Ψυχραιμία σύντροφοι, ψυχραιμία.

(Ξέρεις τι είναι να παίζεις μόνος σου στο γήπεδο και να βάζεις αυτογκόλ;)

Δεν ήρθε ο κατακλυσμός. Αν είναι να έρθει, θα έρθει από άλλο δρόμο. Μια μπόρα ήταν. Θα μου πείτε ό,τι οι συνεχόμενες μπόρες γεμίζουν τη λεκάνη και επέρχεται η πλημύρα. Δεν θα διαφωνήσω. Όμως, θα έλεγα, γι’ αυτό υπάρχει η Πυροσβεστική (η λογική), για να αντλεί κάπου κάπου τα παραπανίσια νερά.

Κατ’ αρχήν, θα πρέπει να πω ό,τι η Σαμπιχά Σουλεϊμάνογλου είναι αυτό ακριβώς που λέει στην ανακοίνωση της. Είναι Ελληνίδα πολίτης που η καταγωγή της είναι από τη φυλή των Ρομά και είναι μουσουλμάνα στο θρήσκευμα. Τίποτε παραπάνω και τίποτε λιγότερο. Στο τέλος της ανακοίνωσης της το λέει ακόμη καλύτερα. «Τσιγγάνος δεν είναι εύκολο να είσαι».

Πίσω από αυτή τη διαπίστωση κρύβονται κάποια μηνύματα. Δεν αφορούν τον τρόπο ζωής, την εμφάνιση ή την καταγωγή. Πρόκειται για την εξαναγκαστική επιβολή οριοθέτησης αυτής της κοινωνικής ομάδας, που αφήνεται στη μοίρα της, παρότι ζει ανάμεσα μας, και που γίνεται συνεχώς αποδέκτης ρατσιστικών σχολίων, ενίοτε και επιθέσεων, είτε πιστεύει στον ένα, είτε στον άλλο Θεό. Με μια διαφορά ως προς αυτό. Οι του άλλου θεού είναι για τους ευσεβείς Έλληνες απόκληροι και για τους “γείτονες” μας καλοδεχούμενοι. Αυτό έχει τη σημασία του.

Για την εθνοτική, πολιτιστική και θρησκευτική της δράση δεν μπορεί να κριθεί από ανθρώπους που ζουν αλλούθεν αυτής της περιοχής. Δεν χρειάζεται να υπεισέλθω σε λεπτομέρειες και αναλύσεις, που πολλές φορές καταντάν ανούσιες, γι’ αυτή την δύσκολη για τη χώρα περιοχή. Λίγο ως πολύ, όλοι μας γνωρίζουμε την κατάσταση. Όμως δεν γνωρίζουμε τι πραγματικά μπορεί να φέρει μια “θερμή” συμπεριφορά.

Ούτε, πολύ περισσότερο θα έλεγα, από ανθρώπους στις παρυφές ή της εγγύτερης περιοχής, για το λόγο ό,τι υπάρχουν, και δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά, συμφέροντα, που εξυπηρετούν άλλους σκοπούς. Το “διαφορετικά” αποδίδεται στη Συνθήκη που δεν αναγνωρίζει “εθνοτικές μειονότητες” αλλά “θρησκευτική”. Μια Συνθήκη που δημιουργεί αντί να λύνει προβλήματα, αλλά δεν είναι του παρόντος, και δεν είναι από τα θέματα που μπορείς να κάνεις παιγνίδι, γιατί θα καείς. 

Ο σύντροφος (σ.) Σκουρλέτης μιλώντας στο ραδιόφωνο είπε το εξής που απηχεί την πραγματικότητα: “Δεν ξέρω αν είναι εθνικιστικές απόψεις ή όχι (της Σουλεϊμάν). Όταν μιλάμε για τη μειονότητα και τα θέματα της, γνωρίζεται ό,τι βρίθουν αντιφάσεων και είναι περίπλοκο ζήτημα και αποτυπώνονται καταστάσεις που είναι σωρευτικές”.

Ωραία, λοιπόν, και τότε τι πρέπει να γίνει; Το ερώτημα που προκύπτει. Το τι, και αυτό που, θα πρέπει να το βρει το επίσημο (και όχι το παρα-) κράτος. Μέχρι σήμερα οι πολιτικές που εφαρμόστηκαν δεν έλυσαν τα προβλήματα της περιοχής, για λόγους που οι παροικούντες της Ιερουσαλήμ γνωρίζουν. Γιατί, κράτος και “παρακράτος” δρουν, φαινομενικά ανεξάρτητα, αλλά εν γνώσει, παράλληλα.

Όταν αναφέρομαι σε “παρακράτος” δεν εννοώ της μιας μόνο πλευράς. Μέσα στα όρια της περιοχής λειτουργούν περισσότερα του ενός. Που κάνουν, ενίοτε, τις ισορροπίες ρευστές και τους χειρισμούς που απαιτούνται “χειρουργικούς” ως προς την ακρίβεια τους. Αυτό δεν αμφισβητείτε από κανέναν. 

Εκεί πρέπει να απευθύνεται (και θέλω να πιστεύω ό,τι έτσι είναι) με τη δράση της η Σαμπιχά Σουλεϊμάνογλου. Στο ελληνικό επίσημο κράτος. Και να ζητάει (και θέλω να πιστεύω ό,τι αυτό κάνει), το απλούστερο. Σχολεία για να μορφώνονται τα παιδιά της φυλής της. Να ζητάει το αναφαίρετο δικαίωμα. Τη διατήρηση της εθνολογικής και πολιτιστικής της ταυτότητας. Να μην αφομοιωθεί από το ισχυρότερο εθνολογικό στοιχείο μέσα στην κοινότητα της θρησκευτικής μειονότητας της περιοχής. 

Ούτε πολλά είναι αυτά, ούτε παράλογα. Ανήκουν στη δικαιοδοσία του επίσημου κράτους και είναι υποχρεωμένο να τα εγγυηθεί. 

Θα μπορούσε, λοιπόν, να συνδιαλέγεται αντί με το επίσημο κράτος, με το “παρακράτος”; Θα μπορούσε να πετύχει το σκοπό της (περισσότερα σχολεία) διαλεγόμενη με το “παρακράτος”; Ίσως κάποιος να πει, βεβαίως και θα μπορούσε, εφόσον θα έλεγα εγώ, κράτος και “παρακράτος” έχουν μετουσιωθεί σε σάρκα μια, αλλά σήμερα δεν είναι αυτή η πραγματικότητα, ή αν θέλετε, αδυνατώ να το πιστέψω. 

Ιστορικά τουλάχιστον, στις εποχές που εμφανίστηκε και έδρασε το “παρακράτος”, είχε μια οργάνωση αυτοτελή και ιεραρχημένη και επιμελημένα καλυμμένους τους δεσμούς με το επίσημο κράτος. Χωρίς, βέβαια, να απορρίπτω στο σύνολο της την περίπτωση μέσα στο επίσημο κράτος να διατηρούνται ακροδεξιοί θύλακες. Όμως αυτό απέχει πολύ από το να χαρακτηρισθούν αυτοί ως “παρακρατικοί”. Άρα λοιπόν η κατηγορία που της προσάπτουν, όσοι το κάνουν, ότι είναι ενεργούμενο του “παρακράτους” είναι τουλάχιστον ηλίθια και συνάμα επικίνδυνη.

Είναι ηλίθιοι και επικίνδυνοι, όλοι, μέσα στην Κ.Ε. του Συριζα, αλλά και στην τοπική της Ξάνθης; Δεν νομίζω. Κάτι άλλο συμβαίνει και νομίζω πως είναι πολύ απλό για να γίνει κατανοητό και αποδεκτό. Όχι για τους καλόπιστους. Ίσως για τους υπόλοιπους, που πάντα θα βλέπουν μελανά σημεία, κι αν δεν υπάρχουν μπορούν να τα εφευρίσκουν. Αυτοί που ψάχνουν με το μεγεθυντικό φακό να βρούνε κάποιο στοιχείο που θα τους οδηγήσει με ασφάλεια στο “κυκλοθυμικό” DNA του Συριζα. Δεν μ’ απασχολούν αυτοί. Άλλωστε τους γνωρίζουμε όλοι, όλους.

Ένας απ’ αυτούς είναι το “ανθρωπάκι” που ακούει στο όνομα Φαήλος Κρανιδιώτης. Πρόκειται για έναν αστείο τύπο, μετά βέβαια από τον κορυφαίο της κατηγορίας, τον Άδωνη Γεωργιάδη. (ίσως αυτό το ζευγάρι, αν δράσει από κοινού, να δημιουργήσει συνθήκες ολοκληρωτικού μπάχαλου). Μαζί με την τριάδα Μπαλτάκος, Μουρούτης, Λαζαρίδης, αποτελούν τον ακροδεξιό θύλακα στη σημερινή κυβέρνηση. Δεν έχουν πρόβλημα να τοποθετήσουν εαυτούς σ΄ αυτό το πολιτικό λαγούμι, το έχουν δηλώσει άλλωστε απερίφραστα. Με κάθε τρόπο και μέσο. 

Οι παραπάνω κύριοι αποτελούν τον κορμό του “δικτύου 21”. Υποτίθεται (ή όχι) μ’ αυτό που συνδιαλέγονταν η Σαμπιχά Σουλεϊμάνογλου. Η κατηγορία αυτή, της συνδιαλλαγής με το “δίκτυο 21”, εμφανίστηκε μετά την “αποπομπή” της από το ψηφοδέλτιο, αρχικά από δημοσιογραφικούς κύκλους της περιοχής και στη συνέχεια από την τοπική Ξάνθης. Σχετικά με την κατηγορία αυτή, υπάρχουν δυο ενδεχόμενα.

Το πρώτο, να είναι αλήθεια. Οπότε, δικαιώνει την απόφαση του Συριζα. Το δεύτερο να είναι το άλλοθι για την αποπομπή της. Και για τα δυο ενδεχόμενα υπάρχουν ερωτήματα. Με ενδιαφέρουν τα αναπάντητα. Υπάρχουν με λίγα λόγια, αλήθειες και ψέματα, ή αλήθειες που αποκρύπτονται. 

Η μια αλήθεια είναι, εφόσον η κατηγορία είναι αληθινή, δεν μπορεί να έχει θέση στο ψηφοδέλτιο του Συριζα. Ακόμη κι αν οι προθέσεις της ήταν αγνές. Αν δηλαδή η ανάγκη για την επίλυση των προβλημάτων της κοινότητας της, την οδήγησαν στη δράση που αποκάλυψε η τοπική της Ξάνθης και σε συνδιαλλαγή με τον ακροδεξιό θύλακα της κυβέρνησης, πειθόμενη ό,τι ο στόχος της ήταν εφικτός, καθότι γνωστόν, ότι οι κύριοι αυτοί, αποτελούν τους κοντινότερους συνεργάτες του πρωθυπουργού. 

Για έναν απλό και μοναδικό λόγο. Ζητάει την επίλυση των προβλημάτων μέσα από μια οδό που δεν αρμόζει στο ρόλο που της αποδόθηκε, αυτόν της ακτιβίστριας, της μαχόμενης για τα εθνοπολιτιστικά δικαιώματα της φυλής της. Ο δρόμος για την επίλυση τέτοιου είδους προβλημάτων οδηγεί στο οργανωμένο κράτος. 

Από κει και μετά οι συνειρμοί είναι επακόλουθο, δεν λέω (ούτε καν) δικαιολογημένοι, και δημιουργούν ζέουσα κατάσταση που απαιτεί (αναγκαστικά) παρέμβαση για να αποκατασταθεί η εικόνα. Βέβαια, υπάρχει ένα θέμα με την παρέμβαση, που έχει διαπιστωθεί και σε ανάλογες περιπτώσεις, και αυτό αναδείχτηκε και στην προκειμένη. 

Η δεύτερη αλήθεια είναι ο χρόνος που δημοσιοποιήθηκε αυτή η κατηγορία, αλλά και οι πηγές από τις οποίες προήλθε και δημιουργεί κάποια ερωτήματα, που παραμένουν αναπάντητα. Δεν απαντήθηκε, δηλαδή, γιατί εφόσον η δράση της (συνδιαλλαγή με το “δίκτυο 21”) ήταν γνωστή, όπως αποκαλύφθηκε, από δεκαπενταετίας, δεν ανακοινώθηκε και δεν ενημερώθηκαν έγκαιρα τα όργανα που θα έπαιρναν την απόφαση για την συμμετοχή της στο ψηφοδέλτιο. 

Εκτός κι αν η τοπική της Ξάνθης πιάστηκε στον ύπνο. Αν αγνοούσε την πιθανή υποψηφιότητα της. Κι αυτό πιθανόν να είναι αλήθεια. Την αποκαλύπτει ο σ. Σκουρλέτης μιλώντας στο ραδιόφωνο την επομένη της αποπομπής. “Δεν ξέρω αν ήταν επιπόλαιη η αρχική επιλογή, ίσως να μην ήταν αρκετά ψαγμένη…”. Μ’ αυτή την απάντηση ο σ. Σκουρλέτης φανερώνει και κάτι άλλο. Μια δυσλειτουργία μέσα στα όργανα του κόμματος για την οποία θα πω κάποια πράγματα παρακάτω. 

Συνεχίζοντας είπε και κάτι ακόμη, “… Αλλά αυτό που θέλαμε να σηματοδοτήσουμε, το κάναμε με άλλη υποψηφιότητα”. Με το παραπάνω ο σ. Σκουρλέτης δίνει και το στίγμα σχετικά με την πολιτική του Συριζα όσον αφορά τη μειονότητα, που βέβαια δεν είναι καινούργια, υπάρχουν στην κοινοβουλευτική του δύναμη μειονοτικοί βουλευτές. Είχε, δηλαδή, την επιθυμία η μειονότητα να εκπροσωπηθεί από κάποιο μέλος της στις ευρωεκλογές. 

Αυτό βέβαια θα έπρεπε να το γνωρίζει η τοπική της Ξάνθης και να εκφραστεί με προτάσεις, για το λόγο ό,τι η περιοχή είναι ιδιάζουσα. Στην Κ.Ε. δεν φαίνεται να είχαν κάποια προτίμηση για το πρόσωπο και από ποια εθνολογική κοινότητα θα προέρχονταν όταν πρότειναν την Σαμπιχά. Και σίγουρα δεν επηρεάστηκαν από άλλου είδους σκοπιμότητες, όταν προτάθηκε η Σαμπιχά. Άλλωστε οι Ρομά της Θράκης αποτελούν μόλις το 25% της θρησκευτικής μειονότητας. 

Ίσως ήθελαν να επιμερίσουν κατά κάποιο τρόπο τις πιθανότητες και τις δυνατότητες να εκφραστούν οι διαφορετικές εθνολογικές κοινότητες μέσα από τον Συριζα. 

Υπάρχει όμως και μια “αλήθεια” που αποκρύπτεται. Προέρχεται από τους κυβερνητικούς σαλτιμπάγκους και τα συστημικά ΜΜΕ που τους στηρίζουν. Γι’ αυτό, αντί να μειώσει, όπως θα επιθυμούσαν, αυξάνει την αξιοπιστία του Συριζα. Βέβαια, δεν γιατρεύει την τραυματική εμπειρία από τις “επιπόλαιες”, κατά τον σ. Σκουρλέτη, επιλογές, που δεν ήταν μόνο η τελευταία, γιατί υπήρξαν και άλλες ανάλογες προηγούμενα. 

Το τι λένε οι “αλήθειες” των σαλτιμπάγκων συνοψίζονται στο πρόσφατο άρθρο του “ποκοπίκο”, που όταν θέλει να επικοινωνήσει με τους “πολυπληθείς” ακολούθους του ξεκινάει με το ανεπανάληπτο: “Αδέρφια (μου αλήτες πουλιά”, θα συμπλήρωνα εγώ). 

Αφού κάνει πρόλογο, στον οποίο πλέκει το εγκώμιο της Σαμπιχά, προχωράει φανερώνοντας (την ευχάριστη) έκπληξη του που η Σαμπιχά, τη δράση της οποίας γνώριζε, θα ήταν υποψήφια με τον Συριζα, και πέφτει από τα σύννεφα, χύνοντας κροκοδείλια δάκρυα, όταν πληροφορείτε ό,τι κόπηκε, γιατί όπως λέει, θα προτιμούσε αυτή η γενναία γυναίκα να ήταν στο δικό τους ψηφοδέλτιο. 

Τι τους εμπόδισε να το κάνουν. Μήπως, για να μην δυσαρεστήσουν το “φασισταριό της Άγκυρας” όπως αποκαλεί τους μειονοτικούς; Ή μήπως επειδή η Σαμπιχά είναι Ρομά και μουσουλμάνα; Γιατί αυτό το κατακάθι έχει δώσει τα διαπιστευτήρια του, πολλάκις, σχετικά με θέματα που αγγίζουν τα όρια του φυλετικού αλλά και κοινωνικού ρατσισμού. 

Η δυσλειτουργία των οργάνων του Συριζα δεν είναι μόνον φανερή αλλά και διαπιστωμένη από πολλά στελέχη του. Οι αποφάσεις στην Κ.Ε. φαίνεται να παίρνονται “δια βοής” και να έχουν το χαρακτήρα της επικύρωσης. Αν είναι έτσι ας μετατραπεί η Κ.Ε. σε ΚΕΠ. 

Όλα αυτά, συμπτωματικά, συμβαίνουν μετά το μορατόριουμ της “αριστερής πλατφόρμας” με την κυρίαρχη άποψη για να εξαλειφθούν οι προστριβές που τροφοδοτούσαν αρνητικά σχόλια στα συστημικά ΜΜΕ, ενόψει εκλογών. Αν συμβαίνει αυτό, αν είναι αυτό που ευθύνεται για την επικυρωματική λειτουργία της Κ.Ε. κάθε πρότασης, και όχι κάτι άλλο που περνάει συνειρμικά από το μυαλό μου, τότε είναι λάθος. 

Δεν χρειάζεται να μπω σε λεπτομέρειες, τα αποτελέσματα είναι αυτά που το αποδεικνύουν. Είναι λάθος να μην υπάρχει ο διάλογος αλλά και ο έλεγχος, ακόμη και αν κάποιοι επιδιώκουν να το χρησιμοποιήσουν αρνητικά. Σ’ αυτή την περίπτωση κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί για την ψήφο μου. Εκτός κι αν ισχύει το άλλο που υπαινίχτηκα. 

Ότι η “αριστερή πλατφόρμα” μετά την σχετική ανακοίνωση του σ. Λαφαζάνη έκανε “στάση” προσβλέποντας σε αναδιάρθρωση των εσωτερικών συσχετισμών όταν θα φορτωθούν κάποιοι με τις “επιπόλαιες επιλογές” και τα λάθη που θα ακολουθήσουν. 

Μακάρι να κάνω λάθος εγώ. Όμως δεν βγαίνει απ’ το μυαλό μου ό,τι ένα από τα επόμενα λάθη ακούει στο όνομα Χριστόπουλος. Δεν είναι τόσο γι’ αυτά που είπε και οι απόψεις που εξέφρασε στην τελευταία του συνέντευξη, όσο ο τρόπος και η γλώσσα που χρησιμοποίησε. Έδειξε ένα αμοραλιστικό πρόσωπο, που δεν ταιριάζει στην παράταξη. 

Κατατάσσει τον εαυτό του ως πολίτη ενός ¨νεωτερικού" σύγχρονου κράτους (αλήθεια ποιο είναι αυτό;). Μου έδωσε την εντύπωση ό,τι πρόκειται για την αρσενική έκδοση της Ρεπούση. 

Σήμερα που απέχουμε ελάχιστα “μέτρα” από το να χαθεί η εθνική κυριαρχία για πάντα, όχι γιατί θα πραγματωθεί το όνειρο της αταξικής κοινωνίας, ο Χριστόπουλος ονειρεύεται “νεωτερικό” σύγχρονο κράτος.