Φράξια της Χρυσής Αυγής στη Νέα Δημοκρατία.

Έχει δίκαιο ο Μπαλτάκος όταν λέει ό,τι όσα έκανε τα έκανε για το καλό "της παράταξης και της χώρας". Γιατί η παράταξη δεν είναι δέντρο που την άνοιξη ανθίζει και το φθινόπωρο πέφτουν τα φύλλα του. Και η χώρα δεν μπορεί να περιέλθει στα χέρια των κομουνιστών.

Η παράταξη είναι αυτή που "θρέφει" τους Μπαλτάκους. Χωρίς αυτήν "δεν θα τους γνώριζε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας τους". 

Πως να γνωρίζει ο πρωθυπουργός τις δραστηριότητες του Μπαλτάκου, που σαν πιστός Χριστιανός ακολουθεί κατά γράμμα την παραβολή του καλού Σαμαρ(α)είτη, "κάνε το καλό και ρίξ' το στο γιαλό". 

Έχει δίκαιο ο Μπαλτάκος όταν λέει ό,τι ο πρωθυπουργός ήξερε πως οι ψηφοφόροι της Χ.Α. πρέπει να απεγκλωβιστούν. Αλλά δεν ήξερε ό,τι ο ίδιος εργαζόταν γι' αυτό. Γιατί δεν του έδωσε αυτή την εντολή. 

Η εντολή που δόθηκε στο Μπαλτάκο ήταν να τον εξυβρίζει στις συναντήσεις του με τους χρυσαυγήτες. Γιατί, για να τον εμπιστεύονται, έπρεπε να ακούνε αυτά που ήθελαν. 

Τι σκατά αντικομουνιστής θα ήταν αν δεν τον θεωρούσαν αξιόπιστο συνομιλητή οι απόγονοι των δοσίλογων και των ταγματασφαλιτών.  

Όχι, ο Μπαλτάκος δεν έχει σχέση με το κόμμα, το είπε και η Γιαννάκου στον 9,84. Είναι το δεξί χέρι του Σαμαρά. Γιατί το αριστερό του είναι ο Χρύσανθος. Με λίγα λόγια, ο Σαμαράς είναι ένας "ακέραιος" άνθρωπος, έχει ένα  δεξιό και ένα αριστερό χέρι.  

Έχει δίκαιο ο Σαμαράς όταν λέει ό,τι "δεν γνωρίζει το θέμα (για τις συνομιλίες του Μπαλτάκου), αλλά αν είναι έτσι, δεν έχει θέση στην κυβέρνηση". Σαν να λέμε ό,τι θα μπορούσε να είναι και διαφορετικά.

Να λέει, δηλαδή, ο Μπαλτάκος δημόσια ό,τι "είναι απευκταίο αλλά όχι απίθανο ενδεχόμενο η Ν.Δ. να υποχρεωθεί (για το καλό της χώρας μάλλον εννοεί) να κυβερνήσει μετά τις επόμενες εκλογές με τη συνεργασία της Χ.Α." κι ο Σαμαράς να κάνει τον βαρύκουο. 

Έχει δίκαιο ο Σαμαράς να λέει ό,τι ο Γ.Γ. της κυβέρνησης δεν μπορεί να έχει προσωπικές  απόψεις και δεν μπορεί να λειτουργεί μ' αυτό το κριτήριο. Γιατί η κυβέρνηση λειτουργεί με τις εντολές του πρωθυπουργού. 

Και οι εντολές του πρωθυπουργού, είναι, πάση θυσία, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, να παραμείνει και να συνεχίσει ως πρωθυπουργός.   

Έχει δίκαιο ο Σαμαράς να λέει ό,τι οι λυκοφιλίες δεν κρατάνε για πάντα. Έχει ιδία πείρα. Το ένοιωσε ο Μητσοτάκης στο πετσί του. Αλλά, ας μην μπερδεύουμε τη σημερινή κατάσταση με 'κείνη, σήμερα είναι διαφορετικά. Προέχει η προσωπική σωτηρία.

Έχει δίκαιο ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ να θέλει να εμφανίζεται ως, ο εγγυητής της σταθερότητας της χώρας, μαζί με τον Σαμαρά. 

Αν εκλείψει η "αλληλοεκτίμηση" και καταπέσουν οι "αλληλοεγγυήσεις" οι μέρες της συνδιαλλαγής (και της ελευθερίας, για μερικούς), θα εισέλθουν στα "υποστεγανά".     

Για τον σημερινό πρόεδρο και το ΠΑΣΟΚ δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα με τους ακροδεξιούς της ΝΔ, αφού δεν υπήρξε ούτε το 2011, όταν συνεργάστηκε με το ΛΑΟΣ. Στο κάτω-κάτω παλαιοί γνώριμοι είναι.   

Έχει δίκαιο ο Βορίδης (πρώην ΕΠΕΝ) όταν λέει ό,τι "έκανε προσωπικό παιγνίδι εν αγνοία και εις βάρος του πρωθυπουργού", κι ό,τι "ήταν προσωπική επιλογή του Μπαλτάκου να έχει επαφές με την Χ.Α." 

Αυτός και κάποιοι ακόμη εκφράζουν τους "νομιμόφρονες εθνικιστές" της Ν.Δ. και κάποιοι σαν τον Μπαλτάκο τους χαλάνε τη σούπα.  

Είναι οι άνθρωποι της "διπλανής πόρτας". Προβάρουν το κουστούμι της εξουσίας. Προς το παρόν κινούνται εντός του συνταγματικού τόξου και επιθυμούν να συνενώσουν τη βάση της μεγάλης δεξιάς παράταξης.

Έχει δίκαιο ο τηλεπωλητής βιβλίων, υμνητών του ναζισμού και της χούντας, όταν λέει ό,τι συγκινήθηκε, ως πατέρας, για τη στάση του υιού Μπαλτάκου. Οι νέοι πρέπει να προστατεύουν τους γέροντες γονείς τους, με όλα τα μέσα και σε οποιονδήποτε χώρο.

Έχει δίκαιο ο ΣΥΡΙΖΑ να λέει ό,τι δεν υπάρχει σκάνδαλο Μπαλτάκου, αλλά σκάνδαλο Σαμαρά.

Αυτός, ο πολύ σημαντικός άνθρωπος για την παράταξη της ΝΔ, που έγινε επιλογή από τον ίδιο τον πρωθυπουργό για τη θέση του Γ.Γ. της κυβέρνησης, 30 χρόνια φιλία δεν είναι λίγα, με αξιοσημείωτη διαδρομή στον ακροδεξιό χώρο και με συγγραφικό έργο ανάλογο, που ήταν ο ποιο συνεπής, τόσο στην κυβέρνηση όσο και απέναντι στο φίλο του, γιατί 30 χρόνια δεν γίνεται να μην γνωρίζεις ποιος είναι ο φίλος σου και να μην έχεις την ικανότητα να συγχρωτίζεσαι μαζί του, αυτός, λοιπόν, άνοιξε το κουτί της Πανδώρας, όχι από βλακεία, όπως προσπαθούν να εμφανίσουν οι μηχανισμοί  που μέχρι χθες υπηρετούσε, αλλά από υπερβολική σιγουριά και αυτοπεποίθηση, για το έργο που επιτελούσε. Για πολλούς ήταν αναμενόμενο.