Δεν βγάζουμε ετυμηγορία. Δικαστήριο δεν είμαστε. Δεν δικάζουμε. Διατυπώνουμε ερωτηματικά και παίρνουμε απαντήσεις. Εφόσον δίνονται. Διαφορετικά τις αναζητούμε ανάμεσα σε στοιχεία. Στοιχεία είναι η εμπειρία, η γνώση αλλά και οι μαρτυρίες. Τόσο αυτές που πήρε η υπηρεσία ευθύνης του συμβάντος, όσο και αυτές που αγνόησε. Ναι. Είναι συνηθισμένη πρακτική. Όταν εξυπηρετείτε ο σκοπός με μια μαρτυρία, μια θα πάρει. Ειδικότερα όταν οι άλλες μαρτυρίες ενδεχομένως να περιπλέξουν τα πράγματα.
Το έγκλημα (όποιο κι αν είναι) δεν μπορείς να το αποφύγεις, ιδιαίτερα όταν είσαι βλάκας. Όταν νομίζεις ό,τι είσαι μάγκας. Όταν είσαι "βλακόμαγκας". Την τιμωρία μπορεί και να την αποφύγεις. Αν η υπηρεσία ευθύνης "φροντίσει" να συμπληρώσει το φάκελλο με όσα στοιχεία "θεωρεί" αρκετά. Συνηθισμένη πρακτική. Ιδιαίτερα όταν υπάρχει και χρόνος να "διορθωθούν" κάποιες ατέλειες. Όταν η σήμανση, έτσι νομίζω την λένε, ή και ο ιατροδικαστής, αντιμετωπίσουν κάποιες "αντικειμενικές" δυσκολίες.
Μα, δεν τέθηκε ακόμη το ερώτημα. Σωστά. Αυτό που θα αποκαλύψει, ενδεχομένως, την ενοχή κάποιου. Που θα φανερώσει τις "αντικειμενικές" δυσκολίες. Αλλά εσύ, όμως, ξέρεις, ενέργησες σύμφωνα με τους κανονισμούς, όπως σου δίδαξαν, ίσως με μεγαλύτερο ζήλο, αλλά αυτό δείχνει την προσήλωσή σου και την υπευθυνότητα με την οποία αντιμετωπίζεις το έργο που σου ανέθεσαν. Γι' αυτό εσύ δεν έχεις να φοβηθείς τίποτε.
Ή μάλλον, αν φοβάσαι, αδίκως φοβάσαι, γιατί εν τέλει θα τη βγάλεις καθαρή. Όχι γιατί "κάποιος" σε υπολογίζει, αμφιβάλω αν ο "κάποιος" γνωρίζει την ύπαρξή σου, αλλά γιατί αυτός ο "κάποιος", δεν γίνεται να πληρώσει τα δικά σου λάθη. Αλλά και για έναν ακόμη λόγο. Αν τιμωρηθείς εσύ, τότε, ο "κάποιος" θα θεωρηθεί ηθικός αυτουργός, διότι δεν είναι άμοιρος. Ναι. Κάπως έτσι θα βγεις καθαρός και θα αποδοθείς αμόλυντος και άσπιλος στην κοινωνία, να συνεχίσεις το δημιουργικό σου έργο. Ή, το πολύ πολύ, να σε στείλουν με δυσμενή σε κανένα γραφείο για να ξεκουράζεσαι.
Αλλά ας δούμε τι λέει η εμπειρία και η γνώση. Κι ας αρχίσουμε με το τι συμβαίνει στο ασανσέρ. Όταν πατήσεις το κουμπί λ.χ. του 3ου ορόφου, τότε ο θάλαμος λίγο πριν σταματήσει στον τρίτο όροφο, θα κινηθεί αργά, μέχρι να φτάσει το δάπεδό του στο ίδιο επίπεδο με τον διάδρομο. Εκεί θα ακινητοποιηθεί. Η πόρτα θα ανοίξει αφού ακινητοποιηθεί πλήρως ο θάλαμος, και τότε μόνο θα μπορέσεις να βγεις από το θάλαμο.
Ας δούμε τώρα τι συμβαίνει, είτε σε μια αμαξοστοιχία, είτε σε ένα όχημα του τρόλεϊ. Η γνώση λέει ακριβώς το ίδιο. Όταν πατήσεις το κουμπί κινδύνου, τότε το όχημα φρενάρει, από μόνο του, και ο οδηγός απλώς περιμένει να ακινητοποιηθεί. Τότε και μόνον τότε, όταν δηλαδή ακινητοποιηθεί πλήρως το όχημα, ανοίγει αυτόματα, από μόνη της, η πόρτα, γιατί αυτή είναι η λειτουργία, αυτόματη, από τη στιγμή που θα πατηθεί το κουμπί κινδύνου μέχρι την πλήρη ακινητοποίηση.
Ας έρθουμε τώρα στη μοιραία στιγμή. Αν υπήρξε διαπληκτισμός, λογομαχία ή και χειροδικία, που βεβαίως είναι σοβαρά, και αυτά μόνον οι αυτόπτες μάρτυρες μπορούν να τα καταθέσουν, προς το παρόν ας τα προσπεράσουμε, και για έναν ακόμη λόγο, γιατί αυτές οι καταθέσεις πολλές φορές μέχρι να φτάσει η υπόθεση στο ακροατήριο αλλάζουν, βέβαια, εμάς μας ενδιαφέρει η πραγματική πλοκή, επίσης, ας αγνοήσουμε και την έκθεση του ιατροδικαστή, που δεν είναι διαθέσιμη ακόμη, κι ας εστιάσουμε την προσοχή μας σ' αυτή την αυτόματη λειτουργία.
Εάν πατήθηκε το κουμπί κινδύνου, εκτός του ό,τι αυτό μπορεί να ερευνηθεί, και εκτός του ό,τι το κουμπί βρίσκεται σε συγκεκριμένη θέση, κι αυτό μπορεί να διερευνηθεί, αν δηλαδή, το παιδί βρισκόταν κοντά σ' αυτή τη θέση, τότε ο οδηγός δεν μπορούσε να παρέμβει, κι αυτό που έπρεπε να κάνει ήταν να περιμένει να ακινητοποιηθεί το όχημα.
Η πόρτα όμως άνοιξε πριν να ακινητοποιηθεί το όχημα. Επομένως τι μπορεί να συνέβη; Να άνοιξε η πόρτα πριν την ώρα της είναι πρακτικά και θεωρητικά αδύνατον. Να άνοιξε κάποιος με τα χέρια του την πόρτα είναι επίσης αδύνατον. Όποιος έχει διαφορετική άποψη δεν έχει παρά να δοκιμάσει.
Έχει την δυνατότητα ο οδηγός να ανοίξει την πόρτα, ενόσω δεν πατήθηκε το κουμπί κινδύνου και ενόσω το όχημα βρισκόταν σε κίνηση; Νομίζω πως δεν χρειάζεται να δώσω την απάντηση εγώ, είναι ευθύνη της πραγματογνωμοσύνης και θα το πράξει. Όπως ευθύνη του ιατροδικαστή είναι να περιγράψει τις συνθήκες κάτω από τις οποίες έχασε τη ζωή του το παιδί. Γιατί, όταν θέλεις να την κοπανήσεις από ένα όχημα, που συνεχώς ελαττώνει ταχύτητα, πηδάς έχοντας ορατό το πεδίο και προσπαθείς να προσγειωθείς με τα πόδια, μάλιστα σε μια διαφορά ύψους γύρω στα τριάντα εκατοστά.
Ούτε, βέβαια, μπορούμε να αγνοήσουμε το γεγονός ό,τι κάποιοι από τους επιβάτες, προσφέρθηκαν να πληρώσουν το εισιτήριο του παιδιού, οπότε το θέμα θα έπρεπε να λήξει εκεί, και το παιδί θα ευχαριστούσε αυτόν που θα του πλήρωνε το εισιτήριο με όση ντροπή κι αν ένοιωθε και δεν θα χρειαζόταν υποτίθεται (έτσι λέει η λογική και η εμπειρία) να πηδήξει από το όχημα και μάλιστα εν κινήσει.
Αλλά είπαμε. Έχει περάσει καιρός, από τότε που ξεκινήσαμε να μετράμε τις μέρες μας, με τις ζωές που γίνονται θυσία για να εξευμενίσουμε "τερατόμορφους θεούς". Πόσες αντοχές μας έμειναν ακόμη;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου