άτιτλο

την Ευρώπη της υποκρισίας και των "μεγάλων στόχων" 
δεν θέλω να την αλλάξω 

που ακμάζει με αμνήμονες κι επικίνδυνους γραφειοκράτες
αποικιοκράτες και δουλέμπορους που γεμίζουν τα αμπάρια τους
θέλω να την διαγράψω μονοκοντυλιά μ' ένα enter από τη μνήμη μου 

ΑΥΤΗΝ την Ευρώπη που δεν θα αλλάξει ΠΟΤΕ βαθιά τη συχαίνομαι

να την γδάρω να την αλείψω αλάτι να την αφήσω στον ήλιο

δεν ντρέπομαι για λογαριασμό της δεν έχω τη συνείδηση μου ήσυχη 
για την φυλακισμένη με αλυσίδες χειροπόδαρα

την ντροπή τη φέρνει η επίγνωση της ενοχής κρύψτε την ενοχή σας 

κρύψτε την καλά κρύψτε την βαθιά μέσα στο σεντούκι σας

ο δυσβάσταχτος ο πόνος στην ενοχή σας θα βάλει φωτιά

αλλάξτε την κάντε την ίδια με τα μούτρα σας ή αφήστε την όπως είναι

αδιάφορο μου είναι, 


τυπώστε την σε ιλουστρασιόν αφίσα και πάλι δεν θα με συγκινήσει 
δεν με συγκινούν τα μούτρα σας
θέλω να κατουρήσω και να χέσω πάνω στα μούτρα της
να κατουρήσω και να χέσω στα μούτρα της υποκρισίας και των "μεγάλων στόχων"

αρνούμαι να γίνω συνένοχος της νέας καθαρότητας και της παλιάς ηλιθιότητας

απ΄τα νύχια της στάζει αίμα και για μαλλιά της έχει φίδια 
οι κόγχες της χάσκουν άδειες σκοτεινές παγερές υπόγειες γαλαρίες 
απ' το στόμα της ξερνάει άθαφτα πτώματα στα πεζοδρόμια κάτω απ' τις γέφυρες 
και κάτι χρόνια τώρα στ' ακρογιάλι και στα πανάρχαια υγρά μονοπάτια

στήνουν σύρματα αγκαθωτά στα ταξιδιάρικα πουλιά πληγώνουν τα χελιδόνια 
που έφερε ο κυκλώνας τους 

μπήγουν στη σάρκα της σιδηροπασσάλους κι αναβλύζει το πύον απ' τα κουφάρια 
τα θαμμένα σε ομαδικούς τάφους

που έζησαν τόσο όσο χρειαζόταν για να πεθάνουν ανέραστοι της ζωής

μαρκάρουν τους μακρινούς συγγενείς τους οι νοσταλγοί

αναμίχτηκαν, αλληλοφαγώθηκαν κι ύστερα σήκωσαν φράχτες έφτιαξαν κράτη

αυτήν την Ευρώπη που δεν διδάχτηκε απ' την ιστορία της λες και γεννήθηκε 
με παρθενογένεση, χεσμένη την έχω 

σε πορσελάνινο πιάτο τεμαχίζεται με ασημένια μαχαιροπίρουνα τροφή
αδίσταχτων πατροκτόνων

οι κλαγγές θα ηχήσουν και θα κουρελιάσουν τα βαρήκοα τύμπανα 

σ' έναν ξέφρενο κυκλικό χορό παρέα με αγγέλους θα χορέψω 
και στα οδοφράγματα θα ερωτευτώ την μυρουδιά του μπαρουτιού

μ' ένα κόκκινο πανί καβάλα στον Πήγασο θα κρύψω τον ουρανό
τον ήλιο να μην βλέπει

ταμπουρωθείτε στους γυάλινους πύργους στην πλαστική συνείδηση

αυτήν την Ευρώπη δεν θα μου την δώσετε
θα σας την πάρω μια μέρα θα την κλέψω θα την κάνω δική μου
σαν τον Τεμουζίν 
με το έτσι θέλω