επί κοντώ... με το κοντό

Μεγάλη χαρά έδωσε η αθλήτρια του επί κοντώ με την δεύτερη θέση που πήρε στους ευρωπαϊκούς αγώνες στον κ. Σαμαρά. Τόσο μεγάλη, που ένα διάφανο γαλαζιοπράσινο δάκρυ χαράς στο μέγεθος ροδάκινου κύλισε απ' την άκρη του δεξιού του ματιού στο χνουδιασμένο μάγουλο, λόγω της ηθικής συμπαράστασης στους ροδακινοπαραγωγούς, κι από κει στο sexy μέχρι να φέξει πηγούνι του απ' όπου γλίστρησε γλυκά-γλυκά στο πλατύ μακεδονίτικο στέρνο του και στα ρωμαλέα δασιά του στήθη που σε καιρούς χαλεπούς προτάσσει προς υπεράσπιση των καταδιοκώμενων υπηκόων του για να καταλήξει μέσω των προεξεχουσών θηλών του, σταλαγματιά-σταλαγματιά, σαν την φθινοπωρινή βροχή που ποτίζει τους αγρούς για να καρπίσουν, απάνω στη λευκή σελίδα όπου προσπαθούσε να συντάξει το συγχαρητήριο τηλεγράφημα με χέρι τρεμάμενο από την πελώρια συγκίνηση πλημμυρίζοντας τις λέξεις που μόλις είχαν αποτυπωθεί στην Α4 με εθνική υπερηφάνεια και με το μεγαλείο της αδάμαστης Ελληνικής ψυχής που ποτέ δεν πεθαίνει παρά μόνον ξαποσταίνει στη λούφα και παραλλαγή.... Ουφ! Παναγιά μου! Μέρες που είναι.... Τι συγκίνηση!!! 


"Για ακόμα μία φορά σηκώσατε την Ελλάδα ψηλά και δώσατε σε όλους τους Έλληνες και σε εμένα προσωπικά μεγάλη χαρά. Οι Έλληνες χάρηκαν γιατί επιτέλους η Ελλάδα σηκώθηκε ψηλά. Απογειώθηκε! Και δεν σας κρύβω πως κι εγώ χάρηκα, γιατί κι εγώ είμαι Έλληνας. Και μάλιστα είμαι πολύ Έλληνας. Απ' τους πιο φανατικούς. Σαν κι αυτούς που πολέμησαν στις Θερμοπύλες και τον Μαραθώνα και έδιωξαν τους βάρβαρους που ήθελαν να σκλαβώσουν το λαό και να του πάρουν τα σπίτια και τη γη του. Από μικρό παιδί έχω ποτιστεί με τα ιδεώδη της φυλής μας και παραμένω ακούραστος υπηρέτης των προστάτιδων δυνάμεων, που, ας μην ξεχνάμε, χωρίς αυτές ακόμη θα φοράγαμε το φέσι, βέβαια, μπορεί να μην το βγάλαμε ποτέ, αλλά τουλάχιστον αλλάξαμε το χρώμα του. 

Η Ελλάδα ευγνωμονεί τα παιδιά της που τη σηκώνουν ψηλά. Και τα παιδιά της πρέπει να ευγνωμονούν την πατρίδα που τα διώχνει μακρυά και καταφέρνουν επί τέλους να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους. Η Ελλάδα μας χρειαζόταν ένα άλμα. Ένα πήδημα. Το χρειαζόταν για να σηκωθεί ψηλά. Και το πέτυχε. Και σηκώθηκε απ' τα τέσσερα για να δει τον ήλιο, που προσπαθούν να της κρύψουν οι αχρείοι κατσαπλιάδες που σήκωσαν κεφάλι και θέλουν να υποθηκεύσουν το μέλλον της. Αυτό το ελπιδοφόρο μέλλον της που πλησιάζει από ώρα σε ώρα, από μέρα σε μέρα, από μήνα σε μήνα από.... Και οι Έλληνες χρειαζόταν το πήδημα. Για να απογειωθούν. Και το έζησαν με πολύ ένταση και καθ' όλη τη διάρκεια. Και το χάρηκαν διπλά. Μια γιατί βρέθηκαν στον αέρα μετά το πήδημα και μια γιατί χάρηκα κι εγώ για το πήδημα, που είμαι Έλληνας αντάμ παπαντάμ". 

_Βρε Σοφία τι έγινε μετά; Έπεσε με την πλάτη και τα πόδια στην ανάταση, ή έπεσε στα τέσσερα; Γιατί είχα πάει για κατούρημα.

_Περίμενε να γυρίσω κανάλι, γιατί έγραφα την απάντηση στον Τσίπρα.
_Βρε Σοφία για την Ελλάδα σου μιλάω!