Το μήνυμα σαφές. Η αρχή έγινε.

Το κύκνειο άσμα των μνημονιακών, άρχισε ν’ αντηχεί απ’ άκρου εις άκρον. 

Μόλις ανακοινώθηκαν τα exit polls και εν αναμονή των τελικών αποτελεσμάτων προσπαθώ να φέρω στο μυαλό μου την κατηφή εικόνα του πρωθυπουργού μας. Τους νευρικούς μορφασμούς του στο άκουσμα των αποτελεσμάτων και τα κοσμητικά επίθετα που (θα) εκτοξεύει, ένθεν κακείθεν. Το αμήχανο στρίψιμο περιστροφικά, της κόμης, στο σημείο των κροτάφων, δια των δακτύλων. 

Τα τελευταία “έργα” του κυρίου Σαμαρά αυτό ακριβώς έδειχναν. Ότι το τέλος έφτανε με βήμα ταχύ, και το “πεπρωμένο” φυγείν αδύνατον. 

Ένα τέλος καθ’ όλα άδοξο για τις προσωπικές του φιλοδοξίες. Κι επειδή, το προσωπικόν, κείται μακρόθεν του συλλογικού, η φιλοδοξία αποδείχτηκε κενοδοξία. 

Ό,τι θα κατηγορήσει με οτιδήποτε μπορεί να φαντασθεί κανείς, τον Συριζα. Ό,τι οι ένοικοι της “βίλας Συγγρού” θα επιδοθούν σε μια άνευ προηγουμένου βοθροεπέλαση. Ό,τι θα γεμίζουν την πολιτική ζωή με τα περιττώματα τους. 

Ό,τι λυτοί και δεμένοι θα ξαμοληθούν, και ανοιχτά πλέον, οι τραμπουκισμοί, οι φοβέρες και η τρομοκρατία θα είναι σε ημερήσια διάταξη, μέχρι την Κυριακή (την εσχάτη ευχόμενοι δι υμάς) των ευρωεκλογών, είναι στα αναμενόμενα. 

Εκείνο που φοβάμαι και δεν θέλω να σκέφτομαι, είναι η ενεργοποίηση των συγκοινωνούντων δοχείων. 

Αφού εξάντλησε κάθε δυνατότητα προπαγάνδας, ο παρείσακτος, άνοιξε τον οχετό της συκοφαντίας. 

Πριν λίγες μέρες, του προσφέρθηκε από ένα καλό παιδί, το καλό αφορά αποκλειστικά την πράξη του, μάλιστα, μπροστά στις κάμερες που αποθανάτισαν το γεγονός, το μοναδικό του μετάλλιο παρακαλώ, που κέρδισε σε κάποιους κολυμβητικούς αγώνες. 

Λέχθηκε ό,τι συναντήθηκαν πριν κάποιες μέρες, σε κάποια ταβέρνα και μεταξύ τυρού και αχλαδιού, ο φέρελπις νέος, του αποκάλυψε το παράπονό του. Δεν ημπορούσε να προπονηθεί διότι το νερό της πισίνας ήταν κρύο. 

Για να ζεσταθεί, το νερό παρακαλώ, απαιτούνταν πετρέλαιο, και δεν υπήρχε. Λες και υπήρχε στα σχολεία, όπου οι μαθητές και τα νήπια έκαναν μάθημα τυλιγμένα στις κουβέρτες. 

Και ο καλός μας ο Σαμαράς, που τον κακό, συμπτωματικά, τον άφησε προς στιγμήν στο σπίτι, για φαγητό βγήκε ο άνθρωπος, συγκινήθηκε σφόδρα και την επομένη; Ω!!! του θαύματος. Το νερό ήταν ζεστό. Μέχρι και αυγό έβραζε. 

Στην Θεσσαλονίκη και στην Πάτρα μοίρασε υποσχέσεις με το τσουβάλι. “Παλιά του τέχνη κόσκινο”, που λέει και η παροιμία, και η άλλη βέβαια, “μάθε τέχνη κι άστην, κι αν την χρειαστείς ξαναπιάστην”. 

Βλέποντας ό,τι αυτού του είδους η προπαγάνδα δεν απέδιδε, και η ψαλίδα άνοιγε, και τα μαντάτα που έφταναν, σαν μαύρη μαυρίλα τον πλάκωναν, πέρασε σε πιο δραστικά μέσα. Μπούκαρε απρόσκλητος στην αίθουσα συνεδριάσεων της Συνόδου όπου συνεδρίαζε η Διαρκής Ιερά Σύνοδος. 

Έταξε (τι άραγε;) ελπίζοντας σε μια θετική δήλωση. Οι ώρες περνούσαν και το κλίμα δεν αντιστρέφονταν. 

“Τι προς ημάς; Συ όψει…”, ήταν η απάντηση που πήρε και η αλεπού, έβαλε την ουρά στα σκέλια. 

Στον 8ο κύκλο της κόλασης του Δάντη έχει καπαρωμένη θέση. Ας μην το καθυστερούμε.