οι χουντικοί ήταν πιο έντιμοι, τουλάχιστον εκείνοι πραγματοποιούσαν τις απειλές τους

Ο Σαμαράς, το πήγε αρκετά βήματα προς τα πίσω. Εκεί όπου το περίμεναν πολλοί. Που είχαν περάσει από ακτινογραφία τον εγκέφαλο του και διαπίστωσαν τις συνεχείς διαλείψεις που παρουσίαζε. Τα σημάδια αυτών των διαλείψεων είχαν αρχίσει να γίνονται ορατά από καιρό και τώρα απλά επιβεβαιώθηκαν. 

Παρόλα αυτά, είναι ικανός να σύρει το χορό του Ζαλόγγου, αν βρει συμπαραστάτες. 

Έχει επενδύσει πολλά στις υποτιθέμενες ικανότητες του. Χωρίς να αναλογίζεται την καταστροφή που συντελείτε καθημερινά με την ανίατη εμμονή του ό,τι μπορεί να τα καταφέρει και να θεωρεί πιθανή την ανατροπή ώστε να σώσει την παρτίδα για τον εαυτό του. Αν και είναι πολλοί εκείνοι, ακόμη και δικοί του άνθρωποι, που θεωρούν ό,τι αν συνεχίσει έτσι, η επόμενη μέρα του θα είναι απείρως χειρότερη των προκατόχων του. 

Αν στους προηγούμενους παρέμεινε πιστός ο στενός τους κύκλος, τον Σαμαρά δεν θα τον ακολουθήσει ούτε η σκιά του. 

Τα στηρίγματα του, οι Ευρωπαίοι ομοϊδεάτες του, έχουν ξεμείνει κι αυτοί από καλά λόγια και χαμόγελα. Συνοφρυωμένα πρόσωπα βλέπεις να συνομιλούν μαζί του. Μόνον κάτι φληναφήματα ακούγονται τελευταία,  του στυλ, "οι Έλληνες θα πρέπει να έχουν δικαίωμα στην ελπίδα". 

Κάποιοι, δεν χαρίζουν ελπίδες στους Έλληνες. 

Όμως, οι Έλληνες, δεν χρειάζονται την ελπίδα αυτών. Κάθε ελπίδα τους, τέλειωσε με την έλευση Σαμαρά. Αυτό που χρειάζονται τώρα είναι καρδιά και κότσια. Που αν μη τι άλλο, απέδειξαν πολλάκις ό,τι τα διαθέτουν. 

Ας είναι αυτή η τελευταία τους φορά. Και να μην χρειαστεί να δείξουν ξανά ποιοι είναι. 

Από τότε ακόμη, τα είχαμε διαπιστώσει και τα είχαμε σχολιάσει με κάθε λεπτομέρεια, μάλιστα. Και προσπαθήσαμε να βρούμε την άκρη του μίτου, που θα μας οδηγούσε στα αναμενόμενα αδιέξοδα της χώρας αλλά και του Σαμαρά. Για να δούμε το προδιαγεγραμμένο μέλλον που μας επιφύλασσε η απερίσκεπτη επιλογή να τον εμπιστευτούμε (όσοι, βέβαια, τον εμπιστεύθηκαν). 

Βέβαια, δεν ήταν και τρομερά δύσκολο να το μαντέψουμε. Απλώς, περιμέναμε το πότε θα επαληθευτούν οι προβλέψεις μας. Και επαληθεύτηκαν από την επόμενη μέρα κιόλας, που πήρε ψήφο εμπιστοσύνης η κυβέρνηση του απ' τη βουλή. Και από τότε, οι επαληθεύσεις, έχουν επαναληφθεί εκατοντάδες φορές. 

Το χρέος ασταμάτητα συνεχίζει προς τα πάνω και η ζωή μας προς τα κάτω. 

Ήταν ένα σχέδιο made in the mint of Samaras. Ένα σχέδιο ύπουλο και άτσαλο, όπως ύπουλη και άτσαλη ήταν η δικαιολογία ό,τι οι αγορές και οι δανειστές μας είναι αδίστακτοι και δεν είχαν σε τίποτε να μας στείλουν στο κολαστήριο (λες και δεν είμασταν μέσα για μέσα σ' αυτό, τόσο εμείς όσο και αυτοί, μαζί μας). 

Και τώρα, οι ίδιοι αδίστακτοι, εργάζονται ώστε να βγούμε απ' το κολαστήριο. Αφού, βέβαια, το ολοκλήρωσαν. Κάτι ελάχιστα απέμειναν και τρομάζουν μήπως ξυπνήσουμε. Αλλά τα θέλουν όλα. 

Από τότε που ένοιωσε την απειλή της εκπαραθύρωσης του, αλλά και τη συνέχεια που είναι η ανώμαλη προσγείωση (θα μιλήσουμε γι' αυτή όταν με το καλό τελειώσει και η τρίτη ψηφοφορία), που είναι το επόμενο στάδιο σ' αυτήν την αλλοπρόσαλλη πορεία του, έχασε την επαφή με την πραγματικότητα. Νομίζει πως βρίσκεται στο σαλόνι του σπιτιού του και παίζει με το play station; 

Ο πολιτικός Σαμαράς, μιλάει σε πρώτο ενικό πρόσωπο. 

Δείχνει να τα έχει πάρει όλα στην πλάτη του. Αυτοαναγορεύτηκε ως ο προστάτης και στυλοβάτης, ο μόνος, του πολιτικού μας συστήματος. Σ’ αυτό έχει τους λόγους του. 

Δείχνει, να γνωρίζει τι λέει και ό,τι πιστεύει πολύ σ' αυτά που λέει. 

Ανεξάρτητα από το αν μπορούν να πραγματοποιηθούν, αν είναι ο ίδιος σε θέση να τα πραγματοποιήσει και πολύ περισσότερο αν θα του επιτραπεί να τα πραγματοποιήσει. Γιατί, για το πολιτικό σύστημα που υπηρετεί, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας ακόμη αναλώσιμος πολιτικός. Και για το λαό, έχει καταστεί κόκκινο πανί. 

Όμως, δεν είναι λόγια του αέρα όσα εκστομίζει. 

Δεν είναι σαν τις κωλοτούμπες των Ζαππείων. Είναι πολύ περισσότερα και τρομάζουν ακόμη και τον πλέον ανυποψίαστο αν θεωρηθεί ό,τι είναι σε θέση να τα πραγματοποιήσει, ή αν θα τον στηρίξουν οι αφανείς διαχειριστές του πολιτικού συστήματος, σε όσα βάζει στο μυαλό του. 

Το απωθημένο του Σαμαρά είναι η νίκη του πολιτικού συστήματος που υπηρετεί εναντίον του λαού. Και σ’ αυτή την αναμέτρηση, πολιτικό σύστημα v λαός, δεν υπάρχει ισοπαλία. 

Το (όποιο) πολιτικό σύστημα, είναι, ο επικυρίαρχος δυνάστης όλων των εξουσιών. Εφόσον δεν είναι αποτέλεσμα λαϊκής διαβούλευσης. Όλες οι θεσμοθετημένες εξουσίες αποτελούν γρανάζια που κινεί ο ιμάντας του πολιτικού συστήματος και το έργο που παράγεται είναι για την προστασία του. Κατ' αποκλειστικότητα ενάντια στην εξουσία που πηγάζει άμεσα από τον λαό. 

Έτσι όπως έχει διαμορφωθεί το πολιτικό μας σύστημα σήμερα, με τις τελευταίες επεμβάσεις των έξωθεν, για να αυτοπροστατευθεί δεν θα επιτρέψει παρεκκλίσεις, όπως το ίδιο τις αντιλαμβάνεται, ακόμη κι αν προέρχονται απ' το λαό. Είναι ένα απ' τα δεδομένα αυτό. 

Το βλέπουμε καθημερινά. Μέσα απ' τα χειραγωγούμενα ΜΜΕ, τους φθορείς των συνειδήσεων. 

Τους κινδυνολόγους και καταστροφολόγους  επαγγελματίες της χειραγώγησης, αλλά και τις στημένες δημοσκοπήσεις που δεν επιτρέπουν στο λαό να αντιληφθεί τη γενική μεταστροφή, περιορίζοντας έτσι την ώριμη σκέψη του. 

Βλέπουμε τους υπηρέτες του, να αναφέρονται συνεχώς στις θυσίες που υπέστησαν οι πολίτες για χάρη του συστήματος και τα επιτεύγματα του συστήματος για χάρη της διαιώνισης του. 

Διότι το σύστημα κατ’ αυτούς, το δικό τους σύστημα, είναι ο υπέρτατος ρυθμιστής της λειτουργίας της δημοκρατίας. Μιας κατ' επίφαση δημοκρατίας, κομμένης και ραμμένης στα μέτρα του συστήματος. 

Αυτές οι συχνές αναφορές, στα κατορθώματα δήθεν του λαού, που βασίστηκαν στην αφαίμαξη των εισοδημάτων του, στοχεύουν στο να εμπεδωθεί απ' το λαό ό,τι το σύστημα είναι πάνω απ' όλα και πρώτα απ' όλα. 

Αυτό το σύστημα. Που αντικατέστησε την θέληση του λαού, δυστυχώς, και με την δική του συμμετοχή, μέσα από μια ακατανόητη αδιαφορία και μια δυσνόητη συναίνεση. 

Μέσα από μια συνεχή φτοχωποίηση και έναν ανελέητο περιορισμό εργασιακών και δημοκρατικών δικαιωμάτων, που στηρίχτηκαν στο φόβο και δημιούργησαν τις συνθήκες μιας απίστευτα τελεσμένης ιδιόρρυθμης ιδιώτευσης και αποξένωσης από τα κοινά και τα πολιτικά τεκταινόμενα. 

Για να ολοκληρωθεί κατ’ αυτόν τον τρόπο το σχέδιο και να αφεθεί εν τέλει, η διακυβέρνηση της χώρας, σε χέρια ανίδεων και υποτακτικών, τυχάρπαστων και σε πολλές περιπτώσεις επικίνδυνων πολιτικάντηδων. 

Ο κανόνας προβλέπει ακόμη και την προληπτική απαγόρευση της αμφισβήτησης, που είναι η μόνη προστασία του λαού απέναντι στους αδίστακτους διαχειριστές του πολιτικού συστήματος. Μέσα από τον εξοβελισμό της. Οι αμφισβητίες, κατ’ αυτούς, είναι υπονομευτές. Έχουν σαν σκοπό τους να καταστρέψουν το πολιτικό τους σύστημα και επομένως επιβουλεύονται την ίδια τη δημοκρατία (τους). Υπάρχει όμως ένα "αλλά". 

Τι θεωρεί παρέκκλιση και μέχρι που μπορεί να φτάσει για την αυτοπροστασία του το πολιτικό σύστημα; Εν προκειμένω, το δικό μας; 

Σ' αυτό ο Σαμαράς, είναι καταιγιστικός. 

Εκτοξεύει τις απειλές του σαν μολότοφ χωρίς φιτίλι. Σαν γαρύφαλλα σε τραγουδίστρια και αδιαφορεί επιδεικτικά για τις συνέπειες λόγων (και έργων τελευταία) και δυστυχώς, έχει υπερβεί κατά πολύ τα όρια της ιλαροτραγωδίας. 

Σαν καλός υπηρέτης του συστήματος που είναι, έσπευσε να αναγγείλει ακόμη και την παροχή προστασίας στο λαό, δηλαδή σ’ εμάς. Μάλιστα, από την ίδια την επιλογή μας. Την διάθεση μας να αλλάξουμε αυτό το πολιτικό σύστημα. Και αυτοαναγορεύτηκε, ως ο τιμωρός των επιλογών μας. 

Δεν θα μας επιτρέψει, είπε, ο Σαμαράς, να έχουμε άλλη επιλογή πέρα από αυτή που ο ίδιος επιθυμεί πρώτα για τον εαυτό του και στη συνέχεια επιφυλάσσει για εμάς. Γατί θεωρεί ο,τι ο λαός είναι μόνον για θυσίες. 

Με ποιον τρόπο θα μας προστατεύσει από την επιλογή μας, αλήθεια; 

Τα σκιάχτρα της ζωής του ο λαός θα τα κάψει μια μέρα μαζί με τις καλαμιές. 

Παντού και πάντοτε αντιμέτωπος με τα πολιτικά συστήματα βρίσκονταν και θα βρίσκεται ο λαός, όσο αυτά δεν θα τον εκφράζουν. Και είτε θα τα μεταλλάσσει, είτε θα τα καταργεί. 

Δικαιωματικά, είναι ο λαός που έχει το δίκαιο και το αλάθητο και όχι οι διαμορφωτές του όποιου πολιτικού συστήματος, πολύ περισσότερο οι υπηρέτες του. Είναι αυτός που καλείτε να επιλέξει τις διαδικασίες της διαμόρφωσης και εγκαθίδρυσης του πολιτικού συστήματος που θα εκπροσωπεί και θα τον εκπροσωπεί. 

Αλλά, ας έρθουμε και στα γεγονότα των ημερών, που είναι η μετωπίδα των "θέλω" του πολιτικού συστήματος, του κατά Σαμαρά, για να ολοκληρωθεί και το εγκεφαλογράφημα, ώστε να μην μείνει περιοχή ανεξερεύνητη. 

Ο Σαμαράς, ακόμη και με το σημερινό του διάγγελμα δεν απαρνείται και δεν παραιτείται από τις επιθυμίες του, όπως τις έχει εκφράσει, από τη μέρα που ξεκίνησε η συζήτηση περί της εκλογής ΠτΔ απ' αυτή τη βουλή και την πιθανότητα των πρόωρων εκλογών. 

Η αγωνία του είναι έκδηλη. Προσπαθεί να κερδίσει χρόνο μέχρι την τρίτη εκλογή, χωρίς να διαφαίνεται έστω και μια αμυδρή ελπίδα για το τι θα καταφέρει, όταν ήδη έχει διαμορφωθεί, σε μεγάλο ποσοστό, το αποτέλεσμα κι αυτής της εκλογής. 

Στο ερώτημα, αν ο Σαμαράς υποκινεί, κι αν είναι αυτός που κινεί τα νήματα των Οργουελικής σύλληψης σεναρίων, η απάντηση μπορεί να δοθεί μόνον από την έρευνα που πραγματοποιεί η δικαιοσύνη. 

Εφόσον είναι πραγματική και εφόσον αφεθεί ελεύθερη, χωρίς παρεμβάσεις, είτε έξωθεν, είτε έσωθεν, γιατί, η ίδια η δικαιοσύνη ως θεσμός, ας πούμε ανεξάρτητος, δεν αλλάζει αυτό την ουσία, αφού λειτουργεί μέσα στα πλαίσια του πολιτικού συστήματος και καθορίζεται απ’ αυτό, επιδέχεται και παρεμβάσεις αλλά δημιουργεί και η ίδια εσωτερικές αντιδράσεις όταν το πολιτικό σύστημα αισθάνεται να κινδυνεύει. 

Αν, παρόλα αυτά επιμείνουμε στη διερεύνηση του ερωτήματος, μια απάντηση που θα μπορούσε να δοθεί και δεν θα ήταν μακριά από την πραγματικότητα, διότι τα κρούσματα είναι τρία μέχρι στιγμής, και δεν μπορεί να είναι στημένα, μένω σ’ αυτό και δεν προχωρώ στο περιεχόμενο των καταγγελιών, είναι:  "μακριά από εμένα, προχωρήστε το". 

Η εξήγηση είναι διπλή, και δεν αφορά μόνον το σήμερα αλλά και το αύριο. 

Ο Σαμαράς δεν παραιτήθηκε και δεν είναι διατιθέμενος να παραιτηθεί από την πιθανότητα να βρεθούν οι 180, κι αυτό από μόνο του μπορεί να δημιουργήσει συνθήκες συναλλαγής, που μπορεί να μην έχουν ως αφετηρία πολιτικά πρόσωπα, όμως, υπάρχουν άλλα συμφέροντα, εξ ίσου ισχυρά, που θα μπορούσαν υπερασπιζόμενα τα δικά τους συμφέροντα να διαχειριστούν μια ανάλογη κατάσταση, όχι μόνον για το σήμερα, την εξασφάλιση των 180 με οποιοδήποτε τρόπο, αλλά και για το αύριο του πολιτικού συστήματος. 

Δεν είναι συμπτωματικό ό,τι και τα τρία περιστατικά αφορούν βουλευτές του ίδιου κόμματος. Αυτό έχει πολύ συγκεκριμένους λόγους και αφορά το αύριο. Το κόμμα αυτό είναι, άλλωστε το έχει δηλώσει, ο πιθανότερος σύμμαχος της αριστεράς σε περίπτωση που δεν καταφέρει την αυτοδυναμία, ή ακόμη και την συμπαράταξη μαζί της για τη μεγιστοποίηση της πολιτικής δύναμης που θα εναντιωθεί στις πολιτικές που επιβάλλονται από άλλα κέντρα. 

Εκεί που στοχεύει, όλη αυτή η δυσοσμία, είναι να καταστεί αφερέγγυο το κόμμα αυτό μαζί με τους βουλευτές του με απώτερο σκοπό να κλονιστεί η εμπιστοσύνη των πολιτών που το ψήφισαν, ή σκέφτονται να το ψηφίσουν, ώστε, να αποτραπεί η είσοδος του στη βουλή και αυτόματα ο πολιτικός αντίπαλος, ο Συ.Ριζ.Α., να στερηθεί έναν σύμμαχο.  

Δεν συμβαίνει το ίδιο και με το άλλο κόμμα την Δημ.Αρ. που ενδεχόμενα να αποτελέσει σύμμαχο του Συ.Ριζ.Α. κι αυτό γιατί υπάρχει μια διαφορά. Το κόμμα αυτό δεν φαίνεται να εξασφαλίζει την είσοδο του στην επόμενη βουλή. Εκτός αυτού, ήδη βρίσκεται σε διαβούλευση με τον Συ.Ριζ.Α. και μια ανάλογη κίνηση προς τους βουλευτές του, όσους παραμένουν στην κοινοβουλευτική του ομάδα του, θα είχε τα αντίθετα αποτελέσματα.