Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2016

αμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα

orfanos



Ο κ. Ορφανός, επαναλαμβάνει (και επαναλαμβάνεται): καλό είναι να μαθαίνουμε το σκεπτικό. Διότι, όποιος γνωρίζει το σκεπτικό, κρίνει εκ του κοντόθεν.

Μη μιλάς, μη γελάς. Ο λόγος σοβαρός, κι ο κύριος πρώην "Ποτάμι" (νυν τί;) δεν χαρίζει κάστανα. Φτηνιάρηδες εκτός των συριζαίων είναι άπαντες που δεν γνωρίζουν το σκεπτικό και υποπίπτουν εις την συριζαϊκήν πλάνην. Την κρίση εκ του μακρόθεν.

Κι εγώ ο δόλιος (που σύμφωνος είμαι για τον έρποντα ρατσισμό των "Ορφανών"), παρ' ότι απεταξάμην τον σύριζα, πληροφορούμαι εξ ορφανού (κομματικά, ουχί ιδεολογικά) ό,τι αυθορμήτως(;) οδεύω εις φτήνια.

Το δίκιο κατέχει ο ισχυρός (απ' ότι φαίνεται οι πρόσφυγες) κι εξαναγκάζει "Γονείς και Κηδεμόνες" να λερώνουν τη σκελέα μόνον με τη σκέψη ό,τι τα παιδιά θα συναναστρέφονται προσφυγόπουλα, κι ο κύριος "selfie εις τα έδρανα της βουλής" βαστάει τα μπόσικα σε μαστουρωμένους εθνικοχαβαλέδες.

Η πρώτη ήταν πετυχημένη και την επιτυχία ακολουθεί η ευδαιμονία, η δεύτερη απέτυχε κι έφερε τη στέρηση, αλλά, ας μην είμαστε αυστηροί κριτές, ας δείξουμε επιείκεια σε έναν πολιτικά ορφανό που εναγωνίως αναζητά την επόμενη κομματική στέγη, μεταξύ ούγκα-ούγκα και ντάχτιρι-ντάχτα.

*******
Οι δυο διαφορετικές ερμηνείες του τίτλου της ανάρτησης δεδομένου ό,τι αμαρτία = (a) παράβαση κανόνα, (b) κακοτυχία, και παιδεύω = (a) διαπαιδαγωγώ, (b) βασανίζω/ταλαιπωρώ, έχουν ως εξής:
() αν ο γονέας υποπέσει σε παράβαση κανόνα τότε το παιδί βασανίζεται/ταλαιπωρείται καθώς το ακολουθεί η πράξη του γονέα,
() αν στο γονέα συμβεί κακοτυχία τότε το παιδί διαπαιδαγωγείται απ' το πάθημα του γονέα.

*******
Μαζεύτηκαν τα παιδιά από την πρώτη μέχρι και την τελευταία τάξη του σχολείου στην αυλή. Όλα. Αγόρια, κορίτσια. Κι έλαβε το λόγο κατά τα ειωθότα ο αρχαιότερος. Ο κατά μερικές ημέρες μεγαλύτερος μεταξύ συνομήλικων. Ένας κοντοπίθαρος μπόμπιρας με το μαλλί καρφάκια και μια τρύπα στ' αφτί για την υποδοχή ενώτιου.



Ανέβηκε στο πλατύσκαλο της εισόδου για να γίνει ορατός σε όλους και έβηξε δις να βρει τον τόνο, μα μαζί με την εκπνοή ξέφυγε και μια δέσμη σταγονίδια σιάλου.

Σιγά ρε Τζίτζικα, μούσκεμα μας έκανες! του φώναξε το αντίπαλο δέος, ένας σχολιαρόπαις που τον αποκαλούσαν Πειραχτήρι, κι όλη η ομήγυρις ξέσπασε σε χαχανητά.

Σηκώθηκε απ' την πεζούλα όπου καθόταν ανακούρκουδα ο τρίτος πόλος του σχολικού αυλόγυρου κι έβγαλε απ' τη σάκα του ένα αδιάβροχο και το 'δωσε στο Πειραχτήρι.

Να, φόρα αυτό για να μην λούζεσαι τα μικρόβια του Τζίτζικα, του είπε, κι όλοι έβαλαν τα γέλια τώρα με το χουνέρι που 'παθε το Πειραχτήρι.

Πειραχτήρι: Ρε σεις, με μένα γελάτεΑντί με τον Μαμμόθρεφτο! Που η μάνα του, του 'βαλε στη σάκα αδιάβροχο να μην μουσκέψει η λίγδα στο μαλλί; που ολημερίς φτύνει στην παλάμη και τ' αλείφει για να γυαλίζει! Ο ψωριάρης!

Τζίτζικας: Ησυχία. Ησυχία παρακαλώ. Κάντε ησυχία και δώστε προσοχή σ' αυτά που θα πω, διότι είναι σοβαρά κι έχουμε χρέος να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις των καιρών. Αν εμείς, που όταν μεγαλώσουμε, και θ' αναλάβουμε τη σκυτάλη για να συνεχίσουμε στα βήματα των προγόνων μας, δεν είμαστε άξιοι να συνεχίσουμε το έργο τους, τότε, δεν θα υπάρξει συνέχεια στην ένδοξη ιστορία που γράφουν και τα βιβλία μας.  

Πειραχτήρι: Σιγά ρε Τζίτζικα, σιγά. Χαμήλωσε την ένταση. Σε πανηγύρι βρίσκεσαι; Δεν μας τα κάνεις λιγάκι λιανά για να τα καταλάβουμε. Έτσι όπως μας τα λες θα πιστέψουμε στο τέλος πως ακόμη πολεμάμε τους Τούρκους. Και μην ξελαρυγγίζεσαι γιατί θα τρομάξεις τις μύγες που κάθονται στη λίγδα, κι έχουν γίνει χοντρές σαν κάργιες απ' το πολύ φαΐ και το πιοτί. Κι είναι κολλημένες σαν βδέλλες και δεν τις κουνάει μήτε σεισμός, μήτε καταποντισμός, μήτε και το κύμα που σκυλοπνίγει τα καράβια. Έχεις να μας πεις κάτι για τις μύγες; Γιατί, απ' την προσπάθεια, να κρατήσουμε ψηλά το βάρος απ' τα κατορθώματα των προγόνων μας, μας πέσανε τ' αρχίδια μέχρι τα γόνατα.

Μαμμόθρεφτος: Α, χα! Ωραίο το χωρατό π' αμόλησε το Πειραχτήρι. Οι μύγες μέσα στο κεφάλι σου είναι, γιατί εκεί είναι η λίγδα. Δεν τις ακούς που βουίζουν; Να! κοιτάξτε τον πως ξύνεται. Σου έφυγε μία από τ' αυτί, κι άλλη μια απ' τη μύτη. Τρέχα να τις μαζέψεις και μην ψάχνεις αλλού για να ρίξεις τους κούφιους κεραυνούς. Καθαρός ουρανός αστραπές δεν φοβάται. Έχω καθαρό το κούτελο, κι ούτε εξυπνάκιας είμαι σαν και του λόγου σου, ούτε και ξερόλας.  

Πειραχτήρι: Ένας κουφιοκεφαλάκης είσαι. Που νομίζει ό,τι μπορεί να κάνει αυτά που δεν μπορούν οι άλλοι. Μα σαν αρχίσεις, ξεχνάς τι ήθελες και κάνεις τα ίδια και χειρότερα. 

Μαμμόθρεφτος: Ευτυχώς δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Μας κάνεις τον καμπόσο αλλά πας όπου φυσά ο άνεμος. Την αμολάς κι ύστερα βγάζεις την ουρά σου απ' έξω. Μόνο λόγια είσαι. Σαν την πορδή π' αμολάει ο γάιδαρος στον ανήφορο. Ευτυχώς, που δεν είμαστε όλοι σαν εσένα και τον Τζίτζικα. 

Πειραχτήρι: Δεν έχεις άδικο σ' αυτό. Αν ήταν όλοι ίδιοι με μένα, εσύ κι ο Τζίτζικας θα τριγυρίζατε στο δάσος σαν την άδικη κατάρα.

Μαμμόθρεφτος: Αν ήταν όλοι σαν και του λόγου σου, η αδικία θα ήτανε για μας και η κατάρα θα 'πεφτε πάνω σας. Αποικία θα το είχατε κάνει και δούλοι αφεντάδων θα ήσασταν.      

Πειραχτήρι: Α! χαΑυτό κι αν είναι ανέκδοτο. Δυο χιλιάδων και κάτι χρόνων. Και μας καμώνεσαι, τάχα δεν είσαι εξυπνάκιαςΕσύ, που στο διαγώνισμα επροχτές έψαχνες από δω κι από κει να κλέψεις! Κι έκλεψες κάτι αλαμπουρνέζικα απ' τον Τζίτζικα και σου 'βαλε ένα στρογγυλό σαν κουράδι η δασκάλα, ενώ σ' αυτόν, του 'πε να έρθει με τον κηδεμόνα του, γιατί νόμισε ό,τι αντέγραψε από σένα! 

Τζίτζικας: Συμμαθητές, συμμαθήτριες. Ας μην αφήσουμε το Πειραχτήρι και τον Μαμμόθρεφτο να μας παρασύρουν και να μας αποπροσανατολίσουν. Πρέπει να στηρίξουμε την απόφαση που πήραν οι γονείς μας. Οι γονείς, νοιάζονται για τα παιδιά τους. Ό,τι κάνουν, το κάνουν για μας και όχι για τον εαυτό τους. Θέλουν, σαν μεγαλώσουμε, να γίνουμε χρήσιμοι πολίτες. Να μας δουν μια μέρα και να πούνε: Nα! το μήλο κάτω απ' τη μηλιά έπεσε. Kι όταν γεράσουν, να ξέρουν ό,τι φεύγοντας θ' αφήσουν το μέλλον της χώρας σε καλά χέρια.   

Μαμμόθρεφτος: Για ποια χέρια μιλάς ρε Τζίτζικα; ΕΑυτά τα χέρια είναι τα χειρότερα που γνώρισε ο τόπος. 

Πειραχτήρι: Α! χα! Τους ακούτε! Γαβγίζουν σαν τα σκυλιά. Μα σαν τα πετάξεις κόκαλο, θα ορμήξουν κι όποιο πρόλαβε τον κύριο είδε. Τ' άλλο θα παραμονεύει στη γωνία να βρει την ευκαιρία να το αρπάξει. Αυτοί, έχουν τα μακρύτερα χέρια. Το 'να καλό και τ' άλλο κουλό. Με το καλό τους, κάνουν τις δουλείες και με το κουλό τις σκεπάζουν.

Τζίτζικας: Κι εσύ έχεις και τα δυο κουλά, γι' αυτό δεν είσαι ικανός για τίποτε. Μόνο για φανφάρες. Εμείς τουλάχιστον, έστω με το ένα, κάτι κάνουμε.

Πειραχτήρι: Αχα!Τον ακούσατε εσείς εκεί κάτω; Να! Τώρα το είπε καθαρά. Αυτοί! Αυτοί τα κάνουν όλα. Ο ένας από δω, κι ο άλλος από κει. Κι εκείνο που πρέπει να κάνουν, τ' αφήνουν στο κουλό. 

(μια ομάδα αγοριών και κοριτσιών σηκώθηκε κι άρχισαν αγκαλιασμένοι τραγουδώντας να χορεύουν)


"Εδώ δεν ήρθαμε τζιτζίκια να μας ζαλίσουν
δεν ήρθαμε πειραχτήρια να μας γαργαλίσουν
μήτε ήρθαμε λιγδιάρηδες να μας γυαλίσουν
κι όσοι δεν μας σέβονται θα μετανοήσουν
Ήρθαμε γράμματα να μάθουμε κι αριθμητική
πως γίνεται το μέλι και πως η βοτανική
να μάθουμε τί είναι η αγάπη και τί η αποδοχή
σαν μεγαλώσουμε να γίνουμε φυσιολογικοί."

Πειραχτήρι: Να στείλουμε τον Μπατζανάκη, που είναι γοργοπόδαρος να φωνάξει τους γονείς, να έρθουν στο σχολείο για να μας εξηγήσουν την απόφαση που πήραν, χωρίς να μας ρωτήσουν. 

Τζίτζικας: Ν' αφήσεις κατά μέρος τις κωλυσιεργίες και τις φανφάρες. Οι γονείς μας, ξέρουν τι πρέπει να κάνουν. Είναι μεγάλοι. Πήραν μια απόφαση και πρέπει να τη στηρίξουμε. Μας κάνουν όλα τα χατίρια και οφείλουμε να τους δείξουμε το σεβασμό μας.

Πειραχτήρι: Βλέπω στο αυτί του Τζίτζικα μια τρύπα μα δεν βλέπω σκουλαρίκι. Τι έγινε ρε Τζίτζικα το σκουλαρίκι; Για πες μας για τις δυο μέρες που έλειψες απ' το σχολείο, μετά που γύρισες στο σπίτι με τρύπιο αυτί; Χατίρι σου έκανε η μάνα σου που σε φλόμωσε στο ξύλο; 

Μαμμόθρεφτος: Εγώ λέω να γίνει ψηφοφορία, ποιοι θέλουν να έρθουν οι γονείς και ποιοι όχι.  

Πειραχτήρι: Ο Μαμμόθρεφτος θέλει να ψηφίσουμε, αλλά αν ψηφίσουμε να έρθουν, θα μας πει ό,τι είναι στις δουλειές τους και δεν μπορούν. Θα δεχτούμε την απόφαση τους με ένα αποτέλεσμα που μπορεί να επηρεαστεί, επειδή είναι οι γονείς μας; Θα δεχτούμε τη ανοησία τους, επειδή είναι οι γονείς μας; Αύριο, που θα μεγαλώσουμε και θα γίνουμε γονείς, θα κάνουμε τις ίδιες ανοησίες επειδή αυτό έκαναν οι γονείς μας; Αυτό θέλουμε να γίνουμε; Εγώ δεν το θέλω. Προτιμώ να μείνω παιδί, όμως δεν γίνεται.  

Τζίτζικας: Οι γονείς, δεν είναι ανόητοι, θέλουν να προστατεύσουν εμάς, ότι κάνουν οι γονείς το κάνουν για τα παιδιά τους. Ο Πειραχτήρης προσπαθεί να δημιουργήσει εντυπώσεις. Δεν θα πάμε κόντρα στους γονείς μας. 


Πειραχτήρι:  Βλέπω, σε συνέτισε το ξύλο. Πότε θα σε πάνε να σου ράψουν την τρύπα; Γιατί, κάθε που θα τη βλέπουν, όλο και καμιά ψιλή θα πέφτει. Να τι λέω εγώ. Ό,τι σαν μεγαλώσουμε, πολλοί από μας, θα φύγουν απ' το χωριό για να ζήσουν σε άλλους τόπους. Δεν θέλω να με κοιτάνε, ούτε με μίσος, ούτε με οίκτο, όταν θα τους λέω από που κατάγομαι. Δεν θέλω ν' ακούω σχόλια για κάτι που δεν ευθύνομαι. Αυτό θέλω να μου εξηγήσουν οι γονείς. Να μου πούνε γιατί πρέπει εγώ να φορτωθώ μια ανοησία τους. Να με στιγματίσουν με μια απόφαση τους και μια ανόητη πράξη τους.

(η ομάδα των αγοριών και κοριτσιών ξανασηκώνεται κι αρχίζουν αγκαλιασμένοι τραγούδι και χορό)


Την αγάπη μας θα δείξουμε σε φίλους και γονείς  
σ' εκείνους που πιότερο χρειάζονται, αδελφοποιτοί  
κι απ' την καρδιά μας έξω δεν θα μείνει κανείς
αδελφοί, άνθρωποι δικοί μας, ξένοι, περαστικοί
Τους γονείς θα κλείσουμε στην αίθουσα για μάθημα
να δούνε τις καρδούλες σκαλισμένες στα θρανία
δασκάλους θα τους φέρουμε να διδάξουν το πάθημα 
η καρδιά τους να πλημμυρίσει με παιδική ανησυχία


(δώστε τη συνέχεια αυτοσχεδιάζοντας, αφήστε ελεύθερη τη φαντασία σας να σας οδηγήσει)


υ.γ.  Το αφιερώνω στον Νίκο Ορφανό, που είναι και "actor/director, cat philosopher, e.t.c." και του εύχομαι να βρει την Ιθάκη του. Την πολιτική, βεβαίως-βεβαίως (αν δεν την έχει βρει ακόμη).


2 σχόλια:

  1. Ας μάθει ο γατοφιλόσοφος σωστή γραμματική κι ύστερα ας έρθει να μας κάνει μαθήματα πολιτικής. "Εκ του μακρόθεν"και εξαπανέκαθεν...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Βεβαίως εκ του μακρόθεν, και δια της προσφιλούς μεθόδου "δώσε και μένα μπάρμπα"
      Δεν ξέρω πως το βλέπεις, αλλά έχω την πεποίθηση ό,τι ζούμε στην εποχή της τήξης των συνειδήσεων. Γίναμε μια ρευστή μάζα που ρέει αργά αλλά σταθερά προς τη χοάνη του χρόνου μηδέν. Θα ξυπνήσουμε; Ίσως κάποτε. Αλλά δεν είμαι και πολύ αισιόδοξος για το πότε.

      Διαγραφή