Κάτι κουρασμένα παλικάρια.

Το πολιτικό μέλλον της χώρας

Εντελώς συμπτωματικά και χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον, παρακολούθησα το ρεπορτάζ στις ειδήσεις κάποιου καναλιού για την τελευταία εκδήλωση της κίνησης των "58". Κάποτε, η κάμερα εστίασε στο ακροατήριο… Και ναι! Εγένετο Αποκάλυψις. Μου προκάλεσε ανάμικτα συναισθήματα. Ανάκατα κοινώς.

Υπό την επήρεια της κατανυκτικής ατμόσφαιρας, ανέκραξα: "Ιδού οι νυμφίοι", και συλλογιζόμενος κατέληξα: "Δεν ημπορεί να συνεκεντρώθησαν τούτοι όλοι, από κοινού και δια το κοινόν, για ψήλου πήδημα! Θα πρόκειται περί μιας πολύ σοβαρής υπόθεσης (είπα)". 

Ερώτημα (κοινό) : Τι ζητά η αλεπού στο παζάρι;

Ανέγνωσα τον κάματο. Οι μακρόχρονες καταστροφικές πολιτικές (άντρων πολιτικών, ποικίλων), άφησαν ανεξίτηλα τα ίχνη τους στα πρόσωπα των παλικαριών. Τι παραπάνω να προσφέρουν… οι δύσμοιροι; Έτσι ευάλωτοι όπως (τους) εκατάντησαν, παρά τη θέληση τους;  

Στο μεσουράνημα της μακράς ευδαιμονίας των... Έβρεξε μνημονία, κι ανολοκλήρωτοι απέμειναν στη μέση του πουθενά. Μια υπηρεσία στην πατρίδα, στους χαλεπούς καιρούς που διάγει, όμως, και στο μέτρο (προ πάντων) των δυνατοτήτων τους, ίσως.

Στην καρδιά του ξεκινήματος (και από καρδίας) μεταξύ τινών εκ των πεντήκοντα οκτώ, γράφετε το νέο έπος. Η μάχη μαίνεται.

Εκ δεξιών, εξελίσσεται η Σαμαρική κατάληψη των Κυβερνητικών Μεγάρων. Εξ αριστερών, παρατηρείται συνωστισμός. Συνωθούνται επελαύνοντες οι μπολσεβίκοι στοχεύοντας στην άλωση των θυλάκων της Σόϊ-Μπλε Δημοκρατίας (μας). 

Η "εκκλησία" της κεντρώας αριστεράς, που επαγρυπνεί, το αποφάσισε. Να ορθώσει ανάστημα, παρά τα πολλά βάσανα και τον πόνο ψυχής. Να προτάξει τα ρωμαλέα στήθη της, ώστε, το χάλι το σημερινό (Ορθότερα, παλαιότερον. Από εμφανίσεως του Χαβαλέ), να μην μας γίνει και συνήθεια (εννοείται, μέχρις ενός ορίου).

Ερώτημα (αναπάντητο): Επιστέφει η αλεπού στο ρημαγμένο κοτέτσι;

Επί παντοδυναμίας του Χαβαλέ, οι Ευγενείς συνέλληνες, φοβούμενοι την απώλεια των πρωτείων, ελάμβαναν βαθμιαία αυξανόμενες ποσότητες ντελίριουμ, ενισχύοντας έτσι την ανοσία της εξουσιομανίας και συγχέοντας το καθήκον με την επίδειξη άκρατης ασυδοσίας.

Σήμερα, υπό την επήρεια της έλλειψης και προ του ολικού αφανισμού, αναζητούν το μισθοφόρο (ετών τριάκοντα πέντε). Το εξιλαστήριο θύμα που θα τους εξιλεώσει. Επαναφέροντας, έστω και ως ψευδαίσθηση (σαματάς να γίνεται), το χαραμισμένο όραμα όσων, εκ πρώτης, τους εμπιστεύτηκαν, μήπως και.... 

Προσκολλημένοι στο πιλοτήριο υπόσχονται να μας συνοδηγήσουν στας Ευρώπας του παράλληλου σύμπαντος και του εξωπλανήτη ΧΨΩ. Να μας καθοδηγήσουν στην αναγκαιότητα της συνύπαρξης μετά των μνημονίων. Μέχρις εξαντλήσεως (να που ανεπάντεχα βρίσκει επαλήθευση το γνωστό: "ή εμείς, ή αυτοί").

Γιατί είναι αλήθεια, πως αυτά τα διαολεμένα μνημόνια, είναι, τόσο στρυφνά και ακαταλαβίστικα (για μερικούς), που ακόμη και η ενδελεχής ανάγνωση τους δεν προσφέρεται για εξαγωγή στέρεων συμπερασμάτων. Τα λούζεσαι κι ας κλαις. Ή επί το καλύτερον. Ψευτοκλαίς μετά το λούσιμο. 

Ερώτημα (κοινότυπο): Η κολοβή αλεπού πάει στο παζάρι;

Κάποια, μου διαφεύγει το όνομα της, απεφάνθη: "Όλοι χωράνε στους 58". Λες και πρόκειται για φούσκα (εκτός κι αν...). Κι ό,τι μπορείς να τη φουσκώνεις όσο θέλεις. Να σπρώχνεις αέρα για όσο νομίζεις ό,τι εξυπηρετείσαι. 

Να επιθυμείς την ανασυγκρότηση του χώρου της τροπόπαυσης, σκοπεύοντας στην διέγερση των αιωρούμενων σωματιδίων και την ενεργοποίηση τους ως ψηφοχείμαρους, ώστε να ευδοκιμήσει η συνομοταξία των "58".

Ανάθεμα κι αν κατάλαβα ποτέ τι δέντρο είναι αυτή η "κεντρώα αριστερά" και τι φρούτα παράγει. Αν πέφτουν κάτω απ’ το δέντρο ή αν κουτρουβαλούν κατηφορίζοντας. Η τελευταία προσκόλληση με απαλλάσσει από κάθε αποδεικτική προσπάθεια.

Μα, δεν περίμενε κι αυτό το... ανυπόμονο παιδί την επιβίβαση δέκα νέων επιβατών για το διαγαλαξιακό ταξίδι ώστε να λάβει τον αριθμό "εξήκοντα εννέα"; Που τόσο επαίρεται για επιδόσεις νεανία; Έχων την κεφαλήν κατά… πόδας;