Δευτέρα 28 Απριλίου 2014

Ποιους ενόχλησε η υποψηφιότητα του Γλέζου;





Το δεύτερο ημίχρονο της κόντρας, που προέκυψε, με αφορμή την, ατυχή για την ίδια αλλά και για το κόμμα που την πρότεινε, περίπτωση υποψηφιότητας (αναφέρομαι στην κα. Σαμπιχά), μεταφέρθηκε, για να διασκεδαστούν και οι εντυπώσεις που αναδείχθηκαν, αφενός μεν από την υποψηφιότητα της οριστικά καταδικασμένης για λογοκλοπή κα. Τομαής, και αφετέρου, από τα αρνητικά σχόλια και άρθρα που είδαν τη δημοσιότητα, αρκετά ενωρίτερα, για τον ίδιο τον κ. Σαμαρά και τις πολιτικές του επιλογές, του έτερου υποψηφίου κ. Κύρτσου, του γνωστού διευθυντή εφημερίδας προσκείμενης στη δεξιά παράταξη και στο κόμμα του πρωθυπουργού, μεταφέρθηκε, λοιπόν, στην υποψηφιότητα αλλά και στο πρόσωπο του Μανώλη Γλέζου. Αλλά, τι μπορούν να πουν για τον άνθρωπο αυτόν.

Ο Μανώλης Γλέζος, δεν έχει την ανάγκη κανενός αυτόκλητου υποστηρικτή. Δεν πρόκειται να αιτιολογήσω την υποψηφιότητα του, και δεν τίθεται θέμα δικαιολόγησης της επιλογής αυτής, δεν θα το κάνω.

Οι αποφάσεις για την πορεία της πολιτικής ζωής του ανθρώπου αυτού, έχουν τη δική του σφραγίδα. Γνωστή σε όλους από χρόνια. Και είναι σεβαστές ακόμη κι απ’ τους πολιτικούς του αντιπάλους. Εκτός βέβαια όταν πρόκειται για εκλογές, οπότε, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.


Αυτό που με αναγκάζει, και μπήκα στον πειρασμό, να ασχοληθώ με τους ψιθύρους, είναι, για να δείξω, γιατί η Ν.Δ. του Σαμαρά δεν μπορεί, παρόλο που παρουσιάζεται με ένα υπερπατριωτικό πρόσωπο (προσωπείο), να έχει στο χώρο της, έναν πατριώτη με την εμβέλεια του Μανώλη Γλέζου.

Έχει όμως πατριώτες η δεξιά παράταξη, και η Ν.Δ. που την εκφράζει και ηγεμονεύει σήμερα, το χώρο της; Η απάντηση για την δεξιά παράταξη είναι, σύμφωνα και με τα δικά της δεδομένα, πως, ναι έχει, και δεν θα μπορούσε να μην έχει, για τα δεδομένα της πάντα.

Οι δικοί της πατριώτες αναδείχτηκαν πολεμώντας κόντρα, κυριολεκτικά, ή ιδεολογικά και πολιτικά, τους άλλους, τους κατά ομολογία από παράγοντες του εξωτερικού, υπηρεσιακούς ή προσωπικότητες, πραγματικούς πατριώτες. Αναφέρομαι στις εποχές όπου ο πατριωτισμός ήταν καθήκον πρωταρχικό και άνευ όρων.

Οι δικοί της πατριώτες που προήλθαν από τα σπάργανα της “μεγάλης δεξιάς παράταξης”, αναδείχτηκαν στις σκοτεινές περιόδους της νεώτερης ιστορίας μας.

Οι κάθε λογής “Τσολάκογλου”, οι κουκουλοφόροι δοσίλογοι και οι υποδειγματικοί συνεργάτες των κατακτητών, οι φασίστες δικτάτορες, οι χουντικοί στρατιωτικοί, οι παρακρατικοί, μέχρι οι σημερινοί νεοναζί και οι φατρίες των ακροδεξιών, οικόσιτα παράσιτα, που ελλοχεύουν στο σώμα της, είναι παιδιά της και αποπαίδια της (ανάλογα της εποχής).

Πρόσφατα αποκαλύφθηκαν με πάταγο, οι “πατριωτικές” διαθέσεις κάποιων πρωτοκλασάτων της και αποπέμφθηκαν. Μετρήσαμε δυο, μια αποπομπή και ένα κόψιμο από το ευρωψηφοδέλτιο. Δεν συνάδουν ως φαίνεται με την εποχή, κάτι είναι κι αυτό. 

Βέβαια, θα αποτελέσουν αργότερα τις εφεδρείες, γιατί τέτοιοι “πατριώτες” και τέτοιου είδους “πατριωτισμός”, για τη δεξιά παράταξη είναι εκ των ουκ άνευ.

Θα επιστρέψουν (το ελπίζουν και το διακηρύττουν) και τότε θα (για να) δείξουν και το πραγματικό τους πρόσωπο. Ιδού λοιπόν οι πατριώτες της δεξιάς παράταξης, της Ν.Δ. και του πρωθυπουργού μας.

Σήμερα όμως, γι’ αυτούς τους (υπερ)πατριώτες, υπάρχουν κάποιες αντικειμενικές δυσκολίες, που δεν έχουν να κάνουν με τα όποια εσωτερικά "φίλια" ή αντίπαλα μέτωπα, που διαφωνούν με αυτόν τον συγκεκριμένο “πατριωτισμό”.

Ολόκληρη η Ευρώπη αισθάνεται τα δύσοσμα χνώτα να την πλησιάζουν και (ή κάνει ό,τι) προσπαθεί να εμποδίσει να ανοίξουν παλιές πληγές. Να γιατί η δεξιά παράταξη, η Ν.Δ. και ο πρωθυπουργός μας, δεν μπορεί να προωθήσει και να αναδείξει τους “πατριώτες” της, και τον “πατριωτισμό” που σέρνουν πίσω τους.

Ίσως με το νέο κόμμα που έχει στο μυαλό του, ή και στα σκαριά, να μπορέσει να πραγματοποιήσει το όνειρό του, που είναι και όνειρο αυτού του είδους των “πατριωτών”. Θα αναζητήσει την ευκαιρία για να πάρει τη ρεβάνς.

Οι διαμορφωμένες τάσεις σήμερα στον δεξιό χώρο δεν του επιτρέπουν να ελίσσεται όπως θα ήθελε. Ίσως ένα νέο προσκλητήριο, με μια παλιά γλώσσα και ενδεχόμενα σε πολιτικές συνθήκες που θα επιτρέπουν την γένεση του παλιού ως νέου. Μέχρι τότε, όμως, θα παραμένει πιστός στο χέρι που τον ταΐζει.

Εμείς απ’ την μεριά μας, αυτό που θέλουμε, είναι, και παρακαλάμε το Θεό γι’ αυτό, να έχει καλά τον Μανώλη Γλέζο, για να πραγματοποιήσει το όνειρό του.


Να βάλει στο ευρωκοινοβούλιο το θέμα του κατοχικού δανείου και τον αποζημιώσεων. Αν θα καταφέρει να έχει και αποτέλεσμα τότε θα δείξει, για άλλη μια φορά, αν και δεν χρειάζεται, ποιοι πραγματικά είναι πατριώτες.   




1 σχόλιο:

  1. μακάρι τα κότσια του, έστω και τα μισά των μισών, κάποιοι από τους "κριτές" να τα είχανε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή