αντίλογος στο κατά Μπαλτά(ν) αριστερολόγιο

Κατά την εξομολόγηση του κ. Μπαλτά περί της σχέσης "εξουσία και διαχείριση" (εξ αριστερών τῷ εἴδει) γίναμε κοινωνοί της άποψης (την οποία εκφράζει μαζικά όλο και περισσότερο η συριζαϊκή κυβέρνηση, λόγω και έργω) ό,τι η κινηματική και διεκδικητική αριστερά καμιά σχέση δεν έχει, πόσο μάλλον ταυτίζεται με την εκδοχή της καθ' ημάς αριστερής εξουσίας και διαχείρισης.

Χρεία κάποιος να μας το αποκαλύψει τοιούτο τρόπο; (ο κ. Μπαλτάς!) Δεν το βλέπουν τα ματάκια μας! Δεν το αισθάνεται το πετσί μας! Έστω, η τσέπη μας! Προβληματισμός θα ανέκυπτε στην ταύτιση. Περί αυτού, ίσως, στην επόμενη εξομολόγηση να μας κατατοπίσει δεόντως.

Αποφάνθηκε ό,τι οι ιδέες (οι αριστερές βεβαίως) φέρουν την ευθύνη και όχι οι φορείς τους για το Ζάλογγο της καθ' ημάς αριστεράς, που, τώρα(!) διδάσκεται (και εφαρμόζει κατά συνήθεια) τους όρους διακυβέρνησης. Γεννήθηκαν με καισαρική και πρόωρα (το εγγενές πρόβλημα του κ. Τσίπρα: "με ποιους να πάει και ποιους να αφήσει").

Για τον λόγο αυτόν και, πριν της εφαρμογής των, πρέπον, να εισαχθούν στη θερμοκοιτίδα για ωρίμανση (επικουρούμενες παραλλήλου προγράμματος). Καλό επίσης είναι, κάπου-κάπου να ελέγχονται κατά πόσο μπορούν να ενταχθούν σε πεδία εφαρμογής και ποια (τα οποία, βεβαίως, αν και αναζητούνται μέσω χρυσού οδηγού, παραμένουν κρύφια).

Διότι, αν το πεδίο εφαρμογής τους είναι σε επίπεδο ενασχόλησης με την πολιτική και απλών (ως εκ τούτου περιττών) διεκδικήσεων, τότε, λογικό είναι οι αριστεροί εφαρμοστές να μην χαμπαριάζουν βρισκόμενοι ξάφνου σε θέση εφαρμογής και άσκησης κυβερνητικής πολιτικής, ελλείψει μάλιστα απαιτούμενης εμπειρίας.



Απαραίτητα και προκειμένου να χαμπαριάσουν, απαιτείται η ολοκλήρωση του αγροτικού τους στου κασίδη την κεφαλή (εξ ίσου λογικόν). Και, έως της ολοκληρώσεως, διεκδικούν μετ' επιτάσεως να τους αποδίδεται το ακαταλόγιστο.

Επί προσθέτως. Αυτή ταύτη η εξομολόγηση, αποκαλυπτική της λαϊκής παροιμίας: "άλλα τα μάτια του λαγού και άλλα της κουκουβάγιας". Ενδελεχώς αναλύθηκε παρά του ιδίου (δείγμα τι παρατίθεται κυριολεκτικώς και αυτολεξεί) :

"...η δική μου σχέση με την Αριστερά ήταν πάντοτε στην αντίληψη, ωραία τα λόγια, ωραία η θεωρητική αναζήτηση, η κριτική, αλλά χωρίς το πεδίο εφαρμογής όλα αυτά είναι λίγο ασκήσεις επί χάρτου.....", 

Συμπέρασμα : όταν βρεθείς (αντιλαμβανόμενος τις ευθύνες, απροετοίμαστος) στο πεδίο της εφαρμογής, μετέρχεσαι των ασκήσεων και εισέρχεσαι: από τα λόγια τα ωραία, στις πράξεις τις ωραιότερες (κατόπιν σκληρής - σκληρότατης διαπραγμάτευσης, βεβαίως), από την ωραία την θεωρητική αναζήτηση, στην ωραιοτάτη πρακτική εφαρμογή (ήταν πρόσχημα λόγου - αι υποσχέσεις - εν αναμονή του σχήματος έργου), κι απ' την κριτική στην υποκριτική.

Και, όλα αυτά, τα ολίγον ασκήσεις επί χάρτου, μεταβάλλονται άρδην σε, περισσότερο του ολίγον, διαπιστευτήρια αφελών ασκουμένων.

Δίδαγμα : πριν σκίσεις το μνημόνιο (και τα ιμάτια σου) βάλε το δάχτυλο επί των τύπων των ήλων προς ανάγνωση και αναγνώριση της αμετροέπειας που σε διακατέχει (πριν ο βασιλεύς μείνει τσίτσιδος που θα έλεγε και η θεία Ευτέρπη). 

Η νεωτερίστικη σχέση "αριστεράς και εξουσίας" είναι το δια ταύτα της πρώτης φοράς, που μετά την παραβολική περιστροφή γύρω απ' τον εαυτό της φουριόζα ανακάλυψε (κατά τη δεύτερη φορά) τη συστροφή και ευθυγράμμιση (πρώτος διδάξας ο και αριστερός κ. Τσίπρας).

Τη υποδείξει του, ενστερνίστηκαν άπαντες οι αυλικοί τη ρήση (προκειμένου να παραμείνουν εντός πεδίου άσκησης): "δεν μπορούσαμε να κάμουμε αλλιώς". Στο χωριό μου, οπού λένε να σύκα σύκα, το λέμε διαφορετικά: "Αν δεν μπορείς να αποφύγεις το βιασμό, (στήσου στα τέσσερα και) απόλαυσέ τον.

Τελευταία, η ρήση άλλαξε σε: "εφαρμόζουμε ένα πρόγραμμα με το οποίο δεν συμφωνούμε". (προφανέστατα, μπορούσαμε να κάμουμε αλλιώς, τουτέστιν: συνεχίστε! το συνηθίσαμε και μας αρέσει!)

Ο βιασμός ως πράξη είναι βίαιος, βάναυσος, απάνθρωπος, βεβαίως και αποτρόπαιος. Όταν τον υφίστασαι βιώνεις το συναίσθημα της ταπείνωσης και του εξευτελισμού που βαθμιαία εξελίσσεται σε οργή (ερμηνεία, για το συντριπτικό γι' αυτό και ιστορικό ΟΧΙ του αλήστου μνήμης δημοψηφίσματος, ενδεχομένως και για άλλα όσα θα ακολουθήσουν).

Όταν εξακολουθεί, βιώνεις το συναίσθημα της αηδίας που μετατρέπεται γρήγορα σε κατάθλιψη (εδώ, έχει λόγους ο βιαστής να παρατείνει την πράξη). Με την παρέλευση της έντασης και του αρχικού σοκ αρχίζει η αυτο-ενοχοποίηση του θύματος ό,τι θα μπορούσε ίσως, και υπό προϋποθέσεις, να τον αποφύγει.

Επόμενο στάδιο η ψυχολογική κατάρρευση του θύματος με την απο-ενοχοποίηση του δράστη. Βρισκόμαστε μήπως σ' αυτό το σημείο; 

Ο κ. Μπαλτάς (ενδόμυχα) λέει ναι. Η απο-ενοχοποίηση των εκβιαστών-βιαστών πραγματοποιείτε με την προσωποκεντρική προσέγγιση του ζητήματος "αριστερά και εξουσία".

Η αποκρυστάλλωση της αριστερής ιδεολογίας και πρακτικής είναι ο συγκερασμός των αναγκών (υλικών και πνευματικών) του κυρίαρχου λαού.

Η εξουσία, όπως καθορίζεται από το σύνταγμα και τους νόμους, πηγάζει από τον κυρίαρχο λαό. Όταν ο φορέας άσκησης της εξουσίας αδιαφορεί ή διαστρεβλώνει τις ανάγκες του (κυρίαρχου) λαού, απαρνείται την πηγή της δύναμης του (ανατροπή του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος) και ολισθαίνει στον αυταρχισμό και στην καταπίεση (νέες μειώσεις, επί πλέον φορολόγηση). 

Στην προσωποκεντρική προσέγγιση του ζητήματος "εξουσία" βασική έννοια αποτελεί η αυτο-εικόνα. Περιλαμβάνει τα χαρακτηριστικά και τις εμπειρίες που αναγνωρίζει ο φορέας της εξουσίας ως (κατα)δικά του. "Εγώ ειμί". "Εμένα ποιήσετε". 

Λόγω της ανάγκης για αποδοχή του (από άλλα κέντρα εξουσίας) δημιουργείται διάσταση ανάμεσα στην πραγματικότητα και τον εαυτό του. Τότε το άτομο που έχει την εντολή και την ευθύνη, βρίσκεται σε κατάσταση "ασυμβατότητας" και είναι ευάλωτο.

Όταν με εντολή βρίσκεται στην εξουσία η αριστερά, κυβερνάει ο κυρίαρχος λαός. Αποκόπτοντας τον ομφάλιο λώρο της αμφίδρομης σχέσης κυρίαρχου λαού και φορέα άσκησης εξουσίας αναπτύσσονται εξωτερικά (και εξωθεσμικά) κέντρα καθοδήγησης.

Αρχίζει συστηματική και συστημική διαστρέβλωση της εμπειρίας και το άτομο που έχει την εντολή και την ευθύνη άγεται και φέρεται απεμπολώντας την κληρονομιά του (βασική προϋπόθεση της εξέλιξης), μαζί και την προσωπική του εστία αξιολόγησης. Αποτέλεσμα, να καθοδηγείται από όρους και αξίες του περιβάλλοντος και των παροικούντων της νόμιμης (μόνης αναγνωρίσιμης, μηδέ της ημι-νόμιμης αυλικής) εξουσίας.

Ο κ. Φλαμπουράρης ζει το όνειρό του. Ο κ. Δραγασάκης ομοίως. Ο κ. Σταθάκης παρομοίως και ο κ. Τσακαλώτος γράφει τη μια επιτυχία μετά την άλλη (κορεσμός στο προσωπικό του ημερολόγιο).

Τελευταία του, η αποκάλυψη ό,τι όταν ολοκληρωθεί η εφαρμογή του προγράμματος θα δούμε αν ήταν καλό ή αν ήταν το κώνειο μιας προμελετημένης τιμωρίας μας. Ο δε κυρίαρχος λαός, ας πρόσεχε, ήξερε τι τον περίμενε (ουδέν λάθος αναγνωρίζεται μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου).

Δοθείσης της μπαχαλοκατάστασης, ο κ. Μπαλτάς παραμένει σταθερά αριστερός στην αντίληψη, στα ωραία τα λόγια, στην ωραία θεωρητική αναζήτηση, στην κριτική και δηλώνει θεράπων αριστερών ιδεών και διερευνητής πεδίων εφαρμογής. Αλλά, φευ! Αυτά, έχουν ξεφύγ'.

υ.γ. χρόνια πολλά σε όλους και καλή.... λευτεριά.