Αυτό που μένει για να ολοκληρωθεί ο σουρεαλισμός του, "δεν πιστεύω στο μνημόνιο αλλά θα το εφαρμόσω", είναι η γραβάτα. Τότε προβλέπεται να κλείσει και ο κύκλος μιας αναπάντεχης πραγματικότητας στέλνοντας παράλληλα και το μήνυμα ό,τι ο Αλέξης Τσίπρας εκτός από καλό παιδί, δεν είναι ανεπίδεκτος μαθήσεως.
Στο χρώμα της γραβάτας μόνον σημασιολογική ερμηνεία μπορεί να δοθεί καθώς η "στροφή" μπορεί να συμπεριλάβει όλα τα χρώματα της ίριδας, αλλά μάλλον, θα πρέπει να προτιμηθεί για την περίσταση το χρώμα που υποδηλώνει το τέλος ως οριστική λύση, ή, της κατάστασης που παύει να υπάρχει.
Μιας κατάστασης που δεν ήρθε από το πουθενά. Υπέβοσκε και περίμενε τον σκόπελο για να κάνει την εμφάνιση της.
Η ίδρυση του συνασπισμού της ριζοσπαστικής αριστεράς, από συγγενικές εξ αγχιστείας αλλά φανερά ανομοιογενείς πολιτικές δυνάμεις και κινήματα, και η μετάλλαξη του σε ενιαίο κόμμα για να καλύψει, ελπίζοντας, συνολικά τον αριστερό πολιτικό χώρο δίνοντας ταυτόχρονα όραμα και μήνυμα ενότητας στον πολύπαθο αριστερό κόσμο, ήταν ειρωνεία με την αρχαϊκή έννοια.
Οι συνασπισμένοι, αγνόησαν, ή αδιαφόρησαν, ή υπερεκτίμησαν τις ικανότητες τους, για την αλήθεια που δημιουργούσε η εξ αναγκασμού σύνθεση, αντίθετα με τον θεατή/ψηφοφόρο που γνώριζε, και αγωνιούσε, αν θα μπορούσαν να σταθούν ενωμένοι οι ήρωες της πλοκής σε μια κατάσταση που θα έθετε εαυτούς ενώπιον της πραγματικής και ουσιαστικής αξίας της ιδρυτικής διακήρυξης, των συνεδριακών αποφάσεων/θέσεων, αλλά και της εφαρμογής του κυβερνητικού προγράμματος.
Ειρωνεία, με την αρχαϊκή έννοια, ήταν επίσης και η ανάδειξη του Συ.Ριζ.Α. σε πρώτο κόμμα και επομένως στην κυβέρνηση, κυρίως για τους ψηφοφόρους που το επέλεξαν, που ενώ περίμεναν να εφαρμόσει το πρόγραμμά του εισέπραξαν το αντίθετο, ένα δυσάρεστο γεγονός ακριβώς τη στιγμή που ήλπιζαν να γίνουν πραγματικότητα τα όνειρα τους. Πλην όμως, ο επίλογος αυτού του δράματος δεν έχει γραφτεί ακόμη.
Παραμένει μια σελίδα κενή για να γραφτεί η τελευταία πράξη του εγχειρήματος, που θα μπορούσε να τύχει της αποδοχής της συντριπτικής πλειοψηφίας του πολύπαθου λαού και να τον οδηγήσει, ή καλύτερα, να οδηγηθούν από κοινού στο τέλος μιας εποχής και στην ανατολή μιας άλλης, που θα έβαζε τις βάσεις για την εποχή της λαϊκής συμμετοχής.
Η ψηλάφηση των ευθυνών για την αναπάντεχη αλλαγή πορείας, πολύ περισσότερο ο προσδιορισμός και η οποιαδήποτε προσπάθεια απόδοσης τους, δεν θα προσφέρει τίποτε περισσότερο από την ταφόπλακα στα όνειρα. Η αποκάλυψη των ευθυνών και των εμπλεκόμενων προσώπων, πέρα από την ιστορική τους σημασία, ποτέ δεν έδωσαν ουσιαστικές λύσεις στα προβλήματα.
Παρά την πικρία και τα πρόσκαιρα εμπόδια, οι μάχες για την πραγμάτωση των ονείρων, αυτών που βάζει ως προτεραιότητα ο λαός, θα συνεχίζονται και θα μαίνονται στον ίδιο ρυθμό. Ο ορίζοντας πάντα θα μένει ανοιχτός για το ταξίδι στην ουτοπία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου