κόψε φάτσα, βγάλε συμπέρασμα

Ποιος θα μου το 'λεγε, πριν μερικά χρόνια, όχι πολλά, ένα δυο τέλος πάντων, ότι ο μεσιέ Σταύρος θα την έβλεπε και λιγάκι πολιτικός. Τι λιγάκι δηλαδή, αυτό δεν είναι λιγάκι, αυτό είναι η ολοκλήρωση.... της φαντασίωσης του μαλάκα (κατά την αρχαιότητα) Έλληνα, (διάβασα τον Καρτερό, ο τέλειος χαρακτηρισμός λέμε). 

Εδώ παιδάκι μου, κοτζάμ αρχηγός κόμματος κατάντησε. Και ξέρεις; οι αρχηγοί γίνονται και κάτι άλλο, άμα τους κάτσει. Και ο Σταυράκης το ψάχνει πολύ για να του κάτσει. Τώρα, για να σου πω την αλήθεια, θα του κάτσει ή, θα κάτσει αυτός, θα πρέπει να συμβουλευτούμε την Παναγιωταρέα, που έχει όσφρηση λαγωνικού, αλλά τέλος πάντων. 

Και τι κόμματος, ε! Όχι παίζουμε! Ούτε "Τελεία" είναι, ούτε παύλα είναι. Είναι "Τελεία και παύλα". Κομματάρα με τα όλα της. Τίποτε δεν της λείπει. Και ψηφοφόρους απέκτησε, και βουλευτές καπάρωσε, μέχρι να λήξει το καπάρο. Φτου, μην τη βασκάνουμε. Φτου και σ' αυτούς. Φτυστοί ο Σταυράκης είναι. Βρε, έχει πολλούς από δαύτους, άκου με που σου λέω. Μπορεί να είναι σκόρπιοι, αλλά, άμα μαζευτούνε, κάνουνε καλή παρέα. 

Κάτι τέτοια βλέπει ο Λεβέντης, αλλά και ο Γκλίτσας και δεν κλείνουν μάτι τις νύχτες. 

Που 'σαι Γιωργάκη να δεις μεγαλεία. Ακόμη και ο Βαγγελάκης δεν τα φανταζόταν. Ίσως ο Λοβέρδος. Άντε και η Φώφη. 

Ακόμη και να μου το 'λεγε κάποιος, δεν μπορώ να φανταστώ πως θα αντιδρούσα τότε. Κι αν θα έβαζα τα γέλια μέχρι σκασμού ή, αν θα του έλεγα, "είσαι με τα καλά σου άνθρωπε μου;" ή, αν θα έβαζα τα κλάματα. Διότι το πράμα δεν είναι για γέλια. Βέβαια, δεν είναι και για κλάμα, έτσι; Είναι μαζί. Είναι, για γέλια και για κλάματα. 

Ξεφεύγει το πράμα απ' τη γελοιότητα και κει που πάει να σοβαρέψει αρχίζει και παρασοβαρεύει. Γίνεται δηλαδή κάτι μεταξύ Λεβέντη και Τζήμερου. Θανατηφόρο. 

Αν σε κάτι μοιάζει με τον Τζήμερο είναι ό,τι η αγάπη τους για τους Γερμανούς, ήταν, είναι και θα παραμείνει παντοτινή. Τίποτε δεν μπορεί να την ραγίσει. 

Και αν σε κάτι διαφέρει απ' τον Λεβέντη είναι στο ό,τι αυτός προσπαθεί να μπει στη βουλή. Που θα πάει όμως; Η επόμενη ίσως να είναι η καλή του. Ενώ γι' αυτόν η καλή ήρθε νωρίς και μπήκε, και είναι μέσα, προς το παρόν, μέχρι να τον εκτοπίσει ο Λεβέντης. Γαμώ την ατυχία μου. Ποια ατυχία μου δηλαδή, τη μαλακία μου. Χάθηκε ο κόσμος δηλαδή, να την έπεφτα στο "ποτάμι" και να ήμουνα κι εγώ μέσα; Και να γίνω πολιτικός; Γιατί, εγώ, από μικρός το είχα. Μπορεί να μην μου φαινόταν αλλά το ένοιωθα. Να βγάζω φωτογραφίες με το κινητό μου και να τις στέλνω στην Αμαλία. Να βλέπει τι τεφαρίκι έχασε και να τραβάει τα βυζιά της. 

Αλλά, που 'σαι, αυτή τη φορά να ξέρεις, οι ψηφοφόροι του Λεβέντη θα διαβάσουν καλύτερα το ψηφοδέλτιο. Δεύτερη φορά, το ίδιο λάθος, ούτε οι ψηφοφόροι του Λεβέντη. Και ο Σταυράκης στη θέση του Λεβέντη και ο Λεβέντης στη θέση του Σταυράκη. Τι σου λέει το σενάριο; Τι; Δεν είναι καλό; Δεν θα περπατήσει; Μην είσαι τόσο σίγουρος. Το άλλο δηλαδή, πως περπάτησε και μας έγινε ο Σταυράκης ατραξιόν. Κουκλοθέατρο για αμεα. 

Νομίζεις θέλει πολύ να πιστέψει ο Σταυράκης ό,τι είναι θεόσταλτος; Να μην σου πω ό,τι το έχει δέσει κόμπο. Όραμα είδε. Είδε το Μέγα Αλέξανδρο να του λέει ό,τι η εκστρατεία του ήταν σκέτο λάθος. Το μεγαλύτερο λάθος της ανθρωπότητας. Και ό,τι το βαστάει ακόμη βαριά γιατί έγινε από αυτόν. Παραδειγματίστηκε, λοιπόν, από το λάθος του Αλέξανδρου και θέλει να αποκαταστήσει την ιστορία. 

Εδώ αγαπητέ μου, δεν χρειάζεται να είσαι ο γιος του Αντρέα. Ούτε να έχεις, κατά σύμπτωση, κάποιο βαρύ όνομα, που ν' αρχίζει από βήτα κεφαλαίο ας πούμε. Ούτε ανιψιός να είσαι. Ούτε κουραφέξαλο. Εδώ αγαπητέ μου χρειάζεται να έχεις μάτι τσαχπίνικο και αλανιάρικο. Να έχεις σπινθηροβόλο βλέμμα που καθηλώνει. Απ' αυτό που λένε "κόβει το μάτι του". Που σε παραλύει και δεν σηκώνεσαι ούτε για τα τσίσα σου, μέχρι που τα κάνεις πάνω σου. 

Βέβαια, για να λέμε και του στραβούλιακα το δίκαιο, πρέπει να έχεις και μυαλό. Ε, μα! Χωρίς απ' αυτό γίνεται; Δεν γίνεται. Πως να το κάνουμε δηλαδή. Πρέπει να διαθέτεις και νιονιό. Απ' αυτό που λέμε "μυαλό ξουράφι". Να κόβει το ρημάδι. Χωρίς αυτό, όσο μάτι και να έχεις, το πολύ πολύ να αλληθωρίσεις απ' τη μαλαγανιά. Άσε πια το ύφος. Αυτό κι αν είναι απαραίτητο. 

Τι καρδινάλιος! Από Πάπας και πάνω. Ντούτσε. Το περίπου ξερόλας. Το περίπου εξυπνούλης. Το κάτι... "ψιτ.. σου πω...", με το δείχτη στο κάτω χείλος, "... δυο φωνήεντα". Το κάτι από γκεσταπίτικο. 

Παναγία μου, να λες. Ξαναήρθαν! Πότε! Και δεν το καταλάβαμε; Αποκοιμηθήκαμε; Στον ύπνο μας πιάσανε; 

Αλλά να φανταστώ.... ότι ο Σταυράκης.... θα κατέληγε στην πολιτική! Ε, αυτό πια με τίποτε. Με τί-πο-τε. 

Και για να σου πω την πάσα αλήθεια, για άλλα πράγματα τον είχα. Για παγωτατζή ας πούμε. Να σου βάζει το παγωτό στο χωνάκι και να ρίχνει από πάνω καραμελόζουμο. Να κουβαλάει πρωΐ-πρωΐ στην πλάτη το δοχείο και να φωνάζει, Σαλέπι... Σαλέπιιιιι. Άντε το πολύ πολύ να κουρεύει το γκαζόν στον κήπο του. Αλλά να κάνει τον πολιτικό! Ε, αυτό πια, είναι από τ' άγραφα.