Μια προσφιλής συνήθεια των πολιτικών (που άρχουν) είναι και η μυθοπλασία. Εξ ου και η ροπή προς την κατασκευή σεναρίων, με ή άνευ μονταζιέρας.
Ένας μυθομανής σεναριογράφος πολιτικός, μπορεί και διηγείται (στους αρχόμενους), το πλέον κακόγουστο παραμύθι ως μια αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα.
Με τη διήγηση ενός φανταστικού γεγονότος, κάνοντας χρήση την λαϊκή αφήγηση, προσπαθεί να περάσει κάποιο μήνυμα, εν γνώση του ψεύτικο, αλλά αυτό δεν ενδιαφέρει, αρκεί που παραμένει η φήμη, και με την μέθοδο της από στόμα σε στόμα μεταφοράς (κοινώς παπαγαλάκια), να βρίσκεται, το φανταστικό, στην επικαιρότητα για όσο απαιτείται.
Ο μύθος, όμως, όταν δεν εξυμνεί κατορθώματα ηρώων και ημίθεων, έχει συμβολικό και διδακτικό χαρακτήρα, είναι -και- αλληγορικός. Έχει την ικανότητα να καταδεικνύει, να αποδοκιμάζει και να γελοιοποιεί τον παραλογισμό του ανθρώπου, εν προκειμένω, του πολιτικού (που άρχει).
Οι μιμητές μυθοπλάστες, που αφαιρούν την αλληγορική διάθεση κατά την αφήγηση ενός μύθου, δείχνουν ό,τι έχουν εθιστεί στο ψέμα, και το επιμύθιο τους, είναι σαλάτα δίχως λάδι.
Αρκετοί από αυτούς έχουν κάψει φλάντζα και φαντάζονται τον εαυτό τους να κάθεται στον θρόνο του Ολύμπου, μέχρι βέβαια να τους πάρουν χαμπάρι τα ζωάκια (του μύθου τους) που ταλαιπωρούν και να τους απωθήσουν, στο τέλος της πολιτικής τους ιστορίας.
Ο μύθος, ο τελευταίος, που έγινε και σουξέ μεγάλο, όχι για την διδακτικότητα, αλλά για το ανύπαρκτο του περιεχομένου του, του μυθοτρόπου κληρονόμου της στρούγκας, που ως άλλος τσοπάνης, του μύθου αυτός, του παλαιόθεν, που φώναζε κάθε τρεις και λίγο, "λύκος στα πρόβατα" και τρέχαν οι χωριανοί αλαφιασμένοι κραδαίνοντας τα κουμπούρια, τα ίδια και χειρότερα, στέκει στον ίσκιο αγέρωχος και φωνάζει succes story, και ξανά και ξανά, λες και κόλλησε η βελόνα, κατά μεριά, Κατάρ, Πεκίνο, Βερολίνο, τούτου προπάντων.
Κι εμείς ως άλλοι χωρικοί, τρέχουμε και στήνουμε, ουρές, ολούθεν της χώρας, στις εισόδους των ΟΑΕΔ, μη και δεν προλάβουμε.
Μα, όποιος επέλεξε να παίξει με το ψέμα, το πλήρωσε ακριβά, σαν και τον τσοπάνη του μύθου, του παλαιότερου, που σαν φάνηκε, πράγματι ο λύκος, ολοζώντανος, σκαρφάλωσε στο πιο ψηλό κλαρί και φώναζε με όση δύναμη είχε, μα οι χωρικοί, πουθενά για πουθενά. Τούτο, λες και το 'ξερε ο ντελάλης σου σουξέ και το 'ριξε στο... γέλιο.
Και κατά πως λέει ο μύθος ο νεότερος, του άρχοντος αυτός, που πολλά στην κεφαλή του φέρει, σαν άκουσε τον σαρκαστικό του γέλωτα ο λύκος, πολύ παραξενεύτηκε και με σπουδή μεγάλη, τον ερώτησε :
"Είσαι με τα καλά σου άνθρωπε μου! Εγώ αφάνισα το βιό σου και συ γελάς; Σαν να μην συμβαίνει τίποτε;"
Μα απάντηση δεν πήρε και συνέχισε. Συνέχισε και ο τσοπάνης το τρανταχτό του γέλιο.
"Θα σταματήσεις επιτέλους! " φώναξε ξανά ο λύκος, "Με εκνευρίζεις. Αντί να κατέβεις απ' το δέντρο, που κούρνιασες σαν κότα κολοβή και να μ' αντιμετωπίσεις, κάθεσαι και κάνεις χάζι πως σου χαλώ το βιός".
"Και ποιος σου είπε εσένα, πως είναι βιός μου" του απάντησε ο τσοπάνης, με περίσσια δόση απάθειας.
"Και τίνος είναι", τον ξαναρώτησε αυτός απορημένος.
"Των χωριανών. Εμένα με βάλανε να τα φυλώ. Φώναξα, "succes story στα πρόβατα", ξανά και ξανά, μα ο μοναδικός που φάνηκε, ήσουν εσύ".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου