ελληνική πραγματικότητα

[Είναι η πρώτη φορά αυτές τις μέρες που ένοιωσα στην Ελλάδα τόσο έντονα, τόσο ξεκάθαρα και απόλυτα τον κοινωνικό διχασμό, την ατμόσφαιρα του ταξικού πολέμου. Αυτή είναι πια στο εξής η "ελληνική πραγματικότητα".]

Το παραπάνω είναι ένα απόσπασμα από τα "Τετράδια Ημερολογίου (1939-1953)" του Γιώργου Θεοτοκά (εκδ. Εστίας), που έφερε στην επικαιρότητα ο Χριστόφορος Βερναρδάκης, γενικός γραμματέας Συντονισμού της Κυβέρνησης και Επίκουρος Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο ΑΠΘ , με αφορμή τις διαφορετικές συγκεντρώσεις των νεοελλήνων για ένα θέμα που απασχολεί όλους τους πολίτες, με την ίδια ένταση και στον ίδιο βαθμό και π ου, παρόλα αυτά, επιχειρείται διαφορετικό αποτέλεσμα.

...............//////...............

Δεν υπεισέρχομαι σε σύγκριση των επιδιωκώμενων αποτελεσμάτων, δεν είναι ο σκοπός μου αυτός, άλλωστε, τα συμπεράσματα βγαίνουν ερμηνεύοντας σωστά ενδείξεις και στοιχεία, αλλά σ' εκείνο που πρέπει να καταδειχτεί και που αποτελεί την αφετηρία. Τη διαφορετική ιδεολογική υπόβαση. 

Τη διαφορετική πολιτική θεώρηση και την άλλη τοποθέτηση της ατομικής υπόστασης στο γίγνεσθαι, με κατεύθυνση αντίθετης αυτής της φύσης του ανθρώπου ως μονάδα και ως κοινωνικό σύνολο. Αποσκοπώντας, στην διαιώνιση της δισυπόστατης αντίληψης. Της περί "σώματος-ψυχής". Ενός ιδεολογήματος που εξακολουθεί να ορίζει τη μοίρα του ανθρώπινου γένους παρά την επιστημονική ανάλυση. 

Καθώς, στο δισυπόστατο "σώματος-ψυχής", δεν δόθηκε μια ερμηνεία τεκμηριωμένη. Και καθώς, αυτά τα δυο αταίριαστα μεταξύ τους που συνυπάρχουν "εξ αναγκασμού" στο ίδιο κλουβί, βρίσκονται θεωρητικά σε αιώνια εσωτερική διαμάχη μεταξύ τους, διασφαλίζοντας το φαινομενικά αναμφισβήτητο, μέχρι ανταποδείξεως, της ύπαρξης του δισυπόστατου.

Μ' αυτόν τον τρόπο, τον διχασμό "ψυχής-σώματος", καλύπτονται τα ανθρώπινα ελαττώματα, αποδίδοντας την ευθύνη πότε στο σώμα και πότε στον αδύνατο χαραχτήρα. Και κατά συνέπεια, στην αναζήτηση ενός άλλου που θα δεχτεί τα βέλη, και ως ο φυσικός και ηθικός αυτουργός, εφευρίσκεται, το δεύτερο του δισυπόστατου. Βίαιες συμπεριφορές, τύψεις, ενοχές και κάθε ηθικός ξεπεσμός αποδίδεται στο άλλο του δισυπόστατου.

Πάντα πρέπει να υπάρχει κάποιος άλλος, που θα συγκεντρώνει τις ενοχές. Η ανακάλυψη της διττής υπόστασης (σώμα-ψυχή), συνεχίζει τον διχασμό στον εξωτερικό κόσμο, αυτόν που αντιλαμβανόμαστε με τα αισθητήρια σωματικά μας όργανα, μεταξύ γείτονα με γείτονα, αδερφού με αδερφό, γονιό με επίγονο.

Ο στόχος του ιδεολογήματος είναι διπλός. Με την επίκληση της μεταμέλειας, η αποδοχή της ατέλειας του ανθρώπινου γένους. Και με την παραδοχή του δισυπόστατου διχασμού, η εμπόδιση της απελευθέρωσης του ανθρώπου και της ανάδειξης του ως μια αδιαίρετη οντότητα.   

...............//////...............

[Για την ιστορία, και τι αναφέρει στο ημερολόγιο του ο Θεοτοκάς, περί διχασμού και "ελληνικής πραγματικότητας", εδώ] 

Ο διχασμός, ως ενέργεια και αποτέλεσμα, σαν αυτόν που διαπιστώνει και περιγράφει ο Θεοτοκάς, που φαίνεται να μην διαφέρει ως προς τα βασικά του με τον σημερινό, χωρίς να υπάρχει πρόθεση εξομοίωσης, άλλωστε τα αποτελέσματα εκείνου του διχασμού είναι γνωστά και θα ήταν ατόπημα ακόμη και η νύξη για ομοιότητες, αν και επαναλαμβάνεται ως εξαίρεση του κανόνα προφανώς, δεν αποτελεί αποκλειστικότητα Ελληνική και δεν είναι χαρακτηριστικό μόνον του δικού μας γένους. 

Αν ξεκινήσουμε απ' τον εμφυλιοπολεμικό διχασμό και προς τα πίσω θα συναντήσουμε δικτατορίες, φυλακίσεις, εκτελέσεις, με αποκορύφωμα τον διχασμό που οδήγησε στην Μικρασιατική καταστροφή. Κι αν πάμε ακόμη πιο πίσω θα αντιμετωπίσουμε ακόμη χειρότερα. Δολοφονίες, προδοσίες, καταστροφές και ρημαγμούς. 

Ως προς αυτά τα γεγονότα δεν υπάρχει καμιά διακοπή απ' όταν πάτησε το πόδι του Έλληνας σ' αυτή τη γωνιά της Ευρώπης μέχρι και σήμερα. Και βεβαιώνεται, τόσο απ' τον γραπτό, όσο κι απ' τον προφορικό λόγο. 

Κοινοί άνθρωποι. Άνθρωποι δικοί μας που μοχθούν, που αγωνίζονται για την επιβίωση τους, γίνονται αγκωνάρια σε ξένο οικοδόμημα. Για ό,τι  κακό ενδεχόμενα συμβαίνει, δεν φταίει η ψυχή αλλά το σώμα το αμαρτωλό. Πάντα θα χρειάζεται ο άλλος για να φορτωθεί τις αμαρτίες. Κάτω απ' αυτό το πρίσμα δεν διαφέρει ο σημερινός διχασμός. Είναι εναρμονισμένος με το ακριβές πνεύμα. 

Η Ελληνική κοινωνία είναι δομημένη πάνω στο ιδεολόγημα της διττής υπόστασης του ανθρώπου. Πρόσφατα γεγονότα, όπως το προσκύνημα των λειψάνων, δείχνουν το μέγεθος της αποδοχής του και το πόσο σταθερή είναι η υπόβαση πάνω στην οποία πάτησε το οικοδόμημα ανθρώπων χωρίς κανένα ηθικό φραγμό. 

Στο μεσαίωνα, οι φορείς και προστάτες του ιδεολογήματος, έχοντας συγκεντρώσει όλες τις εξουσίες στα χέρια τους έκαιγαν τους αντιπάλους τους αφού τους καταδίκαζαν με συνοπτικές διαδικασίες. Εφόσον ο αντίπαλος δέχονταν να ανακαλέσει ό,τι η γη δεν γυρίζει, του χάριζαν τη ζωή δείχνοντας την ευσπλαχνία τους. Οι προστάτες του ιδεολογήματος επεδίωκαν την αποδοχή της Αρχής τους. Όπως και οι σημερινοί. 

Ως προς αυτό, δεν άλλαξε τίποτε μέχρι και σήμερα. Παρόλο που η γη γυρίζει. Συγχώρηση εξακολουθεί να απονέμεται εφόσον γίνει αποδεκτή η Αρχή τους και εφόσον υπάρξει έμπρακτη μεταμέλεια. Αυτό, καλύτερα όλων, το γνωρίζει ο κ. Θεοδωράκης. Που επίμονα ζητά από τον πρωθυπουργό να μετανοήσει αποδεχόμενος συμφωνία, δηλώνοντας έτοιμος να δώσει συγχωροχάρτι ψηφίζοντας την όποια συμφωνία. Την εξής μια: Των"θεσμών".

Ας μας συγχωρέσουν οι μελλοντικές γενιές, για ό,τι θα τους συμβεί, που εμείς σταθήκαμε αλληλέγγυοι στο διχασμό μας, αυτόν που μας επέβαλαν οι φορείς και προστάτες του ιδεολογήματος, ώστε να συνεχίσουμε να προστατευόμαστε απ' τις ενοχές με την τιμωρία του σώματος. 

είτε έγινε συνειδητά είτε ασυνείδητα η επιλογή, δείχνει την εξάρτηση του ιδεολογήματος  απ' τους εκάστοτε φορείς του και προστάτες του, ο σταυρός στο δαχτυλίδι έχει το σχήμα του ναζιστικού σταυρού, συνειδητά ή υποσυνείδητα αποκαλύπτεται η ταύτιση.