστες συνθήκες", τότε θα κάνουν ό,τι είναι δυνατόν>>. Ξεκάθαρα τα πράγματα. Τα λέει με τον ποιο απλό τρόπο. Με το όνομά τους. 

Επειδή, δεν πιστεύω ό,τι θα υπάρξει συμφωνία, ούτε τώρα αλλά ούτε και τον Ιούνιο, όχι γιατί το λέει ο γερμανός, "γιατί δεν έχουν ξεκαθαρίσει όλα" όπως λέει,  ούτε γιατί ελπίζει η κυβέρνηση να κάμψει την αδιαλλαξία των "θεσμών", αλλά γιατί, μια συμφωνία, εφόσον υπάρξει, προϋποθέτει την αθέτηση σε μικρό ή μεγάλο βαθμό αυτών που διαπραγματεύεσαι, που θεωρείς δίκαια και προσπαθείς να τα κερδίσεις. 

Αν υπάρξει τέτοια συμφωνία, που συνηθίζεται να αποκαλείτε από κάποιους "έντιμη", θα υπάρξει και αθέτηση. Και αυτή η συμφωνία δεν θα είναι έντιμη. Και δεν μπορεί να τη δεχτεί ο λαός. Ακόμη και αυτοί που ελπίζουν σε μια τέτοια συμφωνία και τη θεωρούν ως επιβεβλημένη λύση, θα καταλάβουν με τον καιρό ό,τι ήταν αυταπάτη. 

Έντιμος συμβιβασμός και έντιμη συμφωνία δεν μπορεί να υπάρξει από καλυμμένους με το μανδύα εντιμότητας, ανέντιμων. Έντιμος δεν είναι εκείνος που εξυπηρετεί τα συμφέροντά του σε βάρος άλλων. Ούτε εκείνος που δανείζεται ακόμη και με αρνητικά επιτόκια και κερδίζει δανείζοντας την ανάγκη. Αν αυτές είναι οι συνθήκες των "αγορών" τότε μας κυβερνάει η ανεντιμότητα. 

Στην προκειμένη περίπτωση, η άλλη πλευρά, δεν θα αρκεστεί στις παραχωρήσεις σου. Εφόσον ελέγχει την επιβίωση σου αλλά όχι και την πολιτική της κυβέρνησης σου, θα προσπαθήσει για την πλήρη επιβολή της.

Θα είναι γι' αυτήν, και είναι, ο υπέρ πάντων αγώνας αυτή η επιβολή. Αν ηττηθεί, έστω και στο ελάχιστο, γνωρίζει ό,τι ανοίγει ένα μονοπάτι που ενδεχόμενα να το ακολουθήσουν και άλλοι. Δεν θα αρκεστεί στην ήττα σου. Θα ζητήσει τη συντριβή σου.

Στην εποχή Σαμαρά δεν ήταν λίγες οι φορές που οι "θεσμοί", τρόϊκα τότε, αναγνώρισαν λάθη στο πρόγραμμα τους. Που παρόλα αυτά, δεν έκαναν τίποτε για να τα διορθώσουν. Γιατί, απλούστατα, τα λάθη τους ήταν εσκεμμένα. Και η αναγνώριση τους, η ωμή παραδοχή ό,τι αυτοί είναι το κουμάντο. Ακόμη και τα λάθη τους δεν δικαιούμαστε να τα αμφισβητήσουμε.

Αυτό που φοβάται ο γερμανός, και οι ανέντιμοι, που δεν επιθυμούν τον "έντιμο" συμβιβασμό που τους προτείνουμε, που επιμένουμε για χάρη της ευγένειας να τους θεωρούμε και να τους αποκαλούμε έντιμους, ακόμη και σήμερα μετά τα όσα έχουμε δει και έχουμε ακούσει, αν και γνωρίζουμε την ανεντιμότητα τους, αυτό, λοιπόν, που φοβάται ο γερμανός είναι η Χρεοκοπία.

Όχι η δική μας. Είπαμε, αυτή συντελέστηκε. Αλλά η Χρεοκοπία της πολιτικής τους. Και ο κίνδυνος να συνδεθεί η δική μας χρεοκοπία ως αποτέλεσμα της Χρεοκοπίας τους. Της Χρεοκοπίας της πολιτικής τους που ξεκίνησε με την επιβολή του ευρωπαϊκού "μάρκου". 

Οι γερμανοί, είχαν κάποιο σχέδιο ώστε να ανταγωνιστούν τα άλλα δυο ισχυρά νομίσματα. Το σχέδιο τους ήταν η επιβολή ενιαίου ευρωπαϊκού νομίσματος. Κάποιες χώρες της τότε Ε.Ε. για να μην θεωρηθούν υπανάπτυκτες προφανώς, διότι το ενιαίο νόμισμα θεωρήθηκε ανάπτυξη, έσπευσαν ως δορυφόροι των γερμανών.

Πλήρωσαν, πληρώνουν και θα πληρώνουν την επιλογή τους.

Οι μόνοι κερδισμένοι της υπόθεσης "ενιαίο νόμισμα" είναι οι γερμανοί. Έγιναν το καταφύγιο ευρωπαϊκών αλλά και παγκόσμιων κεφαλαίων. Κατάφεραν παρά το μεγάλο κρατικό χρέος τους, δεν τους ενδιαφέρει αυτό όσο υπάρχει υπερβολική ρευστότητα, να ξεπεράσουν τα οικονομικά προβλήματα από την συνένωση των δυο γερμανιών. 

Αν υπάρξουν τριγμοί στο ευρωπαϊκό "μάρκο" θα εμφανιστούν πολλά από τα προβλήματα της γερμανίας που σήμερα καλύπτονται απ' το χαλί της υπερβολικής ρευστότητας. 

Είναι στρουθοκαμηλισμός να ελπίζουμε ό,τι μ' αυτό το νόμισμα και μ' αυτή τη διάρθρωση της ευρωζώνης θα ανακάμψει η οικονομία. Εφόσον οι ισοτιμίες του ευρώ ρυθμίζονται με βάση την ατμομηχανή της ευρωζώνης.

Στην προ "ευρώ" εποχή αγοράζαμε το δολάριο κάτι παραπάνω από 400 δραχμές. Μπαίνοντας στην ευρωζώνη πληρώσαμε για το ευρώ 340 δραχμές. Η ισοτιμία δολάριο - ευρώ  έφτασε κάποια περίοδο να διαμορφωθεί στο 1,4 δολάρια για 1,0 ευρώ. Ακόμη και σήμερα η ισοτιμία είναι 1,12 δολάρια για 1,0 ευρώ.

Όταν, λοιπόν, πληρώσαμε 340 δραχμές για ένα ευρώ και η οικονομία μας, αυτό είναι γνωστό, δεν άλλαξε με το ενιαίο νόμισμα, αντίθετα μάλιστα, επιδεινώθηκε, φτάσαμε να πουλάμε στους αμερικάνους τις 340 δραχμές μας για 1,4 δολάρια. Δηλαδή, για 560 δραχμές σύμφωνα με την ισοτιμία της προ "ευρώ" εποχής.

Σαν να λέμε ό,τι η δραχμή μας, δηλαδή η οικονομία μας, βοήθησε ώστε το δολάριο να καταντήσει το νόμισμα κάποιας τριτοκοσμικής χώρας.

Φυσικά, οι αμερικάνοι, για την ανταγωνιστικότητα της παραγωγής τους κρατούσαν την ισοτιμία με το ευρώ χαμηλά. Σήμερα βλέπουμε ό,τι σε σχέση με τα υψηλότερα της ισοτιμίας του ευρώ με το δολάριο υπάρχει κάποια διολίσθηση, που όμως δεν φαίνεται να είναι αρκετή για να επανακάμψει η ευρωπαϊκή οικονομία.

Αν δεν υπάρξει ισοτιμία τουλάχιστον 1/1 δεν θα υπάρξει βελτίωση ανταγωνιστικότητας των ευρωπαϊκών προϊόντων, που θα μπορούσε να σηματοδοτήσει την επανεκκίνηση της παραγωγικής διαδικασίας και την αύξηση του ευρωπαϊκού ΑΕΠ, και επομένως, και του αντίστοιχου των χωρών της ευρωζώνης. Φυσικά, και της μείωσης της ανεργίας.