Συμβαίνουν κι αυτά. Ευτυχώς κατά μια άποψη. Για σκεφτείτε τι θα έλεγαν οι δανειστές μας αν λειτουργούσε έστω και στο ελάχιστο αυτό το μπάχαλο που διεκδικεί την υπόσταση κράτους; Οι θεσμοί, οι υπηρεσίες και τα πρόσωπα, αν ήταν ικανά να δημιουργήσουν συνθήκες ομαλής διοικητικής λειτουργίας;
Δεν γνωρίζω, ή καλύτερα, δεν μπορώ να γνωρίζω, αν θα μας σέβονταν οι δανειστές μας, ή ακόμη, αν θα μας φοβούνταν. Γιατί, μια δική μας στοχευμένη αντίδραση ίσως να ήταν αφορμή για αναθεώρηση της ανοησίας που βαφτίστηκε δημοσιονομική πολιτική. Ας πούμε, εκτός κι αν αποδειχτεί άλλη μια φάρσα, σαν αυτήν που διαρρέουν τα παπαγαλάκια για να πάρει, δήθεν, το μήνυμα η τρόϊκα (ή εμείς; Να φοβηθεί μήπως;) ό,τι δεν θα συζητήσουν για κενό 2,5 δις όπως απαιτούν, αλλά για 200-500 εκ. το πολύ, που θεωρούν πως είναι το πραγματικό.
Δεν γνωρίζω, ή καλύτερα, δεν μπορώ να γνωρίζω, αν θα μας σέβονταν οι δανειστές μας, ή ακόμη, αν θα μας φοβούνταν. Γιατί, μια δική μας στοχευμένη αντίδραση ίσως να ήταν αφορμή για αναθεώρηση της ανοησίας που βαφτίστηκε δημοσιονομική πολιτική. Ας πούμε, εκτός κι αν αποδειχτεί άλλη μια φάρσα, σαν αυτήν που διαρρέουν τα παπαγαλάκια για να πάρει, δήθεν, το μήνυμα η τρόϊκα (ή εμείς; Να φοβηθεί μήπως;) ό,τι δεν θα συζητήσουν για κενό 2,5 δις όπως απαιτούν, αλλά για 200-500 εκ. το πολύ, που θεωρούν πως είναι το πραγματικό.
Υποθέτω όμως ό,τι θα άλλαζε η στάση τους. Προς το καλύτερο; Κομματάκι δύσκολο. Προς το χειρότερο; Ε, τι ερώτηση είναι αυτή τώρα. Το λύκο τον βλέπουμε, τις πατημασιές του ψάχνουμε;