Σάββατο 12 Απριλίου 2014

Το κατακάθι του καφέ.















Τα εύκολα δεν χρειάζονται περαιτέρω εξηγήσεις. Όσο κι αν η προσπάθεια επικεντρώνεται στο να δοθεί ένας επίσημος πανηγυρικός χαρακτήρας (μέχρι και η Μέρκελ ντύθηκε στο “χακί”), δεν μπορεί να απαντήσει στα αναμενόμενα μακροπρόθεσμα αποτελέσματα, τα οποία αποκρύπτονται τεχνηέντως.

Αλλάξαμε σελίδα. Μπήκαμε σε μια λευκή, άγραφη σελίδα, που θα γραφτεί με τη μελάνη της συγκυβέρνησης. Αυτό κατάλαβα ακούγοντας τον κ. αντιπρόεδρο. Επίσης, εξέφρασε την επιθυμία του, και την ελπίδα, να μην τελειώσει αυτή η μελάνη. Δεν υπάρχει θέμα πρόωρων εκλογών, μας πληροφόρησε, γιατί η (συγ)κυβέρνηση είναι “συμπαγής” και τα φροντίζει “όλα”. 

Βγήκαμε στις “αγορές” και η νεοελληνική ιστορία έχει από την ημέρα αυτή ένα νέο κεφάλαιο. Ο τίτλος του, κατά τον κ. αντιπρόεδρο, είναι: “Μαζί με τον πρωθυπουργό είμαστε οι εγγυητές της σταθερότητας”. 

Μαζί, λοιπόν. Ό,τι γίνεται ισομοιράζεται, για να μην υπάρχουν αδικίες. Όπως και το σκάνδαλο “Μπαλτάκος”, από κοινού δημιουργήθηκε και θα πρέπει να ισομοιραστεί. Δεν έχουμε αυταπάτες ως προς αυτό, εκτός κι αν το κόμμα του κ. αντιπροέδρου αποτελεί διακοσμητικό στοιχείο της συγκυβέρνησης. Ο ίδιος όμως φλυαρεί πανταχόθεν για τον (υποθετικό) ρόλο του κόμματος του, ως “ο προοδευτικός πόλος”, της συγκυβέρνησης, που όψιμα ανακάλυψε “ακροδεξιούς θύλακες” στο κόμμα του συνεγγυητή της σταθερότητας. 


Αν ο Μπαλτάκος ήταν γενικός γραμματέας του Σαμαρά, έχει καλώς. Αν ήταν (που ήταν) της κυβέρνησης, τότε οι ευθύνες που προκύπτουν από την δραστηριότητα του, να συνομιλεί με εκπροσώπους της εγκληματικής οργάνωσης, όπως τη χαρακτήρισε ο κ. αντιπρόεδρος, βαραίνουν και τον ίδιο. 

Λίγη σημασία έχει, αν οι υπουργοί, τα ονόματα των οποίων ακούστηκαν στη συνομιλία και φέρονται από τα λεγόμενα να προσπάθησαν να καθοδηγήσουν τις έρευνες, αν προέρχονται από το κόμμα της ΝΔ. Θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν από το δεύτερο κόμμα. Τα ίδια θα είχαν λεχθεί, ίσως και χειρότερα, από τον Μπαλτάκο. 

Έγινε, λοιπόν, το πολυπόθητο πρώτο βήμα για τη συγκυβέρνηση, για την απαγκίστρωση, υποτίθεται, από τα μνημόνια και την, σταδιακή έστω, έξοδο από την επιτήρηση. Αν αποτελεί επιτυχία ή όχι η έξοδος στις “αγορές” θα πρέπει να δούμε κάποια απ’ τα δεδομένα που υπήρχαν, και που προέκυψαν. 

Ο όρος “αγορές”, που επικράτησε να λέγεται η προσφυγή σε δανεισμό, από ιδιωτικά κεφάλαια, δεν είναι τίποτε άλλο από τις ιδιωτικές τράπεζες και κάποια άλλα σχήματα που συνήθως είναι συμμετοχικά. Συμμετέχουν, δηλαδή, σ’ αυτά, ιδιώτες, ως μέτοχοι στο κεφάλαιο. 

Οι αγορές, λοιπόν, αγοράζουν και πωλούν το εμπόρευμα (που είναι το ομόλογο) μαζί με την προστιθέμενη αξία του, σε όλο το διάστημα που ισχύει, μέχρι τη λήξη του και την πληρωμή της αξίας. Σ’ αυτό το διάστημα το ομόλογο μπορεί να αλλάξει διάφορα χέρια. Βέβαια, αυτό, διόλου ενδιαφέρει τον εκδότη. Ούτε, πολύ περισσότερο, από πού προέρχονται τα χρήματα που έχει εισπράξει προκαταβολικά και θα κληθεί, στην ώρα του, να τα επιστρέψει, μαζί με τους τόκους, που, δεν τους καθορίζει ο ίδιος, αλλά οι “αγορές”.

Ένα από τα δεδομένα, που προέκυψαν, είναι ο χρόνος ο οποίος έγινε η “έξοδος”. Παραπέμπει σε μια άλλη έξοδο, ηρωική, γιατί μέχρι πρόσφατα ο χρόνος αυτός τοποθετούνταν στο δεύτερο εξάμηνο του τρέχοντος. Δεν είναι τυχαίο αυτό. Γι’ αυτό και προκαλεί ερωτήματα και αντιδράσεις δικαιολογημένες, αφού έχουμε διπλές εκλογές, και το διακύβευμα για την συγκυβέρνηση είναι μεγάλο. 

Πολλές φορές οι εντυπώσεις, που αποτελούν μέρος της προπαγάνδας, είναι αυτές που κερδίζουν. Φαινομενικά, εμφανίστηκε, μιας επιτυχίας εικόνα, κυρίως από τα μμε, που “σπρώχνουν” τη συγκυβέρνηση και συνέτεινε στη δημιουργία των εντυπώσεων. Ουσιαστικά, όμως, δεν πέτυχε απολύτως τίποτε. Μόλις κατακάθισε ο κουρνιαχτός τα πράγματα επανήλθαν στην προηγούμενη κατάσταση. 

Όλοι αντιλαμβάνονται ό,τι τα 2,5 δις που αντλήθηκαν, είναι σταγόνα στον ωκεανό. Κι εκτός του ό,τι δεν είναι ξεκάθαρος ο σκοπός του εγχειρήματος, υπάρχει και το ερώτημα, για το πώς θα χρησιμοποιηθούν. Αν θα βοηθήσουν στην ανάπτυξη, αν και το ύψος του ποσού δεν προϊδεάζει ανάλογα, ή αν θα καταλήξουν κι αυτά στις τράπεζες. 

Θα μου πείτε, μα είναι η αρχή, κι ό,τι είναι η πρώτη μετά από χρόνια ό,τι θα ακολουθήσουν και άλλες. Κανείς δεν αμφιβάλει γι’ αυτό. Έτσι γίνεται και έτσι επιτυγχάνεται ο δανεισμός σ’ αυτό το επίπεδο. Αγοράζεις τοις μετρητοίς πουλώντας αέρα, γιατί στη λήξη θα επαναλάβεις την αγοραπωλησία, ξανά και ξανά, αυξάνοντας μ’ αυτό τον τρόπο το χρέος λόγω των τόκων, εφόσον δεν έχεις να πληρώσεις, κάτι που είναι περισσότερο από σίγουρο, γιατί αν είχες, δεν θα χρειαζόταν να προσφύγεις σε ιδιωτικά κεφάλαια με υψηλά επιτόκια, θα δανειζόσουν από τις κεντρικές τράπεζες με χαμηλό επιτόκιο, όπως συμβαίνει με κάποιες άλλες χώρες που δανείζονται με σχεδόν μηδενικό επιτόκιο. 

Σύμφωνα με τον κ. αντιπρόεδρο η έξοδος είχε στόχο να “εξοπλιστεί η κυβέρνηση με πολιτικά επιχειρήματα στη διαπραγμάτευση” (τρέμε καημένε Σόϊμπλε), που προφανώς πρόκειται να κάνει (στο μέλλον) για το χρέος. Αν αυτός, ήταν ο λόγος, τότε είναι ατυχής, γιατί δεν εξυπηρετεί το σκοπό ενός δανεισμού και τους λόγους που προσφεύγεις σ’ αυτή την ενέργεια. 

Αυτό, εγείρει ερωτήματα σχετικά με το αν ήταν απαραίτητο αυτή τη χρονική στιγμή. Γατί η διαπραγμάτευση, για καλύτερους όρους αποπληρωμής, ή ακόμη και μείωσης του χρέους, έχει ισχυρά επιχειρήματα, που δεν είναι άλλα από την δημιουργία συνθηκών ανάκαμψης της οικονομίας μέσα από την ανάπτυξη και την παραγωγή

Είπε όμως και κάτι ακόμη, ότι θέλει (η κυβέρνηση) να έχει τα νώτα της καλυμμένα, κάτι που παραπέμπει στην εξόφληση προηγούμενων δανειακών υποχρεώσεων. 

Θα έλεγα ακριβώς αυτό: Ο σκύλος κυνηγάει την ουρά του, που ποτέ δεν την φτάνει, γιατί πάντα προηγείται, αν και είναι στο πίσω μέρος του σώματος του, γιατί στο φαύλο κύκλο του δανεισμού, είναι φάτσα

Η συνεχής ανάγκη δανεισμού για την εξυπηρέτηση του χρέους θα έρχεται με αυξανόμενη ταχύτητα και τα ποσά που θα αναζητούνται και θα (αν) αντλούνται, θα είναι όλο και μεγαλύτερα, αυξάνοντας συνεχώς το χρέος. 

Όταν λείπει ο σχεδιασμός και η παραγωγή είναι σε χειμέρια νάρκη η μόνη λύση που απομένει είναι ο εξωτερικός δανεισμός. Σ’ αυτή την εξέλιξη τους όρους δεν τους καθορίζεις εσύ, αλλά τους αποδέχεσαι. Θέλοντας και μη. Οι “αγορές” δεν είναι φιλανθρωπικά ιδρύματα.

Αν αυτή η ταχύτητα δεν μπορεί να καταστεί ελέγξιμη τότε το επόμενο στάδιο είναι οι περικοπές των δαπανών, αυτό δηλαδή που συμβαίνει από την ημέρα που ο πρώην πρωθυπουργός ανακάλυψε ό,τι λεφτά δεν υπήρχαν ούτε για το “μνημόσυνο”. 

Αν φτάσαμε στον πάτο του πηγαδιού, ή αν συνεχίζει η πτώση (που μάλλον συνεχίζει) δεν αποτελεί απάντηση η άντληση δανεικών από ιδιωτικά κεφάλαια. Η προσπάθεια να πείσει (τον εαυτό της) η συγκυβέρνηση ό,τι οι “αγορές” εμπιστεύτηκαν την Ελλάδα γιατί μύρισαν “βιώσιμο χρέος” μοιάζει με το βοσκό που κορόϊδευε τους χωριανούς. Δεν χρειάζεται κανενός είδους παίνεμα η καλύβα του Καραγκιόζη. 

Αυτό που θα σηματοδοτήσει την άφιξη στον πάτο του πηγαδιού και την αναστροφή, είναι η μείωση της ανεργίας, με σταθερά αυξανόμενο ρυθμό και σε προσδιορισμένο χρονικό διάστημα, αλλά και με συγκεκριμένο σχεδιασμό, γιατί ο χρόνος έληξε εδώ και καιρό. Καταναλώνουμε χρόνο που δεν μας ανήκει

Αν η υπερκάλυψη στην προσφορά ήταν οκτώ ή δεκαοκτώ φορές, καμιά σημασία δεν έχει για τον εκδότη. Αυτός θα πάρει το ποσό της έκδοσης. Αν δηλαδή για τα 2,5 δις που άνοιξε το ομόλογο προσφέρθηκαν 20 δις από τους ιδιώτες (ας τους ονομάσουμε) “επενδυτές”, κι αυτό έχει την ερμηνεία του. 

Η όλη υπόθεση θυμίζει την εποχή που στο χρηματιστήριο “δέναν τα σκυλιά με τα λουκάνικα”. Κάθε φορά που γινόταν δημόσια εγγραφή, μιας νέας εταιρείας, για την εισαγωγή της στο χρηματιστήριο, υπήρχε υπερκάλυψη κατά πολλές φορές του μετοχικού κεφαλαίου της δημόσιας εγγραφής. 

Τις πρώτες μέρες της διαπραγμάτευσης των νέων μετοχών η αξία τους αυξάνονταν κατά δυο και τρεις φορές και όλοι ρευστοποιούσαν για τα κέρδη, εκτός αυτών, που ήθελαν να αποκτήσουν μεγαλύτερο μερίδιο, ή να ισχυροποιήσουν τη θέση τους στην εταιρεία και αγόραζαν ό,τι προσφέρονταν. 

Όταν κάποια τράπεζα ιδιωτική, ή κάποιοι ιδιώτες “επενδυτές” έχουν τη δυνατότητα να δανείζονται με 1,2% και να τοποθετούνται στα ελληνικά ομόλογα, που είναι εγγυημένα, με επιτόκιο 4,95% έχουν αυτόματα κέρδος, χωρίς να διαθέσουν δικά τους χρήματα, ποσοστό της τάξης του 3,75%. 

Ακόμη κι αν θελήσουν να τα ξεφορτωθούν, κυρίως οι "άγνωστοι" ιδιώτες “επενδυτές”, νωρίτερα από τη λήξη τους, μπορούν να βρουν αγοραστές, από αυτούς που είτε δεν μπόρεσαν να μπούνε είτε το μερίδιο που πήραν ήταν μικρό, και να κερδίσουν σε λίγες μόνο μέρες ένα ποσοστό της τάξης του 1,5 με 2,0%. 

Πρόκειται, δηλαδή, καθαρά για τοκογλύφους και για ξέπλυμα χρήματος, που βέβαια, αυτό ουδόλως ενδιαφέρει τον εκδότη, όμως, το να ισχυρίζεσαι ό,τι βγαίνουμε απ’ τα μνημόνια, κι ό,τι αρχίζει η ανάκαμψη και άλλα γλαφυρά, γιατί κάποιοι σκυλεύουν το σώμα σου, είτε θεωρείς τους άλλους ανόητους, είτε είσαι ο ίδιος.

Εκείνο που μου έκανε εντύπωση, θα έλεγα για τον ανάλγητο τρόπο που λέχθηκε, από τον κ. αντιπρόεδρο, μια και είναι γνωστό ό,τι πρόκειται για δεινό λογοπλάστη, είναι αυτό που είπε για τη χώρα, ό,τι “γίνεται ξανά αυτεξούσια και όλη η τιμή για αυτό το αποτέλεσμα πιστώνεται στους Έλληνες και τις Ελληνίδες”, πάλι καλά, δηλαδή, που δεν μας ξέχασε και μας θυμάται κάπου-κάπου. 

_Από ποιους, λοιπόν, εξουσιάζονταν μέχρι σήμερα η χώρα; 

_Πότε έχασε το αυτεξούσιο η χώρα; 

_Ποιοι παραχώρησαν την εξουσία της χώρας και σε ποιους; 

_Ποιοι έπαιξαν στην πλάτη του λαού της χώρας; 

Να κάποια ερωτήματα που θα έπρεπε να απαντήσει ο κ. αντιπρόεδρος μια και έχει γνώση της απώλειας, κι αν δεν τα απαντήσει σήμερα, σίγουρα θα έρθει η μέρα που θα τα απαντήσει.


1 σχόλιο:

  1. Ευτυχώς που αναλύεις τι σημαίνει "βγαίνουμε στις αγορές" αν και δεν βλέπω και πολλούς γύρω μου να αντιλαμβάνονται τι μας εχει συμβεί.... Καλή σου μέρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή