με την πρωθυπουργία Τσίπρα κλείνει ο κύκλος των πρωθυπουργών της καρπαζιάς

Ο Αλέξης Τσίπρας ηθελημένα έγινε μέρος του παιγνιδιού. Ισχυρίζεται ό,τι εκβιάστηκε και εξαναγκάστηκε σε συμφωνία που ο ίδιος δεν ήθελε όντας αντιμνημονιακός. Μ' ένα πιστόλι στον κρόταφο, όπως αρέσκεται να επαναλαμβάνει, αλλά αυτό μένει να αποδειχτεί. Αν ήταν πιστόλι, ή, αν ήταν νεροπίστολο. Πάνω στην τρομάρα σου - και στην πρεμούρα σου - όχι το νεροπίστολο, αλλά και τη σκιά απ' το δάχτυλο την περνάς για όπλο.

Εκβιάζεται κάποιος, για κάποιο λόγο και σκοπό, που δεν μπορεί να υπερβεί. Απάγεται ένα παιδί και εκβιάζονται οι γονείς του. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν απήχθη. Και προπάντων δεν είναι παιδί.

Οικειοθελώς προσέτρεξε. Με προτάσεις και ένα 62% αποδοχής στη βαλίτσα του. Εξαναγκασμός επέρχεται όταν παραιτείσαι ή όταν το επιζητείς με τον τρόπο σου. Μπήκε ή τον έμπασαν στο παιγνίδι των "θεσμών" τη νύχτα της μεγάλης ανατροπής, η διαφορά είναι μικρή. Ήταν η μόνη διέξοδος για να επιστρέψει όπως πήγε. Ως πρωθυπουργός. Και να παραμείνει πρωθυπουργός.

Γνώριζε ότι, ή ο ίδιος θα έπρεπε ανοιχτά να μετατρέψει το "ΟΧΙ" σε "ΝΑΙ", με κίνδυνο να χαρακτηριστεί ο πυρπολητής των ονείρων μιας ολόκληρης παράταξης που έπαιρνε παλλαϊκές διαστάσεις και ενδεχομένως μη αναστρέψιμες για την καθεστηκυία τάξη, ή ο φόβος, ο εν πολλοίς αστήρικτος και αναπόδεικτος, της εξόδου απ' το ευρώ που επικράτησε λόγω της γκαιμπελίστικης (πες- πες) προπαγάνδας σε συνδυασμό, το βασικότερο, με την αδυναμία στήριξης ενός άλλου σχεδίου. Με δική του αδυναμία ή και υπαιτιότητα.

Ουσιαστικά, η μετατροπή του "ΟΧΙ" σε "ΝΑΙ" από τον Τσίπρα ήταν μονόδρομος.

Το δεύτερο εξυπηρετούσε τα σχέδια του για παραμονή στην θέση του. Του έδινε το άλλοθι που του έλειπε. Όπως άλλωστε εκφράστηκε με το δίλημμα, "λέει αλήθεια ο Γερμανός ή μπλοφάρει;" Με εμφανή την ανικανότητα να ερμηνεύσει, όχι τα περί μπλόφας ή πραγματικότητας, αλλά το αποτέλεσμα που θα ακολουθούσε μια πραγματικότητα ανεξέλεγκτη, κυρίως γι' αυτούς που είχαν να χάσουν, πολύ δε περισσότερο αν αποδεικνύονταν μπλόφα.

Δηλαδή, πέραν πάσης παρερμηνείας, πως ερμηνεύεται αυτό που κυκλοφόρησε από τον ίδιο τον Τούσκ ό,τι έκλεισε στο δωμάτιο Μέρκελ-Τσίπρα και διαμεσολαβητή με την προτροπή να τα βρουν; Άλλως δεν θα ανοίξει την πόρτα;

Και ω του θαύματος, βγήκε λευκός καπνός. Τόσος καπνός που γεμίσαμε σύννεφα αποπνικτικά.

Προς το παρόν αυτό που αποδείχτηκε, είναι η πανηγυρική υποδοχή απ' τους "θεσμούς" της μεταστροφής της "πρώτης φορά αριστερά" και η ψήφιση με συνοπτικές διαδικασίες του τρίτου μνημονίου, που έτυχε της ανάλογης ικανοποίησης των "θεσμών" και σηματοδοτούν τον τρόπο λειτουργίας του κοινοβουλίου στο εξής. Αλλά και τα επακόλουθα κακά της μοίρας μας.

Ο πρώτος στόχος επιτεύχθηκε για τους "θεσμούς" και για τον Αλέξη Τσίπρα. Συντελέστηκε η κωλοτούμπα και ο Αλέξης Τσίπρας, παραδόξως, για την πολιτική του καταγωγή, παρέμεινε πρωθυπουργός. Ο δεύτερος στόχος για τους "θεσμούς" είναι σε εξέλιξη, όπως και για τον Αλέξη Τσίπρα. Αμφιβάλω αν αυτοί οι δυο στόχοι συμπίπτουν.

Ουδόλως απασχολεί τους "θεσμούς" ποιος θα είναι ο επόμενος πρωθυπουργός. Έχουν φροντίσει στο εξής να μην υπάρχουν παρεκκλίσεις. Το πρόγραμμα αυτή τη φορά είναι ασύγκριτα δεσμευτικότερο και, για την ευόδωση των σχεδίων τους, αναγκαιότερο των προηγούμενων.

Με την παραδοχή ό,τι κάθε προσπάθεια για επαναφορά, ακόμη και προς συζήτηση, ενός άλλου σχεδίου να πέφτει στο κενό, καθώς αυτό έχει ταυτιστεί με την καταστροφή, σε βαθμό που έχει επισκιάσει την απειλούμενη πραγματική και σίγουρη καταστροφή με το ολοκληρωτικό ξεπούλημα της χώρας μέσα από το περιεχόμενο του μνημονίου όπως θα εξειδικευτεί εν ευθέτω χρόνο, δείχνει ένα πράγμα. Ό,τι το μνημόνιο εμείς το φέραμε. Με το βροντερό "ΟΧΙ" που τρόμαξε τον Αλέξη Τσίπρα και του έθεσε επιτακτικά μπρος του την προοπτική της πολιτικής του καριέρας. Με τον τρόπο που ο ίδιος την αντιλαμβάνεται και σήμερα την επιδιώκει.

Αν παρόλα αυτά, αν ξαναγίνει πρωθυπουργός ο Αλέξης Τσίπρας, ουδέν το νεότερο. Ο ίδιος έχει υπογράψει το τρίτο μνημόνιο και τα συνακόλουθα.

Οι αντιρρησίες, ας επαναφέρουν στη μνήμη τους τις επαναλαμβανόμενες παραινέσεις, εν είδη εντολών, του μεγάλου αφεντικού προς τα δυο μέρη. Αυτή ήταν η αποδεκτή λύση και η συμφέρουσα για τον εκ δυσμάς σύμμαχο. Και ας αναλογιστούν αν ο άνθρωπος πάνω στο αναπηρικό καροτσάκι, χωρίς να ευθύνεται αυτό, ήταν σε θέση να πραγματοποιήσει την απειλή του και να ανοίξει πόρτα σε άλλου είδους γεωπολιτικά παιγνίδια. Τα οποία, φυσικά, δεν θα τα επέτρεπε επ' ουδενί το μεγάλο αφεντικό.

Αν ακύρωνε τις προθέσεις του ανεκδιήγητου Γερμανού προκειμένου να ακυρώσει μελλοντικά γεωπολιτικά παιγνίδια, είναι ένα άλλο θέμα. Όπως ένα άλλο θέμα είναι η υφέρπουσα ενδοκοινοτική σύγκρουση μεταξύ Γερμανίας και Γαλλίας. Τα συγκρουόμενα συμφέροντα τους, πολιτικά και οικονομικά. Των δυο χωρών που χρεώθηκαν την ίδρυση της ΕΕ και ο ρόλος τους πάνω στη συνέχιση του θεσμού είναι καταλυτικός. Μια αποτυχία θα ήταν εξ' ίσου αποτυχία και για τις δυο χώρες.

Η στάση της Γαλλίας ενόσω διαρκούσαν οι διαπραγματεύσεις, ειδικότερα των τελευταίων ημερών πριν την συμφωνία, ερμηνεύτηκε ως η μόνη θετική προς την Ελλάδα, επειδή ανέλαβε αυτοβούλως(;) ειδικό ρόλο διαμεσολαβητή. Να φέρει, δηλαδή, πιο κοντά τη συμφωνία. Αυτό ήταν που ενδιέφερε τη Γαλλία και όχι το περιεχόμενο της συμφωνίας. Γνώριζε ό,τι με τις δυνάμεις που της είχαν απομείνει δεν μπορούσε να επηρεάσει το περιεχόμενο της συμφωνίας. Αυτό που ήταν στις δυνατότητες της ήταν να υπάρξει συμφωνία μια ώρα νωρίτερα ώστε να αποφύγει η ίδια την έκθεση σε καταστάσεις που δύσκολα θα μπορούσε να διαχειριστεί.

Η παραδοσιακή αντιπαλότητα, των δυο μεγαλύτερων ευρωπαϊκών χωρών, αν και βρίσκεται σε λανθάνουσα κατάσταση από καταβολής ΕΕ και δεν έτυχε της πλήρους αποβολής της απ' το θυμικό, αλλά και ο φόβος της αποχώρησης της Ελλάδας από την ευρωζώνη, που θα δημιουργούσε νέα τετελεσμένα με την πλήρη κυριαρχία της Γερμανίας, στρατηγικής και οικονομικής, σε ό,τι τέλος πάντων απέμεινε στην διακριτική δικαιοδοσία των θεσμοθετημένων οργάνων της ευρωζώνης, ανάγκασε την Γαλλία να αναγορευτεί στον υπ' αριθμόν ένα υποστηρικτή μας, μεσάζοντα καλύτερα, παρά του ό,τι γνώριζε πως το πρόγραμμα που ήταν προς επιβολή, ήταν πρόγραμμα εξαθλίωσης, ξεπουλήματος και υπαγωγής μιας δημοκρατικής χώρας σε σκοτεινά κέντρα εξουσίας.

Για κάποιο λόγο που ενδεχόμενα θα πρέπει να κριθεί σοβαρός, επιβάλετε να διερευνηθούν οι ανιδιοτελείς υποτίθεται προθέσεις της Γαλλίας, που συνέβαλαν στην αποδοχή από τη χώρα μας της εξοντωτικής συμφωνίας για το λαό της και να αποδοθούν τα του Καίσαρος τω Καίσαρι.

Το πρόβλημα ποιο ήταν; Να μην υπάρξει ανοικτή σύγκρουση μεταξύ "Δύσης" και Ε.Ε.; Δηλαδή, ΗΠΑ και Γερμανίας; Όχι, βέβαια, για τα μάτια της χώρας μας, αλλά για τα επακόλουθα μιας παρατεταμένης κρίσης, και πάνω σ' αυτό κινήθηκε η Κομισιόν; Μη παραγνωρίζοντας το ειδικό βάρος της Γερμανίας στην σημερινή Ε.Ε.; Συνετίζοντας τους ατίθασους; Που στο βαθμό που θα επιτυγχάνονταν ο συνετισμός έπαυαν οι αντιρρήσεις ένθεν κακείθεν; Δεδομένου ό,τι η αμφίδρομη διαδρομή εγκυμονούσε τον κίνδυνο να μεταφερθεί στην απέναντι όχθη η ευρωπαϊκή κρίση; Και παρά τις συνεχείς αναφορές του ΔΝΤ για τη μη βιωσιμότητα του χρέους και το απαραίτητο της μείωσης της ονομαστικής του αξίας από την πλευρά της ευρωζώνης, το μήνυμα που εκπέμπονταν ήταν ό,τι με κάθε αλλαγή των προαποφασισμένων η Γερμανία θα στερούνταν εσόδων;

Στα ερωτήματα αυτά, συνήθως, αντικειμενικές απαντήσεις δεν μπορούν να δοθούν, δικαιολογίες και να μην υπάρχουν εφευρίσκονται και οι αληθινές απαντήσεις στην καλύτερη περίπτωση θα αργήσουν.

Η Ε.Ε. αν και αποτελεί ανεξάρτητο οργανισμό, όμως, μαζί με την κραταιά υπερδύναμη, και σύμμαχο, είναι συμπαίκτες στο ίδιο παιγνίδι. Το λάθος του ενός ή του άλλου, μπορεί να παρασύρει το παιγνίδι σε επικίνδυνα μονοπάτια.

Βέβαια, υπήρξαν "μονομερείς" ενέργειες. Όπως η προκήρυξη του δημοψηφίσματος και η απάντηση με τα capital controls.

Στην μονομερή ενέργεια του δημοψηφίσματος δόθηκε ξεκάθαρα το περιεχόμενο της έγκρισης ή μη έγκρισης των προτάσεων Γιουνκέρ, όπως ονομάστηκαν. Ανεξάρτητα αν οι "θεσμοί" προκειμένου να προπαγανδίσουν το εμπόρευμά τους πρόκριναν ως διακύβευμα του δημοψηφίσματος το ευρώ που παρόλα αυτά, και για την ιστορία, ούτε αυτό στάθηκε εμπόδιο ώστε να απορριφθούν οι προτάσεις Γιουνκέρ από το σχεδόν 62% του λαού.

Τα capital controls που επιβλήθηκαν πραξικοπηματικά με αφορμή την προκήρυξη του δημοψηφίσματος δεν μπορούν να θεωρηθούν ως θεσμική, ή έστω λογική, ακόμη και με την λογική αυτών που τα επέβαλαν, απάντηση, εκτός αν αποδεχτούμε ό,τι μέσα στην ευρωζώνη το κουμάντο δικαιωματικά ανήκει στη χώρα με το μεγαλύτερο ποσοστό βαρύτητας και μπορεί να αποφασίζει ανεξάρτητα και κατά παράβαση των συνθηκών.

Υπό αυτές τις συνθήκες τίθεται θέμα δημοκρατίας και δημοκρατικών διαδικασιών που φαίνεται να αποτελούν πολυτέλεια για ορισμένους. Αυτή η αντίληψη, συγκεκριμένων χωρών, δεν πρέπει απλώς να μας προβληματίζει. Χρειάζονται πρωτοβουλίες και ενέργειες σ' αυτήν την κατεύθυνση που φτάνουν μέχρι την ολική απόρριψη αυτού του μοντέλου. Εφόσον δεν επιθυμούν τα κέντρα, την προσαρμογή του τρόπου λήψης των αποφάσεων. Αρχικά, διευρύνοντας τις αρμοδιότητες του ευρωκοινοβουλίου με απώτερο σκοπό τον πλήρη εκδημοκρατισμό της ένωσης στην υπηρεσία των πολιτών και των λαών που την συναποτελούν. Και παραμένουν, και επιμένουν, στο δόγμα ο θεός σώζει την ένωση και ο λαός τις τράπεζες.

Μέχρι το βράδυ της μεγάλης ανατροπής και για όσο κρατούσε η περίφημη διαπραγμάτευση γινόταν συστηματικά η προεργασία και η προετοιμασία για την μετάβαση στην επόμενη περίοδο. Απόδειξη ό,τι από το βράδυ εκείνο και μετά, τα πράγματα εξελίσσονται ομαλά. Δεν υπήρξε καμιά αντίδραση για τις νέες εκλογές. Για τον χρόνο που απαιτούν αυτές, που είναι χαμένος χρόνος. Παρά την ανάγκη της απρόσκοπτης εφαρμογής του προγράμματος. Γιατί, οι εκλογές αυτές, θεωρούνται μέρος της λύσης και όχι της κρίσης, κατά κυνική ομολογία της Μέρκελ.

Οι δικοί μας - δικοί μας, τρόπος του λέγειν - απ' τη μέρα που πήραν την διακυβέρνηση στα χέρια τους, στόχος τους ήταν να διαπραγματευτούν μια καλύτερη συμφωνία, ώστε να εφαρμόσουν και το πρόγραμμά τους. Ό,τι δηλαδή, περίμενε απ' αυτούς ο ελληνικός λαός. Κι αυτοί που τους ψήφισαν αλλά και εκείνοι που δεν τους ψήφισαν. Όλοι είχαν βαθιά μέσα τους την ελπίδα ό,τι κάτι καλό θα έρχονταν για όλους. Ανεξάρτητα αν δια λόγου εκφράζονταν ποικιλοτρόπως.

Παρά την αισιοδοξία που επικρατούσε, παρά τις προσπάθειες να βοηθηθεί η κυβέρνηση, με την μαζική ανταπόκριση στην απόφαση για τις εκατό δόσεις, που αποτέλεσε δείγμα συμπόρευσης, γυρίσαμε πίσω. Στην πρότερη κατάσταση γιατί δεν μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς, ενώ μέχρι τότε το αλλιώς το βλέπαμε αλλιώς. Τώρα πλέον το είδαμε καθαρά και δεν έχουμε καμιά αμφιβολία περί του αντιθέτου. Για το τι βλέπαμε πριν. Ήμασταν, με λίγα λόγια, παρά του δέοντος ρομαντικοί, ίσως και αιθεροβάμονες. Τώρα προσγειωθήκαμε και γίναμε σουρεάλ.

Οι άλλοι, που τους λέγαμε "θεσμούς" και τώρα τους λέμε "τετρόϊκα" και πιο πριν τους λέγαμε "τρόϊκα" και αργότερα μπορεί να τους λέμε "ιδιοκτήτες" και "αφέντες", μας κατηγορούσαν ό,τι δεν ξέραμε τι θέλαμε. Διότι αυτοί, ήξεραν τι ακριβώς ήθελαν. Αυτό που ήθελαν ήταν το τρίτο μνημόνιο να μας το φέρει ο Τσίπρας.

Μάλιστα, επικρατούσε η άποψη ό,τι αν δεν μας το φέρει ο Τσίπρας δεν θα το έδιναν σε κανέναν άλλον να μας το φέρει και υπήρχε ο κίνδυνος να μείνουμε χωρίς μνημόνιο. Τελικά το πέτυχαν. Ή το έκαναν να πετύχει, ή το επέβαλαν με τον τρόπο τους, μικρή σημασία έχει. Αυτό που έχει σημασία είναι ό,τι έχουμε μνημόνιο και μάλιστα αριστερό και ξέρουμε τι μας ξημερώνει αύριο.

Τέρμα η ανασφάλεια. Τώρα θα μπορούμε να οργανώνουμε τη ζωή μας σε άλλη βάση. Σε στέρεα και προ πάντων αριστερή βάση. Θα φροντίζει η κυβέρνηση μας γι' αυτό. Που θα είναι αριστερή. Το μόνο που απομένει σε μας να κάνουμε είναι να εθιστούμε στο ψέμα. Στο αριστερό ψέμα. Να το καταπίνουμε αμάσητο. Γιατί τα αριστερά ψέματα δεν έχουν καμιά σχέση με τα δεξιά ψέματα που στέκονται στο λαρύγγι. Είναι κουλ και κάνουν το μνημόνιο λάϊτ.

Όπως δηλαδή, με το παράλληλο πρόγραμμα. Που θα το απολαμβάνουμε εκ παραλλήλου με το μνημόνιο. Ενώ θα πληρώνουμε όλους τους μνημονιακούς φόρους, το πεντάευρω στα νοσοκομεία που θα επανέλθει κατά τον Οκτώβριο και την αύξηση βασικών ειδών διατροφής λόγω ΦΠΑ, θα πληρώνουμε παράλληλα και τον ΕΝΦΙΑ, το 28% της φορολογίας εισοδήματος μαζί με την προκαταβολή του 100%, συν την εισφορά αλληλεγγύης.

Βέβαια για να συμβούν όλα αυτά τα ωραία τα αριστερά, που θα βοηθήσουν στην εξύψωση του αριστερού φρονήματος, πρέπει να ξαναψηφίσουμε Αλέξη Τσίπρα. Διότι τώρα ξέρει. Θα πάει χέρι - χέρι με μνημόνιο και παράλληλο πρόγραμμα να διαπραγματευτεί την ρύθμιση του χρέους και με την πείρα που απέκτησε από την προηγούμενη διαπραγμάτευση δεν θα ξαναπέσει θύμα εκβιασμού.

Έγκαιρα θα αντιληφθεί ό,τι το πιστόλι δεν είναι πιστόλι, αλλά νεροπίστολο. Και θα τους πει με εντελώς αριστερή φρασεολογία: "Σε τα μας; Μασάει η κατσίκα ταραμά;"

Γι' αυτό, όλοι μαζί να ξαναψηφίσουμε ΣΥΡΙΖΑ κι ας πάει και το παλιάμπελο.
Γιατί, με την πρωθυπουργία Τσίπρα κλείνει ο κύκλος των πρωθυπουργών της καρπαζιάς.
Ανοίγει ο κύκλος των αχυράνθρωπων πρωθυπουργών και των πρωθυπουργών μιας χρήσης.
Ακόμη κι αν ξαναέχουμε Τσίπρα πρωθυπουργό θα πλαισιώνεται, θέλοντας και μη, από μια τετράδα αντιπροέδρους που θα τελούν εν αναμονή για την θέση του πρωθυπουργού. Όλα μπουμπούκια.

Είναι κρίμα να υπάρχουν Έλληνες που θέλουν να απολαύσουν τη συντροφικότητα και να το αρνούμαστε. Όλοι μαζί μπορούμε, λοιπόν. Όλοι μαζί.

Να γίνουμε όλοι σύντροφοι, βρε.
Να αποκτήσουμε και νέους συντρόφους, βρε.
Δεν αρκούν μόνον οι ελληνοανεξάρτητοι, τους συνηθίσαμε, βρε.
Να μπει απ΄το παράθυρο αέρας πράσινος να ανανεώσουμε τις ιδέες μας, βρε.
Και λίγος ποταμίσιος, ευωδιαστός, να ανασάνουμε, να ανοίξουν τα πνευμόνια μας, βρε.
Και γιατί όχι λίγος αέρας της διαπλοκής, που θα φέρει και πελάτες. Να σταματήσει και η αναφορά στο παλιό. Αφού όλοι μαζί θα συναποτελέσουμε το καινούριο.