Καδρόνια και μαδέρια.

Ο κ. Χαρδούβελης είδε το ξύλο που φάγαμε και ήρθε να βοηθήσει. Πως λένε, είδα φως και μπήκα, ή, κάτι καλό μου μύρισε. Να βάλει ένα χεράκι, να τι θέλει, το 'χει καημό. Τι ένα δηλαδή, δυο θα βάλει. Κι αν είχε και τρίτο χέρι θα το 'βαζε κι αυτό. Ίσα με τον άλλονε είναι; Αυτός παιδάκι μου, το ξύλο το 'χει για μεσημεριανό, ενώ ο άλλος το είχε για πρωϊνό. 

Γιατί το ξύλο δεν πονάει όταν το τρως, αλλά αργότερα. Όταν αρχίζει και παγώνει. Όσο είναι ζεστό ακόμη δεν καταλαβαίνεις αν την έφαγες κατακούτελα ή αν σε πήρε ξώφαλτσα. Αν ήταν δυνατή ή αν ήταν κούφια. "Δεν έχουμε τελειώσει ακόμη" μας είπε. Ετοιμαστείτε. 

Ο κ. Χαρδούβελης, θέλει να βοηθήσει και μάλιστα θα το κάνει με πλήρη συνείδηση γιατί έχει γνώση από ξύλο. Και θα βοηθήσει, παρά του δέοντος. Δεν θα το αφήσει να παγώσει. Θα το κρατάει ζεστό. Γιατί αν παγώσει θ' αρχίσει να πονάει. Κι αν αρχίσει να πονάει; Ε, τότε. Τρεχάτε ποδαράκια μου. 

Γι' αυτό ετοιμαστείτε για το επόμενο ξύλο, που δεν θα είναι ξύλο, αλλά κορμοί από ξύλο, και μιλάμε για κορμούς με πολλά πατώματα. Ξύλο να δουν τα μάτια σου. 


Αλλά αυτό το ξύλο δεν θα είναι σαν το προηγούμενο. Το στουρναρέϊκο. Θα είναι προοδευτικό. Με προστιθέμενη αξία, και μάλιστα αναπτυξιακή. Θα μας αναπτύξει τις πλάτες, τα χέρια, τα πόδια αλλά και τα κεφάλια. Για να προσγειώνεται καλύτερα το ξύλο. Γιατί μ' αυτό το κεφάλι που έχουμε δεν θ' αντέξουμε κι άλλο ξύλο. Θ' ανοίξει στα δυο σαν καρπούζι. Και δεν το θέλει αυτό. 

Βέβαια, δεν το θέλει ούτε ο κ. Σαμαράς αυτό. Γιατί ο κ. Σαμαράς θέλει να έχουμε το κεφάλι μας. Αυτό που έχουμε δηλαδή. Για να έχει κι αυτός το δικό του. Και να τον έχουμε πρωθυπουργό. Γιατί αν πάρουμε το κεφάλι μας, και φύγουμε, και έρθουν άλλοι εδώ, σιγά μην θέλουν τον κ. Σαμαρά για πρωθυπουργό. 

Ευτυχώς, δηλαδή, που είμαστε εμείς ακόμη εδώ και είναι πρωθυπουργός ο κ. Σαμαράς. Αλλά τόσο αχάριστος είναι. Ούτε ένα ευχαριστώ δεν μας είπε ακόμη. Που τον ανεχόμαστε.  

Έτσι. Με τις πλάτες και τα κεφάλια αναπτυγμένα, ούτε που θα καταλαβαίνουμε το ξύλο. Ποιο ξύλο δηλαδή, ακόμη και σίδερο να ήταν πάλι δεν θα το καταλαβαίναμε μ' αυτή την ανάπτυξη που θα φάμε. Θα είναι σαν να έχουμε φάει όλο το ξύλο του κόσμου, και το σίδερο βεβαίως, και μεις θα νομίζουμε ό,τι μας χαϊδεύουν. 

Ε, ρε γλέντια που θα γίνουν. Εμείς θα τρώμε ξύλο και άλλοι θα πονάνε. Γιατί εμείς, θα έχουμε αναπτυχθεί και δεν θα μας πιάνει το ξύλο. Ενώ οι άλλοι, που θα μείνουν υπανάπτυκτοι, μόλις θα βλέπουν ξύλο θα τρέχουν να πληρώσουν τον λογαριασμό. 

Γίνεται να πληρώνουν πάντα τα ίδια κορόϊδα το λογαριασμό; Καταργήθηκε ο ρεφενές, δηλαδή; Ας τον πληρώσουν, το λοιπόν, μια φορά κι αυτοί. Ας τον πληρώσουν οι πολιτικοί. Ας τον πληρώσουν οι κηφήνες. Αυτοί που παίρναν τις αναθέσεις. Ας τον πληρώσει όποιος θέλει, γιατί εμείς θα αναπτυχθούμε και δεν θα μας πιάνει το ξύλο. 

Άσε που μπορεί ν' αρχίσουμε να ρίχνουμε ξύλο. Σ' όλους αυτούς τους μαλάκες που μόλις στρώσουν τον κώλο τους σε μια καρέκλα, λύνεται η γλώσσα τους, κι αρχίζει η eurovision της μαλακίας.