Κυριακή 8 Μαρτίου 2015

το παιγνίδι

εκτός απ' τους συνανθρώπους αγαπούσαν και τις "τέχνες" 



Να θυμηθούμε την παροιμία που λέει, αυτό που μαθαίνεις μικρός δύσκολα το ξεχνάς. 

Και το πρώτο που μαθαίνεις μικρός είναι το παιγνίδι. Τα υπόλοιπα έπονται ως μέρος του παιχνιδιού εξειδικεύοντας το σταδιακά και κάνοντας το όλο και περισσότερο συναρπαστικό σε βαθμό να αντικαθιστά ακόμη και την ίδια την πραγματικότητα. 

Όλα εντάσσονται μέσα στο παιγνίδι. Το μεγάλο πάθος σε σχέση με την προσήλωση στο στόχο είναι το νόημα που εκπέμπει. Η κορύφωση της ενέργειας που καταβάλετε είναι η νίκη και το κέρδος. Είτε ηθικό, είτε υλικό. 

Η ίδια η ζωή είναι ένα παιγνίδι. 

Ξεκινάει, ως το παιγνίδι της επιβίωσης και συνεχίζει με τις επόμενες φάσεις του. 

Πρέπει να πάρεις τη ζωή στα χέρια σου, είναι μια κλασική προτροπή που μεταφράζεται, πρέπει να πάρεις το παιγνίδι στα χέρια σου. 

Να μην επιτρέψεις σε κανέναν να παίξει εις βάρος σου, να παίξει με την υπόσταση σου, με την προσωπικότητα σου, με την περιουσία σου, να σε θεωρήσει άθυρμα και να σε καταντήσει έρμαιο του. 

Αυτός είναι ο νόμος της ζωής, κι ο νόμος του παιγνιδιού. 


Κι όταν αποκτηθεί κάποια σχετική δεξιοτεχνία αρχίζουν τα περίπλοκα τεχνάσματα με σκοπό την παραπλάνηση. Όχι απαραίτητα με την άνομη έννοια, αλλά με την έννοια του θεμιτού στα όρια του παιχνιδιού. 

Την καλύτερη τοποθέτηση για την καλύτερη εκκίνηση και τον τερματισμό στην πρώτη θέση που θα ανεβάσει επίπεδο και θα αναγνωρίσει την αξία του νικητή, συγχρόνως, με την “φιλότιμη” προσπάθεια του ηττημένου, διότι νικητής μόνος είναι σκιά του εαυτού του. Πως μπορείς να κερδίσεις τον ίδιο σου τον εαυτό;

Ελάχιστες φορές το παιγνίδι έχει τους ίδιους κανόνες. Ακόμη και οι κανόνες είναι μέρος του παιχνιδιού. Κάποιος τους βάζει και τους βγάζει ανάλογα με το παιγνίδι. Με το στήσιμό του ως μέσο για την επίτευξη του επιδιωκόμενου αποτελέσματος. 

Στα κλασικά παιγνίδια οι κανόνες τους παραμένουν σταθεροί μέχρι και σήμερα. 

Το παιγνίδι ως μέσο διαπραγμάτευσης.

Πραγματεύεται καταστάσεις σύγκρουσης μεταξύ δυο πλευρών, ειδικότερα στο στάδιο ανάληψης αποφάσεων. Ουσιαστικά δεν υπάρχουν κανόνες που να το διέπουν και γενικά είναι ένα παιγνίδι άναρχο.

Εκτός των εθιμοτυπικών. Της αποδοχής των ισότιμων και εν πολλοίς της κοσμιότητας. Που κι αυτοί αναιρούνται συνήθως όταν κλείνουν οι πόρτες. 

Υπάρχουν μόνον τα βήματα που θα επιχειρηθούν, προμελετημένα και προαποφασισμένα από κάθε πλευρά, για την επιτυχία της διαπραγμάτευσης όπως την εννοεί και την επιθυμεί η κάθε πλευρά. 

Αμφότερες οι πλευρές χρησιμοποιούν όλα τα μέσα που διαθέτουν για να εμποδίσουν την αντίπαλη να αποκτήσει πλεονέκτημα. Απαιτείται ακόμη και η συνδρομή της επιστήμης της Ψυχολογίας για να αναλυθεί ο αντίπαλος.

Η θέση εκκίνησης είναι ουσιαστική. Αλλά και τα αντιμέτωπα προβλήματα ιδεολογικοπολιτικής και οικονομικής μορφής. 

Το παιγνίδι στην πραγματικότητα ξεκινάει με τη δημιουργία των εντυπώσεων. Γίνεται μια εσκεμμένη διαρροή ή και ανακοίνωση με ημιεπίσημη εκδοχή ως αποστολή μηνυμάτων. 

Με την ένδειξη συνήθως “αδιαπραγμάτευτο”. Θεμάτων που ενδεχόμενα να παρουσιάσουν εμπλοκή, για να επιλεγούν λύσεις που θα εξομαλύνουν τις αντιθέσεις. 

Η κίνηση αυτή είναι διττή, αποβλέπει σε προδιάθεση και σε προ οφέλη ψυχολογίας, όχι μόνον έναντι της αντίπαλης πλευράς αλλά και σ’ αυτή που εκπροσωπεί η διαπραγματευτική ομάδα. 

Στοχεύει στη διαμόρφωση μιας συμπαγούς κοινής γνώμης που θα την ακολουθεί κατά τη διάρκεια της διαπραγμάτευσης και πιστεύει ό,τι έτσι αυξάνεται η διαπραγματευτική της ικανότητα από ηθικής τουλάχιστον άποψης. 

Το στημένο παιγνίδι

Ουσιαστικά πρόκειται για έναν παιγνίδι ανταγωνισμού, ένα παιγνίδι θέσεων που αμφότεροι προσδοκούν στην εγγραφή κερδών. Την αποφυγή απωλειών που θα περιορίσουν τα σκοπούμενα κέρδη. 

Τι γίνεται όταν η άλλη πλευρά δεν είναι πρόσωπο αλλά στην ουσία μια απρόσωπη ένωση; 

Το οξύμωρο είναι ό,τι γίνεται από υποτιθέμενα ισότιμα μέλη, όμως το παιγνίδι περιλαμβάνει κι αυτή την εκδοχή.

Και τι, όταν υπάρχει ήδη διαμορφωμένη κατάσταση για την οποία επιζητείται η αναθεώρηση και η τροποποίηση της; 

Όταν η διαμορφωμένη αυτή κατάσταση δεν αποτελεί προϊόν ταυτότητας αντιλήψεων μιας πλειοψηφίας; 

Ή ακόμη και διαπραγμάτευσης και συμφωνίας μιας κυβέρνησης εκλεγμένης, ή μη, με σκοπό τη διεκπεραίωση; Χωρίς να στηρίζεται σε πρόσφατη πλειοψηφία με εντολή διαπραγμάτευσης;

Όταν εδραιώνεται αυτή η κατάσταση από μια κυβέρνηση συνεργασίας που δεν διαθέτει ούτε την ηθική αλλά ούτε και την τυπική παρόλα ουσιαστική για εθνικά ζητήματα πλειοψηφία; 

Όταν συμβαίνει αναγκαστική επιβολή των όρων της μιας πλευράς, κυρίως προς όφελός της και των συμφερόντων των κυρίαρχων, που εκφράζουν αυτή την πλευρά; 

Όταν στο αίτημα της αναθεώρησης εκδηλώνεται αρνητικά, για κάθε είδους συμβιβασμό; Ακόμη και ελάχιστης συνεννόησης και προβάλλεται η απαίτηση για παραίτηση και υποχώρηση από κάθε θεμιτές διεκδικήσεις; 

Σ’ αυτή τη διαμορφωμένη κατάσταση κατά πόσο είναι δυνατή να αποδώσει η στρατηγική της συμφωνίας και συνεργασίας; 

Μπορεί να υπάρξει επιστροφή σε θέσεις και απόψεις προηγούμενες όταν όλη η διαπραγμάτευση αποπνέει την υποταγή σε μια “πάση θυσία” συμφωνία; 

Όταν παραγκωνίζονται θέσεις και απόψεις που προβλήθηκαν, και ενδεχόμενα σωστά θεωρήθηκαν ως οι ενδεδειγμένες για τη λύση των προβλημάτων;

Σ’ ένα παιγνίδι η αξία του πολλές φορές δεν βρίσκεται στην ηθική, ούτε στην στρατηγική, αλλά στον εξαναγκασμό αποδοχής κανόνων με τη χρήση της απειλής. 

Ο εκβιασμός ως μέσο επιτυχίας του παιγνιδιού

Ακόμη και τότε το παιγνίδι δεν σταματάει. Όσο συνεχίζει ανακαλύπτονται νέες εκδοχές και νέες μέθοδοι που δοκιμάζονται με την πρώτη ευκαιρία και ανάλογα προχωράνε ή απορρίπτονται. 

Σ’ αυτό το δρόμο και μέχρι την τελική έκβαση του παιγνιδιού κάθε πλευρά δίνει τις μάχες της. Ουσιαστικά πρόκειται για “πόλεμο”. 

Η υποτιθέμενη ένωση, ως μια οντότητα συνολικά, βρίσκεται σε νηπιακό στάδιο. Αργεί, ή παρεμποδίζεται. Είναι αποτέλεσμα λανθασμένων προτεραιοτήτων, πριν επιλυθούν άλλα βασικότερα προβλήματα. Μια από αυτές ήταν η ΟΝΕ. 

Η φιλολογία πάνω σ’ αυτό δεν προσφέρει τίποτε απολύτως αν δεν λυθούν τα βασικά προβλήματα και η συνέχιση της παρούσας μορφή της ένωσης θα τα πολλαπλασιάζει. 

Η λύση της πρόσδεσης όλων των χωρών της ένωσης στο άρμα της κυρίαρχης χώρας σήμερα θα οδηγήσει αργά αλλά σταθερά στην απενοποίηση. 

Οι υπόλοιπες χώρες δεν μπορούν να εκβιάζονται εσαεί. Δεν μπορεί, εννοώντας πως δεν έχει από την συνθήκη πολύ περισσότερο την ηθική δύναμη, ένα μέλος της ένωσης να εδραιώσει μια πολιτική ως την μόνη επιλογή της ένωσης. Αυτό θα συνιστούσε καθαρά κατάλυση της δημοκρατίας.

Δυστυχώς σ’ αυτή την κατεύθυνση συντείνουν οι παραινέσεις οι οποίες όταν δεν εισακούονται γίνονται απειλές και εκβιασμοί. Πρωτίστως από τον κ. Σόϊμπλε και δευτερευόντως από την κ. Μέρκελ. 

Το παιγνίδι των δυο γερμανών πολιτικών πολλές φορές χαρακτηρίζεται ως άγαρμπο, περιφρονητικό και θρασύτατο. Θεωρούν την ένωση ως αποικία και τους πολίτες της ως δουλοπάροικους. 

Ειδικότερα για τους Έλληνες ο κ. Σόϊμπλε έχει σχηματίσει μια απεχθή εικόνα. Προφανώς έχει τους λόγους του. Θέτουν υπό αμφισβήτηση τη θεωρία του μονόδρομου και του ό,τι έχει αυτοαναγορευτεί ως ο υπουργός οικονομικών της ένωσης.

Προσπάθησε να εκβιάσει με την επιβολή ελέγχου κεφαλαίων όταν οι εκροές από τις τράπεζες αυξάνονταν μέρα με τη μέρα για να εμφανιστεί το πρόβλημα της ρευστότητας και να καμφθεί η κυβέρνηση. 

Στο παιγνίδι του επέλεξε τον ωμό εκβιασμό. Ένας αδίστακτος σωβινιστής θα ήταν ηπιότερος του κ. Σόϊμπλε. Μετά την απόφαση του eurogroup πανηγύρισε λέγοντας “δεν θα είναι εύκολο για την ελληνική κυβέρνηση να εξηγήσει την απόφαση στους ψηφοφόρους της”.

Ευτυχώς για τους Έλληνες ψηφοφόρους ο κ. Σόϊμπλε δεν μπορεί να θεωρηθεί ως υπόδειγμα. Δεν χρειάζονται τη γνώμη του και τις παραινέσεις του. Πολλές φορές εξωτερίκευσε τα συναισθήματα του και άλλες τόσες θύμωσε μαζί τους για τις τελευταίες πολιτικές επιλογές τους. 

Να κάνω μια παρένθεση για να αποδώσω κατά τρόπο χιουμοριστικό αυτό που αισθάνονται οι έλληνες θυμίζοντας την παροιμία που λέει , “θύμωσε ο αγάς και έκοψε τ’ αρχίδια του”.

Αν ο κύριος Σόϊμπλε νομίζει ό,τι οι Έλληνες κρέμονται από τ’ αρχίδια του, ας τα κόψει να πέσουμε. Αν και δεν νομίζω στην κατάσταση που είναι, όχι οι Έλληνες, αλλά τ’ αρχίδια του να νοιώσει κάποια διαφορά. 

Κι αυτό ας μην θεωρηθεί ως προσβολή. Φιλοφρόνηση είναι. Αντιλαμβάνομαι την κατάσταση του κυρίου Σόϊμπλε και συμπάσχω μαζί του. Όπως άλλωστε και ο ίδιος δήλωσε αρκετές φορές συμπάσχων με το δράμα των Ελλήνων. Άνθρωποι είμαστε, βρε αδερφέ!

Κλείνω την παρένθεση λέγοντας ό,τι να χάσεις σε ένα παιγνίδι μια αξία υλική δεν επήλθε το τέλος του κόσμου. Αν το δεις έτσι τότε δεν αξίζεις το παιγνίδι ως νόημα και ίσως να μην αξίζει και η ζωή σου, ή να αξίζει η ζωή σου ως μέρος ενός παιγνιδιού που δεν συμμετέχεις τουλάχιστον με τη θέληση σου. 

επιτρέπεται να πέσεις επιβάλλεται να σηκωθείς

Με την ευκαιρία να θυμηθούμε το τατουάζ, το δεύτερο στοιχείο με το οποίο έγινε γνωστός στο πανελλήνιο, μετά τη στρογγυλή θεά με την οποία είχε μια ιδιαίτερη ερωτική σχέση ο κορυφαίος ξένος ποδοσφαιριστής που πέρασε ποτέ από τον ΠΑΟΚ, όπως λέγετε, ο Παυλάρας ο Γκαρσίας.

Μην απορείτε για το εγκώμιο που του πλέκω, Παοκτσής είμαι, όμως δεν είναι ο λόγος που τον αναφέρω. Η αιτία είναι το τατουάζ που είχε στο στήθος και έγραφε στα Ισπανικά “επιτρέπεται να πέσεις επιβάλλεται να σηκωθείς”. 

Αν θέλεις να πάρεις τη ζωή σου στα χέρια σου πρέπει να παίξεις το παιγνίδι σου σωστά. Είναι μοναδικές οι ευκαιρίες για να σπαταλώνται άσκοπα.


the end of parts


1 σχόλιο: