Ο πόλεμος που γίνεται στην σημερινή Ελληνική κυβέρνηση από τις επικυρίαρχες πολιτικές και οικονομικές δυνάμεις της Ε.Ε., τους δανειστές και τους κατ' επίφαση θεσμούς, δεν είναι αναίτιος. Οι ρίζες του είναι πολύ βαθιές και βρίσκονται αρκετά πίσω στο χρόνο.
Σε καμιά περίπτωση δεν εννοώ αυτό που αποκαλέστηκε ως το μοντέλο του υπαρκτού σοσιαλισμού, έτσι όπως εφαρμόστηκε συγκυριακά και ευκαιριακά, όπου εφαρμόστηκε, και πήρε τη μορφή κρατικής οντότητας. Άλλωστε, τα αποτελέσματα είναι γνωστά και είναι θέμα μελέτης και διερεύνησης των συνθηκών, προ, κατά τη διάρκεια αλλά και της μετά εποχής, εφαρμογής του.
Τα αποτελέσματα αυτής της διερεύνησης, εφόσον εξαχθούν, θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ως μπούσουλας για μια νέα αρχή και για ένα νέο ξεκίνημα, που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως η αφετηρία μιας νέας εποχής. Μέχρι τότε οι πειραματισμοί δεν θα εκλείψουν. Είναι μέρος της εξέλιξης. Σήμερα, λοιπόν, αυτός ο χρόνος φαντάζει πολύ μακρινός.
Μιας και έχουν επικρατήσει, σχεδόν καθολικά, τουλάχιστον στις περιοχές συμφερόντων τους και με οποιονδήποτε τρόπο, σ' αυτό οι επιλογές τους μπορούν να έχουν ακόμη και εναλλασσόμενες μορφές, όλες εκείνες οι δυνάμεις που ελέγχουν κατέχοντας τη δυνατότητα αυτή μέσα απ' την μακραίωνη παρουσία τους, τη συσσώρευση του πλούτου, την μετεξέλιξη των κοινωνιών σε πρότυπα υβρίδια και την "αντιμετώπιση" της εξέλιξης μέσα από την εφαρμογή της στατιστικής παρακολούθησης και ερμηνείας, με απόκλιση λάθους της τάξης του χιλιοστού.
Πρόσφατα, ο Σόϊμπλε που εκφράζει ακριβώς αυτές τις δυνάμεις, δήλωσε ό,τι ο Συ.Ριζ.Α. δεν είναι κανονικό κόμμα. Για μας, μικρό το κακό. Μιας και τα κανονικά κόμματα θεωρήθηκαν, μάλλον, ως το μεγάλο κακό. Γι' αυτόν όμως, παραμένουν ως κανονικά κόμματα για τη χώρα μας η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ.
Φυσικά, ως προς το τι θεωρεί κανονικό ή μη ο Σόϊμπλε, κανείς δεν σκοτίζεται και κανείς δεν έχει αντίρρηση. Μπορεί να θεωρεί ακόμη και τον Ολυμπιακό ως κανονικό κόμμα.
Υποθέτω ό,τι για την Ισπανία, κανονικά κόμματα κατά Σόϊμπλε πρέπει να είναι το φιλικό προς τη Ν.Δ. "Λαϊκό κόμμα" και ο αντικατοπτρισμός του δικού μας ΠΑΣΟΚ. Ίσως δηλαδή, να δούμε, όταν θα έρθει η ώρα, τον Γερμανό πολιτικό να κάνει ανάλογη δήλωση για το "Ποδέμος".
Για να γίνει κανονικό κόμμα ο Συ.Ριζ.Α., για όλους αυτούς, πρέπει να γίνει ή Ν.Δ. ή ΠΑΣΟΚ. Ή, έστω, να διαγράψει τους μισούς βουλευτές του και να κάνει κυβέρνηση εθνικής ενότητας, όπως ακριβώς επιδιώκουν αρκετοί, εντός και εκτός, με τα υπόλοιπα κανονικά κόμματα. Δηλαδή, να επανέλθουμε στην πρότερη κατάσταση και να αποφευχθεί κάθε απειλή του οικοδομήματος τους.
Σε διαφορετική περίπτωση θα αντιμετωπίσουμε ίσως και χειρότερα απ' αυτό που ζούμε σήμερα. Θα γίνουμε το παράδειγμα προς αποφυγήν για το σύνολο των λαών της Ευρωζώνης. Εφόσον τολμήσουν κι αυτοί να εναντιωθούν με το πρόγραμμά τους.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ό,τι αν σήμερα είχαμε μια άλλη κυβέρνηση, προφανώς σαν τις προηγούμενες, το πλέον σίγουρο είναι ό,τι δεν θα υπήρχε αυτός ο πόλεμος. Με ό,τι συνεπάγεται αυτό για του πολίτες της χώρας από τα αμφίβολα αποτελέσματα της συμπόρευσης. Που με αφορμή αυτή τη σύγκρουση, που είθισται να αποκαλείται διαπραγμάτευση, έγιναν γνωστά.
Ουσιαστικά, δηλαδή, σπρώχνεται η θεωρία ό,τι η χώρα μπλέχτηκε σ' αυτή τη δύνη επειδή οι πολίτες της είχαν το θράσος να επιλέξουν να κυβερνηθούν από διαφορετικούς.
Κι ό,τι την ευθύνη για το άνοιγμα αυτού του μετώπου του πολέμου την έχουν οι αγνώμονες πολίτες που συνεχίζουν να στηρίζουν την κυβέρνηση τους. Επομένως, στην καλύτερη περίπτωση, σ' αυτόν το πόλεμο, μπορούν να θεωρηθούν ως παράπλευρες απώλειες. Και ως ελάχιστο χρέος τους, πρέπει να αποδεχτούν, αγόγγυστα, το αποτέλεσμα του, όποιο κι αν είναι.
Όμως, υπάρχει κάποιο κέρδος απ' αυτή την εξέλιξη για τα θύματα. Που συγχρόνως είναι ζημία για τους πολεμοχαρείς. Κι αυτή η ζημιά τους δεν μπορεί να προβλεφθεί ακόμη και σε βάθος χρόνου. Εδώ, οι στατιστικές τους μπλέκονται και τα διαγράμματα τους είναι σαν να βγαίνουν από σεισμογράφο.
Αυτό που αναδεικνύεται μέσα απ' αυτή τη σύγκρουση είναι η δυνατότητα διάγνωσης του αποτελέσματος. Ενός αποτελέσματος που αν αποκρυπτογραφηθεί σωστά, θα κρίνει, ποιες οι πραγματικές ανάγκες και ποιες οι προτεραιότητες που θα οδηγήσουν, αναγκαστικά και χωρίς παλινδρομήσεις, σε μια νέα αρχή και σε μια αναθεώρηση ακόμη και αξιών, που μέχρι πρότινος θεωρούνταν φετίχ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου