Ο καλός ο πωλητής γνωρίζει την αξία του εμπορεύματος αλλά και τον τρόπο να το πλασάρει. Έχει την ικανότητα να παρουσιάζει το ελαττωματικό, το ληγμένο και το αραχνιασμένο στην αποθήκη, σαν το απαραίτητο για τις ανάγκες του αγοραστή. Κάνει τη δουλειά του με σχεδόν τέλειο τρόπο, σ' αντίθεση με τον κακό πωλητή που αγνοεί την αξία του εμπορεύματος αλλά και τις ανάγκες του αγοραστή.
Ο κακός ο πωλητής, στην ανάγκη να σωθεί και να διατηρήσει τη θέση του, βγάζει στο σφυρί τη βιτρίνα του. Εκλιπαρεί τον αγοραστή, αυτόν που νομίζει ό,τι μπορεί να αγοράσει, γιατί διαθέτει πλεόνασμα και του προσφέρει γη και ύδωρ. Αλλά αυτοί οι αγοραστές δεν βιάζονται για να αγοράσουν. Κάνουν τις επιλογές τους με αυτό που οι ίδιοι χρειάζονται και όχι με αυτό που προσπαθείς να τους πλασάρεις.
Αυτό που τελικά θα καταφέρει ένας κακός πωλητής, προκειμένου να πουλήσει για να σωθεί και να διατηρήσει τη θέση του, είναι να ξεπουλήσει σε τιμή ευκαιρίας και σε αμφίβολης επιφάνειας αγοραστή, αφού αποδεχτεί τους όρους του, τόσο για την αξία του εμπορεύματος, όσο και για τον τρόπο αποπληρωμής του. Αλλά, για να πουλήσει κάτι. Οτιδήποτε. Και να πάρει την πραγματική αξία, πρέπει να το κατέχει.
