Ο λαός πότε θα νικήσει;

Αποτίμηση του εκλογικού αποτελέσματος δεν έχω σκοπό και δεν θα κάνω. Την αποτίμηση θα την κάνουν, υποχρεωτικά υποτίθεται, οι εκλογικές επιτροπές των κομμάτων και ελπίζω να δώσουν το στίγμα τους. Αυτό είναι που θα περιμένω. Να δω τις σκέψεις τους, τις αποφάσεις τους, ίσως και την αυτοκριτική τους, αν υπάρξει. Αν δηλώσουν δηλαδή ικανοποιημένοι από το αποτέλεσμα ή αν θα βγουν απ' αυτή την αναμέτρηση με μεγαλύτερο προβληματισμό, για όσα έκαναν και άλλα τόσα που υποσχέθηκαν ή παρέλειψαν. Αν έπιασαν τόπο αυτά, κι αν αντιλαμβάνονται την πολιτική από συνείδηση ή περιστασιακά και επιδερμικά.

Ούτε βέβαια θα αναλωθώ σε βαρύγδουπες αναλύσεις για το μήνυμα της κάλπης. Αυτό που υποτίθεται ό,τι έστειλαν οι ψηφοφόροι στα κόμματα που επέλεξαν να ψηφίσουν. Γιατί, όταν επιλέγεις ένα κόμμα για να ψηφίσεις δεν του στέλνεις μήνυμα. Το ψηφίζεις γιατί λίγο ως πολύ σε εκφράζει. Επομένως, το υποτίθεται που χρησιμοποίησα αφορά εκείνους που ξαναψήφισαν τα ίδια κόμματα. Αυτά που φέρουν ακέραια την ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση, γιατί στην περίπτωσή τους δεν δύναμαι να διακρίνω κάποιο σταλθέν μήνυμα. Εκτός κι αν θεωρούν ό,τι όλα πάνε καλά με coca cola  ό,τι έχουμε τους πλέον ικανούς να διαχειριστούν τις ζωές μας.



Εξηγώ, αν δηλαδή κάποιος, που ψήφισε τους φασίστες, έστειλε με την ψήφο του κάποιο μήνυμα στους υπόλοιπους. Ε λοιπόν, το λέω ξεκάθαρα ό,τι αυτή η ερμηνεία είναι λάθος. Τους ψήφισε γιατί αυτοί τον εκφράζουν. Γιατί κι αυτός είναι όμοιος τους. Για το αν υπάρχει αποδοκιμασία μιας πολιτικής, κι αν υπάρχει η επιβράβευση, έστω της ελπίδας, για μια άλλη πολιτική, θα απαντήσω καταφατικά, μόνο που αυτό δεν το είδα στο βαθμό που θα επιθυμούσα στις χθεσινές εκλογές, γι' αυτό και δεν διέκρινα κάποιο ξεκάθαρο μήνυμα. Όμως, πρέπει να πω ό,τι η αριστερά, για να κυβερνήσει, θα πρέπει να πολεμήσει. Εκτός από τα συμφέροντα που αντιστρατεύονται αυτή την προοπτική, και τις αγκυλώσεις του παρελθόντος, που είναι ορατές με γυμνό μάτι. Αρκεί να δεις στον χρωματιστό χάρτη, σε ποιους νομούς κυριαρχεί το μπλε χρώμα.

Για να αναλυθούν τα μηνύματα της κάλπης, εκεί όπου υπάρχουν, θα πρέπει να αναλυθούν πρώτα τα ίδια τα κόμματα, η τελευταία πορεία τους, μεσούσης της κρίσης, αλλά και η αμέσως προηγούμενη, το πολιτικό σύστημα και οι συνθήκες που λειτουργεί, το κλίμα πριν των εκλογών και τέλος ο ψυχισμός του Έλληνα ψηφοφόρου. Ε λοιπόν, δεν έχω καμία διάθεση να πονοκεφαλιάσω και στο τέλος να βρεθώ πάλι στο ίδιο σημείο. Οπότε, θα σταθώ σε ορισμένα σημεία μόνο στον απόηχο της αναμέτρησης, που έχουν την δική τους βαρύτητα, περισσότερο για το τι μέλει γενέσθαι ή τι μπορεί να περιμένουμε όσον αφορά το πολιτικό μέλλον των κομμάτων, των παλαιών αλλά και των νέων που ξεπήδησαν από την κρίση, την οικονομική και του συστήματος.

Αυτό που έχει, αυτή τη στιγμή, τη μεγαλύτερη σημασία, είναι το αύριο των κομμάτων. Γιατί αυτό είναι το πολιτικό μας σύστημα. Αν το τάδε κόμμα εξέλεξε τόσους ευρωβουλευτές και το δείνα άλλους τόσους είναι για την ιστορία και μόνον. Εκεί στο ευρωκοινοβούλιο, έτσι όπως έχουν οι κανόνες, μικρή σημασία έχει. Ακόμη και ποιο θα είναι το μπλοκ που θα έχει την πλειοψηφία.

Με το αύριο των πολιτικών δυνάμεων θα καταπιαστώ, δεν λέω πολιτικών κομμάτων, γιατί κρίνω ό,τι θα υπάρξει μια ρευστότητα που θα οδηγήσει αναγκαστικά σε ανακατατάξεις. Θα αναζητηθούν νέα σχήματα και συσχετισμοί. Το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ φαντάζομαι θα αποτελέσει τον πιλότο. Αν θα υπάρξουν ανάλογα αποτελέσματα στους υπόλοιπους πολιτικούς χώρους είναι το ζητούμενο. Τα κάθε είδους συμφέροντα θα αναλάβουν δράση και θα οδηγήσουν σ' αυτή την κατεύθυνση. Συμφέρει μια συμπαγής μονοκομματική και σταθερή κυβέρνηση για το λόγο ό,τι θα έχουν απέναντι τους έναν συνομιλητή και ό,τι δεν θα αναπτύσσονται φυγόκεντρες δυνάμεις λόγω διαφορετικών απόψεων, πολιτικών επιλογών, αλλά και συμφερόντων. Κακά τα ψέματα, δεν είμαστε πολιτικά προηγμένη χώρα για να κυβερνηθούμε από συνεργαζόμενα κόμματα. Το ζούμε, και δεν αποτελεί δικαιολογία η οικονομική κρίση.

Αν επιμείνουν να συνεχίσουν όπως έχει, θα μείνουν από καύσιμο και αναγκαστικά θα μπει λουκέτο. Ένα επιβαρυντικό στοιχείο είναι ό,τι οι πολιτικοί των κομμάτων που βρίσκονται σε κρίση σήμερα, είναι εθισμένοι με την εξουσία. Κατάντησαν κυριολεκτικά αλκοολικοί. Αντιλαμβάνονται την πολιτική ως επινόηση και όχι, να το πω με την ερμηνεία που αποδίδετε απ' τους αστούς πολιτικούς, ως "η τέχνη του εφικτού", αν και δεν συμφωνώ καθόλου μ' αυτήν, γιατί η πολιτική είναι η μέθοδος με την οποία επιτυγχάνονται ακριβώς τα αντίθετα, εάν δώσουμε στο εφικτό την έννοια του επιτρεπτού.  

Σχετικά με το κόμμα της Ν.Δ. αυτό που έγινε φανερό από την αναμέτρηση είναι ό,τι έχει εξαντλήσει κάθε πιθανότητα να ξανακυριαρχήσει και να ξαναπρωταγωνιστήσει στην πολιτική σκηνή. Ο πολιτικός της λόγος ταυτίστηκε και αντικαταστάθηκε από τον πολιτικό λόγο του αρχηγού της. Έχασε δηλαδή μεγάλο μέρος της φυσιογνωμίας της. Το ιδεολογικό σοκ που έχει υποστεί είναι αγιάτρευτο. Δεν είναι υπερβολή να πω ό,τι ο πολιτικός της λόγος είναι ανύπαρκτος. Αν ο αρχηγός της μιλάει ακατάπαυστα αυτό δεν σημαίνει ό,τι προφέρει πολιτικό λόγο. Ανανέωση με την έννοια της αναζωογόνησης δεν υπάρχει. Οι φυγόκεντρες δυνάμεις αυξάνουν και το μέλλον είναι απροσδιόριστο. Ο λαός που την στήριζε παραδοσιακά πήρε παράλληλους δρόμους και η επιστροφή του δυσκολεύει για το λόγο ό,τι διαπίστωσε την ύπαρξη κι άλλων επιλογών που βρίσκονταν σε λανθάνουσα κατάσταση. Αν συνεχίσει στον ίδιο ρυθμό είναι πολύ πιθανό να ακολουθήσει τη μοίρα του Πασόκ. Η επιλογή της μετονομασίας ή δημιουργίας νέου κόμματος μέσα από το υπάρχον θα στοιχίσει την εξαφάνιση της και την δημιουργία πολλών συγγενικών αλλά άκρως ανταγωνιστικών κομμάτων.

Για το Πασόκ, θα χρησιμοποιήσω αυτό που λέχθηκε από στέλεχος του. "Είναι νεκρό". Αν και ένα νεκρό σώμα προκαλεί διάφορα συναισθήματα, από συμπάθεια, θλίψη, μέχρι οίκτο, φαίνεται να μην ισχύει για την περίπτωσή του, για το λόγο ό,τι ξεπούλησε τα όνειρα ενός ολόκληρου λαού, που το εμπιστεύτηκε, μάλιστα, δίνοντάς του λευκή επιταγή. Τώρα προσπαθεί να μαζέψει τα συντρίμμια του. Δυστυχώς, ούτε και σ' αυτό φαίνεται να τα καταφέρνει. Υιοθέτησαν στο Πασόκ ό,τι το δίλημμα Βενιζέλου, μάλλον για εκβιασμό επρόκειτο και μάλιστα ωμό, έπιασε. Προσώρας έζησαν την ψευδαίσθηση τους. Γνωρίζουν όμως ό,τι αυτό ήταν το κύκνειο άσμα τους. Έχουν πολλά να λύσουν μεταξύ τους και η πρόσκαιρη ανάσα, αν μπορεί να θεωρηθεί ανάσα το ποσοστό με την συμμετοχή τους στην "Ελιά", απλώς τρενάρει τη σύγκρουση. Οποιαδήποτε προσπάθεια να ηγηθεί με τον σημερινό του πρόεδρο ενός κεντροαριστερού σχήματος είναι καταδικασμένη σε αποτυχία . Κι αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα του. Με λίγα λόγια δεν είναι απλά νεκρό, είναι ένας σκελετός, που μόνο για ιστορική μελέτη προσφέρεται.

Η Δημάρ, ήταν και πάει. Είναι η μοίρα των προσωποπαγών κομμάτων. Αν παραμείνει ως έχει, γιατί ο Κουβέλης έχει χαρακτήρα, θα βρίσκετε κοντά στο ποσοστό της Κυριακής. Οι επιλογές ελάχιστες έως ανύπαρκτες. Με ποιους να πάει και ποιους ν' αφήσει. Η προοπτική είτε να συγχωνευτεί, είτε να απορροφηθεί, με συγκατάθεση ή όχι του αρχηγού ίσως να είναι χειρότερη της αυτοδιάλυσης. Πάντως τον λόγο τον έχει ο πρόεδρός της.

Το νέο κόμμα του Θεωδοράκη με εξέπληξε πραγματικά. Όταν είδα το ψηφοδέλτιο του ξεδιάλυνα μερικές απορίες μου. Όχι, δεν είχε τη φωτογραφία του όπως λ.χ. το ψηφοδέλτιο του Λάος, που είχε τον αρχηγό του, είχε όμως το όνομα του, λες και υπήρχαν πολλοί συνδυασμοί μ' αυτό το όνομα και θα μπορούσαν οι ψηφοφόροι να ψηφίσουν κατά λάθος τον Λεβέντη, ας πούμε, αντί του Θεοδωράκη. Το ποσοστό που πήρε δεν ξέρω αν ικανοποίησε πραγματικά τον αρχηγό του. Σαν αρχή όμως πρέπει να θεωρηθεί ικανοποιητικό. Αν και δεν κατάφερε να πιάσει το διψήφιο ποσοστό και την τρίτη θέση που, όχι μόνον αυτός αλλά και όλα τα συστημικά μμε που τον στήριζαν, προσπαθούσαν να επιβάλουν αντικαθιστώντας την κάλπη με το κουτί της tvου. Σίγουρα έχει μέλλον. Άλλωστε γι' αυτό ιδρύθηκε. Για να αποτελέσει το "δούρειο ίππο", που θα κουβαλήσει τους κεντροαριστερούς ψηφοφόρους σε ένα πολιτικό σχήμα, είτε είναι το Ποτάμι είτε θα έχει και Ποτάμι μέσα του, που θα εξυπηρετεί τους πάτρωνες του. Ποντάρει στο "απολιτίκ" και προς το παρόν κερδίζει, τουλάχιστον από τη δεξαμενή των νέων σε ηλικία ψηφοφόρων, που δεν έχουν την πολιτική σε υπόληψη. Νομίζω ό,τι το κόμμα αυτό θα αποκτήσει σιγά σιγά κυριαρχία στο χώρο της κεντροαριστεράς. Το Πασόκ και οι Ελιές δεν θα μπορέσουν τελικά να του αντισταθούν. Άλλωστε δεν έχουν να προσφέρουν κάτι νέο. Εκτός κι αν αποκαλυφθεί το "νέο" του Ποταμιού και το πάρει το ποτάμι.    

Εκείνο που δεν πρέπει να μας επιτρέψει να εφησυχάζουμε από δω και στο εξής, είναι το ποσοστό των νεοναζί. Βαρέθηκα να τους αποκαλώ νεοναζί. Πρέπει να εφεύρω κάποιο άλλο όνομα, κάποιον άλλο τίτλο, πιο αποκρουστικό, γιατί η συνεχόμενη χρήση του νεοναζί κατάντησε να εκλαμβάνεται κάτι σαν τιμητικό γι' αυτούς. Δεν ντρέπομαι γι' αυτή την κατάντια, γιατί η ευθύνη βαρύνει όλους μας. Ανάμεσα στους δέκα μας υπάρχει και ένας απ' αυτούς. Αυτό που συμβαίνει δεν είναι απλά τρομακτικό. Είναι ώρα να αναζητηθούν ευθύνες απ' αυτούς που τους έφεραν στο προσκήνιο. Δεν είναι τυχαίο που ολόκληρη η Ευρώπη είναι αντιμέτωπη με αυτό το φαινόμενο. Δεν ήρθαν απ' το πουθενά. Μπορεί σε κάποιες άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Γαλλία και η Γερμανία, ή ακόμη και το Βέλγιο και η Ουγγαρία να υπήρχαν όταν εδώ αριθμούσαν δυο με τρεις χιλιάδες, όμως σήμερα έχουν γίνει η γάγγραινα που σαπίζει τα μέλη του σώματος. Κι αν στη Γαλλία έχουν παραμερίσει προσώρας το αποκρουστικό τους πρόσωπο δεν αποκλείεται να συμβεί κι εδώ το ίδιο. Να θυσιαστούν οι πρώτοι για να ενσωματωθούν ή να αποτελέσουν την Ελληνική εκδοχή του κόμματος της Λεπέν οι υπόλοιποι. Άλλωστε έχουν φροντίσει με κουμπαριά γι' αυτό.