αύριο ξημερώνει η μέρα, που δεν θα θέλει να θυμάται ο Σαμαράς

Το μήνυμα που πήρε ο Σαμαράς δεν ήταν αυτό που περίμενε και που θα ήθελε. 

Ήταν αρνητικό, τόσο στην πρόταση που διατύπωσε με το περίφημο διάγγελμα πριν την δεύτερη ψηφοφορία, που σωστά αποδόθηκε ως πρόσκληση για αποστασία με ανταπόδοση ένα υπουργικό έδρανο για το υπόλοιπο της κοινοβουλευτικής θητείας, όσο και στη συνέχεια μετά την δεύτερη άκαρπη ψηφοφορία και την αναζήτηση των υπόλοιπων μέχρι τον μαγικό αριθμό 180. 

Μέχρι και τη συνέντευξη (μήπως θα δούμε κάτι ανάλογο απ' το κρατικό κανάλι με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης;) η οποία λίαν επιεικώς, ήταν μια παρωδία. Ένας μονόλογος απολογητικός, χαρακτηριστικός της ανικανότητας Σαμαρά. Που έμοιαζε με έκθεση ιδεών μαθητή της τρίτης δημοτικού. 

Προς τι, λοιπόν, η συνέντευξη του Σαμαρά; 

Η άρνηση των ανεξάρτητων βουλευτών, αλλά και των υπόλοιπων, των δυο κομμάτων της αντιπολίτευσης που κυρίως δέχτηκαν τις πιέσεις, κάθε είδους, για να αλλάξουν τη βούληση τους και να ψηφίσουν ΠτΔ, εκτός του ό,τι ήταν δηλωμένη και εν πολλοίς αδιαπραγμάτευτη είχε και διπλό χαρακτήρα όπως φάνηκε κι απ' τις πληροφορίες που διέρρευσαν για ορισμένους από αυτούς, αλλά κι απ' την ανοιχτή πρόταση των "8", που δεν ευδοκίμησε. 

Κατά πρώτο, ήταν άρνηση στο πρόσωπο που πρότεινε ο Σαμαράς. 

Θα μπορούσαν, ίσως, κάποιοι βουλευτές να ψηφίσουν ΠτΔ εφόσον ο υποψήφιος ήταν άλλος. Που δεν θα ήταν στέλεχος κόμματος με γνωστά τα αποτελέσματα της κομματικής και κυβερνητικής του διαδρομής. Κάποιος υπερκομματικός ίσως, που θα έδινε άλλοθι σε έναν αριθμό βουλευτών, που ενδεχόμενα να ήταν ο καθοριστικός για την εκλογή. Σ' αυτή την περίπτωση τα ερωτήματα απευθύνονται στον ίδιο το Σαμαρά. 

_Μήπως, προτείνοντας τον Δήμα είχε στο μυαλό του μια προεδρία στα μέτρα του; 

_Και πως θα μπορούσε να το πετύχει αυτό όταν ήταν απίθανο εκ των προτέρων να βρεθούν οι 180; 

_Πίστευε, δηλαδή, ότι ήταν ικανός να αλλάξει τους συσχετισμούς και να παραμείνει πρωθυπουργός; 

_Και με ποιον τρόπο; Με την τρομοκράτηση ό,τι δήθεν έρχεται κατακλυσμός; 

Νομίζω, πως οι βουλευτές σήμερα, τουλάχιστον αυτοί στους οποίους απευθύνθηκε ο Σαμαράς, γνωρίζουν, και έχουν ξεκάθαρη άποψη για το τι μπορεί να περιμένει η χώρα αν συνεχιστεί αυτή η πολιτική. Όπως επίσης γνωρίζουν, εξ ίσου καλά, και τις δυνατότητες που υπάρχουν για μια ουσιαστική αλλαγή, για να βοηθηθεί η χώρα και να σταθεί επιτέλους στα πόδια της. 

Αυτό ήταν και το εμπόδιο που έπρεπε να αντιμετωπίσει και να ξεπεράσει ο Σαμαράς στην προσπάθεια του να πείσει αυτούς τους βουλευτές. Όμως, δεν είχε το θάρρος να το αντιμετωπίσει. Δίνοντας μια ξεκάθαρη απάντηση στα προβλήματα που αντιμετωπίζει η κοινωνία στα χρόνια των μνημονίων. Και το επακόλουθο ήταν να στραφεί στην εύκολη λύση, που δυστυχώς γι' αυτόν, αποδείχτηκε πως δεν ήταν και τόσο εύκολη. 

Το ψηφίστε πρόεδρο και βλέπουμε, επιστρατεύοντας μάλιστα την κινδυνολογία και προβάλλοντας κάθε είδους αφορισμούς σ' εκείνους που δεν συμμορφώνονται με τις υποδείξεις του, αποδεικνύει την έλλειψη κάθε ελπίδας στη μάχη για την παραμονή του στην εξουσία. 

_Απευθύνθηκε, μήπως, και σε άλλα πρόσωπα που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν τις συνθήκες για να συγκεντρωθεί η απαιτούμενη πλειοψηφία; 

_Μήπως αρνήθηκαν; Μήπως δεν ενδιαφέρθηκαν; Γνωρίζοντας εξ αρχής το αποτέλεσμα της εκλογικής διαδικασίας;

_Μήπως, αυτό που επεδίωκε ο Σαμαράς ήταν διαφορετικό; Πέρα από την εκλογή ΠτΔ; 

Κατά δεύτερο, η άρνηση των βουλευτών αφορούσε την παραμονή του Σαμαρά στην κορυφή της κυβέρνησης. 

Θα μπορούσαν, δηλαδή, κάποιοι βουλευτές να ψηφίσουν και να εκλεγεί ΠτΔ εφόσον παραιτούνταν ο Σαμαράς και εφόσον σχηματίζονταν μια άλλη κυβέρνηση, πολιτική και όχι ανάλογη αυτής του Παπαδήμου, που θα είχε μεγαλύτερη στήριξη και θα μπορούσε να διαχειριστεί την κρίση με μια άλλη προοπτική και με γνώμονα τα συμφέροντα του λαού. 

Σ' αυτή την περίπτωση δεν τίθονταν θέμα οποιασδήποτε σύγκρουσης της νέας κυβέρνησης με την τρόϊκα, αλλά μιας διαπραγμάτευσης πάνω στα προβλήματα που δημιούργησε η εφαρμογή των μνημονίων. 

Βέβαια, ο Σαμαράς δεν ήταν διατιθέμενος να δεχτεί αυτή τη λύση. Δεν μπορούσε να δεχτεί λύση που θα τον άφηνε στο περιθώριο. Αρνούμενος κάθε άλλη πρόταση και με δική του ευθύνη, αποκλειστικά, έφερε πιο κοντά την αδυναμία εκλογής ΠτΔ και την προσφυγή σε πρόωρες εκλογές. 

Δεν θέλω να πω ό,τι η πρόταση τον "8", ή οποιαδήποτε άλλη λύση προσωρινή, θα άλλαζε την πραγματικότητα. Απλώς θα εξυπηρετούσε τα ίδια συμφέροντα, που μέχρι σήμερα στηρίζουν τον Σαμαρά και στηρίζονται σ' αυτόν, μέχρι τις επόμενες εκλογές. Που είτε θα γίνονταν στο τέλος της τετραετίας, όπως επιθυμούσαν από κοινού, είτε σε άλλο χρόνο. 

Όμως, ούτε σ' αυτό δεν έδειξε συγκατάθεση ο Σαμαράς, με αποτέλεσμα να τα πάρει όλα επάνω του και αφενός να δυσαρεστήσει τους υποστηρικτές του και αφετέρου να οδηγήσει εκεί όπου απεύχονταν. Και αυτό ακριβώς έδειξε στην συνέντευξή του. Ό,τι είναι ικανός, φεύγοντας, να αφήσει πίσω του βομβαρδισμένο πεδίο. 

Η συνέντευξη δεν ήταν απλά στημένη, ήταν και κακόγουστη. Πιστή στο πνεύμα Σαμαρά. 

Περίμενα ν' ακούσω τον πρωθυπουργό της Ελλάδας να κάνει την υπέρβαση και να δίνει πίστη και ελπίδα στο λαό και είδα έναν τρομοκρατημένο Σαμαρά που προσπαθούσε να κρύψει τον πανικό του προβάλλοντας το παρόν ως μέλλον. Άκουσα ένα χαζό παιδί να μιλάει για καράβια που τα χτυπάει το κύμα, που βρίσκονται δίπλα στο λιμάνι και ένας κακός δράκος δεν τα επιτρέπει να μπούνε στο λιμάνι. 

Είδα το χαζό παιδί να χαχανίζει περιπαιχτικά και να μιλάει υποθετικά, για πράγματα που βρίσκονται στο μυαλό ενός φαντασιόπληκτου. Να νομίζει πως βρίσκεται στην αλάνα της γειτονιάς του και παίζει "κλέφτες και αστυνόμους". Ένοιωσα, χωρίς υπερβολή, την κατάντια του χρεοκωπημένου πολιτικού. Την παντελή έλλειψη ορθολογιστικής σκέψης. Ενός ανθρώπου που χρειάζεται τον ψυχαναλυτή του για να ισορροπήσει.

Είδα, την αγωνία του Σαμαρά στην προσπάθεια του να πείσει τον εαυτό του με το ευρηματικό του λογοπαίγνιο που το πλάσαρε ως επιχείρημα. Να ψηφίσουν οι βουλευτές όλων των κομμάτων "Δήμα" για να απομονώσουν τους ναζί αν αυτοί θελήσουν να διακωμωδίσουν την εκλογή ΠτΔ, για την οποία βέβαια, φρόντισε ο ίδιος να απαξιωθεί. Τζογάροντας σε εκβιασμούς και όχι μόνον. 

Ξεχείλιζε από υποκρισία ο μονόλογος του, όταν αναφέρονταν στα επιτεύγματα της κυβέρνησης του. Στο πόσα πιστοποιητικά μπορεί να πάρει ο πολίτης ηλεκτρονικά χωρίς να στέκεται στην ουρά, η οποία ουρά, αντικαταστάθηκε, με άλλες πάμπολλες ουρές για τις οποίες έκανε μόκο. 

Είδα στο πρόσωπό του τον κατ' εξοχήν ηλίθιο τύπο των ελληνικών πολιτικών σίριαλ. Να λέει ωσάν ο πρωταγωνιστής παλιάς ελληνικής κωμωδίας ό,τι το αισθάνεται, το μυρίζει, το βλέπει στον ύπνο του, ακούει φωνές. Και ό,τι έτσι θα πορευτεί. Γιατί αυτό έχει σημασία για τον ηλίθιο γενικά. Να αισθάνεται την ηλιθιότητα σε όλο της το μεγαλείο. Να την αισθάνεται. 

Κοινή διαπίστωση όλων είναι ό,τι με τη συνέντευξη του ξεκίνησε η προεκλογική περίοδος. 

Η συνέντευξη του έκρυβε την αποδοχή μιας καθαρής προσωπικής ήττας και της ήττας των μνημονίων. Η ήττα του δεν του αφήνει κανένα περιθώριο ελπίδας. Η χώρα οδηγείται σε πρόωρες εκλογές εξ αιτίας της ανικανότητας του. Όχι για την εξεύρεση των 180, αλλά για την διαχείριση της πολιτικής εξουσίας. Ένας ανίκανος εύκολα χειραγωγείται και ένας χειραγωγημένος δεν γίνεται αποδεκτός σε μια πλειοψηφία. 

Μέσα από την τελευταία συνέντευξη τους ως πρωθυπουργός, έδωσε και το στίγμα για το πως θα κινηθεί σ' αυτήν την εκλογική αναμέτρηση προκειμένου να αποφύγει την πανωλεθρία. Κινδυνολογώντας και διχάζοντας το λαό για άλλη μια φορά. Δείχνοντας τι πραγματικά πρεσβεύει και τι πιστεύει γι' αυτόν τον λαό, που έχει υποστεί τα πάνδεινα στα πέντε μνημονιακά χρόνια. 

(Πρέπει να ανασάνουμε. Μας στέρησες τον αέρα. Ξεκουμπίδια, λοιπόν.)