Δυο στοιχεία της ελληνικής πραγματικότητας ήρθαν στην επιφάνεια κατά τη συζήτηση για το δημοψήφισμα περί αποδοχής ή μη της εκβιαστικής πρότασης της "νέας τάξης", που δεν είναι και τόσο νέα, καθώς το πρόσωπό της, αν και μακιγιαρισμένο προδίδει μέσα από το βλέμμα της την καταγωγή της.
Κοιτάζοντας βαθιά μέσα στα παγερά μάτια του προσώπου αυτής της "νέας τάξης" αναγνωρίζεις ένα άλλο πρόσωπο, τόσο παλιό όσο και αποκρουστικό, τόσο αντιπαθητικό όσο και απεχθές, τόσο προσχηματικό όσο και ανήθικο.
Μια πραγματικότητα, που η αποδοχή της, μετά από συνεχείς επαναλήψεις, τυποποιήθηκε και ενσωματώθηκε στην καθημερινότητα και έγινε συνώνυμη της αδράνειας.
Αναγορεύοντας τους εκφραστές της ως θεματοφύλακες της στασιμότητας που, ταυτόχρονα, λειτουργούν εξισορροποιητικά για την διαιώνιση, αλλά και την αποτροπή όποιας στοχευμένης επίδρασης ενεργεί για την αλλαγή (και την απαλλαγή) από την πρότερη κατάσταση.
Αν μεταφέρουμε αυτή την αρχή στην πολιτική, αν δηλαδή θεωρήσουμε ό,τι σήμερα αναπτύσσεται μια δύναμη στο αδρανές σώμα, θα δούμε ταυτόχρονα και τις αντιδράσεις που αναπτύσσονται για να παραμείνει το σώμα στην ίδια κατάσταση.
