μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα

Δυο στοιχεία της ελληνικής πραγματικότητας ήρθαν στην επιφάνεια κατά τη συζήτηση για το δημοψήφισμα περί αποδοχής ή μη της εκβιαστικής πρότασης της "νέας τάξης", που δεν είναι και τόσο νέα, καθώς το πρόσωπό της, αν και μακιγιαρισμένο προδίδει μέσα από το βλέμμα της την καταγωγή της. 

Κοιτάζοντας βαθιά μέσα στα παγερά μάτια του προσώπου αυτής της "νέας τάξης" αναγνωρίζεις ένα άλλο πρόσωπο, τόσο παλιό όσο και αποκρουστικό, τόσο αντιπαθητικό όσο και απεχθές, τόσο προσχηματικό όσο και ανήθικο. 

Μια πραγματικότητα, που η αποδοχή της, μετά από συνεχείς επαναλήψεις, τυποποιήθηκε και ενσωματώθηκε στην καθημερινότητα και έγινε συνώνυμη της αδράνειας. 

Αναγορεύοντας τους εκφραστές της ως θεματοφύλακες της στασιμότητας που, ταυτόχρονα, λειτουργούν εξισορροποιητικά για την διαιώνιση, αλλά και την αποτροπή όποιας στοχευμένης επίδρασης ενεργεί για την αλλαγή (και την απαλλαγή) από την πρότερη κατάσταση. 

Αν μεταφέρουμε αυτή την αρχή στην πολιτική, αν δηλαδή θεωρήσουμε ό,τι σήμερα αναπτύσσεται μια δύναμη στο αδρανές σώμα, θα δούμε ταυτόχρονα και τις αντιδράσεις που αναπτύσσονται για να παραμείνει το σώμα στην ίδια κατάσταση. 

Θα δούμε ό,τι και στην πολιτική ισχύουν οι νόμοι της φύσης. Ό,τι όταν μια δύναμη επιχειρήσει τη μεταβολή της προηγούμενης κατάστασης το σώμα θα προσπαθήσει να αντιδράσει. 

Στην επιχειρούμενη πολιτική αλλαγή η αντίδραση είναι η συνισταμένη των αντισωμάτων που έχουν δημιουργηθεί από τους αρνητές της. Ανεξάρτητα από τους πολιτικούς χώρους που προέρχονται. Δρουν συνθετικά και συνπαραταγμένα, αδιαφορώντας για τα προσχήματα και στοχεύοντας στη διατήρηση των κεκτημένων. 

Απ' τα δυο στοιχεία, που εμφανίστηκαν ξανά στο προσκήνιο με αφορμή τη συζήτηση, το πρώτο είναι, η μεθοδευμένη προσπάθεια συκοφάντησης της πολιτικής αλλαγής που βρίσκεται σε εξέλιξη με πρόσχημα ό,τι δεν μπορεί να θεωρηθεί αναγκαία, άρα απορρίπτεται, εφόσον δεν περιλαμβάνει, και, τον παράδεισο. 

Και το δεύτερο, η δουλική και φασίζουσα νοοτροπία που συνοψίζεται στο ό,τι αλλαγή δεν μπορεί να επέλθει αν δεν το επιτρέψει η καθεστηκυία τάξη και επομένως, η όποια αλλαγή, απαραίτητα, θα πρέπει να είναι στα μέτρα της και να εξυπηρετείτε από εσωτερικές και υπάκουες δυνάμεις. 

Φορείς αυτών των δυο στοιχείων είναι, για μεν το πρώτο το ΚΚΕ και για το δεύτερο, αιχμή του δόρατος ο νεωτεριστής αρχηγός Θεοδωράκης, συνεπικουρούμενος από φίλιες δυνάμεις. 

Η πάγια άποψη που εκφράζει το ΚΚΕ είναι ό,τι δεν μπορείς να του ασκήσεις κριτική όντας μη μέλος του. Ενώ, όταν είσαι μέλος του, και για να παραμείνεις μέλος του, δεν μπορείς να διαφωνείς με τα φιρμάνια του πολιτικού γραφείου. 

Επομένως αυτά που ακολουθούν δεν πρόκειται για απόπειρα κριτικής, ή, πολύ περισσότερο εκδήλωση διαφωνίας. Αλλά για εμφανείς, συνεχείς και διαδοχικές διαπιστώσεις. 

Το ΚΚΕ είτε δεν θέλει να διδαχτεί από τα λάθη του, είτε υπάρχει για τα "λάθη". 

Αν γυρίσουμε κάποια χρόνια πίσω, στην εποχή του "υπαρκτού", θα δούμε ό,τι η εξάρτηση του από τη Μέκκα του "σοσιαλισμού" ήταν ανάλογη με το "παιδί" που βύζαινε από τη "μάνα". 

Σήμερα, αυτή η εξάρτηση δεν υπάρχει. Χωρίς, βεβαίως, την ευθύνη του ΚΚΕ. Αλίμονο αν ήταν σε θέση να επηρεάσει εκείνα τα γεγονότα. Που ίσως να το φέρει βαρέως, γιατί δεν μπόρεσε να υπερασπιστεί τη "μάνα" όπως κάνουν τα παιδιά της. 

Να είναι σκοπός του η αποκατάσταση της; Ιστορικά και ηθικά; Πολύ θα ήθελα να το μάθω. 

Όμως, η προσκόλληση στο παρελθόν και η επανάληψη των ίδιων λαθών σήμερα, εγείρουν το ερώτημα : "ποια, και από που κρατάει σήμερα η εξάρτηση του;" Μετά μάλιστα και τα ιστορικά συμπεράσματα από τα ίδια τα αποτελέσματα των λαθών του και εφόσον, έχει εκλείψει το βυζί της "μάνας"; 

Πως μπορεί να αιτιολογηθεί η ανεπάρκεια πολιτικής παρέμβασης; Πέραν αυτής στους θεσμούς που συμμετέχει; Υπάρχει λειτουργική και ιδεολογική αδυναμία; Είναι, μήπως, για να τιμωρήσει το λαό που δεν ενδίδει; Είναι μόνον αυτά; 

Η μόνη πολιτική του "παρέμβαση" γίνεται εντός της "συναγωγής" του. Εκεί που ταμπουρωμένο βλέπει εχθρούς από κάθε πολεμίστρα. Ενώ, οι πληγές του ρέουν. 

Σήμερα, ήταν το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα. Γιατί, η πρόταση των δανειστών είναι η μια όψη του νομίσματος και η άλλη όψη είναι η πρόταση της κυβέρνησης, και το ΚΚΕ, αδυνατεί να παρακολουθήσει και να συγκρίνει προτάσεις. Φαίνεται να έχει σοβαρότερους προβληματισμούς. Την επανάσταση που το περιμένει στο τέλος του τούνελ. 

Χθες ήταν: "άσπρος σκύλος, μαύρος σκύλος, ούλοι ίδιοι είναι." Αύριο θα είναι το ΝΑΙ στις προτάσεις των δανειστών. Είτε με τη συμμετοχή του στην ψηφοφορία, είτε με την αποχή του. 

Και η ιστορία θα επαναλαμβάνεται. Φυσικά και τα λάθη του. Προκλητικά αδιάφορα ή και από ανιδιοτελή συνέπεια. Σκόπιμα ή από ηλιθιότητα, σύμφωνα με τη λογική του άσπρου-μαύρου που το διακατέχει. 

Το δεύτερο στοιχείο, είναι η ακατάσχετη ανοησία ανθρώπων περιορισμένης νοητικής ικανότητας ελλείψει παθολογικού αιτίου. Εξ ου και η αντίθετη τοποθέτηση τους στη διενέργεια δημοψηφίσματος. Καθώς, εξ ιδίων τα αλλότρια, κρίνουν τον πολίτη ανίκανο να αποφασίσει για το συμφέρον της χώρας, άρα και του δικού του. 

Η συνηθέστερη εκδήλωση φασίζουσας νοοτροπίας είναι η υποκρισία, η επίθεση κατά προσώπων, αρχών και ιδεών, που αποκαλύπτουν το μέγεθος και το βαθμό δουλικότητας και εξάρτησης από κέντρα και παράκεντρα, αλλά και η προσαρμοστικότητα εκ πεποιθήσεως στη σημερινή εκδοχή του (και οικονομικού) μεγαλοϊδεατισμού που επιχειρείτε εκβιάζοντας κυρίαρχες και ανεξάρτητες χώρες. 

Η ψευδέστατη αντίληψη για τον κόσμο που τους περιβάλει, τους έφερε στην πολιτική σκηνή για να συμβάλουν στην αποδοχή από τον πολίτη στάσης ουδετερότητας σε ζητήματα διεκδικήσεων. 

Αυτοί γνωρίζουν τις ανάγκες του πολίτη καλύτερα κι απ' τις ανάγκες τις δικές τους. 

Κατά τη Θεοδωράκικη έρπουσα νοοτροπία, "ο άνθρωπος για να έχει αξιοπρέπεια πρέπει να έχει δουλειά και να έχει λεφτά". 

Οι πλέον αξιοπρεπείς, κατ' αυτήν την νοοτροπία, είναι οι τραπεζίτες. Αφού, έχουν πάντα δουλειά και βεβαίως, έχουν πάντα λεφτά. "Δουλειές" και λεφτά, έχουν, και, οι λωποδύτες, οι κλέφτες και τα λαμόγια, και στο περιβάλλον των ψευδαισθήσεων, όλοι αυτοί, είναι αρκούντως αξιοπρεπείς. Τους έχουν κατατάξει οι ίδιοι εκεί. 

Οι Έλληνες που θέλουν αξιοπρέπεια, "πριν από δουλειές και λεφτά", κατά την ίδια νοοτροπία, είτε δεν πρέπει να θεωρούνται αξιοπρεπείς, είτε δεν πρέπει να τους αξίζει εργασία και αμοιβή. 

Για να προχωρήσει η πολιτική αλλαγή, πρέπει, αυτά τα μορφώματα να καταστούν ανενεργά και να εξακοντιστούν στη λήθη. Η προσφορά στην υπόθεση "Δημοκρατία", δεν μπορεί να μετρηθεί, ούτε να καταμετρηθεί.