Πέμπτη 28 Ιουλίου 2016

ξινά κεράσια, πικρά αγγούρια





Να! Τα κράτη απ’ τους εχθρούς κι όχι απ’ τους φίλους τους μάθανε να χτίζουν κάστρα, πύργους, πολεμικά πλοία, κι έτσι σώζουν τα παιδιά τους τα σπίτια και το βιός τους, λέει ο Αριστοφάνης στις “Όρνιθες” δια στόματος Πεισθέταιρου


Η εποχή των μετρίων (ούτε πολύ καλός -καλός μόνον ο θεός, ούτε πολύ κακός -κακός μόνον ο διάβολος) έριξε μαύρη πέτρα και μας άφησε κληρονομιά τους ανίκανους χρόνους να μετράμε δίσεκτους στη σειρά. Τους Ι/5 και την εποχή τους. Ήτις σε χρόνο dt κατέρρευσε, όλως παραδόξως, σαν πύργος από τραπουλόχαρτα και μας έθαψε, τρία μέτρα, μέσα στην μαλακία που μας διακατέχει.

Να ματαιοπονούμε, ποιον ν’ αφήσουμε και με ποιον να πάμε. Με τη Σκύλα, ή με τη Χάρυβδη;  

Για να ενσκήψει η εποχή του κανένα και της μεγάλης κατρακύλας. Ως επιβεβαίωση ό,τι μύρια έπονται ενός ναυαγίου. Προσδοκούσαμε στην εποχή των πολλών (αλλά αυτή πέρασε στο αντίθετο ρεύμα κι άλλαξε πορεία - μην τρακάρει) και μας προέκυψαν οι χρήσιμοι ηλίθιοι. Οίτινες κατά Μοσκοβισί του euroκελευστή, “χτίζουν το μέλλον της Ελλάδας”. Μέλλον μελένιο για 99 συναπτά έτη εις υγείαν Τραπεζών και ρουφιάνων, αν... (την ελαχίστη αντίσταση επιδιώκομεν - το κρατώ για το κλείσιμο)   

Μέλλον γλαφυρό. Μέλλον με γκιλοτίνα κρεμάμενη άνωθεν της κεφαλής ημών, και υμών (δια ιδίους λόγους). Έγκλημα χωρίς τιμωρία ό,τι συνέβαινε προ της "πρώτη φορά". Κυβερνήσεις με πρόγραμμα άρπα κόλλα σε ρυθμό όσα πάνε κι όσα έρθουν, αρκεί να μην έρθουν οι πρώην και τανάπαλιν. Άρτσι μπούρτσι, δηλαδή. Εκτός, βεβαίως, των συνακόλουθων της διακυβέρνησης. Εκεί, υπήρχε πρωτόκολλο και άκρα του τάφου σιωπή. Έφταιγε, λέει,  που έλειπε ο Λουλάς.

Με το νταούλι μπούκαρε ο Λουλάς να φέρει τα πάνω κάτω. Κι αντί αυτού, έγινε της άρτσι, μπούρτσι και λουλάς.

Βρήκε κι ο Ζαν Κλοντ τον Αλέξη του και αναγάλλιασε η καρδιά του.


Οι βέλτιστες πρακτικές (κατά πως “θεσμοί”, οι δανειστές-εκβιαστές) της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως πληροφορούμεθα απαιτούν κατά πρώτον: την ευθυγράμμιση των εργασιακών αλά Πινοσέτ για τις οποίες δεν συνηγορεί (προς το παρόν) ο κ. Κατρούγκαλος, από σεβασμό, λέει, στους κοινωνικούς εταίρους (μέχρις αλέκτωρ λαλήσει πουρνό-πουρνό και γίνει του ασφαλιστικού) και, δεύτερον: την τιμωρία των εγκλημάτων στην κασίδα των απροστάτευτων.

Που ήξεραν τι ψήφιζαν αλλά δεν ήξεραν τι (άλλο τι) τους περίμενε. Βουλής (άβουλης και μοιραίας) συναινούσης. Συγχωροχάρτια μοιράζει η μεταλλαγμένη “πρώτη φορά” με αντάλλαγμα την άφεση και των δικών της αμαρτημάτων (ολοκληρωμένων και υπό ολοκλήρωση).

Διότι οι ηλίθιοι, ήταν, είναι και θα είναι χρήσιμοι.

Ό,τι δεν τόλμησε η Σαμαρική δεξιά (επικουρούμενη του Βορίδιου tomahawk και της Γεωργιάδιας συναγωγής) το διαπραγματεύτηκαν, το συμφώνησαν στο πιτς φυτίλι (δεκαεφτά να ήταν οι ώρες τους) και το έκαμαν εικόνισμα, βωμό θυσιαστήριο, οι δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς. Έκτοτε, όλα κυλούν ομαλά (για τους δανειστές) και συμφώνως με τας υποδείξεις (τους). Θαύματα γίνονται!

Τύφλα να 'χουν οι παντόφλες και τα γυαλιά του Παΐσιου. Έσωσε το ασφαλιστικό ο κ. Κατρούγκαλος κόβοντας το ΕΚΑΣ. Ήρθε η ώρα για το επόμενο θάμα του. Να διατηρήσει τον 13ο και 14ο μισθό κόβοντας στη μέση τον κατώτερο μισθό.

Κόβει χέρια από δω, πόδια από κει κι αφήνει το σώμα ακρωτηριασμένο να το αναπτύξουν οι αρμάδες των “επενδυτών” που καταφθάνουν, πατείς με πατώ σε. Στην κατάψυξη και στους -27 βαθμούς. Εκεί έφτασε η ανεργία, που δεν λέει να κωλώσει. Ανήφορος για την εργασία, κατήφορος γι’ αυτήν. Μισός μισθός για τον εργαζόμενο κι ο άλλος μισός, υπέρ εργοδοσίας (και φαυλοκρατίας).

Σαν τη μοιρασιά του Καραγκιόζη. Διότι κι ο καραγκιόζης έχει τις ανάγκες του.

Όπως ζητούν, με έγγραφο παρακαλώ, οι δανειστές-εκβιαστές. Μαζί με κάτι άλλα για τα οποία ο κ. Κατρούγκαλος έσυρε ξανά-μανά κόκκινες γραμμές με μαύρη μελάνη. Να αποφασίζουν οι εργοδότες πως θα διάγει τον βίο του ο εργαζόμενος. Γιατί όχι μια ώρα εργασία παραπάνω την ημέρα; Έτσι θα μπορεί ν' αλλάζει τα φθαρμένα κορδόνια στα παπούτσια του.

Να απολύουν όποιον τους μπαίνει στη μύτη (και στο μάτι) και να έχουν το δικαίωμα της ανταπεργίας βεβαίως, προκειμένου να εκβιάζονται εκείνοι που δημιουργούν την υπεραξία. Διότι η υπεραξία είναι δώρο της παναγίας της χαμηλοβλεπούσας. 

Δεν απευθύνεται,  στην κυβέρνηση αυτό το έγγραφο είπε, ο κ. Κατρούγκαλος αν και το παρέλαβε διότι δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς. Βεβαίως, δεν απευθύνεται στην κυβέρνηση. Αφού δεν υπάρχει κυβέρνηση. Αν υπήρχε κυβέρνηση θα το γνώριζαν πρώτα οι δανειστές. Στους ανταποκριτές (υποκριτές) απευθύνεται.

Πριν λίγες μέρες, ο μέγας στοχαστής και υπουργός της παιδείας, αποκάλεσε τον Συριζα νεκρό κόμμα. Αποφάνθηκε ό,τι αν κάποιος δεν γνωρίζει τον Συριζα δεν σημαίνει ό,τι δεν μπορεί να είναι Συριζαίος και, έφηβος βουλευτής, που προφανώς γνωρίζει τον Συριζα  και τον Συριζαίο (άξιον απορίας, έφηβος ακτινογράφησε τον Συριζα!) αναρωτήθηκε: πως μπορεί να επιβιώσει ο Συριζαίος αν δεν γνωρίζει τι είναι ο Συριζα; Θα καταντήσει φυτό.

Διότι τα φυτά, ούτε αυτιά έχουν, ούτε μάτια. Εκεί που φυτρώνουν εκεί ξεραίνονται.

Παρόλα αυτά, φυτά και δέντρα προσφέρουν. Αναπνέουν διοξείδιο και εκπνέουν οξυγόνο. Και οι Συριζαίοι, επίσης, προσφέρουν. Εισπνέουν οξυγόνο και εκπνέουν μπαρούφες, χρήσιμες για το σύστημα που διάλεξαν να υπηρετήσουν. Αχρείαστες είναι οι γάζες Πολάκης έφα, διότι έχουμε χαρτί υγείας σε επάρκεια, κι όταν φουμάρει ο Λουλάς, εσύ δεν πρέπει να μιλάς.

Ο άντρας ο “πολλά βαρύς”. Ο “μην του μιλάτε του παιδιού” τη μέρα που θα καμώνεται, τάχα, ότι βρέχει. 

Ο κ. Φίλης, μαζί με κάποιους ακόμη συναδέλφους του, τον κ. Πολάκη, την κ. Θεανώ και μερικούς άλλους που μου διαφεύγει το όνομά τους, συναποτελούν την φορτηγίδα της ιδεολογικής πλατφόρμας (διδαχής Πάγκαλου) του κόμματος που πέτυχε, επιτέλους, να εφαρμοστεί ένα πρόγραμμα διακυβέρνησης, διότι παράγινε το κακό. Να ψηφίζονται προγράμματα και την επαύριον να πηγαίνουν στις καλένδες. Ο πλέον βαθυστόχαστος υπουργός!

Κράμα σοφίας και πείρας. Όστις χαρακτήρισε κατά την φετινή συνεδρίαση της βουλής των εφήβων νεκρό κόμμα τον Σύριζα. Που ξεκίνησε για να τα αλλάξει όλα και κατέληξε να του φύγει η προβιά με το πρώτο μελτέμι και να μας αλλάξει την πίστη.

Συμφώνησε επ’ αυτού ο έφηβος βουλευτής λέγοντας ό,τι το δέντρο, δεν επιβιώνει χωρίς τις ρίζες του. Όχι, φίλοι μου, δεν είπε αυτά ο κ. Φίλης, ούτε ο έφηβος βουλευτής. Θα μπορούσαν όμως να τα είχαν πει. Διότι ο Σύριζα βρίσκεται πολύ κοντά στο να παραδώσει το πνεύμα (ελλείψει διαύγειας). Το τρεις εξαμαρτείν δεν το ανέχεται ούτε ο τελευταίος Συριζαίος μαλάκας (εκτός των λοβοτομημένων).  

Ήδη βρίσκεται σε κώμα. Είπε, λοιπόν, ο κ. Φίλης ό,τι η αρχαία Ελληνική είναι μια νεκρή γλώσσα, κι ό,τι αν κάποιος δεν την γνωρίζει δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να μιλήσει Ελληνικά. Σ’ αυτό έχει απόλυτο δίκιο, του βγάζω το καπέλο. Μπορεί λ.χ. να χρησιμοποιήσει την έκφραση, κάνω λάθος, αντί του λανθάνω. Βεβαίως, ο κ. Φίλης θεωρεί το λανθάνω νεκρό και εαυτόν αλάθητο. Ζόμπι, δηλαδή.

Η εμμονή στη διδασκαλία της νεκρής γλώσσας εμποδίζει τον εμπλουτισμό της νέας γλώσσας με νέες λέξεις, νέες εκφράσεις και εν γένει με νέες ιδέες.  Προσκολλημένη στο νεκρό "λανθάνω" δεν επιτρέπει στο "κάνω λάθος" να εξελιχτεί στο ζωντανότερο "ekana papara". Οι τούρκοι εκσυγχρονίστηκαν πριν έναν αιώνα, οι Έλληνες αργούν, βρίσκονται στο σκοτάδι, ακόμη. Όμως, ο αγώνας τώρα δικαιώνεται.

Ο Λουλάς, έχει κι άλλες παπαριές (paparies) στα σκαριά. Σαν τον Πιτσιόρλα.

Πωλήθηκαν οι σιδηρόδρομοι έναντι 17.000 ευρώ το τρέχον μέτρο όταν το κόστος για την κατασκευή τους είναι πενταπλάσιο. Εκτός από τις ράγες, υπάρχουν γιοφύρια, βουνά, ποτάμια, λαγκάδια, σήραγγες που διατρέχει, χώρια ο εξοπλισμός και οι εγκαταστάσεις που δόθηκαν πεσκέσι.

Και σαν τον Κατρούγκαλο. Που θα εξασφαλίσει στους νέο-αποικιοκράτες “επενδυτές” κρέας για τις μηχανές τους για 99 χρόνια. Αυτούς θέλουν οι βέλτιστες πρακτικές, αυτούς βρίσκουν και σ’ αυτούς εμπιστεύονται την κατασκευή των πλυντηρίων τους. Μάλιστα, χωρίς να ψάξουν. Ο κατάλογος είναι μακρύς και πλήρης αποχρώσεων.

Απ’ τον μουρό και τον χαβλό ποιον να διαλέξω;

Τον μουρόχαυλο και είσαι μέσα. Διότι εδώ, δεν ισχύει ο κανόνας: είσαι ότι δηλώσεις. Ισχύει ό,τι αυτό που δηλώνεις δεν το εννοείς και, παφ, η σφραγίδα στο διαβατήριο.

Η φυσική εξέλιξη, μέσα από μια επιλογή, για να γυρίσω στην αρχή και στο μέλλον που μας επιφυλάσσουν (γνωστό τοις πάσι), έστω κι αν αυτή δεν είναι η καλύτερη (στις περισσότερες είναι η χείριστη), όπως λέει και μια θεωρία για την εξέλιξη του ανθρώπινου είδους προτιμάει το δρόμο της ελάχιστης αντίστασης. Αυτήν την επιλογή εφαρμόζουν με προσήκουσα ευλάβεια.

Απ’ τα ίδια σκατά στα χειρότερα (εννοείται σκατά). Κι αυτό το αποκαλούν εξέλιξη.

Επιλέγοντας αντί της αντίστασης την εξαθλίωση του λαού (αφού δεν αντιδρά-αλλά γιατί;). Οι δεν μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς! Δεν είναι σχήμα λόγου αυτό, ούτε υπάρχει σκωπτική διάθεση στη συνεχή και επαναλαμβανόμενη αναφορά, επειδή το επινόησε και το ξεστόμισε εξυπνακίστικα, αυτός που επιδιώκει να στείλει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας το λαό (Αν το καταφέρει; Ίδωμεν).

Αυτό το “δεν μπορούσαμε” είναι η κορύφωση αυτής της επιλογής. Της ελάχιστης αντίστασης που οδηγεί στην απόλυτη υποταγή, όταν μάλιστα βρίσκεται σε αντίθεση με το “αλλιώς”, που όπως και να το δεις, υπαγορεύει την αντίσταση στην υποταγή και τη σύγκρουση με τη δύναμη που την ωθεί.

Η βέλτιστη πρακτική δεν επιτρέπει παρεκκλίσεις από το μέλλον που έχει αποφασιστεί για τους λαούς, κοινή συναινέση πινοσετιστών ευρωπαϊστών και πατενταρισμένων ηλίθιων, που ήγουν ηγέτες ποδηγετούμενων λαών.

Αυτό που προσδοκούν είναι η ελάχιστη αντίσταση, κι αυτήν, την εγγυάται καλύτερα από κάθε άλλον μια μεταλλαγμένη αριστερά. Που λειτουργεί ως κυματοθραύστης (σαν τα μπλόκια στο λιμάνι του Παγασητικού). Μέχρι, βέβαια, να μείνει με το μακρύτερο στο χέρι όταν θα έχει ολοκληρώσει το έργο της. Οπότε, μπορεί να αποχωρήσει για να επιστρέψει η άγρια Δύση, καβάλα.

Μόνον με μια αριστερά ηττημένη και γονατισμένη θα μπορούσε να ολοκληρωθεί η καταστροφή σε εθνική διάσταση. Αλλά αυτή δεν είναι αριστερά.

Δεν είναι αριστεροί αυτοί που συνθηκολόγησαν πριν ακόμη δώσουν τη μάχη.

Κι όπως λέει κι ο ποιητής: “όποιος στην μάχη πάει για να πεθάνει, στρατιώτη μου για πόλεμο δεν κάνει”. Αυτή η αριστερά, πήγε για να πολεμήσει το είδωλο της, τον εαυτό της. Τον τρόμο που της προκάλεσε το 62% που παρατάχτηκε για τη μάχη. Διότι, όταν ο λαός κάνει πόλεμο, φόβος κυριεύει τους γονατισμένους.

Που φιλιώθηκαν με τις βέλτιστες πρακτικές (ωσάν σύγχρονοι κοτζαμπάσηδες) έναντι των προνομίων που αφειδώς προσφέρονται στους πρόθυμους.

Διότι, οι ηλίθιοι, εκτός από χρήσιμοι, θα ήταν άτοπο, αν δεν ήταν και πρόθυμοι.

(Απόδειξη: ο επόμενος πρόθυμος ηλίθιος. Αχρείαστος να είναι)  


1 σχόλιο:

  1. Προσυπογράφω το ξέσπασμά σου και όλες τις αλήθειες που κρύβει.
    Λυπάμαι για τον Φίλη και όλη την εμφάνισή του. Καλύτερα να έμενε εκδότης της Αυγής, δεν έκανε για θώκους και υπουργεία. Δεν μπορεί να συμμαζέψει το κορμί του, την παιδεία περιμένουμε να στρώσει;
    Στον αντίποδα των δηλώσεών του για την αρχαία γλώσσα, θα αντιπαραθέσω την αναπάντεχη παρουσία του Παναγιώτη Κουρουμπλή στην παράσταση που παίχτηκε πρόσφατα στο Θέατρο Βράχων. Η Απολογία του Σωκράτους σε αρχαίο κείμενο απ' το σύγγραμα του Πλάτωνα. Ειλικρινά με εξέπληξε ευχάριστα η παρουσία του σ' ένα τόσο απαιτητικό έργο που ακόμα και οι πιο διαβασμένοι, είχαμε τη βοήθεια των υπότιτλων για να μη χάσουμε τη ροή της εξέλιξης.
    Ως φαίνεται, δεν ασπάζονται όλοι τις απόψεις του υπουργού παιδείας. Κι αυτό είναι κάπως παρήγορο.
    Τους χαιρετισμούς μου και καλό Αύγουστο να έχεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή