"...έχει τη σημασία του να επισημάνουμε μερικά από τα στοιχεία που εξασφάλισαν την αυστηρή εκλογική τιμωρία της ΛΑΕ. Γιατί τιμωρία ήταν..... Διότι δεν τους τιμώρησε γενικώς το εκλογικό σώμα. Ούτε μόνο ο κόσμος του Όχι. Αλλά ο κόσμος της Αριστεράς."
Τάδε απεφάνθη Καρτερός. Σε άρθρο του στην "Αυγή".
Προς τι η ενόχληση; Και τόση κακία; Το σχέδιο επικυρώθηκε. Τα "βαρίδια" εξέλειπαν.
Από τούδε και στο εξής ο ΣΥΡΙΖΑ πορεύεται χωρίς βαρίδια. Ή, μήπως....
Ίδωμεν.
Τιμωρία, λοιπόν, από τον κόσμο της αριστεράς για την ΛΑ.Ε.
Επιβράβευση στην "κουρελού", απ' τα νέα "αριστερά φύλλα" που κατέφθασαν ως έποικοι και κατέλαβαν πόλεις και χωρία.
"...που: Πρώτον, έπαθαν σοκ με τη συμφωνία με τους δανειστές... Δεύτερον, έχουν μάτια ανοιχτά στο καινούργιο..."
Oh! mama mia. Με τι πόνο ψυχής, ανέλυσε ο Καρτερός την ιστορική μάχη του Αλέξη κατά των εκβιαστών.
Και καρτέρι στο καρτέρι, να σου ο Καρτερός.
Αναφωνών: Εύρηκα-Εύρηκα.
Κραδαίνων το καινούριο. Το νέο πρόγραμμα του Αλέξη.
Καθώς τα "βαρίδια" ήταν το εμπόδιο για την εφαρμογή του.
Το φάσκελο που έριξε το 43% της αποχής, κι αυτό τιμωρία στη ΛΑ.Ε. ήταν;
Το 7% των φασισταριών; Το 3,5% του "άντε και γαμηθείτε";
Κι αυτά τιμωρία στη ΛΑ.Ε. ήταν;
Με την πτώση της χούντας και με το dna του
αριστερού μέσα μας, γεμίσαμε τις
γραμμές του "Ρήγα" μέχρι ασφυξίας.
Χρωματίζαμε τις λινάτσες με
ανεξίτηλα χρώματα. Κόκκινα. Στο χρώμα της ζωής.
Και πότε - πότε λίγο μαύρο. Δεν
λείπει απ' τη ζωή του αριστερού.
Στο 'να χέρι τον μπαντανά, στο άλλο
τον κουβά με τη γλουτολίνη και στη μασχάλη το ρολό με τις αφίσες. Τοίχο - τοίχο
απλώναμε τα διαπιστευτήρια μας στις σκοτεινές ώρες.
Κριμένοι πίσω απ' τους θάμνους και
τις αυλές περιμέναμε τον "Θανάση Καρτερό" και την "παρέα" του να
κατεβάσει τις δικές μας για να κολλήσει τις δικές του.
Την άλλη μέρα το πρωί βλέπαμε τα
εξαγριωμένα πρόσωπα των "Καρτερών" όταν αντίκριζαν στους τοίχους τις
δικές μας αφίσες.
Από τότε, είχαμε αυτή την ιδιαίτερη σχέση
"συντροφικότητας".
Είχε σφυρηλατηθεί στις διαφορετικές πορείες και
τις διαφορετικές συγκεντρώσεις.
Οι οπορτουνιστές και οι
ορθόδοξοι.
Ο βιολογικός πόλεμος των
"Καρτερών" που αποφάσισαν ό,τι δεν είμασταν δικοί τους.
Κι εμείς, επιμέναμε. Στη γωνία.
Μια
οι "σύντροφοι" οπαδοί της καθαρότητας και, μια οι ασφαλίτες.
(Χρησιμοποιώ για ευνόητους λόγους το
πλούσιο σε αφορισμούς αλλά και "επαναστατική" φρασεολογία λεξιλόγιο
του Καρτερού.)
Κάθε που ξημέρωνε Κυριακή παίρναμε σβάρνα τα χωριά σε ακτίνα
τριάντα χιλιομέτρων για να μοιράσουμε την "Αυγή". Την εφημερίδα του
ΚΚΕ εσωτερικού. Τον "Θούριο". Το περιοδικό του "Ρήγα".
Είμασταν δεν είμασταν το 2%.
Μεσοβδόμαδα στις αίθουσες των
δικαστηρίων κατηγορούμενοι για το ίδιο αμάρτημα, για το ίδιο παράπτωμα,
ανταλλάσσαμε λοξές ματιές με τους άλλους. Τους καθαρούς. Τους ορθόδοξους. Εμείς
οι μιαροί. Οι οπορτουνιστές.
Μονιάσαμε αναπάντεχα με τους
"καθαρούς" το '89 και ξεχάστηκαν με μιας όλα.
Κάναμε άρον -
άρον μια "κουρελού".
Για να ξαναθυμηθούν λίγο αργότερα οι "καθαροί" ό,τι
χωρίς την "ορθοδοξία" αριστερός μαχαλάς δεν στήνεται και ξανάστησαν
το μαχαλά τους πάνω στ’ αποκαΐδια.
Μα όταν μετρήθηκαν, βρέθηκαν λειψοί.
Οι "Καρτεροί"
ανακάλυψαν την κρυφή γοητεία των οπορτουνιστών.
Την άλλη αριστερά. Την
ανοιχτή αριστερά. Την αριστερά των κινημάτων και της οικολογίας. Της
αλληλεγγύης. Την αριστερά του δημοκρατικού δρόμου. Του αγώνα για
δημοκρατία.
Το πόσο επηρεάστηκαν οι "Καρτεροί" απ'
αυτήν την αριστερά θα μας το πει ο ιστορικός του μέλλοντος.
Ερμηνεύοντας αυτά που σήμερα
ζούμε. Σαν αριστεροί. Όλοι μας.
Στα πέτρινα χρόνια η
"κουρελού" του 4% έδωσε μάχες για να κρατηθεί στη ζωή.
Έρχονταν η καταιγίδα. Σαν θεία δίκη.
Ήταν για τη ζωή.
Ήταν το αύριο.
Καθώς δεν υπήρχε δρόμος για επιστροφή
στο παλιό.
Καθώς, το παλιό έπαιξε τα ρέστα του και έχασε.
Κατέφθασαν οι πρώτοι έποικοι. Τα
νέα "αριστερά φύλλα".
Πολιόρκησαν την "κουρελού". Αναζητώντας το
νέο τόπο εγκατάστασης.
Για να επιστρέψουν
από εκεί που ήρθαν. Με όχημα μια "κουρελού".
Κι ύστερα ήρθε ο έρωτας. Ο ακαταμάχητος.
Σήμερα οι "Καρτεροί", οι πρώην "ορθόδοξοι" και μετέπειτα οπορτουνιστές, ταξιδεύουν την "κουρελού" σε άλλα λιμάνια. Αποδοτικότερα.
Ερωτεύτηκε η "κουρελού" και λιώνει στην καψούρα της.
Χαλί να την πατήσουν, κόκκινο, και να την περπατήσουν. Χαλάλι της.
Απ' το 4%, περίπου, της "κουρελούς" ένα 3%, περίπου, παρέμεινε κόκκινο αλλά δεν έγινε χαλί.
Το υπόλοιπο 1 και κάτι τοις %, μαζί με τα νέα "αριστερά φύλλα" καταδίκασαν την ΛΑ.Ε.
Τι δεν καταλαβαίνεις, λοιπόν;
Προσοχή στα νέα "βαρίδια".
Αυτά δεν είναι αριστερά.
Είναι κατάμαυρα.
Έχουν όνομα.
Μπόλαρης. Δ.Καμμένος..... προς το παρόν.
Καληνύχτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου