Εδώ είναι ΤΟΥΜΠΑ.

Στη “βίλα Συγγρού” χτύπησαν καμπανάκια. Τα λαμπάκια στο κόκκινο και τα μπαλάκια στο χώμα. Διαρκής κατάσταση πανικού. Πρόσωπα σκυθρωπά σε μουντό φόντο. Βλέμματα σκοτεινά και τα κεφάλια μέσα. Πιο μέσα δεν γίνεται. Απόμειναν “αι γκραβάτες”, πίνακας σουρεαλιστικός. Τα μαντάτα που, υπό μορφή τσουνάμι, καταφτάνουν, δείχνουν καταποντισμό στις επερχόμενες βουλευτικές. Αρχής γενομένης από τις προσεχείς ευρωεκλογές. Η αναζήτηση σανίδας σωτηρίας αναμφίβολα μοναδική προτεραιότητα. Η συνδρομή "άλμπουρων" μηδενική και ανύπαρκτη. Θύελλες σαρώνουν από παντού. Εντός, εκτός, και επί τα αυτά. Ποιος τολμάει να βγει στο κατάστρωμα; Θα τον πάρει και θα τον σηκώσει. Μόνη λύση το κουπί. Με τις παλάμες. Εεεώπ… εεεώπ…. εεεώπ… να αράξει το σαπιοκάραβο.

Η χώρα, και με τη τζίφρα ημέτερων, έρμαιο των ορέξεων παγκόσμιων αδίστακτων αρπακτικών, που, επιδίδονται στο ξεκοκάλισμα της ισχνής σάρκας της. Ο μετρ της κωλοτούμπας, έτοιμος, για τον τελευταίο ασπασμό. Εκλιπαρεί, περιφέροντας την “εικόνα” της μουλωχτής Μαδάμ, εντός τοίχων ξερολιθιάς σαρκίων υποτακτικών. Σώσων Κυρία την Παράταξην μου. Δια Σε και το μεγαλείο Σου, παρέδωσα το (πολιτικόν μου) πνεύμα στη χλεύη των αντιπάλων μου. Λυπήσου με, Ξανθιά αγαπημένη Παναγιά, και κάνε το θαύμα σου. Τι σου ζητώ ο Έρμος; Τάμα σου κάνω κι ανάσταση προσδοκώ. Και δεν αντέχω τον καιάδα. Μας πήρανε χαμπάρι και οι κουκουναριές. Μην αδιαφορείς και μην αργοπορείς. Στη δεύτερη φορά, θα μαζέψουμε το “ξύλο της αρκούδας”.   

Μούχτης ο κωλοτούμπας. Σου λέει, τι με σώνει την σήμερον ημέρα; Nothing. Τι είναι το nothing? Η εικόνα μου. Κι αφού η εικόνα μου είναι ένα τίποτε, τι να αναμένω; Ξανά, τίποτε. Όλα περιφέρονται γύρω από το τίποτε. Και κάνουν το τίποτε ένα μεγάλο ΤΙΠΟΤΕ. Πως αλλάζει το τίποτε; Πως αλλάζει η εικόνα; Το τίποτε δεν αλλάζει. Η εικόνα δεν αλλάζει. Το τίποτε μπορεί να γίνει ΤΙ-ΠΟ-ΤΕ. Και η εικόνα να γίνει κάδρο. Να πλαισιωθεί με πολλά άλλα μικρότερα τίποτε. Έτσι η προσοχή θα στρέφετε στα υπόλοιπα τίποτε και οι κραδασμοί θα απορροφώνται από τα παράλληλα τίποτε. Μούχτης ο κωλοτούμπας.

Κρίμα Θοδωρήηη, κρίμα! Οι “σημαίες” δεν γίνονται σφουγγαρόπανα, χαρτί τουαλέτας. Δεν υποστέλλονται για χάρη ενός μεγάλου ΤΙΠΟΤΕ. Για όφελος μικροπαραταξιακών σκοπιμοτήτων. Δεν αντικαθίστανται και δεν αλλάζουν “χρώματα”. Οι σημαίες είναι παντοτινές. Κυματίζουν ψηλά. Στην κορυφή. Δεν ανήκουν σε κανέναν, δεν τσαλακώνονται, δεν λεκιάζουν, ανεμίζουν και λάμπουν παντοτινά, κι εσύ ήσουνα σημαία, και ήσουνα ψηλά, τόσο ψηλά που δεν σ’ άγνιζε κανένας. Έπεσες. Κι έπεσες άτσαλα. Εσύ που δεν "σήκωνες" τις κωλοτούμπες μέσα στο τερέν, που πάντα έστεκες όρθιος, γιατί ήσουνα σημαία, γιατί έτσι αρμόζει στις σημαίες. Έπεσες, για τη χάρη ενός ΤΙΠΟΤΕ.

Μην βιαστείς να μας χαρακτηρίσεις κακοπροαίρετους. Τα ίδια είπαμε και στον Πύρο, και δικαιωθήκαμε. Βλέπεις πως κατάντησε το κόμμα που τον “φιλοξένησε” και ο αρχηγός του. Χάθηκε, ανάμεσα στα “απολεσθέντα είδη”. Θα σου θυμίσω το σλόγκαν του Pablo: 

“Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς”, 

μόνο που για τις “σημαίες”, φοβάμαι, πως δεν ισχύει. Με την υποστολή της “σημαίας” χάνεται κι ό,τι αυτή αντιπροσωπεύει. Ούτε το επιχείρημα πως, όλοι έχουν το δικαίωμα της ενασχόλησης με την πολιτική και του εκλέγεσθαι δικαιολογεί την υποστολή της “σημαίας”. Αντίθετα, φανερώνει συνδιαλλαγή και εξαργύρωση της προηγούμενης προσφοράς.

Η πρόσκληση από τον ΤΙΠΟΤΕ, που άλλοι, σε άλλες περιπτώσεις, αρνήθηκαν, έχοντας επίγνωση, προφανώς, της συνέχειας και της σκληρής πραγματικότητας, και η αποδοχή της, από το μικρότερο τίποτε, που ηθελημένα υποβιβάστηκες, εμπεριέχει και το ίδιο όφελος, τόσο για τον προσκαλούντα (κυρίως), μια και αυτός είναι που κάνει παιγνίδι και μοιράζει τα χαρτιά, αλλά και για τον προσκεκλημένο, που πέρα από την τιμή που (θεωρεί ότι) του δίνεται, προσβλέπει και σε κάτι άλλο, χειροπιαστό και υλικό, αλλά αυτό για να πραγματωθεί απαιτεί τη σύμπραξη μιας σειράς από παράγοντες, που δυστυχώς, οι οιωνοί, δεν προϊδεάζουν ανάλογα (κλικ εδώ). Αν λ.χ. κατέβαινες ως υποψήφιος υπερκομματικός δήμαρχος ίσως να άκουγες ακόμη και διθυράμβους, τώρα, ακούς τον αντίλαλο της ανάκρουσης της υποστολής. 

Η παροιμία λέει, "ο πνιγμένος απ’ τα μαλλιά πιάνεται", και ο ΤΙΠΟΤΕ αναζητεί χέρια που θα τον πιάσουν απ’ τα μαλλιά. Δεν απαιτούνται ιδιαίτερες ικανότητες γι’ αυτά τα χέρια, αρκεί να είναι ελαφρώς αναγνωρίσιμα. Κάποια απ’ αυτά θα αποδειχτούν “κουλά”, αλλά αυτό προς το παρόν δεν απασχολεί. Ο ΤΙΠΟΤΕ νομίζει ό,τι έχει πιάσει απ’ τα κέρατα το πνεύμα της εποχής του, το πνεύμα των μπαχαλάκιδων υποστηρικτών του, που τη βρίσκουν με το μπάχαλο που επέβαλε. Όμως, δεν βρίσκονται όλοι στο ίδιο μήκος κύματος με τους μπαχαλάκιδες του ΤΙΠΟΤΕ. Οι σύνδεσμοι της ομάδας που υπηρέτησες εκφράστηκαν με μια ανακοίνωση που σπάει κόκαλα, είναι οι ίδιοι σύνδεσμοι που κέρδισαν κατά κράτος την επιχείρηση-πρόθεση των νεοναζιστών να παρεισφρήσουν στο σώμα τους με αφορμή το ατυχές συμβάν του Αλβανού ποδοσφαιριστή.

Οι ίδιοι σύνδεσμοι θα αποκρούσουν την προσπάθεια του ΤΙΠΟΤΕ να προσεγγίσει για να υφαρπάξει ψήφους από το σώμα τους, με προσωπείο την ιστορία σου, και την συναισθηματική αναγνώριση της ποδοσφαιρικής αγωνιστικής προσφοράς σου. Έχασε το παιγνίδι από τα αποδυτήρια. Πριν ακόμη βγει στο τερέν. Κρίμα Θοδωρήηη… κρίμα. Αν παρελπίδα εκλεγείς, γιατί τα σύννεφα που έχουν συγκεντρωθεί προμηνύουν καταιγίδα, που θα σαρώσει τον μεγάλο ΤΙΠΟΤΕ, μαζί με τα μικρότερα τίποτε, θα έχεις ίσως την ευκαιρία να δεις την “σημαία” σου να ξεκουράζεται σε κάποια αραχνιασμένη ντουλάπα, μα αν συμβεί το πιθανότερο, δηλαδή, να μην εκλεγείς, τότε θα μείνεις στη συνείδηση όλων όσων σε είχαν σε εκτίμηση, ως μια ακόμη γλάστρα του ΤΙΠΟΤΕ.

Εύχομαι το καλύτερο για σένα.