Ελληνικό καλοκαίρι σε οίκο ανοχής

Δεν είχα στο μυαλό μου να αναδημοσιεύω άρθρα άλλων, όταν ξεκίνησα το blogg, αλλά αυτό εδώ πραγματικά μ' έκανε να αναθεωρήσω τη στάση μου. Το ξεσήκωσα από εδώ.

Γράφει ο Αλέξης Πολίτης.

Το καλοκαίρι τελείωσε αν και μεταξύ μας, φέτος δεν άρχισε ποτέ. 

Τα πάλαι ποτέ μπάνια του λαού έδωσαν τη θέση τους σε μπάνια από κρύο ιδρώτα απελπισίας και παρατεταμένα σκωτσέζικα φορομπηχτικά ντουζ. Με τους πολίτες να συμπληρώνουν τις φορολογικές τους δηλώσεις μέσα στη ντάλα, για πρώτη φορά χωρίς τη συνοδεία λογιστή. Αλλά παρουσία καρδιολόγου, ψυχολόγου και παπά, για παν ενδεχόμενο. Να είναι έτοιμοι βλέπεις σε περίπτωση οξέως εμφράγματος ή κρίσης πανικού. Ή αν σπάσει ο Μητσοτάκης το ποδάρι του και επικρατήσει το χειρότερο σενάριο, τουλάχιστον να πάνε διαβασμένοι. 

Ο κόσμος μάτωνε, ψυχορραγούσε όλους αυτούς τους μήνες της πάλαι ποτέ ραστώνης, και η κυβέρνηση των υποτακτικών τί έκανε για να απαλύνει τον πόνο του; Μείωσε το ΦΠΑ στην εστίαση σε ένα καραστημένο παιχνίδι ψευδών εντυπώσεων άσο ημίχρονο, διπλό τελικό.

Λες κι ο Έλληνας είχε λύσει όλα τα προβλήματά του και χολόσκαγε για τον αν θα τρώει την «πίτα γύρο, τζατζίκι, απ’ όλα, χωρίς κρεμμύδι» με 2,25 αντί 2.5 ευρώ. Ας μη γελιόμαστε. Μοναδικός σκοπός των υπηρετών της παγκόσμιας τοκογλυφίας ήταν να μας βάλουν να κατασπαραχθούμε μεταξύ μας και σαν απολωλότα ταπεινωμένα σκλαβάκια να ζητήσουμε άφεση αμαρτιών από την Τρόικα, διότι είμεθα απατεώνες, φοροκλέφτες και αμετανόητοι τσαρλατάνοι. Πιο «διαίρει και βασίλευε» πεθαίνεις…

Για την ιστορία, παρά τις συγκινητικές προσπάθειες του Αντώνη εξακολουθούμε να τρώμε με αμείωτους ρυθμούς την πίτα 2,5 ολόκληρα ευρώ και την φοροπίπα 2,5 ολόκληρα χρόνια.

300 κάτι δις το δημόσιο χρέος όταν ανέλαβε το αμερικανάκι ο ΓΑΠ και μετά από αμέτρητες φοροεκσπερματώσεις του Σόιμπλε, άλλους τόσους φοροοργασμούς της αγελάδας της Μέρκελ, απροσδιόριστα μνημόνια, μεσοπρόθεσμα κι άλλα τέτοια όμορφα, τώρα χρωστάμε περίπου 400 και η απογείωση της ελληνικής οικονομίας συνεχίζεται…

«Χάθηκες αρθρογραφικά όλο το καλοκαίρι» μου επισήμαιναν γνωστοί και φίλοι και η απάντηση δεν βρισκόταν μέσα σε δροσιστικά μοχίτος, χαλαρωτικά beach bars και πολυτελή bungalows της Χαλκιδικής. Μια άδεια ζήτησα ρε για πέντε μέρες, η οποία ανακλήθηκε με συνοπτικές διαδικασίες μέσα σε ένα κλίμα ψυχροπολεμικό.

Σοβαρά τώρα. Απηύδησα, κουράστηκα, λύγισα, εξουθενώθηκα.

Για ποια Ελλάδα να γράψω;

Για ένα τρισάθλιο κράτος που με κυνηγάει με μίσος και εμπάθεια σα να ‘μαι φονιάς, δραπέτης των φυλακών Τρικάλων;

Για μια βιασμένη οιονεί δημοκρατία που μου επιβάλει φασιστικά τη σιωπή και την ταπείνωση ως μοναδική επιλογή;

Για μια παλιοπαρέα διαχρονικών δοσίλογων κομπογιαννιτών που πήδηξαν διά βίου την πατρίδα μου με τις εμετικές πολιτικές της ρεμούλας και τώρα παριστάνουν τους εξυγιαντές της;

Για τα «αδέρφια» τους συνευρωπαίους που μας αντιμετωπίζουν ωσάν μιάσματα, σαν ελεεινούς, μολυσματικούς σπιναλογκίτες, ξορκίζοντας κάθε τι ελληνικό;

Ή για τον πατέρα του νόμου περί ευθύνης υπουργών, τη βιονική αυτή πολιτική κατσαρίδα που παρόλο τον αφανισμό αλά Χιροσίμα του κόμματός – μορφώματός του, εξακολουθεί να με εξουσιάζει, κουνώντας μου αλαζονικά το δάχτυλο, υποβάλλοντας με σε υποχρεωτική μεταμόσχευση φόβου και ενοχών;

Για μια κυβέρνηση που τιμωρεί παραδειγματικά εμένα και τη γυναίκα μου επειδή εργαστήκαμε σκληρά και αδιαμαρτύρητα κάτω από συνθήκες ανελέητου εργασιακού στρες σε δημόσια νοσοκομεία όλο το περασμένο έτος; Δέκα μέρες κάθε μήνα στερούμασταν τα παιδιά μας, την αξιοπρέπεια και το σπίτι μας, απλήρωτοι και κατακρεουργημένοι από το σαθρό σύστημα υγείας, για να σώζουμε ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ ανθρώπινες ζωές. Κι επειδή τολμήσαμε να βγάλουμε 200 γαμημένα ευρώ πάνω από το εισοδηματικό πλαφόν που κάποια τσογλάνια θέσπισαν ως κριτήριο εισαγωγής των αθώων ψυχών στους παιδικούς σταθμούς, πέταξαν τα δυο μας αγγελούδια εκτός σχολείων και εμάς στα βάθη του Καιάδα, της κατάθλιψης, και της απελπισίας.

Για όλους εκείνους τους ανεπαρκείς, ανεπάγγελτους, ανεπρόκοπους, ανεκδιήγητους διπολικούς κάφρους που κάποιος Θεός με υπερβολικές δόσεις black χιούμορ τοποθέτησε εκδικητικά σε όλα τα καίρια πόστα της δημόσιας ζωής του έρμου τούτου τόπου;

Λυπάμαι σφόδρα αλλά φορτωθήκαμε στις πλάτες μας παντελώς ανίδεους να παριστάνουν τους σχετικούς. Φωνακλάδες και φαφλατάδες να κάνουν τους ήρεμους, μειλίχιους αποτελεσματικούς Βούδες και σωτήρες.

Παρανυχίδες να κάνουν τα δάχτυλα και χοντρούς ασήμαντους κώλους να παριστάνουν τους ζωτικούς πνεύμονες.

Ζούμε ένα πρωτόγνωρο, χρεοκοπημένο αξιακά και πολιτικά, ελληνικό καλοκαίρι:

Με φελλούς σε ρόλο εγκεφάλων. Με αποτυχημένους λεχρίτες, πρωταγωνιστές σε success stories. Με αδέξιους σαλτιμπάγκους, παρωχημένα καμάκια μιας άλλης εποχής να απολαμβάνουν με ύφος Μπραντ Πιτ τα κάλλη της χώρας. Με απαίδευτους επιτήδειους να περνιούνται για το Θαλή το Μιλήσιο και τον Σόλωνα τον Αθηναίο. Με αποβράσματα βλακείας να θεωρούνται απαυγάσματα σοφίας.

Κράτος οίκος ανοχής. Οίκος ενοχής. Οίκος συνενοχής. Οίκος εξοχής. Εξουσιαστές άσχετοι και επικίνδυνοι που με θράσος μας λεν: «Γυναικολόγοι δεν είμαστε, μα αν θέλετε ρίχνουμε μια ματιά»…

Για αυτούς να γράψω; Καλύτερα να γυρίσω στην κατάθλιψή μου…

ΥΓ: «Καλό χειμώνα» για όσους μείνουν και το παλέψουν. Για όσους λυγίσουν και φύγουν, «Καλό ταξίδι αδέρφια»…