Σήμερα έλαβα ένα γράμμα και σας το μεταφέρω, ακριβώς.

Αγαπητό "παντελόνι καμπάνα", λέγομαι Αναγνωστόπουλος...

...και είμαι ελεύθερος επαγγελματίας, άρα, είμαι ένας επιτηδευματίας. Οι αμοιβές μου από την πρώτη δραστηριότητα, γιατί υπάρχει και δεύτερη, στο ίδιο αντικείμενο, αλλά διαφορετική ως προς τον εργοδότη, δεν επιδέχονται απόκρυψης. Συγκεκριμένα:

Για να εκδοθεί μια οικοδομική άδεια πρέπει να κατατεθεί το σύνολο της αμοιβής στην τράπεζα. Το τριπλότυπο της κατάθεσης, μαζί με αυτό της προκαταβολής του φόρου, στο οποίο δηλώνεται και ο αριθμός του παραστατικού (ΑΠΥ), με την ημερομηνία είσπραξης της αμοιβής, ελέγχονται από τον υπάλληλο του πολεοδομικού γραφείου και παραμένουν στο φάκελο της υπηρεσίας. Όπως αντιλαμβάνεσαι δεν υπάρχει περίπτωση να αποκρύψω αμοιβή, διότι δεν θα εκδοθεί η οικοδομική άδεια.

Στο δεύτερο αντικείμενο, που είναι η εκτέλεση δημόσιου έργου, και μην πάει το μυαλό σου σε μεγαλοεργολάβους, μια μικρή ατομική επιχείρηση είναι, συμβαίνει ακριβώς το ίδιο, με τη διαφορά ό,τι ενώ στο προηγούμενο ο εργοδότης είναι ιδιώτης, σ' αυτό μπορεί να είναι το δημόσιο, δήμος ή κάποιος άλλος δημόσιος οργανισμός. Το τριπλότυπο της προκαταβολής του φόρου μαζί με το τιμολόγιο και τα υπόλοιπα δικαιολογητικά ελέγχονται πρώτα από την υπηρεσία και κατόπιν από τον Επίτροπο. Αντιλαμβάνεσαι, λοιπόν ό,τι ούτε σ΄αυτή την περίπτωση μπορεί να γίνει απόκρυψη εσόδων. 

Για τη χρονιά που μας πέρασε, όπως όλοι οι ελεύθεροι επαγγελματίες έτσι κι εγώ, βαρούσα μύγες. Επειδή, δεν γίνεται να βάλεις μύγες στη φορολογική σου δήλωση, εκτός κι αν ανακαλυφθεί κάποιος τρόπος να φορολογηθούν, έβαλα μηδέν (0,00) έσοδα γιατί πολύ απλά δεν έκοψα ούτε ένα τιμολόγιο. Αυτό το γνωρίζει η εφορία, όπως σου περιέγραψα και παραπάνω. 

Έτσι λοιπόν φορολογήθηκα με τεκμήρια. Πραγματικά, δεν καταλαβαίνω αν είναι αποτέλεσμα μυαλωμένου ανθρώπου ή μαυραγορίτη πολιτικού. Δεν αναφέρομαι σε τεκμήρια πολυτελείας. Αν έχεις λ.χ. σπίτι δεν πρέπει να μένεις ο ίδιος. Είναι προτιμότερο να το νοικιάζεις και να μένεις και συ σε νοικιασμένο. Αλλά και να μην έχεις, πάλι δεν θα γλυτώσεις το τεκμήριο, θα είναι διαφορετικό στο όνομα αλλά στη φορολόγηση το ίδιο. 

Χθες, πήρα το εκκαθαριστικό μου και είδα με την πρώτη ματιά ό,τι πάνω στο πλασματικό εισόδημα, των τεκμηρίων, χρεώθηκε φόρος 49,24 ευρώ. Είπα, δε βαριέσαι ένα πενηντάρικο είναι, τι ψυχή έχει. Είδα όμως σε διπλανή στήλη ένα ποσό 650,00 ευρώ και αναρωτήθηκα τι να είναι αυτό. Έβαλα τα γυαλιά μου, γιατί τα γράμματα πάνω από τη στήλη είναι μικρά και διάβασα "ΤΕΛΟΣ ΕΠΙΤΗΔ/ΤΟΣ".  

Είπα λοιπόν να πάω να διαμαρτυρηθώ. Πως είναι δυνατόν, να ζητάνε 650,00 ευρώ όταν δεν εισέπραξα όλο το χρόνο ούτε ένα. Όταν δεν υπήρξε επιτήδευμα. Είναι σαν να σου φορολογούν τον αέρα που αναπνέεις, ή τον ήλιο που σε ζεσταίνει, ή την αγωνία σου και το άγχος να μπει κάποιος πελάτης στο γραφείο και να σου πει: "Θα ήθελα να βγάλω μια οικοδομική άδεια".

Με την ευκαιρία να σας αναφέρω και την περίπτωση κάποιου φίλου μου, επίσης ελεύθερου επαγγελματία, που δουλεύει σε κάποιο δήμο με μπλοκάκι. Ως επιτηδευματίας υπόκειται στο εν λόγω τέλος, όμως, αυτό το τέλος, με τις σημερινές αμοιβές, αν αφαιρέσει τις ασφαλιστικές εισφορές, αντιστοιχεί σε αμοιβή δυο μηνών περίπου. Δηλαδή, από τους δώδεκα μήνες που προσφέρει εργασία, τους δυο τους τραβάει το τέλος, χωρίς να υπολογίσεις και την φορολογία εισοδήματος, που μετράει ακόμη και σ' αυτούς του δυο μήνες. Τρελά πράματα. Μόνο μαυραγορίτες θα μπορούσαν να τα σκεφτούν.  

Αλλά ας επιστρέψω στα δικά μου. Πριν ξεκινήσω για την εφορία, είπα να συμβουλευτώ τη λογίστρια μου. Αυτή, μου είπε ό,τι έπρεπε να το ξέρω και ό,τι αν ήθελα να μην πληρώσω το τέλος θα έπρεπε να κάνω διακοπή εργασιών. "Άρα, τώρα ξηλώσου". Δηλαδή, το να μην έχεις ούτε ένα ευρώ εισόδημα όλο το χρόνο είναι διαφορετικό από την διακοπή εργασιών. 

Κι αν πάω να τους τρίξω τα δόντια, της λέω, τι θα μου κάνουν; "Θα σου πούνε, εντάξει, δεν είχες εισόδημα, πως ζούσες όμως έναν ολόκληρο χρόνο". Θα τους πω την αλήθεια, ξόδευα από τα περσινά, όλοι έχουμε κάποιες οικονομίες για ώρα ανάγκης. "Α! Θα σου πούνε, άλλο πέρσι κι άλλο φέτος". Μα τα περσινά είναι φορολογημένα. "Δεν έχει σημασία, ας τα έτρωγες πέρυσι". Μα, αν τα έτρωγα πέρυσι, φέτος δεν θα είχα τίποτε. "Ε! τότε θα σου πούνε: Τι να σας πω, δεν κάνουμε εμείς τους νόμους, εμείς μόνο τους εφαρμόζουμε, άνθρωποι μεροκαματιάρηδες είμαστε και μεις". Σωστά, δεν φταίνε αυτοί, είπα στη λογίστρια και τελείωσα τη συζήτηση μαζί της. 

Αγαπητό "παντελόνι καμπάνα". Τώρα που σου γράφω, δεν έχω αποφασίσει ακόμη αν θα πληρώσω το τέλος επιτηδεύματος ή αν θα τους το τρίψω στη μούρη. Βέβαια αυτό είναι λιγάκι δύσκολο, αλλά, να, πως να το κάνουμε, υπάρχει και μια ικανοποίηση. Εσείς τι λέτε, σαν πιο έμπειροι;

κύριε Αναγνωστόπουλε, το ίδιο πρόβλημα είχαμε και μεις, αλλά εμείς πήγαμε και διαμαρτυρηθήκαμε και παραλίγο θα μας έβαζαν πρόστιμο, γιατί τους απασχολήσαμε χωρίς λόγο και είχαν έλλειψη προσωπικού. Οπότε γυρίσαμε πίσω και είπαμε να κρατήσουμε το εκκαθαριστικό για να τους το τρίψουμε στη μούρη όταν θα έρθει η ώρα. Σε χαιρετώ και καλό κουράγιο.