
“Να! Τα κράτη απ’ τους εχθρούς κι όχι απ’ τους φίλους τους μάθανε να
χτίζουν κάστρα, πύργους, πολεμικά πλοία, κι έτσι σώζουν τα παιδιά τους τα
σπίτια και το βιός τους”, λέει ο Αριστοφάνης στις “Όρνιθες” δια στόματος Πεισθέταιρου.
Η εποχή των μετρίων (ούτε πολύ
καλός -καλός μόνον ο θεός, ούτε πολύ
κακός -κακός μόνον ο διάβολος) έριξε
μαύρη πέτρα και μας άφησε κληρονομιά τους ανίκανους
χρόνους να μετράμε δίσεκτους στη σειρά. Τους Ι/5 και την εποχή τους. Ήτις σε
χρόνο dt κατέρρευσε, όλως παραδόξως, σαν πύργος από τραπουλόχαρτα και μας έθαψε,
τρία μέτρα, μέσα στην μαλακία που μας διακατέχει.
Να ματαιοπονούμε, ποιον ν’ αφήσουμε
και με ποιον να πάμε. Με τη Σκύλα, ή με τη Χάρυβδη;
Για να ενσκήψει η εποχή του κανένα και
της μεγάλης κατρακύλας. Ως επιβεβαίωση ό,τι μύρια έπονται ενός ναυαγίου.
Προσδοκούσαμε στην εποχή των πολλών
(αλλά αυτή πέρασε στο αντίθετο ρεύμα κι άλλαξε πορεία - μην τρακάρει) και μας προέκυψαν
οι χρήσιμοι ηλίθιοι. Οίτινες κατά Μοσκοβισί
του euroκελευστή, “χτίζουν
το μέλλον της Ελλάδας”.
Μέλλον μελένιο για 99
συναπτά έτη εις υγείαν Τραπεζών και ρουφιάνων, αν... (την ελαχίστη αντίσταση επιδιώκομεν - το κρατώ για το κλείσιμο)
Μέλλον γλαφυρό.
Μέλλον με γκιλοτίνα κρεμάμενη άνωθεν της κεφαλής ημών, και υμών (δια ιδίους λόγους). Έγκλημα χωρίς τιμωρία ό,τι συνέβαινε προ της "πρώτη
φορά". Κυβερνήσεις με πρόγραμμα άρπα κόλλα σε ρυθμό όσα πάνε
κι όσα έρθουν, αρκεί να μην έρθουν οι πρώην και τανάπαλιν. Άρτσι μπούρτσι, δηλαδή. Εκτός, βεβαίως,
των συνακόλουθων της διακυβέρνησης. Εκεί, υπήρχε πρωτόκολλο και άκρα του τάφου
σιωπή. Έφταιγε, λέει, που έλειπε ο Λουλάς.
Με το νταούλι μπούκαρε ο Λουλάς να φέρει τα πάνω κάτω. Κι αντί
αυτού, έγινε της άρτσι, μπούρτσι και
λουλάς.
Βρήκε κι ο Ζαν Κλοντ τον Αλέξη του
και αναγάλλιασε η καρδιά του.