Ο Σαμαράς συνεχίζει να λέει σε όλους τους τόνους ό,τι η επιλογή του για την προεδρία της Δημοκρατίας θα είναι η ίδια και για τις τρεις ψηφοφορίες. Αυτό, είναι άλλη μια μπαρούφα απ' αυτές που συνηθίζει να λέει ο Σαμαράς.
Αν υποθέσουμε ό,τι ο Σαμαράς επιθυμεί να συνεχίσει και να εξαντλήσει την τετραετία, όπως επαναλαμβάνει συνεχώς, τότε η επιλογή του θα είχε αυτό το στίγμα. Θα ήταν μια επιλογή με προοπτική εκλογής.
Ποιος είναι και τι είναι ο Σταύρος Δήμας;
Είναι ο άνθρωπος που θα καταφέρει να συγκεντρώσει την απαιτούμενη πλειοψηφία για να εκλεγεί;
Αν επιχειρήσουμε να απαντήσουμε σ' αυτές τις ερωτήσεις, θα δούμε αν ο Σαμαράς λέει την αλήθεια, ή αν έχει κάτι άλλο στο μυαλό του για την τρίτη ψηφοφορία, που θα είναι και η πιο κρίσιμη. Γιατί, αν πραγματικά έχει κάτι άλλο στο μυαλό του, τότε αναμφίβολα υπάρχει σχέδιο.
Εκτός και αν έφαγε πόρτα, λόγω της διαμορφωμένης κατάστασης σε μεγάλο βαθμό, από πρόσωπα με μεγαλύτερο κύρος, που θα μπορούσαν να ανοίξουν τη συζήτηση για μια πραγματική εκλογή ΠτΔ από αυτή τη βουλή και αναγκάστηκε να καταλήξει στην λύση Δήμα. Καθόλου απίθανο.
Αυτό που λέει η λογική, με βάσει την υποψηφιότητα Δήμα, είναι ό,τι στην τρίτη ψηφοφορία θα απαιτηθεί ένα άλλο πρόσωπο που θα δώσει την ώθηση και θα τραβήξει τους βουλευτές που θα υπολείπονται για την εκλογή του. Είτε μέσα από την ομάδα των ανεξάρτητων, είτε μέσα από τη Δημ.Αρ. και τους Αν.Ελ.
Οπότε, το πρόσωπο αυτό, δεν θα είναι απαραίτητο να προέρχεται από το δεξιό χώρο. Αν εξυπηρετεί το στόχο της συγκυβέρνησης θα υπάρξει και η απαιτούμενη "νομιμοποίηση", εφόσον χρειαστεί.
Βέβαια, το πρόσωπο αυτό θα είναι γνώστης της δυνατότητας να εκλεγεί. Αφού θα έχουν προηγηθεί δυο ψηφοφορίες. Οπότε, θα αποφασίσει ανάλογα. Πολύ πιθανό να μην ρισκάρει σε μια διαφαινόμενη αποτυχία.
Μην ξεχνάμε ό,τι αν δεν εκλεγεί ΠτΔ τώρα, θα υπάρξει ξανά η διαδικασία εκλογής του με την επόμενη κυβέρνηση και αν δεν υπάρξει και τότε η απαιτούμενη πλειοψηφία, ίσως, τότε, να είναι πιθανότερη η συμφωνία σε ένα πρόσωπο ευρύτερης αποδοχής.
Μόνον σ' αυτή την περίπτωση μπορεί να υπάρξει υποψηφιότητα Δήμα και στην τρίτη ψηφοφορία. Να μην υπάρξει, δηλαδή, αποδοχή υποψηφιότητας από ένα πρόσωπο ευρύτερης αποδοχής.
Αυτό που θα αναδειχτεί, σε μια τέτοια εξέλιξη, είναι η πλήρης αποτυχία του Σαμαρά. Πλέον, θα γίνει φανερό ό,τι έχει χάσει κάθε δυνατότητα παρέμβασης στα πολιτικά δρώμενα. Άλλωστε, η κινδυνολογία που βρίσκεται σε εξέλιξη είναι οιωνός αυτού. Προσπαθούν να πετύχουν μέσα από εκβιασμούς και συναισθηματική φόρτιση.
Δεν συνάδει η πρόταση Σαμαρά με την πιθανότητα εκλογής ΠτΔ απ' αυτή τη βουλή. Εφόσον η έλλειψη πλειοψηφίας απαιτεί ένα πρόσωπο ευρείας αποδοχής. Πολύ περισσότερο, η κινδυνολογία και οι ψυχολογικοί εκβιασμοί που επιχειρούνται προς τους βουλευτές, για να υπερψηφιστεί η πρόταση Σαμαρά.
Αν είχαν βάσει οι "ανησυχίες" του Σαμαρά, και βέβαια και του έτερου καταστροφολόγου, του Βενιζέλου, τότε θα απέδιδε η κινδυνολογία και το αποτέλεσμα της θα ήταν η συμφωνία σε πρόσωπο ευρύτερης αποδοχής. Έτσι, θα δίνονταν το άλλοθι σε βουλευτές, που δεν επιθυμούν να εμπλακούν σε εκλογές με αβέβαιο το μέλλον τους.
Εκτός κι αν το σχέδιο υλοποιηθεί κατά την τρίτη ψηφοφορία και δούμε να παραιτείται ο Δήμας και να προτείνεται το άλλο πρόσωπο.
Σήμερα, μπορούμε να μιλάμε για την ακατάσχετη κινδυνολογία των Σαμαρά και Βενιζέλου η οποία, βέβαια, ήταν αναμενόμενη. Όμως, η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Και η πραγματικότητα λέει ό,τι ο Σαμαράς βρίσκεται σε άμυνα.
Αυτό που υπερασπίζεται ο Σαμαράς δεν είναι τα υποτιθέμενα κατορθώματα αυτής της κυβέρνησης. Για το λόγο ό,τι δεν υπάρχουν κατορθώματα. Αυτό που υπερασπίζεται είναι το κύρος του. Ως ο σημερινός πρωθυπουργός και ως ο αρχηγός της ΝΔ.
Ο Σαμαράς νοιώθει (και είναι) κατηγορούμενος. Και ο κατηγορούμενος στην απολογία του μπορεί να επικαλεστεί οτιδήποτε νομίζει ό,τι θα τον ελαφρύνει, στην προσπάθεια να αποδείξει ό,τι για την κατηγορία που του αποδόθηκε, δεν ευθύνεται ο ίδιος, αλλά κάποιοι άλλοι. Εν προκειμένω, οι πολιτικοί αντίπαλοι.
Βρίσκεται κυριολεκτικά με την πλάτη στο γκρεμό. Ο μόνος που τον υπερασπίζεται είναι ο Βενιζέλος. Στο πρόσωπο του Βενιζέλου βρήκε συγκυριακά τον ιδανικότερο υπερασπιστή του. Γιατί αυτός, δεν έχει να απολογηθεί σε κανέναν. Ψήφισε και το πρώτο, ψήφισε και το δεύτερο μνημόνιο και θα ψήφιζε χωρίς καμιά αναστολή και τα επόμενα.
Αντίθετα με τον Σαμαρά που στην πρεμούρα του να γίνει πρωθυπουργός, αφού άλλη λύση δεν φαινόταν στον ορίζοντα, ή ήταν μακρυά ακόμη, κατάφερε να απαρνηθεί τον ίδιο του τον εαυτό, προκειμένου να κλειδώσει την ευκαιρία.
Κατάφερε, όχι μόνον να αναδείξει τις εσωκομματικές αντιθέσεις της δεξιάς παράταξης συνολικά, αλλά να τις δώσει και οντότητα. Να τις καταστήσει διαφορετικούς πόλους και ανταγωνιστικές με το κόμμα που ηγείται. Σαν τον πατέρα που σκότωσε το παιδί του γιατί δεν μπορούσε να το βλέπει να υποφέρει.
Ουσιαστικά, ενήργησε στην τριχοτόμηση της δεξιάς παράταξης. Στην φανερά χειραγωγούμενη της οποίας ηγείται, στην "πατριωτική δεξιά", που αν καταφέρει να αποκτήσει ιδεολογική πλατφόρμα, δεν αποκλείεται να μονοπωλήσει στον δεξιό πολιτικό χώρο και στην φασίζουσα δεξιά.
Συγχρόνως, ο Σαμαράς, αλλά και ο Βενιζέλος, ας μην τον ξεχνάμε κι αυτόν, δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για την επικράτηση της αριστεράς. Μιας αριστεράς που μπορεί να μην έχει ως πρωταρχικό στόχο τη ρήξη με το κεφάλαιο, όμως, θα στοχεύσει στις δομές της εξουσίας, γιατί διαφορετικά δεν θα μακροημερεύσει, κι αυτό ίσως, σε πρώτη φάση, να είναι το κέρδος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου