Σάββατο 14 Φεβρουαρίου 2015

ιδανικός "ισορροπιστής"




Άπειρος καθώς ήμουν με το bloging πειραματίστηκα αρκετά μέχρι να συναρμολογήσω την διάταξη. Την όψη του. Όταν άνοιξα τον λογαριασμό επίτηδες άφησα κενή την εικόνα στο προφίλ. Είπα να ψάξω αργότερα για κάποια εικόνα που να μου αρέσει. Κάτι που να γεμίζει το μάτι. Το δικό μου μάτι. Στο κάτω-κάτω το σήμα που επιλέγεις είναι εντελώς προσωπικό. Κάτι που είδες κάπου κάποτε και κόλλησες. Είναι ας πούμε, μια φαντασίωση. Ένα όνειρο που ζητάει την πραγμάτωσή του. Κάτι που έμεινε σαν μια εντύπωση παντοτινή. Που έπαιξε στο μάτι και, σε κάποιες αναλαμπές εμφανίζεται στη σκέψη σαν απρόσκλητος επισκέπτης. Σαν σπουργίτης στο παράθυρο που μόλις αντιλαμβάνεται την παρουσία σου φρρρτ εξαφανίζεται. 

Προσπάθησα πολύ ώστε να θυμηθώ μια εικόνα, ένα πρόσωπο, ένα σχήμα, μια σκηνή, ένα κάτι τέλος πάντων. Τίποτε. Πολλά περνούσαν απ' το μυαλό μου μα κανένα δεν έμενε περισσότερο από ένα τικ-τάκ. Ένα ελάχιστο του χρόνου. Και ο χρόνος που είχα καταναλώσει για την κατασκευή του είχε ήδη εμφανίσει τα αποτελέσματα του. Τα μάτια μισοανοιχτά-μισοκλειστά και το κεφάλι βαρύ άρχιζε να γέρνει. Τα μαλλιά ανάκατα απ' τα δάχτυλα που μηχανικά σκάλιζαν το τριχωτό όταν το μυαλό έπεφτε σε κενά αέρος.

Πρέπει να τελειώσω και μ' αυτό, σκεφτόμουν, για να ανεβάσω το πρώτο μου κείμενο. Μα ο διάολος, λες και ήταν βαλτός, μου στερούσε κάθε καθαρή σκέψη. Η διαολεμένη κούραση φορτώνονταν την αγωνία και μ' έφερνε στα όρια της αντοχής μου. Αν θα τα καταφέρω, ή αν θα τα παρατήσω από την πρώτη μέρα κιόλας. Κι εκεί που όλα νομίζεις πως έχουν τελειώσει, κάποιες φορές έρχεται, να δεις πως το λένε, από μηχανής θεός και κάνεις την απέλπιδα προσπάθεια. 


Έδωσα, λοιπόν, αναζήτηση μια περίεργη λέξη που, ούτε που τη θυμάμαι σήμερα και έπεσα πάνω της. Κυριολεκτικά έμεινα με την ανάσα κομμένη. Να την κοιτώ για ώρα. Έφερνα το κεφάλι μου πότε δεξιά και πότε αριστερά κοιτάζοντας την υπό γωνία και μετά κάθετα. Και φτου απ' την αρχή. Αντιλήφθηκα πως τράβηξε την προσοχή μου για περισσότερο από κάθε άλλη και προσπάθησα να σκεφτώ το λόγο. 

Γιατί, ένας άνθρωπος που περπατάει πάνω σε ένα τεντωμένο συρματόσχοινο προκάλεσε αναπάντεχα την προσοχή μου;

Αν ήταν αποτέλεσμα φωτομοντάζ, ή ό,τι άλλο, ούτε που πέρασε απ' το μυαλό μου. Γνωρίζω καλά πως υπάρχουν άνθρωποι, πολλοί, που περπατάνε πάνω σε τεντωμένο σχοινί. Άλλοι κυριολεκτικά, άλλοι λεκτικά. Διέκρινα στο πρόσωπό του, όσο επέτρεπε η φωτογραφία μεγεθύνοντας την, την απόλυτη ηρεμία. Την σχολαστική προσήλωση πάνω στην απαράμιλλη πράξη του. Την ασυγκράτητη αποφασιστικότητά του για να τα καταφέρει. Να περπατήσει πάνω από ένα βαθύ χάσμα και να ενώσει τις δυο αντικριστές πλευρές του. Να ήταν μόνον αυτό; Σίγουρα όχι..... Σίγουρα ναι...

Αναλογίστηκα, το σθένος του ανθρώπου που επιλέγει μια πράξη όπου εξαντλείται η απόλυτη έκθεση στον κίνδυνο μιας ανεπανόρθωτης (μοιραίας) πτώσης. Στην αναμέτρηση ενάντια ακόμη και στα στοιχεία της φύσης. Τις καυτές ακτίνες του ήλιου που πυρακτώνουν το συρματόσχοινο. Τα θερμά κύματα αέρα που διαθλούν το είδωλο και εμφανίζουν το συρματόσχοινο να πάλλεται δημιουργώντας συνθήκες πανικού. 

Την πλήρη γνώση του ρόλου του στην υπέρβαση των προδιαγεγραμμένων κινδύνων ενός παράτολμου εγχειρήματος. Το ασυγκράτητο πάθος για την πραγμάτωση της εικόνας, της τελικής επιτυχίας. Την πηγαία πνευματική δύναμη και την ιδανική συνεργασία σώματος και πνεύματος που η ισορρόπηση απαιτεί καθώς το γυμνό πέλμα σύρεται πάνω στο καυτό συρματόσχοινο σε έναν αναπότρεπτο εναγκαλισμό. Την μονοσύνθετη λέξη "ικανότητα" που τον περιβάλει με μητρική στοργή.     

Αναλογίστηκα, από που να αντλεί αυτή την ψυχική δύναμη που απαιτεί μια και μόνη, μια μοναδική στιγμή. Που ορίζεται σε χρόνο νεκρό. Καθώς τα βήματα απαριθμούνται ένα-ένα, όσο βαστά το πέρασμα απ' την εδώ στην αντίπερα όχθη. Με μια ανάσα κι αυτή κομμένη. Καταμεσής ραπισμάτων εναλλάξ ψυχρών-θερμών ρευμάτων του αέρα. Που στροβιλίζονται στο αγεφύρωτο χάσμα κτυπώντας ανελέητα όρθια κορμιά, αλύγιστα, π’ αναζητούν εναγωνίως μια αχτίδα. Μια φωτεινή αντανάκλαση, έστω. 

Με τις κόρες των ματιών να διαστέλλονται καθώς μύριοι αδημονούν στις αντικριστές όχθες για την έκβαση ανάμεσα σε αλαλαγμούς που αναδύονται οσμές απολιθωμένων σκελετών απ' το απύθμενο χάσμα της στοάς του Δαιδάλου. Του κτήνους που δεν δέχεται να εξημερωθεί. 




3 σχόλια: