Τρίτη 16 Σεπτεμβρίου 2014

ούνα φάτσα, ούνα ράτσα




Ο Βενιζέλος πρέπει να είναι ο μεγαλύτερος γκαντέμης πολιτικός, όχι της Ελλάδας, αλλά παγκοσμίως. Έχει ξεπεράσει ακόμη κι αυτόν τον αρχιγκαντέμαρο τον Κρητικό. Με μια διαφορά. Η γκαντεμιά του "μίστερ τικ", ήταν γλυκιά. Πολύ γλυκιά. Λουκουμάκι για τις ξενέρωτες ώρες μας. Σου έπεφταν τα σάλια. Κι έφταναν στον απέναντι σου. Και σου ζητούσε χαρτομάντιλο, όταν, και όποτε, τελείωνες. Εκείνη η γκαντεμιά ήταν μοναδική. Σ' έκανε, ακόμη και να τον λυπηθείς. Και να ψάξεις για να του δώσεις κάποια ελαφρυντικά. Έστω λίγα. Όσο δύσκολο κι αν ήταν για να βρεθούν. Σ' έκανε, ακόμη και να τον συμπαθήσεις. Να πεις, "κρίμα βρε παιδάκι μου". Κι αν έπρεπε να γελάσεις, το έκαμνες με τακτ. Που και που ένιωθες την ανάγκη να πεις και καμιά καλή κουβέντα για να τον δικαιολογήσεις. Έστω! Έτσι για πλάκα, βρε αδερφέ! Να πεις... "Δεν φταίει αυτός... το πεπρωμένο του!" 

Η γκαντεμιά του Μπένυ είναι αλλιώς. Είναι σαν τρικλοποδιά. Εφόσον τον ακολουθείς. Πέφτεις με τα μούτρα και σου φεύγει η μασέλα μαζί με τα γυαλιά. Και δεν ξέρεις τι να ψάξεις πρώτα. Τα γυαλιά για να βλέπεις ποιόν θα σταυρώσεις ή τη μασέλα για να δαγκώσεις κανένα αυτί από το άχτι σου, με όσα έχεις καταπιεί, όταν έρθει η ώρα. Είναι σαν το καρπούζι. Που μέσα στην κάψα και στους σαράντα δυο βαθμούς, θες να δροσιστείς λιγάκι. Να πλημμυρίσει το στόμα σου με το ζουμί του και να κατέβει απ' το λαρύγγι σου παγωμένο όπως είναι και.... να πέφτει μόλις ανοίξεις την πόρτα του ψυγείου. Και να σκάει, όχι σαν, πάνω στα πόδια σου. Δώδεκα κιλά πράμα. Είναι σαν την γκαντεμιά του γκαντεμογεννημένου. Που βάλθηκε σώνει και καλά να την καταψύξει, για να την διατηρήσει και για την άλλη του ζωή. Λες και του είναι απαραίτητη εκεί. 


Έτσι μου' ρχεται να του πω: "Ρε συ Μπένυ, άσε αγόρι μου την πολιτική για τους άλλους και πάμε για καμάκι". Μετά το ξανασκέφτομαι και λέω: "Μα τι είναι αυτά που λες τώρα;" Μαζί του δεν θα καμακώσεις ούτε ξεχασμένη μπατιροτουρίστρια. Και πως να σου κάτσει το καμάκι, δηλαδή; Αν δεν ολοκληρώσει ο Μπένυ... την εθνική διαπραγμάτευση για να αλλάξει το κλίμα; Και να είναι μάλιστα και χειροπιαστό! Να πάρεις ένα μέρισμα βαρβάτο, που να πάει στο διάολο. Για να 'χεις για το νταλαβέρι με την ξεδοντιασμένη, απ' τις πίπες που έχει πάρει, και τώρα ζητάει να φτιάξει την προίκα της, γιατί οι γαμπροί είναι ανυπόμονοι και δεν πρέπει να χαθεί τέτοια ευκαιρία; Άσε που χάνεις μαζί του την υπόληψη σου στα υπόλοιπα καμάκια της πιάτσας. Που πήγες κι έμπλεξες, θα σου λένε και θα γελάνε ακόμη και οι "κότες" μαζί σου. Γιατί και το μπαλαμούτι έχει τα όρια του. 

Πόσο μπαλαμούτι μπορεί να φάει κάποιος που καθημερινά θυσιάζεται, κι ακούει από πάνω, συνεχώς, λες και κόλλησε η βελόνα στην ίδια στροφή, ότι είναι ο ήρωας που υπομένει τις θυσίες και όχι ο μαλάκας που ξεχαρμανιάζει ο Μπένυ; Το πρόβατο που το σέρνουν με το καπίστρι στο θυσιαστήριο; Η "αδερφή" που της ζητάνε πρωί, μεσημέρι, βράδυ να κατεβάζει τα παντελόνια; Και μάλιστα, να είναι ευχαριστημένη κι από πάνω. Και όχι να το δείχνει. Και να σου ορκίζεται ο καραμπουζουκλής ο Μπένυ, στην καρέκλα που κάθεται, ότι δεν είναι μπαλαμούτης. Ό,τι οι άλλοι λένε τα ψέματα. Αυτός και το τακίμι του λένε τις αλήθειες. Και μάλιστα, τις δύσκολες αλήθειες. Πληρώστε, κι αφού πληρώσετε, ξαναγυρίστε στο ταμείο και ξαναπληρώστε. Γιατί αν δεν πληρώσετε τώρα για να έρθει η σταθερότητα, μετά θα θέλετε να πληρώσετε αλλά δεν θα τα δέχονται. Γι' αυτό πληρώστε όσο προλαβαίνετε. Γιατί αν δεν προλάβετε να πληρώσετε εσείς, ούτε κι εμείς θα προλάβουμε να την κοπανήσουμε. Θα μας πιάσουν με το κατσίκι στον ώμο.    

Τώρα που τα πράγματα άρχισαν να ζορίζουν για τους δεξιούς, γιατί πολύ κράτησε αυτή η μαλακία μας, τώρα που άρχισε να παίρνει τα πάνω της η "κεντροαριστερά". Όχι εδώ, αλλά εις τας Ευρώπας. Διότι εδώ παίρνει τα πάνω της σκέτη η αριστερά και οι μεσαίοι παίρνουν τ' από κάτω. Τώρα λοιπόν, βρήκε ο γκαντέμης ν' ακουμπήσει στον δεξιό ώμο του Σαμαρά. Να του πει τον πόνο του. Σώσε με να σε σώσω. Κι έγινε η ουρά του Σαμαρά, που κουνιέται διαρκώς, μια δεξιά και μια αριστερά, για να διώχνει τις αλογόμυγες. Κι από τότε που έγινε πρόεδρος στο κόμμα, πάει κατά διαόλου. Όχι αυτός. Λίγο αργότερα αυτός. Αλλά το κόμμα. Κι από κόμμα μπουρδέλο που ήταν έγινε μοντέλο. Μοντελάκι δηλαδή. Έγινε συλλεκτικό κομμάτι. Όλο και κάποιος θα βρεθεί να το ψωνίσει σε τιμή ευκαιρίας, για να το κρεμάσει κάδρο στο σαλόνι του. Αν λέω ψέματα ρωτήστε τον Λοβέρδο γι΄αυτό. Η μεγάλη παράταξη έγινε η μεγάλη απόδραση. 

Αγάπη μου συρρίκνωσα το κόμμα. Το έκανα μπαλάκι του γκολφ.

(Άκουσα ό,τι ο Μπένυ ονειρεύεται αλλαγή του εκλογικού νόμου για να αποτρέψει την αυτοδυναμία από τον ΣΥΡΙΖΑ. Λες και υπάρχει περίπτωση να σωθεί.)     
   
υ.γ.   τελευταία το succes story του Σαμαρά είναι ο τύμβος της Αμφίπολης και το βυζαντινό χειρόγραφο. 


2 σχόλια:

  1. εξαιρετικό το κείμενό σου, με αδυσώπητο χιούμορ που τσακίζει κόκαλα!
    να είσαι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Περιττό να σου πω ότι έδωσες ρεσιτάλ σήμερα! Όμως, επειδή όλα είναι συμφέροντα, δεν ξέρω μήπως ψηφιστεί πρόεδρος της "δημοκρατίας" κι έχουμε τον μπιιιιιιιπΜπένυ να μας σβερκώνεται κάνα δυο χρόνια ακόμα... :((

    ΑπάντησηΔιαγραφή