μη μου μιλάς άλλο για αγάπη

οι σταγόνες ηχούν περίεργα πέφτοντας στο χώμα
όπως ο αέρας μέσα στο τούνελ
η μέρα στη δύση του ήλιου
όπως πέφτει ένα αστέρι τη νύχτα
και σβήνει πάνω απ' τις στέγες

οι φίλοι μιλάνε χαμηλόφωνα
οι φίλοι δεν κουβεντιάζουν
οι φίλοι σιώπησαν
δεν είχαν και πολλά να πούνε
τα λόγια έγιναν πέτρες
οι πέτρες σφυριά
τα σφυριά μαχαίρια
τα μαχαίρια ακονίστηκαν

αφουγκράζονται τη βροχή που χτυπάει τα κεραμίδια
το βουητό της καμπάνας
τον ήλιο που ξεραίνει το χορτάρι
το σύννεφο γλύφει το παραθυρόφυλλο
και διαπερνάει το κρύσταλλο

οι μάνες ξύπνησαν
ντύθηκαν εργάτριες
ο υπόκωφος ήχος είναι
το κλάμα του μωρού
κλαίει
κλαίει
η μάνα κοιτάει σαστισμένη
η μάνα θέλει να φωνάξει
η μάνα θέλει να ουρλιάξει
τυλίγει το μαύρο μαντίλι στα μαλλιά

τα χνώτα μυρίζουν θάνατο
πριν σμίξουν έγινα οχτροί