Αδελφέ... μπορείς να πας από κει που ήρθες.

Η περίοδος που περνάει η χώρα μας τα πέντε τελευταία χρόνια είναι, χωρίς καμιά αμφιβολία, απ' τις δυσκολότερες του προηγούμενου αιώνα, μια και αυτός που διάγουμε είναι ακόμη στην αρχή του.  

Μπορεί να μην υπάρχουν εκείνες οι καταστάσεις, όπως η εμπλοκή της χώρας σε διενέξεις και πολέμους, ή εκτροπές από το δημοκρατικό πολίτευμα, πολιτικές και όχι μόνον, συγκρούσεις, που τραυμάτισαν ανεπανόρθωτα τον ιστό της, όμως, όσον αφορά την εξάρτηση της και τα αποτελέσματα αυτής, από τα πανίσχυρα οικονομικά κέντρα, με ό,τι άλλο περαιτέρω συνεπάγεται αυτό, είναι εξ ίσου ανάλογη.  

Αυτό, οι σημερινοί μας πολιτικοί, κατά περίπτωση, που θέλουν να πιστεύουν ό,τι κυβερνούν, το θεωρούν αναγκαίο κακό. Για τους κυβερνητικούς μας, που, ως γνωστό, προέρχονται κύρια από τα δυο κόμματα που κυβέρνησαν εναλλάξ, εξαιρουμένων των περιόδων ανωμαλίας, το αναγκαίο κακό συνίσταται στο ό,τι το λογαριασμό, που αυτοί δημιούργησαν, πρέπει να τον πληρώσει ο πολίτης.  

Κατά τον κ. υπουργό της υγείας, οι περικοπές στους μισθούς και συντάξεις είναι υπόθεση του υπουργείου οικονομικών και όχι συνολικά της κυβέρνησης της οποίας είναι μέλος. Αυτό τουλάχιστον ισχυρίστηκε, σαν το γραφικό εκείνο τύπο, που ενσάρκωνε παλαιότερα, ο κωμικός ηθοποιός στις θεατρικές επιθεωρήσεις του. (Εγώ δεν ξέρω τίποτε, μόλις κατέβηκα απ' το χωριό).  

Κατά τον κύριο υπουργό της υγείας, αυτό που ζούμε εδώ και πέντε ολόκληρα χρόνια είναι εικονική πραγματικότητα. Το ό,τι ο Έλληνας έχασε το 50% του εισοδήματος του, το ό,τι έμεινε άνεργος και σε λίγο και άστεγος, το ό,τι οι αυτοκτονίες με αφορμή την δύσκολη οικονομική κατάσταση, που δεν αντιμετωπίζεται, αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο, είναι εικονική πραγματικότητα. 

«Άκου αδερφέ, έλα λίγο στον πραγματικό κόσμο». Απάντησε ο κ. υπουργός, κατά την επίσκεψή του στα εγκαίνια της ΔΕΘ, σε έναν συμπολίτη του, όταν εκείνος τόλμησε να τον κοιτάξει στα μάτια και να του θυμίσει ό,τι «ήταν νοικοκύρης και κατάντησε ζητιάνος».