Ο παρολίγον καλλιτεχνικός διευθυντής του Ελληνικού Φεστιβάλ αφού σκέφτηκε όσα διαδραματίστηκαν, πριν, κατά τη διάρκεια και μετά την παραίτηση του, εξέδωσε μια δεύτερη ανακοίνωση για να διαμαρτυρηθεί που οι Έλληνες, κυρίως συνάδελφοί του, του κούνησαν το δάχτυλο ενώ θα έπρεπε, επαγγελματικά επηρεασμένοι, να του κουνήσουν κάτι άλλο. Πλην όμως, μεταξύ συναδέλφων αυτά δεν επιτρέπονται οπότε έμειναν στο παλλόμενο δάχτυλο.
Η δεύτερη ανακοίνωση βρίσκεται στο πλαίσιο της συμπληρωματικής απολογίας του κατηγορούμενου (όχι, ο κ. Φαμπρ δεν είναι κατηγορούμενος) να ανασκευάσει στα σημεία την πρώτη η οποία ενδεχομένως να δόθηκε ενόσω διαρκούσε η κατάσταση πανικού. Δηλαδή, εν βρασμώ ψυχής. Ώστε, να λάβουν γνώση οι ιθαγενείς για τα αγνά του αισθήματα και, βέβαια, ότι χάσανε την ευκαιρία για να εκπολιτιστούν.
Ας δούμε τι έγραφε ο Γιαν Φαμπρ στην πρώτη επιστολή του, την επιστολή της παραίτησής του.
«Με την παρούσα, εγώ, ο Jan Fabre, παραιτούμαι από τη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή (curator) του Ελληνικού Φεστιβάλ. Αποδέχτηκα την πρόταση του Υπουργού Πολιτισμού της Ελλάδας να προβώ σε καλλιτεχνικές επιλογές με πλήρη ελευθερία. Αυτό δεν φαίνεται να είναι πλέον δυνατόν στην Ελλάδα. Δεν επιθυμώ να εργαστώ σε ένα εχθρικό καλλιτεχνικό περιβάλλον, στο οποίο προσήλθα με ανοιχτό μυαλό και ανοιχτή καρδιά. Εύχομαι στους Έλληνες καλλιτέχνες καλή τύχη στη δουλειά τους και στο Φεστιβάλ τους» (οι υπογραμμίσεις δικές μου).
(για κάποιους αυτή ήταν μια αξιοπρεπής δήλωση, μετά από μια αξιοπρεπή παραίτηση - Σωστόν. Διότι οι αξιοπρεπείς παραιτήσεις πρέπει να συνοδεύονται με αξιοπρεπείς δηλώσεις. Βεβαίως και το αντίθετο).
Πίσω από τις λέξεις δεν βρίσκεται ο Αλέξης (του άσματος βεβαίως), αλλά το απλούστατο και αυτονόητο. Ειδικότερα σ' αυτές μιας ανακοίνωσης όπως η παρούσα. Μια ανακοίνωση κρύβει πάντα και κάποιο μήνυμα. Αφήνω την ανάθεση για "επιλογές με πλήρη ελευθερία" για τη συνέχεια και πάω στο τι κατάλαβα για την πλήρη ελευθερία, που "δεν φαίνεται να είναι πλέον δυνατόν για την Ελλάδα".
Ό,τι ο κ. Μπαλτάς χρειαζόταν έναν Φαμπρ και ο κ. Φαμπρ έναν Μπαλτά.
Ο καθένας τον άλλον για ίδιους λόγους. Αλλά με τον ίδιο, υποτίθεται, κοινό στόχο .
Την επανεκκίνηση των πολιτιστικών μας. Ενδεχομένως και του πολιτισμού μας. Για άλλους, την μείξη του με άλλους πολιτισμούς και πολιτιστικά ρεύματα ώστε να φτάσουμε κάποτε σε έναν ενιαίο και κοινό παγκόσμιο πολιτισμό.
Κάτι σαν τον πολτό που παράγεται κατά τη σύνθλιψη του εδώδιμου θερινής εποχής ζαρζαβατικού που χρόνια τώρα παράγεται και σε θερμοκήπια και πωλείται συσκευασμένος.
Τι προσπάθησε να μας πει ο κ. Φαμπρ με το υπονοούμενο -πλέον-; Σε ποιον απευθύνονταν;
Δηλαδή, αυτά που συνέβαιναν στο Φεστιβάλ πριν το -πλέον- συνέβαιναν με πλήρη ελευθερία; Όλα!
Πόσο πίσω είναι αυτό το πριν το -πλέον-; Τι είναι αυτό που πριν το -πλέον- παρείχε τη δυνατότητα για το -πλέον- και σήμερα δεν;
Ας το κρατήσει αυτό στο σημειωματάριο του ο κ. Μπαλτάς για την επόμενη φορά που θα χρειαστεί τη βοήθεια κάποιου "ανοιχτόμυαλου" και "ανοιχτόκαρδου", Φαμπρ.
Στην τελευταία πρόταση της ανακοίνωσης του καταθέτει την πικρία του για το ατυχές γεγονός και καταλήγει στο σχεδόν απαξιωτικό "...στο Φεστιβάλ τους". Το οποίο χαρακτηρίζει, πλέον, ελληνικό. Που αν δεν με απατά η μνήμη, κοντά είναι άλλωστε τα γεγονότα, παρολίγον θα ήταν "Φεστιβάλ του" και προφανώς θα του είχε δώσει και προστιθέμενη αξία(;). Ενδεχόμενα ο κ. Φαμπρ να ένιωσε μετανιωμένος για την αποδοχή της πρότασης. Μετά τη νίλα.
Πιθανόν να είχε στο μυαλό του τα γνωστά οικονομικά όταν έλεγε στον κ. Τσίπρα καγχαστικά : "μη βασίζεσαι και τόσο". Καθώς γνωρίζει, πολύ καλά, τι μπορεί να προσφέρει αλλά και πως να το προσφέρει. Για χθεσινός δεν μοιάζει. Διέγνωσε τη στενότητα να πραγματοποιήσει εκείνα που ενδεχόμενα ονειρεύονταν και βρήκε σανίδα σωτηρίας στην παραίτηση(;).
Βέβαια, όταν κάπου αισθάνεσαι ως ξένο σώμα παίρνεις το καπελάκι σου και φεύγεις. Είναι μια κάποια λύση κι αυτό. Υπάρχουν και αλλού πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια.
Ο καλλιτέχνης, ευτυχώς, είναι χαρισματικός και μαχητής. Μπορεί και γίνεται σνομπ όταν θίγεται. Ειδικότερα από εκείνους που θεωρεί ανίδεους. Κατασκευασμένος από άλλη πάστα παραμένει μαχητής για την τέχνη του, με την ίδια την τέχνη του. Ό,τι κι αν λέγεται για τον ίδιο και το έργο του ο καλλιτέχνης πάντα θα είναι καλλιτέχνης. Για τους υπόλοιπους, πολλά στις συμπεριφορές των καλλιτεχνών δεν γίνονται κατανοητά. Σ' αυτό δεν φταίνε μόνον οι άλλοι αλλά, ενίοτε και ο ίδιος ο καλλιτέχνης.
Ένας λόγος που παράγει έργο είναι για να κριθεί. Κι αν επιτύχει, να μείνει στην ιστορία το έργο και το όνομά του. Αλλά την ιστορία δεν την γράφει ο ίδιος. Την προκαλεί να γράψει για τον ίδιο. Αν πάμε στον κ. Φαμπρ θα δούμε ό,τι οι προκλήσεις του είναι πολλές σε είδος. Ίσως αλλοπρόσαλλες.
Η ιστορία ευτυχώς, και η τέχνη βεβαίως, είναι ένα χωνευτήρι που τα αλέθει όλα. Επί πλέον, κάνει και λάθη. Πολλοί σαν τον κ. Φαμπρ επιδιώκουν τις προκλήσεις. Είναι κι αυτό μια τέχνη και μάλιστα, αποδοτική, σε όλα τα επίπεδα. Αρκεί να γνωρίζεις τι να προκαλέσεις και πως. Για τον κ. Φαμπρ το Ελληνικό Φεστιβάλ αναμφίβολα ήταν μια πρόκληση. Ίσως και επιδίωξη. Δυστυχώς, γι' αυτόν, δεν κρίθηκε για το έργο του αλλά γι' αυτά που είπε, ή που άφησε να εννοηθούν.
Πλην, όμως, ο καλλιτέχνης δεν κρίνεται απ' τον καθένα ξεχωριστά. Ούτε από το τι πιστεύει ο καθένας ξεχωριστά για το έργο του κάθε καλλιτέχνη. Που στο κάτω-κάτω δεν γνωρίζει τι είναι αυτό που κινεί την "ευαισθησία" του καλλιτέχνη (αναγκαστικά τα εισαγωγικά, η ευαισθησία έχει τις ευαισθησίες της). Εάν χάσαμε την ευκαιρία να ερωτευθούμε το έργο του ίσως φταίει πρώτα ο ίδιος και το καλλιτεχνικό του δαιμόνιο.
Προκάλεσε την τύχη του, σαν καλλιτέχνης που είναι και κρίθηκε. Όταν ζητάς να αλλάξεις κάτι βρισκόμενος στην ανάλογη θέση, μάλιστα διορισμένος, γνωρίζεις αυτό το κάτι και γνωρίζεις αυτό που του χρειάζεται. Δεν είναι θέμα προσωπικό πλέον και μιας μόνον, υπόθεσης. Υπάρχουν και οι παράμετροι και δεν εννοώ την προγενέστερη κατάσταση.
Αν ο κ. Φαμπρ, σκόπευε να μας επιστρέψει στον Χρυσό Αιώνα δεν θα το μάθουμε ποτέ.
Μάθαμε όμως αυτό που άρεσε στον διεθνιστή κ. Μπαλτά. Τη διεθνοποίηση του Φεστιβάλ δια μέσου Φλάνδρας. Προφανώς ήθελε να πείσει τον εαυτό του για τις ειδικές ικανότητες που διαθέτει να διαβάζει το μέλλον. Κάτι σαν χαρτορίχτρα.
Μια απ' αυτές, όπως την αναφέρει ο κ. Φαμπρ στην ανακοίνωση της παραίτησης του, είναι και η παροχή πλήρους ελευθερίας επιλογών. Σ' εκείνους που επιλέγει να διαχειριστούν τομείς, προς το παρόν, των πολιτιστικών μας και κάνω μια προσπάθεια να φαντασθώ τι ελευθερίες επιλογών και σε ποιους, θα παρείχε ο κ. Μπαλτάς αν ποτέ έφτανε στη θέση του πρωθυπουργού.
Μπλοκάρει αυτόματα το μυαλό μου και ξεμπλοκάρει, πάλι αυτόματα, όταν μου έρχεται η εικόνα του σημερινού πρωθυπουργού.
Και αυτόματα κατανοώ τι είναι η ελευθερία επιλογών.
Πόσο επί -πλέον- θα μειωθούν οι μισθοί και οι συντάξεις.
Πόσα επί -πλέον- πρέπει να πληρώσεις για τα φάρμακα σου.
Πόσα επί -πλέον- πρέπει να πληρώσεις για παλιούς και νέους φόρους.
Να μας τα παίρνουν είτε συμφωνούμε είτε διαφωνούμε.
Ελευθερία επιλογών είναι να μην κυβερνάς με την λαϊκή εντολή.
Ελευθερία επιλογών είναι να εκτελείς εντολές.
Ελευθερία επιλογών είναι το μνημόνιο.
Είναι άφθαρτο, δεν ξεθωριάζει και δεν μπάζει. Είναι πλύνε - βάλε.
Είδε το φως το αληθινόν ο κ. Μπαλτάς ό,τι με ένα μνημόνιο απλό, γρήγορο και δροσερό, θα είχε σίγουρα αποτελέσματα.
Το μνημόνιο του κ. Μπαλτά ήταν ο κ. Φαμπρ.
Όπως το αριστερό μνημόνιο μας άλλαξε τα φώτα, με το μνημόνιο Φαμπρ θα βρίσκαμε τα χαμένα μας πολιτιστικά φώτα. Το μεγαλείο των άσχετων που νομίζουν ό,τι κέρδισαν το joker.
Προσδοκούσε η πολιτιστική ανάσταση να συμπέσει με την επικείμενη ανάσταση της εθνικής μας οικονομίας. Ευθύς αμέσως της τρέχουσας επετειακής παράστασης της αναστάσεως του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Όπως περί αυτού μας διαβεβαίωσε ο Μέγας Διαπραγματευτής.
Όταν κάνεις μια επιλογή, την κάνεις μετά φόβου και γνώσης. Και την υπερασπίζεσαι.
Δεν λουφάζεις δια του στρίβειν όταν αντιλαμβάνεσαι ό.τι κατάντησες σούργελο. Όπως με το δημοψήφισμα.
Προφανώς και το πρόβλημα στην όλη υπόθεση δεν είναι ο οποιοσδήποτε κ. Φαμπρ.
Μάθανε πως πηδιόμαστε, πλάκωσαν και οι γύφτοι. Η ευθύνη γι' αυτό δεν είναι ούτε καν τα μνημόνια. Είναι η προγενέστερη κατάσταση.
Είναι οι Έλληνες πολιτικοί που χρεοκόπησαν τη χώρα. Είναι και οι σημερινοί που συνεχίζουν στα ίδια βήματα. Αδιαφορώντας για τα προηγούμενα. Αδιαφορώντας και για την αποτελεσματικότητα των μνημονίων.
Όταν διαπραγματεύονται αναποτελεσματικές πολιτικές και κατά κύριο λόγο εισπρακτικές, δείχνουν αυτό ακριβώς. Ό,τι δεν διδάχτηκαν απ' το παρελθόν.
Η εξουσία είναι μια πουτάνα που αν σου ανοίξει τα πόδια δεν μπορείς να αντισταθείς στο αντρικό σου λίμπιντο.
Κι αν μπεις μέσα της, θα σε κρατήσει εκεί μέχρι να σε στύψει σαν λεμονόκουπα.
Αν το δούμε με αυτή την οπτική, ενδεχόμενα ο κ. Φαμπρ ήταν ο μεγάλος νικητής.
Αν είχε εμπλακεί σε ένα κυκεώνα, θα αποκόμιζε μόνον φθορά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου