είδα την Έλενα Ακρίτα στην πλατεία με ένα ΟΧΙ καρφωμένο στα μαλλιά της

και την άκουσα να σιγοψιθυρίζει εκείνο το τραγουδάκι του Πουλόπουλου


Θα πιω απόψε τον αγλέουρα,

κυρ Λαφαζάνη - κυρ Λαφαζάνη (και υπόλοιποι της Αριστερής πλατφόρμας) 

που ξεροστάλιαζα στα πέριξ της Συντάγματος με το βέλο..... αχ! 

μέχρι το ρημάδι το ντεκολτέ

και σαν τα πάρω θα σας πω, 

από τα βάθη της καρδίας,  θενκς 

που με κάνατε να ερωτευτώ τον Σόϊμπλε περισσότερο κι απ' τα ευρά 

κι ας μούρχετε κατάμουτρα η χλαπάτσα

αφού πονώ για κάποιον άλλο,

και σεις κυρ Λαφαζάνη μου, τον αφήσατε 

να φάει στη μάπα όλη τη σκατίλα της μπουρζουαζίας

να... έρπη και να ξεροσταλιάζει ο άνθρωπος εις τας Βρυξέλλας

ρίξε μαχαίρι τις φλέβες μου να κόψω,

και να φανταστείτε, τόσο βαθιά το είχα μέσα μου

το ΟΧΙ, που δεν έβγαινε με τίποτε, 

ακόμη εκεί είναι... κι εκεί θα μείνει...


Κι όταν με κόψει το μαχαίρι

αχ! κυρ Λαφαζάνη μου, να μου δώσετε μια εναλλακτική, πλείιζ

να πέσω στο Σούνιο, ή στις ράγες του μετρό; 

ή, μήπως ν' αρχίσω να σηκώνω τους ώμους μου

που τους πατίκωσε η ευθύνη;


μετανιωμένη θα σου πω

συγχαρητήρια βρε, που θες να ξεχεστούμε απ' το ευρώ

και να χεστούμε στο τάλιρο

απ' το ένα χέσιμο στο άλλο!

να σου λείπει το βύσσινο

φέρε του φεγγαριού το δάκρυ

κυρ Λαφαζάνη μου, να εκφράσουμε τη βαθιά ευγνωμοσύνη μας

γιατί από "λεφτά υπάρχουν" κι από διαπραγματεύσεις για "λεφτά να υπάρχουν" 

χορτάσαμε, την πείνα μας πως θα χορτάσουμε!

κι από το αίμα να πλυθούμε

αλλά κυρ Λαφαζάνη μου, χάθηκε η μάχη, πάει χάθηκε 

και πρέπει ενέχυρο ν' αφήσω τη μασέλα
πόνος είναι αυτός κυρ Λαφαζάνη μου, δεν είναι παίξε γέλασε

Kι εγώ θα κόψω φέτες το φεγγάρι

θα τις βάλω στο φούρνο να γίνουν παξιμάδι τραγανό

να έχουμε μια εναλλακτική, βρε

χωρίς εναλλακτική που πας, ξυπόλυτος στ' αγκάθια!

θα σου τις καρφώσω στα μαλλιά

να τ' ανεμίζει ο Γαρμπής, να κάνουν ντιγκι-ντανγκ 

ένας συγγραφέας βρε παιδιά, ένας συγγραφέας δεν θα βρεθεί;

ούτε ένας!

και σαν πλαγιάσουμε θα έχω

όλες τις στάσεις του kama sutra

στα τέσσερα πέσαμε, κώλο στήσαμε, τι άλλο θέλουν ακόμη! αμάν πια! 

γι' αυτό κυρ Λαφαζάνη μου ξαναθένκς.

τον ουρανό σφοντύλι

ε! όχι λοιπόν, δεν σας το χαρίζω το ΟΧΙ μου

δικό μου είναι και ό,τι θέλω το κάνω

το εθνικό μου χρέος, εγώ.... θα το κάνω

παρακαλώ τις μούντζες σας στο χρέος


Κι όταν ξυπνήσουμε και ξαναπάμε

στις πλατείες όπως παλιά, δεν θα λέμε ΟΧΙ και άλλα κουραφέξαλα

θα λέμε, όσο πιο βαθιά τόσο πιο καλά

αχ! κυρ Λαφαζάνη μου, το συνηθίσαμε... τι να κάνουμε

ξανά στα στέκια τα παλιά

που στ' άγρια μεσάνυχτά μου χτυπούσα κάρτα στην πλατεία 

και τώρα τριγυρνώ ταξιδιάρικο πουλί, ψάχνοντας 

καμιά λιχουδιά κι ας την πληρώσω με δραχμή

σκέψου τι όμορφη που θα 'σουν

στα σκαλάκια καθισμένη με τον τσολιά, κι αυτός  

να περνάει τώρα από μπροστά σου μ' άλλη αγκαλιά

με το φεγγάρι στα μαλλιαρά σου τα μυαλά

που μούθελες μεγαλεία. 

ξέχασες! 

τα μεταξωτά βρακιά, θέλουν και μεταξωτούς κώλους