Σφίξανε τα γάλατα.

Η επόμενη μέρα του Σαμαρά άρχισε με την υπερψήφιση του πολυνομοσχεδίου. Το να ασχοληθεί κανείς με το αν θα πίνουμε γάλα επτά ημερών ή αν θα βράζουμε τη σκόνη για να έχουμε φρέσκο γάλα, μάλλον του χρειάζεται θερμόμετρο. 

Σίγουρα πίσω από αυτή τη διάταξη κρύβονται συμφέροντα, δεν είναι όμως το καθοριστικό. Στο σύνολό του το νομοσχέδιο αποτελούσε ένα κρυφό, αλλά φανερά ξεδιάντροπα, ξεπούλημα. Ένα ακόμη.  Έχουμε χάσει το λογαριασμό. Έπεται και συνέχεια. Βέβαια, μετά τις εκλογές, μια και πετύχαμε προσωρινά την τροϊκανική ειρήνη.

Αν ονομάστηκε το νομοσχέδιο αυτό, άλλο ένα μνημόνιο, λίγη σημασία έχει. Εκείνο που κατάφερε είναι να δείξει την πλήρη εξάρτηση της σημερινής συγκυβέρνησης (να πω για άλλη μια φορά θα καταντήσω κουραστικός). Κι όπως αποδείχτηκε, οι κορώνες που εκτοξεύονταν πριν την ψήφιση ήταν για εσωτερική κατανάλωση, για το θεαθήναι, για να εμπεδωθεί το δήθεν δίλημμα, " ό,τι για να επανέλθει η χώρα είναι απαραίτητο να γίνουν αυτές οι αλλαγές".

Τι να κάνουμε, δεν μπορούμε να χύσουμε την καρδάρα με το γάλα. Τώρα που φάγαμε το βόδι δεν θα κολλήσουμε στην ουρά. Αυτή την εικόνα προσπαθούσαν να εμπεδώσουν, εκείνοι που "αξίως" μας εκπροσωπούν. Ας προσέχαμε. Με τα πισωγυρίσματα, με τα "ψηφίζω αυτό αλλά όχι το άλλο", οι άξιοι αυτοί πολιτικοί άνδρες προχωρούν ακάθεκτοι στην τελική λύση.

Η λίστα της επόμενης μέρας του Σαμαρά περιλαμβάνει τα ευχάριστα. Τα καλά λόγια, δηλαδή, που περιμένει να ακούσει από τα αφεντικά του. Ίσως και κάποια επίσκεψη πριν τις εκλογές. Και βέβαια την εκταμίευση της δόσης. Αλλά και μια υπόσχεση για κούρεμα του χρέους. Μετά τις εκλογές. Γιατί το μετά είναι μελλοντικό.

Το νερό μπήκε στο αυλάκι, όλα "ρέουν", πλέον, καλά. Ψηφίστηκαν οι νόμοι. Εκτός αυτών για την ανεργία, την ακινησία, την οικονομική δυσπραγία, αλλά αν έχουμε πίστη (στο Σαμαρά) και με τη βοήθεια του θεού, όλο και κάτι θα καταφέρουμε κι εκεί. Ίσως γίνουμε μερισματοδικαιούχοι της δυσβάστακτης φορολόγησης μας. 

Θα στάζει μέλι το στόμα του για τους εταίρους και τους δανειστές στη συνεδρίαση του Eurogroup.

Η επόμενη μέρα, όμως, έχει και πονοκεφάλους δυνατούς. Ημικρανίες. Που δεν αντέχονται. Ο κυβερνητικός συνεταίρος έχει διαλύσει το κόμμα του και η ανατροπή βρίσκεται, πλέον, έξω από την πόρτα; Ούτε καν στο παράθυρο; Απαγγέλλει τα απομνημονεύματα της "Μαρίας της Πενταγιώτησας" για κάποιο κόμμα σήμερα ανύπαρκτο, και συμπεριφέρεται ως η μετεμψύχωση του (συνονόματου) Ελευθέριου. Μένει να δούμε πόσο δυνατή, και για πόσο ακόμη, θα παραμείνει αυτή η κλωστή.

Σφίξανε τα γάλατα. Ο Σαμαράς γνωρίζει ό,τι ίσως να φθάνει στο τέλος, ακόμη και της πολιτικής του καριέρας και θα τα δώσει όλα. Προς στιγμή κρατάει τη βαθιά τραυματισμένη εικόνα του με τις διατεταγμένες δημοσκοπήσεις. Όσο αυτές εμφανίζουν να παίζεται το παιγνίδι της πρωτιάς του δίνουν το δικαίωμα να ελπίζει, αλλά οι 15(2)1 του κόβουν τα φτερά και κάθε σκέψη για εξάντληση της τετραετίας. 

Τι μπορεί να αλλάξει στις επόμενες μέρες μέχρι τις ευρωεκλογές και τις αυτοδιοικητικές; Θα ανατραπεί η γνώμη που έχει ο λαός με τη διανομή του μερίσματος; Μάλλον θα γελάσει κι ο τελευταίος πικραμένος. 

Είναι αρκετό ένα ακόμη χαμόγελο της Μέρκελ μπροστά στην κάμερα; Ή, οι νουθεσίες, των ανεκδιήγητων "υπαλλήλων" της ευρωζώνης; 

Ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να έχει αποκρυπτογραφήσει τις σκέψεις του Σαμαρά. Φαίνεται να κινείται με σχεδιασμό. Δύσκολα θα συνεχίσει η συγκυβέρνηση μετά τις εκλογές. όταν πλέον θα πρέπει να προχωρήσει σ' αυτά που εξαγγέλλει σήμερα. Τον άλλο τρόπο δανεισμού. Την έξοδο στις αγορές. 

Όμως, ένας δανεισμός δεν παύει να είναι χρήματα άλλου που πρέπει να τα επιστρέψεις. Με τους όρους και πάλι των δανειστών. Μπορεί να μην συνοδεύεται ο δανεισμός αυτός με μνημόνια, όπως τα γνωρίσαμε, αφού αυτό έχει ήδη επιτελεσθεί, για να προκύψουν αυτοί οι νέοι δανειστές, όμως, την επιστροφή των νέων δανείων και πάλι οι ίδιοι θα πληρώσουν, με νέες περικοπές και επιπλέον φορολόγηση. Μπορεί να καταργείτε ένας φόρος και να εφευρίσκονται δυο άλλοι.  

Οι μομφές του ΣΥΡΙΖΑ, τόσο κατά του Στουρνάρα όσο και κατά του προεδρείου, κατά τη συζήτηση του πολυνομοσχεδίου, σ' αυτό ακριβώς αποσκοπούσαν. Να δώσουν στο Σαμαρά το άλλοθι για να προσφύγει σε τριπλή εκλογική αναμέτρηση. Αν είναι έτοιμος, κι αν νοιώθει ό,τι το κλίμα είναι ευνοϊκό, γι' αυτόν και την παράταξή του. 

Το επιχείρημα για τις τριπλές εκλογές φαντάζει λογικό. "Δεν μπορεί να τελεί υπό ομηρία η κυβέρνηση και υπό πίεση οι βουλευτές της". Το ζήτημα είναι αν ο Σαμαράς έχει πεισθεί για την αναγκαιότητα τους. Κατά πόσο θεωρεί πιθανή την πρωτιά. Κι αν θα υπάρξει εταίρος που θα λέει ναι σε όλα. Διαφορετικά, κάθε πρωί που θα κατευθύνεται στο πρωθυπουργείο θα αναλογίζεται στο δρόμο αν θα βρει την πόρτα ανοιχτή ή κλειστή.