χερ Σόϊμπλε, λέτε μπούρδες

τις αποζημιώσεις μπορεί και να μην τις πληρώσετε όμως η Ιστορία δεν θα σας ξεχάσει  

Ο κ. Σόϊμπλε είχε συνηθίσει στην καθ' υπαγόρευση επικοινωνία. Είναι λογικό. 

Θεωρεί ό,τι όλοι οι συνομιλητές του πρέπει να είναι ίδιοι, ή τουλάχιστον, να τον αποδέχονται ως ανωτέρα αρχή. 

Ακόμη και ενδυματολογικά πρέπει να είναι ίδιοι. Σαν τους πίνακες του Φασιανού.

Φαίνεται να είναι λάτρης μιας ομοιομορφίας που βαστάει από παλιά.

Κι ό,τι πρέπει να είναι όλοι σαν τις ιδιαιτέρες γραμματείς. Με ένα σημειωματάριο και ένα μολύβι ανά χείρας να χτυπούν την πόρτα και μπαίνοντας για τις οδηγίες να υποκλίνονται. 

Και σε τρεις μέρες να προσέρχονται για να δώσουν λεπτομερή αναφορά κατά το νέο είδος ενδοσυμμαχικής επικοινωνίας. 

Για να αλλάξει τη συνήθεια αυτή ο κ. Σόϊμπλε είναι τρομερά δύσκολο. Άλλωστε τη δουλειά του την κάνει, προπάντων, με κέφι.

Όχι γιατί δεν του το επιτρέπουν. Αντίθετα μάλιστα. Αλλά γιατί είναι αδιανόητο γι' αυτόν να αποδεχτεί την αρχή της ισότητας. 

Πολύ περισσότερο ό,τι κάπου μπορεί να κάνει λάθος. 

Δεν αποδέχεται τον χαρακτηρισμό του ως εμμονικού, διότι θεωρεί τον εαυτό του αλάνθαστο. Ενώ όλοι οι άλλοι βρίσκονται ακόμη στο στάδιο της μάθησης.

Το λάθος, και την επισήμανση του, το θεωρεί προσβολή. 

Κάλλιστα θα μπορούσε να παρομοιαστεί, όσον αφορά τις αντιδράσεις του, με ένα παιδί που του παίρνεις το παιγνίδι απ’ τα χέρια. 

…………//////…………

Το επίθετο “κοινός” και ο προσδιορισμός μιας αγοράς ως “κοινής” λειτουργεί ως (κοινός) διαιρέτης σε έναν “κοινό τόπο”, σε ένα “κοινό μαγαζί”, για έναν “κοινό σκοπό”. 

Προς το κοινό όφελος. Δηλαδή, προς όφελος όλων. 

Το “κοινό” είναι κτήμα όλων και όλοι μαζί συνδιαλέγονται και συναποφασίζουν καθώς τα συμφέροντα είναι κοινά για όλους. 

Η επιλογή μιας γνώμης ή μιας θέσης για τον “κοινό σκοπό” δεν μπορεί να συναποφασίζεται δια της υποβολής. Παρά μόνον δια της πειθούς. 

Με επιστημονική μέθοδο ανάλυσης των συνθηκών που δημιουργούν το πρόβλημα για να ξεπεραστεί. 

Ούτε βέβαια μπορεί να συνεχίζει να παραμένει μια ειλημμένη απόφαση όταν διαπιστώνεται ό,τι δεν αποδίδει. Κι ό,τι το μέτρο που επιλέχτηκε είναι αναποτελεσματικό. 

Ή έστω ό,τι υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις πως δεν θα καρποφορήσει και δεν θα προσφέρει τα προσδοκώμενα. 

Πόσο μάλλον όταν έχει δοκιμαστεί και εξ αρχής τα αποτελέσματα φανερώνουν να διογκώνεται το πρόβλημα αντί να αμβλύνεται. 

Όταν συνεχίζεις να εθελοτυφλείς σε μια λάθος επιλογή, αυτό δεν είναι απλά ανόητο. Γίνεται και πολύ επικίνδυνο. 

Κι όταν μιλούμε για τον “κοινό χώρο” το επικίνδυνο παίρνει διαστάσεις ολοκληρωτικές και μεταβάλλεται σε γενικό πανικό παρασέρνοντας ακόμη και τους φαινομενικά ακλόνητους βράχους. 

Αν δεν προστατευθεί ο “κοινός χώρος” ως κοινός, με κοινές δράσεις και σε μια κατεύθυνση ενός κοινού οράματος, ο θεωρούμενος “βράχος”, ή και “ακλόνητος”, θα καταρρεύσει ως αποτέλεσμα οξείδωσης και διάβρωσης και τα κομμάτια του θα παραμένουν να θυμίζουν την ματαιότητα, όχι του κοινού οράματος, αλλά της “γνώσης” των απόλυτων.

…………//////…………

Για το κατά πόσο η ευρωζώνη ήταν ένας πειρασμός δεν μπορεί να αποφανθεί ο κ. Σόϊμπλε αν δεν απαντήσει στο πως κατασκευάστηκε αυτή και στο τι αποσκοπούσε.

Όταν η “κοινή αγορά” αντικαταστάθηκε με το “νέο” που εφευρέθηκε ως αποτέλεσμα ενός αποσκοπούμενου “άλλου” κοινού, αντικαταστάθηκε και το “κοινό όφελος” και έπαψε πλέον να αποτελεί τον κοινό διαιρέτη του “κοινού τόπου”.

Ο κοινός τόπος, εν προκειμένω η νομισματική ένωση, δεν χρειάζεται μόνον ένα κοινό νόμισμα για την απόκτηση και την διατήρηση της οντότητας της. 

Πρωτίστως χρειάζεται τη δημιουργία μιας πραγματικής πολιτικής ένωσης που θα συγκεράσει τις αναμφισβήτητες διαφορές μεταξύ των χωρών-μελών της και θα εφαρμόσει πολιτικές συνολικής ανάπτυξης. 

Σε κάθε μήκος και πλάτος της επικράτειας της.

Η ανάγκη δημιουργίας μιας νομισματικής ένωσης ως αντίπαλο δέος των δυο οικονομικών υπερδυνάμεων και της τρίτης αναδυόμενης δεν ήταν επιλογή των περιφερικών χωρών-μελών της ευρωπαϊκής ένωσης. 

Ήταν κυρίως για τη σταθεροποίηση του γερμανικού νομίσματος ως ισότιμου και ανταγωνιστικού του δολαρίου, γι’ αυτό και η ισοτιμία του ευρωπαϊκού νομίσματος διαμορφώθηκε με βάση την ισοτιμία του γερμανικού με το δολάριο.

Αν το κοινό νόμισμα ήταν ένας πειρασμός όπως είπε ο κ. Σόϊμπλε, ήταν συγχρόνως και μια αυταπάτη για κάποιες από τις χώρες που το υιοθέτησαν και έγιναν μέλη της νομισματικής ένωσης.

Είδαν την οικονομία τους να χάνει την ανταγωνιστικότητα της. Τις δαπάνες να εναρμονίζονται αναγκαστικά με αυτές των μεγαλύτερων χωρών, ως αποτέλεσμα του κοινού νομίσματος. Και σταδιακά να αυξάνεται το δημόσιο χρέος. 

Το να ζει κάποιος υπεράνω των δυνατοτήτων του, όπως εκφράστηκε ο κ. Σόϊμπλε, δυστυχώς, αν αυτό συνέβαινε και το θεωρήσουμε ως πραγματικότητα, τότε το πρόβλημα βρίσκεται στις Βρυξέλλες και όχι στην Ελλάδα. 

Το κοινό νόμισμα οδήγησε την Ελληνική οικονομία και τους Έλληνες να ζουν αναγκαστικά στο ρυθμό του. 

Οι ισοτιμίες του ευρωπαϊκού νομίσματος δεν διαμορφώνονταν ούτε από την Ελλάδα ούτε από την παραγωγικότητα της.

Αντίθετα, οι ισοτιμίες του ευρωπαϊκού νομίσματος επηρέαζαν αρνητικά την παραγωγή και τις εξαγωγές της. 

Ας μην κοροϊδεύει, λοιπόν, τους γερμανούς πολίτες ο κ. Σόϊμπλε λέγοντας ψέματα για τους Έλληνες. 

Η ευθύνη για την σημερινή κατάσταση στην νομισματική ένωση είναι αποτέλεσμα της γερμανικής πολιτικής που ακολουθούν τα όργανα της ως αποτέλεσμα της διάβρωσης .