ελληνική πραγματικότητα

[Είναι η πρώτη φορά αυτές τις μέρες που ένοιωσα στην Ελλάδα τόσο έντονα, τόσο ξεκάθαρα και απόλυτα τον κοινωνικό διχασμό, την ατμόσφαιρα του ταξικού πολέμου. Αυτή είναι πια στο εξής η "ελληνική πραγματικότητα".]

Το παραπάνω είναι ένα απόσπασμα από τα "Τετράδια Ημερολογίου (1939-1953)" του Γιώργου Θεοτοκά (εκδ. Εστίας), που έφερε στην επικαιρότητα ο Χριστόφορος Βερναρδάκης, γενικός γραμματέας Συντονισμού της Κυβέρνησης και Επίκουρος Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο ΑΠΘ , με αφορμή τις διαφορετικές συγκεντρώσεις των νεοελλήνων για ένα θέμα που απασχολεί όλους τους πολίτες, με την ίδια ένταση και στον ίδιο βαθμό και π ου, παρόλα αυτά, επιχειρείται διαφορετικό αποτέλεσμα.

...............//////...............

Δεν υπεισέρχομαι σε σύγκριση των επιδιωκώμενων αποτελεσμάτων, δεν είναι ο σκοπός μου αυτός, άλλωστε, τα συμπεράσματα βγαίνουν ερμηνεύοντας σωστά ενδείξεις και στοιχεία, αλλά σ' εκείνο που πρέπει να καταδειχτεί και που αποτελεί την αφετηρία. Τη διαφορετική ιδεολογική υπόβαση. 

Τη διαφορετική πολιτική θεώρηση και την άλλη τοποθέτηση της ατομικής υπόστασης στο γίγνεσθαι, με κατεύθυνση αντίθετης αυτής της φύσης του ανθρώπου ως μονάδα και ως κοινωνικό σύνολο. Αποσκοπώντας, στην διαιώνιση της δισυπόστατης αντίληψης. Της περί "σώματος-ψυχής". Ενός ιδεολογήματος που εξακολουθεί να ορίζει τη μοίρα του ανθρώπινου γένους παρά την επιστημονική ανάλυση. 

η ανυπακοή είναι, τεκμηριωμένη συνειδητή πράξη

Κάποιες σκέψεις με αφορμή τις ρυθμίσεις που προτείνει η κυβέρνηση για το ξεμπλοκάρισμα της εκταμίευσης των υπόλοιπων δόσεων του δανείου και συγκεκριμένα την αύξηση του ειδικού φόρου κατανάλωσης σε ποτά και τσιγάρα και τις ρυθμίσεις(αύξηση) του ΦΠΑ.

Στο κατά πόσο μπορεί να ελπίζει η κυβέρνηση σε περισσότερα κρατικά έσοδα από την αύξηση του φόρου κατανάλωσης σε ποτά και τσιγάρα, πρώτα, πρέπει να απαντήσει στο κατά πόσο μπορεί να ελέγξει, να περιορίσει ή και να εξαλείψει το λαθρεμπόριο, εφόσον είναι γνωστό ό,τι αυτά τα δυο είδη, μαζί με τα καύσιμα, βρίσκονται στην κορυφή του λαθρεμπορίου.

Χρειάζεται ένας μηχανισμός. Ένα ρολοϊ δουλεύει ασταμάτητα όταν όλα τα εξαρτήματα του βρίσκονται σε καλή κατάσταση και σε λειτουργία. Αν ένα εξάρτημα, το κουρδιστήρι του, ή ένα ελατήριο του είναι ελαττωματικό ή ακατάλληλο, ή αν δεν ανταποκρίνεται, τότε θα αρχίσει να χάνει δευτερόλεπτα, που θα γίνονται λεπτά, που θα γίνονται ώρες, μέχρι να σταματήσει.

Αυτός ο μηχανισμός, λοιπόν, ή πρέπει να υπάρχει, ή πρέπει να δημιουργηθεί. 

το παιγνίδι

εκτός απ' τους συνανθρώπους αγαπούσαν και τις "τέχνες" 

Να θυμηθούμε την παροιμία που λέει, αυτό που μαθαίνεις μικρός δύσκολα το ξεχνάς. 

Και το πρώτο που μαθαίνεις μικρός είναι το παιγνίδι. Τα υπόλοιπα έπονται ως μέρος του παιχνιδιού εξειδικεύοντας το σταδιακά και κάνοντας το όλο και περισσότερο συναρπαστικό σε βαθμό να αντικαθιστά ακόμη και την ίδια την πραγματικότητα. 

Όλα εντάσσονται μέσα στο παιγνίδι. Το μεγάλο πάθος σε σχέση με την προσήλωση στο στόχο είναι το νόημα που εκπέμπει. Η κορύφωση της ενέργειας που καταβάλετε είναι η νίκη και το κέρδος. Είτε ηθικό, είτε υλικό. 

Η ίδια η ζωή είναι ένα παιγνίδι. 

Ξεκινάει, ως το παιγνίδι της επιβίωσης και συνεχίζει με τις επόμενες φάσεις του. 

Πρέπει να πάρεις τη ζωή στα χέρια σου, είναι μια κλασική προτροπή που μεταφράζεται, πρέπει να πάρεις το παιγνίδι στα χέρια σου. 

Να μην επιτρέψεις σε κανέναν να παίξει εις βάρος σου, να παίξει με την υπόσταση σου, με την προσωπικότητα σου, με την περιουσία σου, να σε θεωρήσει άθυρμα και να σε καταντήσει έρμαιο του. 

Αυτός είναι ο νόμος της ζωής, κι ο νόμος του παιγνιδιού. 

Η συνθηκολόγηση

ο οίκτος θα είναι πάντα μια λέξη άγνωστη

Σε έναν πόλεμο, ακόμη κι όταν είναι μακροχρόνιος, κάποτε επέρχεται το τέλος του. Συνήθως με την επικράτηση της μιας από τις δυο πλευρές, που ως νικήτρια υποβάλει και τους όρους της.

Οι όροι της συνθήκης είναι απαράβατοι και γίνονται αναγκαστικά αποδεκτοί από την ηττημένη πλευρά παραχωρώντας σε πολλές περιπτώσεις ακόμη και κυριαρχικά δικαιώματα. 

Είτε ως απαίτηση του νικητή, σε επίδειξη δύναμης αλλά και τιμωρίας του ηττημένου, είτε ως μοναδική λύση για να αποτραπούν τα χειρότερα για τον ηττημένο. 

Δεν τελειώνει ένας πόλεμος αν δεν ηττηθεί κάποια απ’ τις αντίπαλες πλευρές. Συνήθως η πιο αδύναμη, για να επιβεβαιωθεί το “δίκαιο του ισχυρού” μέσα από τους όρους της συνθηκολόγησης. 

Ο άγραφος νόμος που, δεν αλλάζει παρόλη την εξέλιξη της ανθρωπότητας. Της απαίτησης υποταγής του αδυνάτου στον ισχυρό. 

Το ζητούμενο είναι, το πώς θα γίνει αποδεκτή η ήττα από ηθικής άποψης, αλλά και από επιχειρησιακής ακόμη, απ’ τον ηττημένο, λαμβάνοντας υπ’ όψιν και των ψυχικών αποθεμάτων. 

το παζάρι

πάντα θα σε στήνουν στον τοίχο, απλά διαφέρει το όπλο

Χθες, από την Ερμού κι από το ύψος της Αγίας Σοφίας, ξεκίνησα για να βγω στο Βαρδάρη και στα στενά πίσω από τον ΟΤΕ, εκεί όπου είχα παρκάρει το αυτοκίνητο. Είχα χρόνια να περάσω απ’ το γιουσουρούμ όπως το λέγαμε παλιά. Το είδα σαν ευκαιρία.

Πέρασα στα στενά πάνω απ’ την Ερμού να ξαναθυμηθώ την εποχή που ψάχναμε στα στοκατζίδικα για φτηνά και μόρτικα. Απογοητεύτηκα. Ελάχιστη κίνηση. Κάτι περίεργοι τύποι που διάβαζαν τα ραβασάκια στα βοτανάδικα ψάχνοντας το φάρμακο για την φαλάκρα.

Όπως και μείς κάποτε ψάχναμε για φαγουρόσκονη. Να τη ρίξουμε στο κάθισμα της καθηγήτριας με το μίνι. Πέρασα το πέταλο της Αριστοτέλους και συνέχισα.

Κάπου στη Χαλκέων, και σε μια γωνία, έστεκε ένας νεαρός που περιδιάβαζε τους περαστικούς. Είδα πως κρατούσε στα χέρια του ένα κινητό. Απ’ αυτά με τη μεγάλη οθόνη που το χειρίζεσαι με την αφή. 

Δεν ξέρω αν έχει κάποια ιδιαίτερη ονομασία γιατί έμεινα πίσω, στην εποχή του πληκτρολογίου. Με ένα DUOS της Samsung. Μια κάρτα what’s up για να συνομιλώ με τους δικούς μου οικονομικά και με την δεύτερη για επαγγελματικές συνομιλίες.

ιδανικός "ισορροπιστής"

Άπειρος καθώς ήμουν με το bloging πειραματίστηκα αρκετά μέχρι να συναρμολογήσω την διάταξη. Την όψη του. Όταν άνοιξα τον λογαριασμό επίτηδες άφησα κενή την εικόνα στο προφίλ. Είπα να ψάξω αργότερα για κάποια εικόνα που να μου αρέσει. Κάτι που να γεμίζει το μάτι. Το δικό μου μάτι. Στο κάτω-κάτω το σήμα που επιλέγεις είναι εντελώς προσωπικό. Κάτι που είδες κάπου κάποτε και κόλλησες. Είναι ας πούμε, μια φαντασίωση. Ένα όνειρο που ζητάει την πραγμάτωσή του. Κάτι που έμεινε σαν μια εντύπωση παντοτινή. Που έπαιξε στο μάτι και, σε κάποιες αναλαμπές εμφανίζεται στη σκέψη σαν απρόσκλητος επισκέπτης. Σαν σπουργίτης στο παράθυρο που μόλις αντιλαμβάνεται την παρουσία σου φρρρτ εξαφανίζεται. 

Προσπάθησα πολύ ώστε να θυμηθώ μια εικόνα, ένα πρόσωπο, ένα σχήμα, μια σκηνή, ένα κάτι τέλος πάντων. Τίποτε. Πολλά περνούσαν απ' το μυαλό μου μα κανένα δεν έμενε περισσότερο από ένα τικ-τάκ. Ένα ελάχιστο του χρόνου. Και ο χρόνος που είχα καταναλώσει για την κατασκευή του είχε ήδη εμφανίσει τα αποτελέσματα του. Τα μάτια μισοανοιχτά-μισοκλειστά και το κεφάλι βαρύ άρχιζε να γέρνει. Τα μαλλιά ανάκατα απ' τα δάχτυλα που μηχανικά σκάλιζαν το τριχωτό όταν το μυαλό έπεφτε σε κενά αέρος.

Πρέπει να τελειώσω και μ' αυτό, σκεφτόμουν, για να ανεβάσω το πρώτο μου κείμενο. Μα ο διάολος, λες και ήταν βαλτός, μου στερούσε κάθε καθαρή σκέψη. Η διαολεμένη κούραση φορτώνονταν την αγωνία και μ' έφερνε στα όρια της αντοχής μου. Αν θα τα καταφέρω, ή αν θα τα παρατήσω από την πρώτη μέρα κιόλας. Κι εκεί που όλα νομίζεις πως έχουν τελειώσει, κάποιες φορές έρχεται, να δεις πως το λένε, από μηχανής θεός και κάνεις την απέλπιδα προσπάθεια. 

την ελπίδα μου δεν την χαρίζω σε κανέναν

Αύριο ξημερώνει μια μέρα που δεν θα την χαρακτήριζα σαν μια μεγάλη μέρα, αλλά σαν μια μέρα γιορτής. Αυτές οι μέρες, οι γιορτινές, ανήκουν στο λαό και στην ιστορία του. Ανήκουν σε μας. Σε όλους εμάς. Και στον καθένα ξεχωριστά. Είναι όμως κοινές, γιατί έτσι πρέπει να είναι. 

Σ' έναν μεγάλο κυκλικό χορό να ενώσουμε τα χέρια μας. Η μέρα γιορτής είναι μέρα ομόνοιας. Είναι μέρα αγάπης, με την πανανθρώπινη έννοια. 

Κι ο λόγος είναι ό,τι οι μέρες αυτές, οι γιορτινές, αν και επαναλαμβανόμενες, κομίζουν πάντα κάτι νέο και κοινό για όλους μας. Ή αν θέλετε, επαναφέρουν απ' τα μύχια της ψυχής μας τον ασίγαστο πόθο. 

Να είσαι ο εαυτός σου. Να είσαι ένα ζώο κοινωνικό. Να είσαι άνθρωπος. Να συμμετέχεις σε ένα γίγνεσθαι. Να προχωράς. Σε μια διαρκή εξέλιξη. Ένα συναίσθημα διαφορετικό της καθημερινότητας. Μια άλλη ματιά μέσα από ένα βουρκωμένο βλέμμα. 

Γι' αυτό, δεν θα μιλήσω για ελπίδες, για χιλιοειπωμένα λόγια κούφια και άλλα τετριμμένα. Που μπορεί να έχουν αντίκρισμα στις μέρες μας, μα είναι τόσο επίπλαστα όταν επαναλαμβάνονται με την συχνότητα της παλινδρομικής κίνησης του ρολογοεκκρεμούς. Που κινδυνεύουν να μείνουν λόγια, και πάλι, αν δεν γιορτάσουμε αυτή τη μέρα όπως της αξίζει. 

"Αυτοδυναμία" ή "Αυτοδύναμοι";

Εδώ και καιρό, έχω μιλήσει για την δυνατότητα να αποκτήσει αυτοδυναμία ο Συ.Ριζ.Α. στις επόμενες εκλογές, που λογικά έρχονται, αν δεν συμβεί κάποιος εκτροχιασμός στις επιλογές των δυο κομμάτων. Της Δημ.Αρ. και των Αν.Ελ. Όπως αυτές έχουν εκφραστεί από τα όργανα τους, αλλά και ορισμένων από τους ανεξάρτητους βουλευτές, που έχουν εκφράσει την άποψη τους ανοιχτά για το θέμα της εκλογής ΠτΔ.

Όσο θα πλησιάζει η κρίσιμη ημέρα, τόσο περισσότερο θα πλησιάζει και η αυτοδυναμία του Συ.Ριζ.Α. Αυτό, αποτελεί τη μια πίεση στα δυο κόμματα που συγκυβερνούν και η δεύτερη, ο χρόνος που τους λείπει, όπως ισχυρίζονται, ώστε να φανούν τα υποτιθέμενα θετικά της πολιτικής τους σε ό,τι προσπαθούν, ή θα προσπαθήσουν να εφαρμόσουν στο λίγο χρόνο που τους απομένει. Ελπίζοντας, να αναστρέψουν τα δεδομένα και να κερδίσουν τις εκλογές.

Αυτή η διπλή πίεση έχει ως αποτέλεσμα να συμβαίνουν συνεχή λάθη, που δημιουργούν και τις προϋποθέσεις για την διαφαινόμενη εκλογική τους αποτυχία. Τα παραδείγματα είναι πολλά, τελευταίο αυτών, το κάζο με τον ΕΝΦΙΑ.

όταν η φτώχεια ψάχνει την καλοπέραση της

Ο συνολικός τζίρος, των συνεχόμενων από τις 14 Σεπτεμβρίου τζακ-ποτ του τζόκερ, σταμάτησε στα 92,5 εκατομμύρια ευρώ. 

Αλήθεια, που θα έφτανε αν συνεχίζονταν τα τζακ-ποτ;

Στην Ελλάδα της φτώχειας, στην Ελλάδα της πείνας, των διακοπών ηλεκτροδότησης, της πολυτέλειας της θέρμανσης, της ανεργίας, της υποαπασχόλησης, της βαριάς φορολόγησης, της ανύπαρκτης υγειονομικής περίθαλψης, της γενικής ακρίβειας, των συνεχιζόμενων μειώσεων των αποδοχών, των πλειστηριασμών, γενικά, στην Ελλάδα με το μαύρο της το χάλι, βρέθηκαν 92,5 εκατομμύρια ευρώ για να στολίσουν τον ιδιοκτήτη του ΟΠΑΠ αλλά και το Ελληνικό Δημόσιο, το οποίο βέβαια έχει τις ανάγκες του για να καλύψει τις υποσχέσεις προς τους ένστολους και τις λοιπές προνομιούχες κατηγορίες εργαζόμενων, αλλά μην ξεχνάμε ό,τι και ο ιδιοκτήτης του ΟΠΑΠ έχει τις δικές του ανάγκες.

Συγχαρητήρια μας.