Τον ταλαιπωρούσε αφάνταστα, σε τέτοιο βαθμό που δεν λέγεται. Όταν πήγαινε αδιάβαστος στο σχολείο, τον έβαζε τιμωρία. Να στέκεται στο ένα πόδι και να παριστάνει τον πελαργό. Αυτό, βέβαια, ήταν τόσο αστείο στα άλλα παιδιά, που όλη την ώρα γέλαγαν μαζί του, κι αυτός, δεν ένοιωθε καθόλου, μα καθόλου καλά, άσε που μετά καλούσε τους γονείς του και τους έκανε παρατηρήσεις.
Έτσι, όσο μεγάλωνε, μεγάλωνε και το μίσος του για την Ανομία. Όταν άκουγε μάλιστα τη λέξη αυτή, του ερχόταν η εικόνα της δασκάλας του στο μυαλό και γινόταν τούρκος. Τώρα, με φέσι ή χωρίς φέσι δεν ξέρω. Η αλήθεια είναι ό,τι έψαξα για πληροφορίες αλλά, λυπάμαι που το λέω, δεν βρήκα, τι να κάνουμε, συμβαίνουν κι αυτά καμιά φορά. Δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί του.
Βέβαια, όχι γιατί η μύγα καθόταν στο σπαθί του ή οπουδήποτε αλλού, αλλά, να, πως να το κάνουμε, δηλαδή, είναι μικρό πράγμα να σε κυνηγάει η Ανομία, για να σε βάλει τιμωρία; Κάποια στιγμή θολώνει το μυαλό, ένα μυαλό είναι αυτό, χειμώνα καλοκαίρι το ίδιο. Ε! δεν θέλει και πολύ, για να θολώσει κάποια στιγμή. Και λες, τέρμα, δεν θα με κάνει ό,τι θέλει αυτή, θα το σπάσω το απόστημα, θα κάνω της Ανομίας το κάγκελο, για όλα όσα έχω τραβήξει.
Κι όταν είσαι υπουργός της μαλακίας του πολίτη, γιατί, είπαμε, ο πολίτης τη μαλακία την έχει σύννεφο, φωνάζεις έξι διμοιρίες των ΜΑΤ, έτσι πληροφορήθηκα, να, αν δεν με πιστεύετε πατήστε εδώ, κλείνεις για δυο ώρες ένα ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο, και ψάχνεις με λυτούς και δεμένους για να ξετρυπώσεις, σώνει και καλά, την Ανομία. Να την ξεμαλλιάσεις. Να βγάλεις το άχτι σου. Να της δείξεις, τώρα ποια ό,τι έγινες άντρακλας, και δεν την φοβάσαι.
Αλλά, διάολε, για κακή του τύχη, αυτή η καριόλα η Ανομία δεν ήταν εκεί. Όλοι κι όλοι ήταν τρεις αλλοδαποί. Που δεν είχαν, που την κεφαλή τους κλίνη. Ούτε οι λυτοί, ούτε οι δεμένοι κατάφεραν να βρούνε, έστω, και μια τρίχα της Ανομίας. Έκλασε πατάτες.
Και για να δικαιολογηθεί, ο υπουργός της μαλακίας του πολίτη, γιατί ο πολίτης, είπαμε, τις κάνει αβέρτα, αλλά τις κάνει αλλού, κάθε φορά που νομίζει ό,τι έχει αξία, γιατί υπουργός τους είναι, έχει υποχρέωση απέναντί τους, δεν είναι όποιος - όποιος, έβγαλε το λοιπόν ανακοίνωση.
"Η νομιμότητα πρέπει να επιβάλλεται". Άσχετα αν δεν πετύχαμε την Ανομία.
Που μπορεί, λέω εγώ, να έχει μετακομίσει για αλλού, και μάλιστα με αεροπλάνο. Αλλά αυτός, εκεί, πιστός. Δεν θα την πετύχει κάποτε, που θα πάει, είτε εδώ, είτε σε κάποια άλλη τετραετία, θα την πετύχει, δεν το βάζει κάτω, είπαμε, οι μαλάκες να είναι καλά.
Έδειξε, μάλιστα, και τα σύνεργα της Ανομίας, αυτά που βρήκε, που ήταν κριμένα σε μια μυστική καταπακτή. Τρεις φορητούς ηλεκτρονικούς υπολογιστές (γούι, γούι, γούι). Να, αν δεν με πιστεύετε, πατήστε εδώ. Σου λέει, τι είναι αυτά, δεν μοιάζουν με τετράδια που γράφουν τα παιδιά το μάθημά τους.
Να, κι ένας κάλυκας όλμου, σαν αυτόν που είχε πάνω στο γραφείο της η Ανομία και έβαζε τα λουλούδια που της φέρναν οι συμμαθήτριές του. Ορίστε, όποιος δεν πιστεύει, υπάρχουν αποδείξεις, εδώ ήταν η Ανομία, αλλά δυστυχώς μου ξέφυγε.
Μια αστυνομική ταυτότητα. Τώρα, για αυτήν, εγώ, για να πω την αλήθεια, όρκο δεν παίρνω, αν βρέθηκε εκεί, ή αν "έπεσε" από κάποιον από τους λυμένους.
Ένα ξύλινο στειλιάρι. Αυτό κι αν είναι μυστήριο. Τι να το θέλει η Ανομία το στειλιάρι; Αυτή συνήθως κρατούσε ένα χάρακα στο χέρι. Και μια βαριοπούλα. Όπα! Να το το φονικό όργανο.
Αν δεν είναι όπλο και μάλιστα φονικό, η βαριοπούλα, τότε τι άλλο μπορεί να είναι; Που αλλού μπορεί να χρησιμοποιηθεί αν όχι για τέλεση κακουργηματικών πράξεων; Εδώ, χρειάζεται ένας ειδικός. Οπότε, για να έχει και μια δεύτερη γνώμη περί αυτού, κάλεσε και τον ειδικό. Ορίστε, το βλέπεις, του λέει. Μα αυτός, χαμογέλασε, με νόημα. Αυτό, του λέει, είναι για να σπας καρύδια. Για να σπας αρχίδια, χρειάζεσαι κάτι άλλο, πιο μεγάλο και πιο βαρύ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου