η σωτηρία μας είναι δική μας υπόθεση, ας μην καθυστερούμε

Μετά την αποκάλυψη για την περί τριακοσίων ευρώ μηνιαίως κοστολόγηση της εργασίας, από τον ανεκδιήγητο υπαλληλίσκο του ΔΝΤ, απέρχομαι τα περί Βαλκάνιων που εκστόμισε, καθώς, για τοιούτου είδους ανθρωπίσκους κάθε περαιτέρω προστριβή μαζί τους αποτελεί κενό λόγο, νομίζω λοιπόν, ότι, πρέπει να σταθούμε σε κάποια βασικά ζητήματα. 

Το ΔΝΤ, αν και ο θεσμικός του ρόλος είναι διαφορετικός, έχει καταστεί εργαλείο επιβολής εκβιαστικά και, με αφορμή τον δανεισμό, συγκεκριμένων και προκαθορισμένων πολιτικών πρότυπων και κυβερνητικών προγραμμάτων, με τους όρους που επιβάλει.

Αδιάφορων από τις πραγματικές ανάγκες. 

Στοχεύοντας στον έλεγχο των μέσων παραγωγής και στην αναδιάρθρωση της οικονομίας, έτσι ώστε, να βρίσκεται η χώρα αυτή στο εξής, κάτω από την ομπρέλα της δικαιοδοσίας, κεφαλαίων και πολιτικής, που διακινεί. 

Είναι λάθος, λοιπόν, να αποδίδονται αθροιστικά με τον όρο λιτότητα οι όροι του, οι όροι των μνημονίων του, γιατί, συνιστούν ωμή παρέμβαση της συνταγματικής λειτουργίας. 

Αυτός, ήταν και ο λόγος που η Μέρκελ απαίτησε τη συμμετοχή του ΔΝΤ στα πακέτα στήριξης, διότι, η επιβολή των όρων, που συγκυριακά ταυτίζονταν με το στάτους που θέλει να επιβάλει η Γερμανία της, ή καλύτερα, που έχει επιβάλει και θέλει να διατηρήσει, θα ήταν ίσως ένα αγκάθι για την κομισιόν. 

Ήταν, δηλαδή, το άλλοθι με το οποίο θα μπορούσε η επιβολή των όρων να θεωρηθεί ως το αναγκαίο κακό, εφόσον υπήρχε, γενικώς και τεχνηέντως, ομοφωνία στη μέθοδο αντιμετώπισης της χρεοκοπίας. 

Η επιβολή μισθών κάτω από το όριο διαβίωσης και κάτω από τις στοιχειώδεις ανάγκες του ανθρώπου, ακόμη και στο καπιταλιστικό σύστημα, είναι αντίθετη. 

Η αγορά της εργασίας και η πώληση της, διέπονται από την συλλογική ή την ατομική σύμβαση. Δηλαδή, από τη διαβούλευση του καπιταλιστή και του εργαζόμενου, ανάλογα με τις οικονομικές αναγκαιότητες του καθενός και την αξία παραγωγής και εργασίας. 

Στην πραγματικότητα, αυτό που αποτελεί θέσφατο του καπιταλισμού αίρεται και αντί αυτού συμβαίνει να καθορίζονται από την εξουσία της γραφειοκρατίας τα όρια μισθών, ημερομισθίων ακόμη και συντάξεων. 

Μονόπλευρα και αυθαίρετα, σε κάθε έννοια εργατικής και οικονομικής πραγματικότητας. 

Βλέπουμε, δηλαδή, μια παρέμβαση του κράτους, στην προκειμένη περίπτωση κράτος είναι η κομισιόν, αφού έχει υποκαταστήσει τη λειτουργία του κράτους-μέλους, που όμοια της υπήρξε μόνον σε ολοκληρωτικά καθεστώτα. 

Βλέπουμε τους γραφειοκράτες του κράτους της κομισιόν να βρίσκονται σε αγαστή συμπόρευση με το κεφάλαιο, να συμπιέζουν την αμοιβή του εργάτη και ουσιαστικά να περιορίζουν την ελευθερία του ενώ, οι αντίστοιχες των γραφειοκρατών, των λεγόμενων golden boys, να αποτελούν σκάνδαλο. 

Ο νόμος της αγοράς εργασίας στη νέα καπιταλιστική οικονομία, και κοινωνία, που ευαγγελίζεται η κομισιόν ενδεχόμενα κάπου προς το τέλος να προβλέπει και την εθελοντική εργασία για ένα κομμάτι ψωμί, δηλαδή, στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας. 

Ακόμη και το δικαίωμα του εργάτη, να αρνείται την εργασία του, σε κάθε μονομερή αλλαγή των όρων από την πλευρά του εργοδότη του, αίρεται, με τις ελεύθερες και μαζικές απολύσεις που επιβάλει η γραφειοκρατία της κομισιόν και, ουσιαστικά με τη διάταξη αυτή εισάγει στους χώρους εργασίας, από την πίσω πόρτα, το φασισμό. 

Υπάρχει και το ζήτημα της συσσώρευσης που κεφαλαιοποιείται μέσα από την εκμετάλλευση και της αντιπαραγωγικής κατανάλωσης της υπεραξίας από το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού. 

Το ζήτημα της μείωσης των μισθών, δεν είναι ζήτημα ανταγωνιστικότητας. Ακόμη και με τις μειώσεις των μισθών και την απώλεια εισοδήματος οι τιμές των προϊόντων και των υπηρεσιών δεν μειώθηκαν. 

Αντίθετα, μάλιστα. Σε πολλές περιπτώσεις αυξήθηκαν. Ούτε υπήρξε η πολυπόθητη επανεκκίνηση της οικονομίας. Οι επιχειρήσεις συνεχίζουν να υπολειτουργούν, εκτός, βέβαια, από αυτές που έβαλαν λουκέτο. 

Η γραφειοκρατία της κομισιόν αποδέχεται στο έπακρο και στηρίζει αυτή την εκμετάλλευση. Για λόγους διάφορους της ανταγωνιστικότητας. 

Με το να προσδιορίζει για τη [x] χώρα ως αμοιβή εργασίας το ποσό [A] και για την ίδια εργασία στην [y] χώρα το [πολλαπλάσιο του Α], συμβάλει στη μεγέθυνση των αντιθέσεων και στην φτωχοποίηση όλο και περισσότερων μαζών.  

Επομένως, αυτό που θα μπορούσε να αποτελέσει ως συμπέρασμα κατά της ύβρης του υπαλληλίσκου του ΔΝΤ, είναι, η ένταση του αγώνα με μοναδική κατεύθυνση μια πραγματική απελευθέρωση.