η ανακαίνιση του παλιού και η επανάκαμψη του ως νέο

because never wrong

Οι διαχωριστικές γραμμές χωρίζουν τα αντίθετα. Τις μεθόδους. Τις διαφορές. Τα χαρακτηριστικά. 

Η λευκή διαχωριστική γραμμή στους δρόμους διπλής κυκλοφορίας χωρίζει τους αντιθέτως κινούμενους. Ο παραβάτης της λευκής διαχωριστικής γραμμής κινδυνεύει να βρεθεί προ δυσάρεστων καταστάσεων. 

Στην πολιτική, οι διαχωριστικές γραμμές χωρίζουν εκτός των άλλων και τους "μεν" από τους "δεν", τα "yes" από τα "nein". 

Οριοθετούνται με κόκκινο. Το απαγορευτικό χρώμα προφανώς και είναι για να "πέφτουν", ή, για να αλλάζουν χρώματα (όταν δεν πέφτουν). 

Οι πολιτικά δυσάρεστες καταστάσεις ναι μεν στοιχίζουν, όμως, ενίοτε είναι αποδοτικές. Αξίζουν τον κόπο.

Μετεξελισσόμενες σε λάστιχο τεντώνουν για να χωρέσει περισσότερος "αέρας" (κοπανιστός), αυξάνοντας την εσωτερική πίεση που πλησιάζει το σημείο διαρραγής. Αν ξεπεραστεί, με την ενέργεια που απελευθερώνεται γίνεται βατήρας για εκτόξευση εις το χρονοντούλαπο της ιστορίας. 

Και στο παρελθόν διαχωριστικές γραμμές, έπεσαν, διερράγησαν. Άλλοτε με πάταγο, καίγοντας μαζί με τα ξερά και τα χλωρά και άλλοτε επαναφέροντας δίκην αναγκαιότητας το "παλιό" ως "νέο". Μεσούσης της αντινομίας, "μεν" και "δεν". 

Όπου το "παλιό", σκεπάστηκε απ' τον κουρνιαχτό που κατακάθισε μέχρι να φύσηξε ο αέρας της παλινόρθωσης για να αποκαλυφθεί, δήθεν, ως "νέο". 

Και το "νέο", παρανάλωμα παρεδόθη στην πυρά διότι δεν συνεμορφώθη προς τας υποδείξεις. Σκανδάλιζε. Κι αυτό είναι ανεπίτρεπτο. Κοινώς, απαράδεκτο. 

Οι υποδείξεις συμμορφώνουν, διαμορφώνουν, παραμορφώνουν. Έχουμε την επι-δράση του "παλιού" στο "νέο", την μεταφόρτωση (από, σε). 

Το "νέο" είναι για να ανοίγει τη συζήτηση και το "παλιό" για να την κλείνει χωρίς συζήτηση. Δοκιμασμένο πράγμα. Αποδίδει τα χρειαζούμενα. Μπορεί να καίει λάδια, όμως, τραβάει στην ανηφόρα. Αγκομαχώντας και ψυχορραγώντας. 

Το "νέο", με αλληλουχία ακατάληπτων συλλογισμών κρίνεται ως το αιτιατό της αναποτελεσματικότητας του παλιού. Γι' αυτό, ως αχρείαστο, άπειρο, ανεφάρμοστο και, έως επικίνδυνο (για το παλιό) καταλείπεται χάριν της ανακαίνισης. 

Η πολιτική παράδοση τηρείται ευλαβικά. Δεν αμφισβητείται, δεν ανατρέπεται. Εμπλουτίζεται με νεωτεριστικά στοιχεία με τη μορφή παλιού (αναπαλαίωση), που δεν αντιβαίνουν στην "κατ' εικόνα και ομοίωση" συνέχειά του. 

Το "έξω από το ΝΑΤΟ" ως νέο, μετατράπηκε στο παλιό "όσο πιο βαθιά (εννοείται μέσα στο ΝΑΤΟ) τόσο πιο καλά" και, το "ΕΟΚ των μονοπωλίων" ως νέο, στο νεωτερικό "Ευρώπη των Λαών". Αλλά αυτά πέρασαν, ξεχάστηκαν. Τα της μάθησης αγαθά κτώνται παρά τη θέληση.

Κάποιοι ενθυμούνται πιστεύοντας ό,τι η ιστορία διδάσκει. Άλλοι δε, τα θυμούνται για να τα διδάσκονται. Το παπαγαλίζειν (και μαϊμουδίζειν) εστί φιλοσοφείν. 

Επανάληψη, μήτηρ, πάσης μαθήσεως. Όμως, μέχρις εκεί. Πέραν του εκεί, μαθησιακός και ανεπίδεκτος μάθησης έννοιες παράλληλες, ασύμπτωτες.

Ο ράφτης παίρνει τα μέτρα. Ο ράφτης δίνει στην δεξιά ή αριστερά παρακείμενη σακούλα τον αέρα για την ευρυχωρία. Αμφιδεξιές και αμφιαριστερές σακούλες, κτήμα επιτήδειων.

Τελευταία διαχωριστική γραμμή (σκληρή, σκέτο μπετόν), το "μνημόνιο - αντιμνημόνιο" και, για την πληρέστερη απόδοση της, "ή εμείς, ή αυτοί". 

Μάχη μέχρις των εσχάτων της εσχατιάς. Πριν την πανωλεθρία της εκλιπαρήσασας για άρον-άρον συνθηκολόγηση. 

Η "γραμμή Μαζινό", έπεσε, σε μια νύχτα χωρίς φεγγάρι υπό τον φόβο των σκιών. 

Στο ντέρμπι (το στημένο), όπως αναμενόταν, το "Μνημόνιο" επιβλήθηκε του "Αντιμνημόνιου". Το σκορ ξέφυγε. Το "παλιό" κατατρόπωσε το "νέο". Το "νέο" είχε ξεφύγ'. 

Οι (yes) "μεν", επανήλθαν, λέει, δικαιωμένοι. Οι (nein) "δεν", παραμένουν, σίγουρα, ηττημένοι. 

Καλούμαστε να επιβραβεύσουμε την δικαίωση της ήττας. Διότι οι ήττες είναι για τους ηττημένους και, για τους δικαιωμένους (τους πρωτοηττημένους). 

Δικαίωση χωρίς ήττα και ήττα χωρίς δικαίωση, είναι κατούρημα χωρίς εκκένωση.

Τιμή και δόξα στο "παλιό". 

Ο θόρυβος δεν είναι απ' το "πέσιμο". Είναι απ' το "ξέπεσμα".